ป่วนรักอลวน

 

     

  " นี่พอสักทีเถอะ บอกให้มั้ยว่าไม่ช่วยอะไรเลยนอกจากทำให้ผมประสาทเสีย -_-//" ผมเบ้ปากแล้วผลักใบหน้าอีตานั่นออกอย่างเซ็งๆ ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้ว ผมจะไม่เสียเวลา เอาเป็นว่าเรามาเข้าเรื่องบัดซบที่ทำให้ผมมาเจอเหตุการณ์บ้าๆนี่เลยดีกว่า

 

        คลิปและลิงน้อย!

 

        " เหรอ " หมอนั่นว่าเหมือนจะเข้าใจ เพราะอย่างน้อยคำนี้ก็ทำให้ผมโล่งใจมากกว่า 'อือ' ประมาณ 0.0001% ปัดให้อีกหน่อยเป็น0.01% ก็ได้อะ ก็อย่างที่ผมบอกว่าเหมือนจะเข้าใจ แต่ไม่เข้าใจ คนตรงหน้าเลยดึงมือผมออกก่อนจะโน้มตัวลงมาและฝังริมฝีปากสีแดงอุ่นๆ ลงบนหน้าผากผมอย่างถือสิทธื์!

 

       ว้อต! O///O! อะไรว่ะเนี่ยมาร์ค นายทำอะร้ายยย! ผมหน้าร้อนวาบพร้อมเบิกตาโตๆของตัวเองอย่างตกใจกับการกระทำที่ไม่คาดคิดของคนหน้ามึนรู้สึกเหมือนเส้นเลือดใหญ่ที่อยู่ใกล้หัวใจสูบฉีดหนักอย่างแรงจนแทบจะมอดไหม้ ความหนักเบาของริมฝีปากบางที่กดฝังช้าๆซ้ำๆ กับลมหายใจร้อนๆ ที่เป่ารดอณูรูขุมขนบนรอยช้ำทำหน้าที่ส่งผ่านความรู้สึกได้ดีกว่าทุกพื้นที่ในร่างกาย ทั้งเจ็บทั้ง....บ้าที่สุด หมอนี่ทำไมชอบทำแบบนี้กับผมฟะคับ?! แบมแบมคนแมนจะไม่ทน! T_T!

 

       " แบบนี้ " เขาผละริมฝีปากออกแล้วพูดเสียงเรียบ

 

       "........."

 

       " ช่วยมั้ย? "

 

        เออ.... ช่วย ช่วยให้ตายเร็วๆไงมาร์ค! T_T หัวใจผมเกือบจะวายตายแล้วนะ! คืออยากจะโกรธ อยากจะโวยวาย แต่พอนึกถึงปฏิกิริยาตอบรับที่คาดหมายได้แล้ว ผมก็หมดอารมณ์ทันที! คือผมไม่ได้ใจดีขนาดให้คนอื่นแตะต้องง่ายๆ นะ! ( ถ้าไม่เมา TOT ) เซฮุนเป็นแฟนผมมาห้าปียังได้แค่จับมือนะคับ! ไอ้คนฉวยโอกาส!

 

        " ช่วยก็ช่วย นี่หายเป็นปลิดทิ้งเลย โอเคมั้ย? " ผมพูดส่งๆให้มันจบๆ เดี๋ยวบอกไม่ช่วยอีตานี่เกิดนึกอินดี้อะไรขึ้นมา หาวิธีรักษาสไตล์ชนมนุษย์ถ้ำล่ะก็ ซวยตายชัก มาร์คกระตุกยิ้มที่มุมปากราวกับพอใจในคำตอบแต่มันทำใหผมรู้สึกลางสังหรณ์ไม่ดีชอบกล เพราะตั้งแต่วันแรกยันวันนี้ ยิ้มทีนี่เป็นเรื่องตลอด! รอยยิ้มต้องสาปมันมาอีกแล้วคับพี่น้อง!!

 

       " งั้น "

 

       " ...... "

 

       " ช่วยที " อีตาหน้ามึนว่าพลางชี้ไปที่รอยช้ำเป็นจ้ำที่มุมปากของตัวเองพร้อมยักคิ้วจึ๋งๆ

 

       ....ช่วย? ผมขมวดคิ้วก่อนจะเข้าใจความหมายเมื่อใบหน้าเรียวนั่นชะโงกเข้ามาใกล้จนจมูกแทบจะชนกัน นัยน์ตาสีนินทอดตรงมาหยุดลมหายใจของผมเพียงชั่ววินาที!

 

         " อะไรๆ อย่ามาทะลึ่งนะ! " ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกแล้วพยายามเขยิบตัวออก แต่ทุกครั้งที่เขยิบถอยหลังเขาก็เขยิบตาม

 

        " เจ็บ " เขาพูดว่าเจ็บแต่ใบหน้าก็ยัง >> ( -_- )

 

        อยากเจ็บหนักกว่านี้มั้ยล่ะคับ พ่อจะเอาให้สาหัส นอนโรงพยาบาลไปสิบปีเลยคอยดู -_-^

 

        " เมีย " มาร์คพูดเสียงเบาแล้วถือวิสาสะดึงมือผมไปกุมใบหน้าตัวเองอย่างไวพร้อมกะพริบตาปริบๆ สองที

 

         " ....เจ็บ " 

 

         ตึกตักตึกตักๆๆๆๆ!

 

         เจ้ามนุษย์ถ้ำนี่ตื้อชะมัดเลย! ผมรู้สึกว่าเสียงรอบๆตัวมันตื้อไปหมด แต่เสียงน่ารำคาญในอกกลับดังหนวกหูขึ้นเรื่อยๆ!

 

        " เฮ้อ ผมเข้าใจแล้ว จะเป่าเพี้ยงๆให้ โอเคมั้ย รับรองหายชัวร์ " ผมถอนหายใจอย่างเหลืออดกับความเอาแต่ใจของอีตานี่  ต่อให้ด่าแค่ไหนก็ไม่เคยจะสะทกสะท้าน ถ้าไม่ทำตามมีหวังไม่เลิกตื้อแหงๆ

 

        " อือ " เขาพยักหน้ารับ ผมกระตุกยิ้มชั่วๆ เมื่อคิดไอเดียอะไรดีๆออก

 

        " แต่นายต้องคืนลิงน้อยของผมกับลบคลิปนั่นทิ้งนะ "

 

        โฮะๆๆ ขอหัวเราะและฉลองให้กับมันสมองอันเปี่ยมไปด้วยความฉลาด แม้มันจะน้อยกว่าไอน์สไตน์นิดนึง แต่เอาเป็นว่ามันใช้การได้ดีมากค้าบบบบ แบมแบมคอนเฟิร์ม >_<

 

        " อือ " 

 

        เชื่อดีมั้ย -_-;;

 

        " งั้นเอามือถือมาก่อนเลยอย่างแรก "  ผมว่าก่อนจะดึงมือออกจากใบหน้านุ่มๆ ของอีตามาร์ค แล้วแบบมือพร้อมกับขยับนิ้วชี้ยิกๆ เรียกร้องให้เขาเอามือถือมาเป็นประกันก่อน

 

        แปะ! เขาให้อย่างว่าง่าย แต่ไม่ใช่มือถือ.... เพราะสิ่งนั้นคือมือของเค้าเองนั่นแหละ!! อ้ากกกก! ผู้ชายประหลาดคนนี้อิมพอร์ตจากถ้ำที่ไหนฟะเนี่ย! ถึงได้ฟังภาษาคนไม่เข้าใจ หรือมีปัญหาเกี่ยวกับรูหูอะไรรึเปล่า ทำไมผมถึงสื่อสารกับนายลำบากนัก บอกแบมแบมคนแมนคนนี้ซิ จะคุยกับนายทีต้องเต้นขอใจแลกตับเธอรึเปล่า เผื่อจะรู้เรื่องขึ้นมาบ้าง T^T

 

        " โทรศัพท์อะ ไม่ใช่มือนาย -_-^ "

 

         " อือ "

 

        แล้วเขาก็นิ่ง....คือ แบบ เอ่อ มาร์คคับ แบมแบมชักจะหมดความอดทนแล้วนะคับ!

 

        " เอาโทรศัพท์มา " ผมเบ้หน้าไม่พอใจก่อนจะหายใจฟึดฟัด นัยน์ตาสีนินสบตาผมนิ่ง ไม่มีคำพูดใดๆ ออกจากปากเขาสักนิด มีเพียงเสียงลมหายใจและไอร้อนที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ อย่าบอกนะว่า....ผมรีบเม้มปากทันทีเมื่อรับรู้ถึงสัญญาณอันตรายจากมนุษย์ถ้ำตรงหน้า แต่กลับผิดคาด หมอนั่นไม่ได้เข้ามาจู้โจมริมฝีปากผมอย่างที่คิด เพราะเขา.....

 

       " เจ็บ "

 

       มันกลับมาอีกแล้ว กับอีหรอบเดิม ใครช่วยกรุณาบอกแบมแบมที -__-

 

      " ใกล้ตายยัง "

 

       " อือ " เขาพูดเสียงอ่อย เหมือนหมดแรง แต่จะน่าเชื่อมากกว่านี้ ถ้าอีตาหน้ามึนเลิกทำหน้าอึนแบบนั้นสักที โอเค เพื่อให้เห็นภาพชัดเจนขึ้นเหมือนฉายสไลด์ จะแทนใบหน้าของอีตานั่นด้วยอีโมติคอนเดิมๆ รอบที่ล้านแปด >> (-_-)

 

       อีกทีนะครับ เผื่อจะไม่ชัดเจนพอ นี่คือเบ้าหน้าตอนบ่นว่าเจ็บ >> (-_-)

 

       " มากมั้ย? "

 

       " อือ มาก "

 

       หน้ามาร์คตอนเจ็บมาก >> (-_-) นี่ไม่ได้สวมหน้ากากอยู่ใช่มั้ยมาร์ค! ไอ้ผู้ชายขี้โกหกกกกกกกก!!! คนขี้สำออย!!! ขนาดหมาเหยียบมดยังทำหน้าสื่ออารมณ์ได้มากกว่านายเลยนะ! หรือไปฉีดโบท็อกมา เลยทำหน้าแบบอื่นไม่ได้ -_-^

 

        " สัญญา ไม่สิ สาบานมาก่อนว่าจะลบคลิปนั่นให้ผม "

 

        " อือ "

 

       โอเค คำว่า ' อือ ' ของอีตาหน้ามึนไม่น่าเชื่อถือสักนิด บอกเลย!

 

       " พูดมาว่าสาบาน "

 

        " อือ "

 

        พูดแค่นี้ไม่เชื่อเฟ้ย! -_-!

 

        " พูดว่า สา-บาน " ผมเน้นย้ำชัดทุกคำอย่างหนักแน่นเพื่อให้เข้ามันสมองของหมอนี่ที่ดูจะปิดรับการสื่อสารจากโลกภายนอก ซะเหลือเกิน! เพราะฉะนั้นต้องเน้นหนักๆ

 

        " บาน " เขาตอบเสียงนิ่งด้วยใบหน้าตายสุดๆ

  

         อ้ากกกกกกก! จะย่อเพื่อ.....!!! T^T

 

         " สา-บาน! " ผมย้ำอีกรอบแต่หมอนี่ก็ยัง....

 

        " บาน "

 

        เออ ยอม บานก็บาน! ให้ตาย! พูดเพิ่มอีกสักคำจะตายเหรอ! T_T

 

         " แค่เป่าเพี้ยงๆ ก็พอใช่มั้ย -_-^ " ผมชักสีหน้าอย่างอารมณ์เสียเมื่ออีตานี่ไม่ยอมจบสักที ไอ้มุกหลอกเด็กเวลาหกล้มนี่ก็ชอบจัง โตเป็นควายแล้วยังเชื่ออยู่อีก เฮ้อ! ถึงตัวจะเป็นผู้ใหญ่แต่สมองเขายังเด็ก ทำตัวแบ๊วเหลือเกิน! ชื่อของเขาคือ....ยอดมนุษย์ถ้ำมาร์ค!!

 

        " อือ "

 

         ฮือ T_T

 

        " โอม ความเจ็บจงหายไป เพี้ยงๆ ฟู่..อุ๊บ! " ทันทีที่ผมเผยอปากเป่าลมให้จบๆ ไปมันก็ไม่ต่างอะไรกับเปิดโอกาสให้หมอนั่นจู่โจมเลยสักนิด! อีตานั่นก็พุ่งพรวดเข้ามาประทับตราและฉกฉวยจุมพิตไปอย่างร้ายกาจ! ไม่มีคำบอกกล่าว! ไม่มีคำพูด! ไม่มีแม้กระทั่งสัญญาณเตือนใดๆ! มีเพียงริมฝีปากร้อนๆ ที่ดูดกลืนสติปชัญญญะของผมให้เหลือน้อยลงทีละนิด ทีละนิด!

 

       " อื้อ! " ผมดีดดิ้นพลางเบิกตากว้าง ไม่รู้เมื่อไหร่ที่มือหนาเอื้อมมาเหนี่ยวรั้งต้นคอผมไว้จนดิ้นไม่หลุด ปลายลิ้นร้อนชื้นตวัดไปมาอย่างเอาแต่ใจ ทำเอาร่างกายผมอ่อนยวบพร้อมๆกับเสียงหัวใจที่เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ

 

        หมอนี่ฉวยโอกาสจากผมอีกแล้ว! ผมดันมาร์คออกด้วยแรงทั้งหมดที่มี แต่กลับรู้สึกเหมือนไปกระตุ้นอีตานี่ให้รุกไล่หนักขึ้นจนผมแทบหายใจไม่ทัน ริมฝีปากบางทำเอาผมร้อนวาบจนแทบมอดไหม้และละลายไปซะตรงนั้น

 

       " อ๊ะ! " ผมเบิกตาโตเมื่อจู่ๆ คนตรงหน้าพยายามกดน้ำหนักลงมาให้เอนนอนลงกับเตียงนุ่มๆ ตามแรงโน้มถ่วง ผมฝืนแรงเขาสุดกำลัง แต่ดูเหมือนว่าร่างอันบอบบางของผมจะสู้แรงอันถึกทึนของอีตานั่นไม่ได้ รอดจากเหตุการณ์นี้ไปได้ ผมขอสาบานจะเข้าฟิตเนสเพิ่มกล้าม ฮือ... จะได้ไม่ต้องมาโดนอีตาหน้ามึนกดแบบนี้

 

       " มาร์ค นายคงไม่.... " ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกหัวใจเต้นรัวเหมือนกับจะระเบิด เมื่ออีตานั่นถอนริมฝีปากออกและจ้องกลับมาด้วยนัยน์ตาสีนินที่เป็นประกายเจ้าเล่ห์สุดๆ

 

      " เช้า กลางวัน เย็น ก่อนนอน "

 

      "...." พูดอะไรของนายฟะ!

 

      " ขอรวบยอดทีเดียวเลยแล้วกัน "

 

        จัดให้หนัก จัดให้เต็ม แบบยาวๆ ทดแทนเมื่อวานที่ไม่ได้ลงแล้วนะ จ้า 

 

                               ขอบคุณที่แวะมาอ่านจ้า