Do you love me?! รักฉันไหม? ฉันร้ายนะ!

          [อ่านบทนำก่อนมาอ่านตอนที่ 1 ด้วยเน้อออ ^^/]         

          "อ้าววว! เคธี่ ^0^/"

ให้ตายสิ.. เมื่อมีเสียงเรียกของคนที่เล่นกีต้าร์ท่ามกลางคนทั้งหลายแหล่มุง ทำให้ผู้คนเหล่านั้นหันมาสนใจฉันเป็นจุดเดียว ให้ตายสิ ให้ตายสิ ให้ตายเหอะ -0- !!

"อ.. อืออ หวัดดี แอนดริว ^^' " 

ฉันทักนายแอนดริวกลับด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ พระเจ้ากลั่นแกล้งฉันชัดๆ ทำไมกัน? ไม่อยากให้ฉันมีความสุขหรือไงกันห๊าาาาา?!! 

"เธอเรียนที่นี่ด้วยหรออ? ^^"

นายแอนดริวก้าวมาหาฉันนั่นยิ่งทำให้ผู้คนจ้องมองกันมาก.. บางคนก็ทำท่าลุ้นกัน บางคนก็ทำท่าอิจฉา หมั่นไส้บ้างล่ะ เอิ่มมมม .. 

"อ่าา ใช่ๆ"

"เธอเรียนอะไรหรอ? ฉันเรียนทันตะนะ ตึกเรียนอยู่ข้างๆสโมสรนี่เอง"

นายแอนดริวถามฉันเรื่องเรียนและก็ชี้ทางที่ตึกเรียนของเขาตั้งอยู่ 

"ฉันหรอ? ฉันเรียนบริหารธุรกิจน่ะ ตึกเรียนก็.. เดี๋ยวนะ! ตึกเรียนนายอยู่ตรงนั้นน่ะหรอ?!"

"ก็ใช่น่ะสิ ทำไมหรอ?"

เมื่อนายแอนดริวเห็นฉันทำหน้าตกใจนายนั่นก็สงสัย ก็จะไม่ให้ตกใจได้ไง.. เจอกันที่นี่ยังพอทำใจได้นะ แต่นี่อะไร๊?! ตึกเรียนนายนั่นอยู่ข้างๆตึกเรียนฉันเลยนะ! ถ้าตึกเรียนอยู่ห่างกันก็จะนานๆทีได้เจอกันใช่มะ? แต่นี่ก็แสดงว่า ฉันต้องเจอนายนี่ทุกวันเลยล่ะสิ บ้า บ้า บ้าา! โอ้ยย!

"อ๋อ เปล่าๆ ก็แค่ตึกเรียนเราอยู่ใกล้กันเอง ตึกเรียนฉันอยู่ตรงนั้นน่ะ"

ฉันชี้ที่ตั้งตึกเรียนของฉันให้นายแอนดริวดู 

"โหวว อยู่ใกล้กันเลยเนอะ ดีจัง ^^"

"อ่าา ใช่ๆ อ้อ! คือฉันต้องไปล่างข้างแล้วน่ะ นายกลับไปเล่นกีต้าร์ต่อเถอะ ดูสิ คนเขารอนายกันอยู่นะ"

"งั้นหรอ? อืมม งั้นก็บ๊ายบายย ไว้เจอกัน ^^/"

"อ่าา บ๊ายยบายย"

ในที่สุดฉันก็เลี่ยงนายแอนดริวมาได้ละ.. แต่ว่า.. เราต้องเจอกันอยู่แทบทุกวัน ฉันเลี่ยงนายนั่นไม่ได้ตลอดๆแน่ๆ ถึงตอนนั้นฉันคงจะเฟคเหมือนตอนนี้ไม่ได้แล้วล่ะ! 

     วันนี้เป็นวันต้อนรับนักศึกษาล่ะ!! ว๊าววว แค่คิดก็วิเศษมากๆเลยนะเนี่ย ผมจะได้เจอเพื่อนใหม่ๆ สังคมที่กว้างขึ้นมากกว่าเดิมแล้ว ไหนๆวันนี้ก็เป็นที่พิเศษวันหนึ่งสำหรับผมแล้ว ผมก็คงต้องไปโชว์ความสามารถสักหน่อยละ อ้อ! ลืมๆ ผมชื่อแอนดริวนะฮะ ^^ ตอนนี้ผมก็อยู่ในตึกสโมสรนักศึกษาแล้วล่ะ ผมเดินไปรับของที่ระลึกที่จุดรับแล้ว ผมก็ทักทายคนแถวๆนั้นนิดหน่อย ถามว่ารู้จักกันมั้ย? ไม่หรอกฮะ ทักๆไปงี้แต่พวกเขาก็ตอบกลับผมดีๆทุกคน ถือว่าโอเคเลยล่ะ ผมว่าผมน่าจะหาเพื่อนได้ง่ายๆเลยล่ะ ผมเดินสำรวจในสโมสรไปเรื่อยๆ เพราะยังไงก้ต้องมาที่นี่บอยๆอยู่แล้วนี่นา ทำตัวให้รีบๆชินก่อนดีกว่าา.. เมื่อผมเดินมาถึงชั้นสอง ผมก็เห็นที่โล่งๆที่หนึ่ง โอเค! เหมาะที่จะให้ผมโชว์ความสามารถมาก เมื่อผมเห็นจุดเหมาะๆแล้ว ผมเลยเดินไปเล่นกีต้าร์ตรงนั้นซะเลย พอสักพักคนก้เริ่มมามุงให้ความสนใจ ฮ่ะๆ รู้สึกสนุกแฮะ ผมเล่นกีต้าร์ไปมองผู้คนที่ดูอยู่รอบๆไป ผมก็ไปสะดุดกับคนที่อยู่ตรงหน้าผมนี่.. เธอหน้าคุ้นๆแฮะ นั่นเลยทำให้ผมหยุดเล่นกีต้าร์ เธอจ้องผมอย่างอึ้งๆ เมื่อผมมองชัดๆแล้ว ผมก็ถึงกับยิ้ม.. ผมเจอเพื่อนโรงเรียนเดียวกันด้วยล่ะ! แถมเธอยังเป็นคู่นั่งผมในตอนนั้นซะด้วย นั่นคือ.. เคธี่ เธอเป็นผู้หญิงที่ฮอตมากในสมัยมัธยมแล้วเธอที่ผมเห็นตอนนี้ก็สวยกว่าตอนนั้นมาก.. เธอนี่สวยวันสวยคืนเลยน้าา สงสัยจะมาฮอตในรั้วมหาลัยด้วยซะแล้วสิ ฮ่ะๆ ผมทักเธอด้วยล่ะ เธอเรียนบริหารธุรกิจ ส่วนผมเรียนทันตะ ตึกเรียนอยู่ข้างๆกันด้วยล่ะ ดีจัง >< อย่างน้อยผมก็จะได้สนิทกับเธอ เผื่อไรจะได้ช่วยๆกันนี่เนอะ.. แต่เธอตอบผมนี่เหมือนจะไม่ค่อยอยากคุยกับผมเลย แถมยังเลี่ยงผมอีก ผมรู้นะ! แล้วไงล่ะ? แต่ยังไงผมก็จะตีสนิทเธอเหมือนเดิมนั่นแหละน้าา :)

[จบแล้วค่ะ สำหรับตอนแรก ></ เป็นไงกันบ้างคะ? ยังไงก็ขอฝากเรื่องนี้กันด้วยน้าาา อัพดึกเลยเนอะ ไม่ว่ากัน ต่อจากนี้ก็คงพยายามทยอยมาอัพเรื่อยๆล่ะนะ ฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจรีดเดอร์ด้วยน้าา ติชมกันได้น้าา ไม่ว่ากัน เป็นกำลังให้ไรเตอร์คนนี้ด้วยน้าา >-</ ฝันดีค่ะ รีดเดอร์ทุกๆคน]