zombies ชุลมุนวุ่นรักนายตัวร้าย

ณ สวนสาธารณะ

  "เเก ไหนๆมาถึงเเล้วก็เดินเล่นสักหน่อยละกัน" ฉันพูดค่อยจะนำไป

  "อืม  ฉันว่ามันเเปลก" ฮันนี่พูดต่อหลังจากเดินมาเทียบฉันได้

  "ฉันก็ว่างั้นเเละ  เเกนั้นดอกกุหลาบที่เเกชอบอ่ะ" ฉันเหลิบไปมองข้างทางเดิน  เเละก็พบดอกกุ

หลาบสีเเดงสดสวย  เเละเป็นที่เเน่นอนฉันเด็ดมันออกมาจะให้ฮันนี่   เเต่ดันไปโดนหนามมันทิ่ม

สะก่อนอีก  ให้ตายเถอะ ซวยมาก  นิ้วสวยๆของฉันจะเป็นอะไรไหมเนี่ย  เลือดออกด้วยสิ ต้องหา

อะไรเช็ด  

  "นี่เเกมีผ้าเช็ดหน้าป่ะ" ฉันหันไปหายัยฮันนี่  เเต่ก็ต้องเงิบเมื่อยัยนี่ดวงตากายเป็นสีเเดงเเละมอง

นิ้วที่เต็มไปด้วยเลือดของฉัน อย่างกระหายมาก ยัยนี่เป็นอะไรกันเนี่ย  "เเกๆๆเป็นอะไรอ่ะ" ฉันพูด

ก่อนจะเขย่าตัวยัยนี่ 2 3 ครั้ง  เเต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ  "กรี๊ดดดด∼∼∼"ฮันนี่กระชากนิ้วของฉัน

ไปดูดเลือด  มันทำให้ฉันเเละฮันนี่ลงไปนั่งกับพื้น  ฉันผลักยัยนี่ออกเเต่มันก็ไม่เป็นผลเลย  ฉันเก็บ

เเล้วเอือกสุดท้ายผลักอย่างนี้จนสุดเเรง  ถึงมันจะมีผล  เเต่กลายเป็นผลเสีย  ฮันนี่มองฉันด้วย

สายตาที่น่ากลัว  ดวงตาเเดงกํ่า  ก่อนจะวิ่งมาดูดเลือดที่นิ้วฉันอีกครั้ง  ตอนนี้ฉันรู้สึกสั่นไปหมด

เลย มือเเละนิ้วชาไปหมด ถ้าเป็นเเบบนี้ฉันต้องร้องไห้เเน่ๆ   มะ...ไม่ทันเเล้ว หยดนํ้าตาของฉัน

ไหลลงอาบเเก้มทั้งสองข้างก่อนจะตกลงที่มือของฮันนี่  

  " ฮือออๆ∼∼∼  ฮันนี่เเกเล่นอะไรกับฉันน่ะ  ฉันไม่เล่นนะเว้ย T^T " ฉันสะอึกสะอืนออกมา  

ตลอดมาฉันไม่เคยร้องไห้ให้ใครเห็นเลยนะ  นอกจากคนในครอบครัวอ่ะ  ฉันไม่อยากเป็นคน

อ่อนเเอ  เเต่ตอนนี้ดูเหมือนกันไม่ทันเเล้ว  ฉันกำลังอ่อนเเอ เเละกำลังจะตายลงช้าๆ ถ้าฮันนี่ยังไม่

หยุดดูดเลือดฉัน   ก่อนตายขอสักเพลงนะ   

  "ปล่อยให้ใจที่หาย ให้มันตายช้าๆ  อยู่อย่างคนไร้ค่า ปล่อยเวลาให้หมุนปายยยย TT "

(พี่เก่งมาเลยครัช)  ฉันร้องเพลงปนเสียงสะอืน ที่จริงมันเเถบไม่เป็นเพลงเลยด้วย  ฉันภาวนา

ให้ฮันนี่ได้ยินเพลงที่ฉันร้องด้วยเถิดด 

  "ฮือๆ∼∼∼  เเกร้องเพลงเพี้ยนอีกเเล้วนะยูริ" ฮันนี่เงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ฉัน  รอยยิ้มที่สดใส

ดวงตาของเธอเก่ามาเป็นสีเขียวมรกตอีกครั้งเเล้ว  ใบหน้าของฮันนี่ถึงจะเต็มไปด้วยนํ้าตา เเต่ก็ยัง

สวยเหมือนเดิม   เย้ยยยๆๆๆ TT ฮันนี้กลับมาเเล้ววว (ยิ้มทั้งนํ้าตาจร้าา)

  "ฉันขอโทษนะ ที่ฉันทำเเบบนั้นกับเเกอ่ะ  ถึงฉันจะรู้สึกตัวเเต่ฉันควบคุมตัวเองไม่ได้เลย มัน

เหมือนเป็นไปตามสัญชาตญาณน่ะ  ตอนนั้นที่ฉันรู้คือ ฉันต้องการเลือดเเค่นั้น  ขอโทษจริงๆนะ

อย่าเกลียดฉันเลย" ฮันนี่ทำหน้ารู้สึกผิดเอามากๆ  นี้ถ้าฉันไม่ให้อภัยพวก FC นางต้องมากระทืบ

ฉันเเน่

  "อืม ฉันไม่โกรธเเกหรอก  ฉันรู้นั้นไม่ใช่เเก"ฉันพูดยิ้มๆให้ยัยนั้น เเปปเดียวเท่านั้นเเละ  หน้า

นางเก่ามายิ้มเเฉ่งเลย

  "เเกจำวันที่ไปหาอาจารย์เมื่อเดือนที่เเล้วได้ไหม" ฮันนี่ปรับสีหน้ามาตรึงเครียดเลย

   "หึ  เเน่นอนอยู่เเล้ว  ฉันจำไม่ได้หรอก ตั้งเดือนหนึ่ง  ฉันไม่จำมารกสมองหรอก"ฉันพูดอย่าง

ภูมิใจในตัวเองมาก  ก็ฉันมันปลาทองนี้น้า

   " กะไว้เเละ  ชั่งเถอะ  เเต่เเกควรรู้  วันนั้นที่สลบกันไปอ่ะ  อาจารย์ใหญ่ฉีดสารซอมบี้ให้พวก

เรา" ฉันเกือบจะหลุดหัวเราะออกมาเเน่ะ  ใครจะไปเชื่อวะ  ถ้าตอนฉันอยู่ ป.1 ว่าไปอย่าง

   "เเก ฉันว่า เเกมโนมากไปเเละ  ใครจะไปเชื่อ ซอมบี้มีจริงที่ไหน อยากให้เชื่อ เอามายื่นตรงหน้าฉันสิ" ฉันพูดท้าทายไป เเต่ก็ต้องเงิบ ฮันนี่เดินมายืนตรงหน้าฉัน   " เเกเนี่ยนะซอมบี้  ฉันไม่

เชื่อเเกหรอกเว้ย" ยังไงฉันก็จะไม่เชื่อ

   "ไม่ใช่เเค่ฉันหรอก  เเกก็ด้วย ทริกเกอร์ก็เหมือนกัน  เเละอีกไม่นานฉันคิดว่า นักเรียนทั้งหมด

จะกลายเป็นซอมบี้"ฮันนี่ปรับสีหน้าเป็นจริงจังมาก  ยัยนี้พูดถูกเสมองั้นฉันเชื่อ 50% ก็ดะ

   "เครรๆ  ฉันเชื่อก้ได้"ฉันพูดส่งๆไป เเต่เหมือนยัยนี่จะจับได้

   "ฉันรู้เเกไม่เชื่อ  ถ้าฉันไม่เจอกับตัวฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน  เเกก็รองเอาไปคิดดูละกัน

ว่าเมื่อ 10 นาทีที่เเล้วทำไมฉันถึงเป็นเเบบนั้น  คิดเร็วๆด้วยละ  มีเวลาไม่มากหรอกนะ ส่วนตอนนี้

ไปเดินชิลๆก่อนได้ ฉันสัญญาจะไม่ทำเเบบนั้นกับเเกอีก" ฮันนี่ยื่นนิ้วก้อยมาให้ฉันเกี่ยว  ฉันก็เลย

ตอบสนองให้   "เเต่ถ้าฉันทำ เเกฆ่าฉันได้เลยนะ ไม่งั้นเเกอาจจะตายได้  ฉันรับประกันชีวิตเเกได้

เเค่  70% เท่านั้นเเละ "  ฮันนี่พูดขึ้น หลังจากนั้นก็เดินนำฉันไป

   ให้ตายเถอะ  เรื่องนี้มันมีอยู่จริงหรอวะเนี่ย  เครียดดดด∼∼∼

                                 30 นาที ผ่านปายยยย

   หลังจากที่ฉันเดินที่นี้ได้  5  กิโล  นํ้าหนักก็คงจะลงได้สักกิโลสองกิโลเเล้วละ  โอ๊ยยย∼∼∼

ปวดท้องโคตรๆเลยวะ  เมื่อเช้าดันลืมกินข้าวไปได้ รีบจัด  ฮันนี่เหมือนจะรู้ว่า ฉันเป็นอะไรนางก็รีบ

มาพยุงฉันไว้  เเล้วพาไปหาไรกิน   เเต่ระหว่างทางที่นางฟ้า 2 ตนจะไป  ก็ต้องมีมารพจนมาขัด

ขวางไปได้    เเละมารพจนทั้งหลายก็คือ  ซอมบี้จร้าาา∼∼∼  ฉันเชื่อเเล้วจร้าาา

   "เเกไปก่อนเลย  เดียวฉันตามไป" ฮันนี่พูดก่อนจะผลักฉันให้วิ่งไปด้านหลัง  ฉันจะขัดขืนอยู่

ช่วยเพื่อนสักหน่อย  เเต่ก็คงไม่ได้เเล้วละ  ก็ฉันกลัวนี้น้าา TT    ไม่ปวดทงปวดท้องเเล้วเฟ้ยยย

ตอนนี้ความกลัวอยู่จุดสูงสุด  ฉันวิ่งมาได้สักระยะนึงนึกว่า  จะไม่มีสักเเล้ว  เเต่ดันมาเจอ  ไอเจ้า

กรรมนายเวรมาดักอยู่ข้างหน้าอีก   โว้ยยยย   ไม่ไหวเเล้วนะ   ฉันเรียกทวนออกมา  พร้อมกับ

หมอนั้นพอดี  เอาละงานนี้ตายไม่กลัวเเล้วเว้ย  ฉันวาดรวดหลาย ไปมา โช้งเช้งๆ  (เสียงทวน

กระทบกับเคียว เเละเกิดเป็นประกายไฟสวยงามดังดอกไม้ไฟคืนลอยกระทง)  ไอเคียวบ้าที่ก็ปาด

โดนคอฉันหลายรอบเเล้วนะ  ดีนะที่หลบทันอ่ะ  ไม่งั้นคอหลุดจากบ่า เป็นวนิดาเเน่ๆ TT  

   "ยูริ  เเกไปเลย  เดียวทางนี้ฉันสูงต่อเอง"  ฮันนี่พูดขึ้นหลังจากวิ่งมาถึง ยัยนี่ละนะ นางฟ้าตก

สวรรค์ของจริง  ฉันรีบวิ่งปู้นสุดฟีเท้าไปทางร้านขายขนม  ว่าเเต่  มันอยู่ไหนอ่ะ  ตอนเเรกมันอยู่

ตรงนี้  เเล้วตอนนี้มันอยู่ตรงไหน?   ถามคนอื่นดีกว่า  

    "ป้าค่ะๆ  เห็นร้านขนมที่อยู่เเถวนี้ไหมค่ะ"ฉันเดินไปถามป้าคนหนึ่งที่นั่งบนสเเตนชั้น 2 นับจาก

ล่าง  ลืมบอก  เเถวนี้มันเป็นสนามฟุตบอลนะ  ออกมาจากตรงนั้นนิดนึงก็จะมีเเป้นบาสอยู่

    "เห็นสิอยู่ตรงหน้าป้าไง  หึๆๆ" ป้าเเก่ เป็นคนที่ขายขนมนี้ว้า  เเละก็อย่าบอกนะว่าเป็น

สะ...ซอมบี้ เเงๆๆ∼∼∼  ฉันเดินถอยหลังกู่ขึ้นไปบนสเเตนที่ละขั้นๆ  จนถึงฉันสุดท้าย  อย่าบอก

นะว่า หนีไม่รอดเเล้ว TT

   "หนีไม่รอดเเล้วจะหนู" ป้าเเกพูดก่อนจะเอาเลือดมาปาดที่ปากฉัน  ห้ะ!  ฉันกินเลือด  หลังจาก

นั้น  ป้าเเก่ก็เอานิ้วฉันไปกัด  เเละมันก็หักดัง ป็อก เหมือนกินป็อกกี้เลยอ่ะ  ทำไมมันง่ายจังวะ

    ไม่รู้ละ  ฉันต้องหนี  ต่อให้ต้องตายก็ย...ยอม ฟึบ  ตัวขอฉันหล่นลงมาจากสเเตน  เเละด้าน

หลังขอมันก็เป็นปูนสีเมนต์ร่วนๆเลย  ความสูงอยู่ระดับ  3 เมตรกว่า  ฉันหลับตาก่อนที่ลำตัวจะตก

ถึงพื้น  ฟึ่บ!

__________________________________________________________

ขอโทดนะค่ะ  ที่มาลงช้าสักหน่อย  เเละก็อาจจะหายไปสัก 2 3 วันนะค่ะ  ขอโทดด้วยย

เเต่เดียวถ้าว่างจะมาลงให้นะค่ะ^^    วิจารณ์หน่อยเถิดค่ะ  อยากรู้ว่า  คนอ่านคิดยังไง