Do you love me?! รักฉันไหม? ฉันร้ายนะ!

         แล้ววันนี้ก็เป็นอีกวันที่ผมจะไปทักเคธี่.. แต่คราวนี้ผมไม่ได้ไปคนเดียวแบบปกติแล้วนะ ครั้งนี้มีโจเซฟเพื่อนผมมาด้วยน่ะสิ ฮ่ะๆ 

"หวัดดีเคธ ^-^/"

"ย่ะ - -/"

"หวัดดีเคธี่ ^-^/"

หลังจากที่ผมทักเคธี่แล้วโจเซฟก็ทักต่อจากผม 

"อ่าา หวัดดีนะ โจเซฟ ^^"

ดูสิ.. ทีผมทักเธอไม่ยิ้มเลย พอเพื่อนผมทักละยิ้มเลยย เหอะ - -'

แล้วสองคนนี้ก็คุยกันข้ามหัวผมเฉยเลย.. เดี๋ยวนะๆ ผมก็อยู่นี่ทั้งคนเหมือนกันน้าา T^T 

"นี่.. แอนดริวนายเป็นไรหรือเปล่า? ทำไมนายดูหงอยๆล่ะ?"

หลังที่โจเซฟคุยกับเคธี่เสร็จแล้ว โจเซฟก็เห็นมาถามผม..

"เปล่านี่"

"จริงหรอ? ฉันว่านายดูเงียบๆมาสักพักตั้งแต่ตอนฉันคุยกับเคธี่แล้วนะ"

"ไม่ใช่ว่านายจะมาสงสัยฉันหรอกใช่มั้ย? ว่าชอบเคธี่น่ะ ฉันก็ตอบนายไปละนะ - -"

"กำ ขอโทษนะที่ฉันสงสัยน่ะ"

"ช่างเถอะน่าๆ ปะๆรีบไปเรียนกัน!"

"โอเค!"

จริงๆผมก็ไม่รู้ว่าตัวเองเป็นไรหรอกนะ.. หรือเพราะเขาไม่เห็นหัวผม? ก็ไม่น่าจะใช่นะ เง้ออ ! นี่ผมเป็นอะไรของผมเนี่ยย!!

     ให้ตายสิ! วันนี้นายแอนดริวพาเพื่อนมาซะด้วย - -! แต่เพื่อนนายนั่นก็คุยสนุกดีนะ อิอิ ชื่อโจเซฟล่ะ.. แต่วันนี้มันดันทำให้ฉันรู้สึกอารมณืเสียขึ้นมาดื้อๆ ก็วันนี้นายแอนดริวมาทักฉันแล้วไม่เห็นจะกวนฉันเลยนี่นา ผิดปกติแปลกๆ เอ้ะ! แล้วทำไมฉันต้องมาแคร์นายนั่นด้วยล่ะ? จะเป็นไรก็เรื่องของนายนั่นสิ 

"นี่ๆ เคธ"

"..."

"เคธ"

"..."

พลั๊ก!

"เฮ้!"

เมื่อมีคนมาตีแขนฉันทำให้ฉันตื่นมาจังภวังค์วนคิดไรบ้าๆเนี่ยฉัน - - เฮ้ออ!

"อ้าว.. เธอหรอ? ขอโทษนะ"

สรุปคนที่ตีแขนฉันคือเมลอร์เองสินะ ฉันก็นึกว่าใคร หลงร้องใส่ซะด้วยดีนะที่ไม่มีใครได้ยินน่ะ เพราะรู้สึกไม่มีใครสนใจฉันลย -.,- 

"อ่าห้ะ! แล้วนี่เธอเป็นอะไร? ฉันเห็นเธอเหม่อๆมาสักพักแล้วนะ"

"เห? นี่ฉันเหม่อหรอ? งั้นหรอ? รู้สึกรวนๆแฮะ โทษทีนะ"

โหยย.. นี่ฉันเหม่อคิดไรบ้าๆจนเพื่อนตีแขนเรียกเอาเนี่ยนะ - -' โอ้ยๆๆๆ บ้าที่สุดเลย..

แล้วตอนนี้ฉันก็หมดคาบเรียนแล้ว เราพักสองชั่วโมงก่อนที่จะเริ่มคาบต่อไป ฉันมานั่งเล่นกับเพื่อนสองคน..

"นี่.. มีไรอยากบอกฉันหรือเปล่า?"

จู่ๆ เมลอร์ก็พูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบสงบ.. 

"บอกไรอ่ะ? - -?"

"เธอคิดไรอยู่ตอนเรียนอ่ะ?"

"ไม่รู้สิ.. จู่ๆก็รู้สึกอารมณ์ไม่ดีแปลกๆอ่ะ"

"เรื่องของแอนดริวหรอ?"

"เฮ้! นี่เธอรู้จักนายนั่นได้ไง? O.o"

ฉันคิดว่า ฉันก็ยังไม่แนะนำเธอกับนายแอนดริวเลยนะ เอ้ะ! แล้วทำไมฉันต้องแนะนำล่ะ? บ้าละๆ!

"ก็เขามาทักเธออยู่ทุกวันๆ แล้วนี่เธอลืมฉันหรอ? ฉันยืนอยู่หลังเธอตลอดเลยนะ - -"

"เอ่อ.. นั่นสินะ โทษทีนะที่ฉันไม่ได้แนะนำเขาให้เธอรู้จักด้วยเลย เอ้ะ! ไม่สิ ไม่ต้องไปยุ่งกับนายนั่นหรอก - -"

"ทำไมล่ะ? หวงหรอ? ^-<"

"อะไรของเธอเนี่ย ฉันจะหวงนายนั่นทำไม? ก็.. ก็แบบรู้จักกันเยอะๆแล้วมันจะต้องพัวพันกันบ่อยๆ แค่นี้ฉันก็รำคาญจะตายชักละ!"

โหยย ยัยเมลอร์พูดไรขึ้นมาเนี่ย ฉันจะหวงนายนั่นทำไม? ไม่มีไรเกี่ยวข้องกันสักหน่อย บ้าละๆ!

"ฉันว่าได้พัวพันกันอีกนานเลยล่ะ!"

"เอ๋? ทำไมอ่ะ?"

"ก็ฉันเห็นเขามาทักเธอตลอดๆ.. ถึงแม้เธอจะทำหน้าตาเบื่อหน่ายเขาก็ตามที แต่เขาก็มักจะเข้ามาหาเธอเสมอและฉันคิดว่าเธอไม่ปล่อยเขาแน่ๆ ดูสิ.. ขนาดวันนี้เขาก็ไม่ค่อยได้พูดกับเธอ มันเลยเป็นสาเหตุให้เธออารมณ์เสียด้วยล่ะ"

"มันใช่หรอ? สาเหตุที่ทำให้ฉันอารมณ์เสียเนี่ย?"

มันจะใช่หรอ? เอ้ะ! มันก็น่าจะใช่มั้ง เพราะก่อนหน้านั้นฉันก็ไม่ได้อารมณ์เสียมาจากที่ไหนนี่นา.. 

"ใช่แหงๆ ปกติเขาจะกวนเธอ พูด 'ยิ้มหน่อยสิ' , 'ถ้าเธอยิ้มจะสวยกว่านี้นะ' บลาๆๆ ที่พูดแล้วมันทำให้เธอวี๊ดๆใส่เขา แต่วันนี้เขาเหม่อเหมือนเธอตอนเรียนแล้วเดินไปกับเพื่อน ไม่หันกลับมากวนเธอสักคำ แล้วมันก็ทำให้เธอรู้สึกขาดไรไปใช่มั้ยล่ะ?"

"นั่นสิ.."

นั่นน่ะสิ ยัยนี่พูดน่าคิดนะ.. ฉันว่ามันก็ถูกของยัยเมลอร์นะ วันนี้มันรู้สึกไม่เหมือนเดิม เพราะนายแอนดริวไม่กวนฉันน่ะสิ - - ใช่ล่ะ แต่ทำไมฉันจะต้องมานั่งคิดแต่เรื่องนี้ด้วยล่ะ ทั้งๆที่จริงๆมันก็ไม่ได้จำเป็นกับชีวิตฉันเลยนะ.. 

"เธอชอบเขาเข้าแล้วล่ะสิ"

"ห้ะ?"

เดี๋ยวๆ เมื่อกี้ยัยเมลอร์พูดไรนะ?!!

"เธอชอบแอนดริวแล้วใช่มั้ยล่ะ?"

"จะใช่หรอยะ?! ก็แค่วันนี้นายนั่นไม่เหมือนเดิม มันเลยทำให้ฉันสงสัยเฉยๆ"

ไม่ใช่ละ! ฉันจะใจง่ายขนาดนั้นเลยหรือไงกัน?! ไม่มีทางน่าาา ไม่มีทางง /><\ ไม่จริงๆ

"แล้วทำไมเธอจะต้องเก็บมานั่งคิด มานั่งสงสัย เพื่ออะไรล่ะ?"

"นั่นสิ.."

"นี่.. ยอมรับความจริงเถอะ"

"แต่ทำไมฉันชอบนายนั่นง่ายจัง? เร็วไปนะ.."

"เวลาจะชอบใครมันต้องใช้เวลานานขนาดนั้นเลยหรอ? เธอนี่ไม่เคยรักใครหรอ?"

นั่นสิ.. อาจจะใช่ก็ได้ เพราะตอนฉันชอบเขาคนนั้นตอนอยู่มัธยม ฉันชอบเขาทันทีที่เห็นเขาครั้งแรก เรียกง่ายๆว่ารักแรกพบเลยก็ได้ ถ้าเทียบกับตอนนี้ ฉันว่ามันก็ใช้เวลากว่าตอนฉันชอบเขาคนนั้นนะ.. นั่นสินะ

"อืมม ฉันว่าฉันคงชอบนายแอนดริวจริงๆแล้วสิ.."

ฉันคงต้อบยอมรับความจริงแล้วสินะ อื้ม! ! 

"น่าอิจฉาจังเลยน้าา มีความรัก! ><"

"แล้วฉันควรทำไงดีล่ะ? แล้ววันพรุ่งนี้ฉันก็ต้องเจอกับนายนั่นอีก.. ฉันจะทำหน้ายังไงเนี่ยย!"

"ลุยเลย!"

"ห้ะ?"

"ก็ลุยเลยไง! ชอบก็จีบเลยสิ! ปล่อยไปมีหวัง หืมม ไม่ดีแน่ๆ เขาก็หน้าตาดีใช่ย่อยเลยนะ!"

"ฉันควรลุยจริงๆน่ะหรอ? จะดีหรอ?"

"ดีที่สุดละ ฉันจะช่วยเธออีกแรงเลยละกัน ></"

ให้ตายสิ.. นี่ฉันชอบนายแอนดริวจริงๆสินะ ให้ตายสิ.. บอกตรงๆฉันยังยอมรับความจริงไม่ได้หรอกนะ! แต่ทำไงล่ะ? แต่ในเมื่อการกระทำฉันมันบ่งบอกว่าชอบนายนั่นแล้วนี่! แล้วฉันยังต้องลุยจีบผู้ชายเหมือนที่ฉันเคยทำตอนมัธยมอีกเนี่ยนะ? แล้วถ้าเกิดมันเป็นเหมือนตอนนั้นอีกล่ะ?!.. ให้ตายสิ ฉันจะบ้าตายยย !

[มาแล้วค่าา ตอนที่3 ></ เอ๋? แต่มาคราวนี้เคธี่ชอบแอนดริว? อ้าว! แต่ว่าโจเซฟชอบเคธี่นะ? รักสามเศร้าหรอ? กำเลย แล้วจะเป็นยังไงล่ะเนี่ยย?! ยังไงก็ฝากติดตามกันด้วยน้าา ><]