รักยุ่งๆของยัยจอมจุ้น

อ้ากกกกก~ฉันแอบชอบรุ่นพี่ึคนนึงชื่อพี่วาโยที่เขาน่ารักมากกๆ

แต่ต้องสะดุดเพราะพี่เขามีแฟนแล้วนั้นสิ ToT ฉันจะทำยังไงแต่ยังดีที่มีเพื่อนวัยเด็กมาคอยปรอบใจเรื่องราวจะเป็นอย่างไรติดตามชมได้เลยคร้าาา *0*

 

 ณ สนามบาสโรงเรียน

*** ปริ้นซ์***

ตึก ๆ ตึก ๆๆๆ ซ้วบบบบ !! เสียงฝีเท้าวิ่งบนสนามบาสของโรงเรียน ตามด้วยเสียงลูกบาสกำลังลอยเข้าแป้นอย่างสง่างาม กรี๊ดดดดด ! พี่ปริ้นซ์ เสียงเชียร์จากบรรดาสาวๆที่หลงใหลในความหล่อและเพอเฟ็กของ ‘ปริ้นซ์’ หนุ่มหล่อที่ติด top ten ของโรงเรียน นัยต์นาสีเฮลนั้นชวนให้หลงใหล บวกกับผิวขาวจัดตัดกับผมดำเงา สันจมูกโด่งรับกับใบหน้า ริมฝีปากที่ชมพูอ่อนๆ น่าสัมผัส

‘เห้ยปริ้นซ์ แกจะเก่งไปไหนวะ อ่อนๆให้เพื่อนบ้างก็ได้’

‘นั่นดิ ดูสาวๆที่กรี๊ดแกแต่ละคน หมวยๆสวยๆ ทั้งนั้นเลยวะ ให้ฉันซะคนเซ่ ’

เสียงของนายซูกัสและนายจินโด หนุ่มที่ติด top ten ของโรงเรียน ที่อิจฉานายปริ้น ที่มีแต่สาวๆรุมล้อม

‘ขอตัวกลับก่อนนะ’ ปริ้นซ์พูดเสร็จรีบวิ่งไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่ตั้งอยู่ข้างสนาม พร้อมยกมือขึ้นดูนาฬิกาที่บอกเวลาใกล้จะ 6 โมงแล้ว

‘นี่อย่าบอกนะว่าแกจะเดินกลับบ้านพร้อมกับยัยโรคจิตนั่นอีกแล้วน่ะ’ เสียงนายจินโดพูดพร้อมกับทำท่าสยอง

‘นี่ละน่า เพื่อนสมัยเด็กระวังจะกลับกลายจากเพื่อนมาเป็นแฟนนะ ฮ่า ๆ ’ นายซูกัสพูดพร้อมกับหัวเราะหน็อย ๆ

‘พอ ๆ หน่อยเหอะ ใครเค้าจะไปชอบยัยนั่นได้ลง ก็บ้านมันอยู่ใกล้กันนิหว่าอีกอย่างพ่อแม่ของยัยนั้นก็ฝากให้ฉันดูแลด้วย ’ปริ้นซ์พูดพร้อมกับโบกมือลาเพื่อน

‘เออวะ จะคอยดู ’ เสียงเพื่อนตะโกนมาจากข้างหลัง พร้อมทำหน้าเยาะเย้ย

ปริ้นซ์เห็นแล้วอยากจะรีบกลับไปแก้ตัวอีกแต่กลัวไม่ทันเพราะเลยเวลานัดกลับบ้านมามากแล้ว

*** ลูกโป่ง***

ฮึ่ยย ๆ หน๊อยย ๆ นายปริ้นซ์นั่น มัวแต่ทำอะไรอยู่นะ ปล่อยให้ฉันคอยจนขามันจะเป็นเหน็บชาอยู่แล้ว สงสัยมัวแต่เล่นบาสโชว์พาวกับพวกสาวๆ อยู่แน่เลย ชิ คิดว่าติด top ten ในโรงเรียนแล้วจะมาปล่อยให้คนอย่างฉันรออยู่ได้ยังไงกัน ไม่อยากจะเล่า เมื่อก่อนตอนนานนั่นเด็ก ๆ ขี้มูกย้อย ยังร้องไห้ให้ฉันช่วยจากการโดนเพื่อนแกล้งอยู่เลย พอมาตอนโตแล้วไม่รู้จักตอบแทนบุญคุณปล่อยให้ฉันรออีก หึ ถ้าเจอจะคอยดู

‘นี่ !ยัยลูกโปง รอนานมั๊ย โทษทีพอดีเมื่อกี้ฉันเล่นบาสเพลินไปหน่อย แฮ๊ก ๆ ’

นายปริ้นซ์วิ่งมาหยุดข้างหน้าฉัน ดูจากสภาพแล้วท่าทางหมอนี่น่าจะรีบมาก เสื้อนักเรียนที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อแถมชายเสื้อยังหลุดจากกางเกง ใบหน้าขาวๆ ก็เต็มไปด้วยเหงื่อ แถมยังฮอบ แฮก ๆ อีก --*

‘

นี่ นายรู้มั๊ยฉันยืนรอนายมาเกือบชั่งโมงแล้วนะ เหน็บมันกินขาฉันไปครึ่งขาแล้วยะ ’

ฉันพูดพลางชี้ไปที่ขาอันเรียวขาว ของฉัน

‘โอ้ยย ๆ แม่คุณ รอแค่นี้ทำเป็นบ่น นี่ขนาดยังไม่แก่นะถ้าแก่จะขนาดไหน สงสารสามีเธอในอนาคตจริง ๆ ฮ่าๆ’ นายปริ้นซ์พูดพลางหัวเราะอย่างสบายใจที่ได้ล้อเลียนฉัน

ได้แกล้งเข้าไปอย่าให้ฉันมีแฟนนะจะพามาเยาะเย้ย ฉันแกล้งทำเป็นไม่สนใจ เลยเดินจะข้ามถนนนำหมอนั่นไปก่อนสายตาดันไป

สะดุดกับบุคคลหนึ่ง เอ๊ะ ! *0* นั่นมัน พี่วาโย นี่นา โหย ๆ ทำไมหล่ออย่างงี้ น่ารักขั้นเทพเห็นแล้วใจจะละลาย คนอะไรทั้งหล่อแถมยังสุภาพบุรุษสุดๆ วันนั้นฉันบังเอิญเห็นพี่เขาช่วยแมวที่ติดอยู่บนต้นไม้หลังโรงเรียนน่ะ >< ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็แอบชอบพี่เขาตลอดเลย ในขณะที่ฉันกำลังมโนภาพอยู่นั้น อยู่ดี ๆ ก็มีแรงฉุดแขนฉันให้ข้ามถนน พอฉันหันไปอีกทีพี่เขาก็ขึ้นรถไปแล้ว

‘ มองผู้ชายตาค้างเลยนะ เธอน่ะ ’ นายปริ้นซ์พูดพร้อมกับมองหน้าฉันแบบล้อ ๆ

‘ทำไมละยะ ก็พี่เขาทั้งหล่อทั้งน่ารัก ไม่เหมือนใครบางคนแถวนี้ ’

‘แต่หมอนั่นก็ยังคงเป็นรองจากฉัน ’นายปริ้นพูดพร้อมกับทำหน้าจริงจัง เห็นแล้วหมั่นไส้จริงๆ

‘ก็แล้วไงถึงจะอย่างนั้น ฉันก็ชอบพี่เขา ’ ที่ว่าเป็นรองนี่ก็คือในโรงเรียนทุกๆเดือนจะมีการประกวด ดาวและเดือนโรงเรียน ซึ่งแน่นอนว่าอันดับหนึ่งก็คือ นายปริ้นซ์ ส่วนอันดับสองก็เป็นของพี่วาโยของฉัน><

‘เธอชอบ .... งั้นหรอ ’ นายปริ้นซ์พูดด้วยน้ำเสียงมาคุแปลก ๆ

‘แน่นอนซิ คอยดูนะฉันจะคว้าพี่วาโย มาควงให้ดู ฮ่า ๆ ’ ฉันพูดพลางกอดอกด้วยความมั่นใจ

‘อย่างเธอน่ะ หมอนั่นไม่ชอบหรอก ฮ่าๆ ’

หน๊อยบังอาจมาหัวเราะเยอะเย้ยฉันเหรอ ได้ ๆ แล้วนายจะได้รู้ หึๆ

‘ อ่าว ลูกโป่งกลับมาแล้วเหรอลูก ทำไมวันนี้กลับดึกจัง ’ เสียงแม่ดังออกมาจากในครัว

‘อ๋อ พอดีโป่งยืนรอนายปรินซ์เล่นบาสน่ะแม่ เลยกลับช้านิดนึง ’ ฉันพูดเสร็จก็วิ่งจูดขึ้นห้องอย่างรวดเร็ว กลัวแม่ใช้ให้ไปทำกับข้าวอีก ก็แหม่ฉันน่ะทำอาหารไม่เป็นสักอย่างเลยนี่นา TT เคยทำออกมาแถมรสชาติยังห่วยอีก แต่แม่ก็พยายามจะหัดให้แต่ฉันไม่เอาหรอกเพราะคิดว่ามันคงไม่ใช่แนวของฉันแน่ ๆ

พอฉันขึ้นมาถึงห้องก็กระโดดลงบนเตียงนอนทั้งชุดนักเรียน เฮ้ออ เหนื่อยจริง ๆ ยืนรอนายปริ้นซ์จนปวดขาหมดแล้ว ติ๊ดๆๆ เสียงโทรศัพท์ดังฉันหยิบขึ้นมาดูเปิดเข้าไปในไลน์ อ๋อ ยัยบีมกับยัยปลาน้อยเพื่อนๆในกลุ่มของฉันเอง สนทนาหัวข้อ เดือนและดาวในเดือนนี้จะเป็นใคร

ยัยนู๋บีม : ฉันว่าต้องเป็นปริ้นแน่ๆ เลยอ้ะ ทั้งหล่อทั้งเท่แถมเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอีก

ปลาน้อย : มันต้องเป็นแบบนั้นแน่นอนอยู่แล้ว อิอิ

ยัยนู๋บีม : ฉันฝันอยากจะควงเขาสักครั้ง ><

ปลาน้อย : ไม่ย้ะ ! ปริ้นซ์ต้องเป็นของฉันคนเดียวเท่านั้น ! -///-

ลูกโป่ง : เสียใจด้วยกับทั้งสองฝ่าย คนที่จะเป็นเดือนในเดือนนี้ต้องเป็นพี่วาโยสุดหล่อของฉันเท่านั้น วะฮ่ะฮ่า 55

‘ลูกโป่ง ลงมากินข้าวเร็วลูก ’ เสียงแม่ตะโกนมาจากข้างล่าง

‘ค่ะแม่ กำลังลงไป’ ฉันรีบปิดการสนทนาไลน์ ถึงพี่วาโยจะไม่ได้เป็นเดือนในเดือนนี้แต่พี่เขาก็ยังเป็นที่หนึ่งในใจฉันเสมอ

ฉันรีบลงไปนั่งที่โต๊ะกินข้าวเพราะหิวเต็มที่แล้ววันนี้เหนื่อยทั้งวัน ในขณะที่ฉันกำลังจะตักข้าวเข้าปากอยู่นั้น แม่ก็พูดขึ้นมาว่า

‘

ลูกโป่ง พรุ่งนี้แม่จะต้องไปหาพ่อที่สิงคโปร์นะ ’ แม่พูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆปนอ้อน ชิ จะมาอ้อนอะไร ปกติแม่ก็ชอบชิ่งฉันไปสวีทกับพ่อที่อยู่ต่างประเทศอยู่แล้ว

‘ไม่เป็นไรคะ หนูอยู่คนเดียวจนชินแล้ว ’

‘โอ๋ ลูกรักคราวนี้ลูกไม่เป็นห่วง แม่ฝากให้ปริ้นซ์ดูแลลูกแทนแม่แล้ว ’ แม่พูดพลางทำตาปิ้ง ๆ ใส่ฉัน พอฉันทำท่าจะเถียงแม่ก็รีบพูดแทรกขึ้น คือพ่อแม่ของฉันกับปริ้นซ์เป็นเพื่อนรักที่สนิทกันมาก

‘โอเคตามนี้นะลูก แม่ขอตัวไปเตรียมตัวสำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้ก่อนนะ รักลูกนะจ้ะ ’ ทันทีที่แม่พูดเสร็จก็รีบวิ่งขึ้นไปบนห้องทันที อ้ากกก นายปริ้นซ์อีกแล้วเหรอฉันเบื่อขี้หน้าจริงๆ ถ้าเปลี่ยนจากนายปริ้นไปเป็นพี่วาโยก็ดีซินะ รีบกินข้าวแล้วเก็บไปนอนฝันดีกว่า ><

เช้าวันรุ่งขึ้นฉันรีบอาบน้ำลงมาข้างล่างเจอโน้ตที่แม่เป๊ะไว้หน้าโทรทัศน์ ‘แม่ต้องไปแต่เช้าอาหารอยู่บนโต๊ะแม่เตรียมให้แล้วนะ ดูแลตัวเองด้วย รักลูกนะจ้ะ ’ เฮ้อ ฉันถอนใจพลางเดินไปที่โต๊ะอาหารเพื่อที่จะรีบกินข้าวรีบไปโรงเรียนจะได้เจอพี่วาโย ><

‘ไง ยัยตัวแสบ ’ นะ .. นะ นายปริ้นซ์ -0- นายนั่นกำลังนั่วไขว้ขาอ่านหนังสือพิมอยู่บนเก้าอี้อย่างสบายใจเชิบ

‘นี่ นายเข้ามาได้ไงน่ะ ’

‘ก็แม่เธอเอากุญแจให้ฉัน ’ นายปริ้นซ์พูดพลางเอากุญแจบ้านฉันขึ้นมาแกว่งโชว์

‘

แม่ฉันงั้นเหรอ-*-’ ให้ตายสิแม่ฉันไม่ห่วงลูกสาวคนนี้บ้างเลยเหรอ

‘อย่ามัวแต่โทษแม่เธออยู่เลย รีบๆกินข้าวซะเดี๋ยวฉันก็ไปโรงเรียนสายอีก’ ฮึ่ย แล้วใครสั่งให้นายมารอฉันละ แม่นะแม่ไม่เห็นจะต้องให้นายปริ้นซ์มาดูแลเลย ฉันอยู่คนเดียวได้ละน่า -______________-*

พอมาถึงโรงเรียนฉันก็แยกกับนายปริ้นซ์ที่หน้าโรงเรียนเห็นบอกจะไปซ้อมบาสอะไรกันตั้งแต่เช้า ตลอดทางเดินฉันได้ยินเสียงซุบซิบยังไงก็คงไม่พ้นเรื่องการประกวดเดือนและดาวโรงเรียนในเดือนนี้ ว่าแต่พี่วาโยอยู่ไหนกันน่ะปกติพี่เขาจะนั่งอยู่ที่โต๊ะใต้ต้นไม้ตรงนั้นกับกลุ่มเพื่อนๆพี่เขาเป็นประจำ

ในขณะที่ฉันกำลังเดินเหม่อมองที่โต๊ะใต้ต้นไม้อยู่นั้น ก็มีแรงมากระทบที่ไหล่ฉันจนเสียหลักล้มไม่เป็นท่า โอ้ย เจ็บชะมัด ฉันเงยหน้ามองคู่กรณี ถึงกับอึ่งบวกกับพูดไม่ออก ไป 30 วินาที นั่นมันพี่วาโยนี่นา -0- มองไปที่พื้นเห็นสมุดกระจัดกระจาย นี่ฉันเดินไม่ดูทางทำให้พี่เขาล้มพร้อมกับหนังสือที่หล่นระเนระนาดเหรอเนี้ย T^T

‘อะ .. อ่ะ .. เอ่อคือว่า ฉัน >< ’ ฉันอยากจะพูดคำว่าขอโทษแต่ทำไมมันพูดไม่ออกเสียงมันตะกุตะกะ หัวใจฉันสั่นราวกับกลองที่ตีรัว มันร้อนไปทั้งหน้าเลย อ้ายยย >////< ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย

‘อ่าว น้องเป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บตรงไหนมั๊ย ? ’ พี่วาโยลุกขึ้นปัดกางเกงแล้วยื่นมือมาตรงหน้าฉันพลางยิ้มหวาน ทำเอาฉันเคลิ้ม คนอะไรน่ารักอิ๋บอ๋าย ละลายแปบบบ ฉันยื่นมือไปจับมือที่เขา แอร้ย มือนุ่มชะมัดนุ่มกว่าฉันซึ่งเป็นผู้หญิงอีก

‘ไม่เป็นอะไรคะ ขอบคุณแล้วก็ขอโทษด้วยนะคะ >< แล้วมีเจ็บตรงไหนมั๊ยคะ ?’ ฉันพูดแล้วก้มหน้าหลับตาปี๋ไม่กล้าสบตา

‘พี่ไม่เป็นไรหรอก เราน่ะไม่เป็นไรก็ดีแล้ว ’ พี่วาโยพูดเสร็จก็ก้มเก็บสมุดที่กองอยู่บนพื้น

‘ให้ฉันช่วยนะคะ’ ฉันช่วยเก็บสมุดเล่มแล้วบังเอิญมือไปโดยกับมือพี่วาโย ฉันมองไปหน้าพี่วาโยแบบตกใจนิดๆพี่วาโยมองหน้าฉัน เราสบตากัน อยู่ดีๆหน้าก็ร้อนผ่าวๆ >< ฉันพึ่งสังเกตุตาของพี่วาโยเป็นพี่น้ำตาลเข้มดูแล้วอบอุ่น หน้าเนียนใสไม่ขาวจนเกินไป ปากสีชมพูน่าจูจุ้บ จมูกที่โด่งราวกับเสาเข็มนั่นอีก >< ทำเอาฉันแทบละลายไปกับพื้น

‘ทำอะไรกันน่ะ ’ เสียงนรกดังขึ้น ใครกันนะกล้าขัดบรรยากาศที่แสนโรแมนติกตรงนี้ ฉันหันไปที่ต้นเสียงนั่นมัน นายปริ้นซ์หมอนั่นมองมาทางฉันกับพี่วาโยอย่างสงสัย

‘ฉันกำลังช่วยพี่วาโยเก็บหนังสือ แล้วนายมาทำอะไรตรงนี้ ’ฉันลุกขึ้นยืนมองหน้านายปริ้นซ์อย่างอารมณ์เสียที่บังอาจมาขัดฉันกับพี่วาโย

‘ฉันแค่มาเก็บลูกบาส’ นายปริ้นซ์พูดพลางมองฉันด้วยสายตาแปลกๆ พิกลแล้วเดินออกไป

ฮ้า >< วันนี้รู้สึกกระชุ่มกระชวยแปลกๆ ได้คุยสบตากับพี่วาโย ตอนนี้ในโลกของฉันมันเป็นสีชมพู แต่ก็ยังกังวลใจอยู่ทำไมนายปริ้นซ์ถึงมองด้วยสายตาแบบนั้นบ้าหน่าหรือฉันคิดมากก็คงอิจฉาฉันนะซิ อิอิ

‘เป็นไรมากป่ะแก เดี๋ยวๆก็ยิ้ม เดี๋ยวๆก็ทำหน้าบึ่ง ประหลาดบรึ๋ยยย ’ ยัยปลาน้อยพูดพลางเอาดินสอมาจิ้มที่แขนฉันยังกะตัวประหลาด

‘บ้าหรอแก ฉันก็คิดถึงเจ้าชายของฉันอยู่นะสิ ’ แอร้ยย นึกถึงเรื่องเมื่อเช้าแล้วหยุดยิ้มไม่ได้เลยยย -////-

‘เป็นเอามากนะแก ไปๆดูผลการประกวดเดือนโรงเรียเถอะ ชักจะตื่นเต้นแล้วสิ ’

ผลจากการประกวดที่หนึ่งก็คือนายปริ้นซ์ ที่สองคือพี่วาโย และลำดับต่อไปก็คือเพื่อนของนายปริ้นซ์นั่นเอง ไม่เข้าใจเลยจะประกวดไปทำไมเพราะจะประกวดสักกี่ครั้งผลออกมาก็เหมือนเดิมไม่มีใครสามารถโค้นตำแหน่งพวกเขาได้เลย หมั่นไส้จริง

‘ ยัยโป่ง ฉันไม่ซื้อน้ำแป๊บนึงนะ ‘ ยัยปลาน้อยพูดแล้วรีบไปซื้อน้ำ แหม่นะ รีบไปเพราะนายปริ้นซ์ยืนซื้ออยู่น่ะสิ

‘อ่าว น้องเมื่อเช้านี่’ พี่วาโยเดินเข้ามาพร้อมกับผู้หญิงน่ารักตากลมโต แก้มป่อง ผิวขาวอมชมพู ตัวเล็กๆน่ารักมากรู้สึกจะติดดาวของโรงเรียนด้วยถ้าจำไม่ผิดคงจะชื่อ แก้มป่อง หรือว่าจะเป็นแฟนพี่เขาเหรอ

‘เอ่อคะ ’ ฉันพูดพลางก้มหน้ารู้สึกปวดใจแปลกๆ

‘น้องไม่เป็นไรใช่มั๊ยคะ ยังไงก็ขอโทษแทนอีตานี่ด้วยนะดันเดินไม่ดูไปชนน้องซะได้’ พูดแก้มป่องแล้วพูดแล้วหันไปทำตาค้อนใส่พี่วาโยแล้วหันกลับมายิ้มให้ฉัน น่ารักจัง TT

‘ไม่เป็นจริงๆคะ ขอตัวนะคะ’ ฉันรีบถอยออกโดยเร็วที่สุดเพราะปวดใจกับภาพตรงหน้าโดย ฉันเดินแล้วมาหยุดนั่งอยู่ตรงใต้ต้นไม้หลังโรงเรียนที่ที่ฉันเจอพี่เขาครั้งแรก

‘อะไรเนี่ย ยัยโป่งขี้แง มานั่งร้องไห้อยู่คนเดียว ’นายปริ้นเดินมาจากไหนไม่รู้แล้วมานั่งใกล้ๆฉัน

‘นายจะมาซ้ำเติมฉันใช่มั๊ย คนยิ่งเสียใจอยู่’ ฉันพูดพลางรีบเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัวเพราะกลัวโดนล้อ

‘แล้วฉันจะทำแบบนั้นทำไมเล่า เธอเห็นฉันเป็นคนใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ พอดีฉันเห็นเธอวิ่งมาทางนี้น่ะเลยวิ่งตามมา ’

‘แสดงว่านายเห็น TT นายเป็นห่วงฉันเหรอไง ’

‘ใช่ ฉันเป็นห่วงเธอ’ ฮ้ะ เมื่อกี้ฉันคงหูฝาดไปใช่มั๊ย ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองนายปริ้นซ์ว่าไม่ได้แกล้งฉันเล่น สายตาเขาจริงจังเหมือนกับว่าเป็นห่วงฉันจริงๆ

‘เอ่อ ..เอ่อ คือ นายผีเข้าเหรอถึงมาพูดดีกับฉัน’ ฉันรู้สึกว่าหัวใจมันทำหน้าที่ดีจังสูบฉีดเลือดไปทั่วร่างกายเลยรู้สึกแปลกแฮะ ><

‘หึ ฉันเป็นแบบนี้มานานแล้วแต่เธอไม่รู้ ลองหันมาสนใจคนข้างๆบ้างก็ดีนะ ’ เขาพูดพลางยื่นมือมาขยี้ผมฉันแล้วโยกหัวฉันไปมายังกะของเล่น ตึกตักๆ ๆ ฉันได้ยินเสียงหัวใจใครไม่รู้เต้นดังมากๆเลยละ แต่ถ้าเป็นของฉันคงไม่ดังขนาดนั้น ฉันหันไปมองหน้านายปริ้นซ์ เอ๋ หมอนี่หน้าแดงไปถึงหูเลยอ้ะ จะว่าไปหน้าขาวจังนะใสมากด้วยจมูกก้อโด่ง ขนตายาวงอน เวลาผมเขากระทบกับแสงแดดผมสีน้ำตาลของเขาประกายออกมายังกะออร่าเลยละ ดูดีชะมัด ทำไมฉันถึงไม่เคยสังเกตุนะ -//-

‘มองหน้าฉันอย่างกะจะเขมือบเข้าไปนั้นแหละ’ นายปริ้นหลบสายตาแกล้งมองไปทางอื่น แก้เก้อ หรือหมอนี่กำลังเขินกันนะ

‘นี่นายกำลัง เขินงั้นหรอ ’ อย่าว่าแต่เขาเลยฉันก็รู้ว่าหน้าร้อนมากๆแถวหัวใจยังเต้นแรงอีกเลย ฉันเป็นอะไรไปเนี้ยยยย >0<

‘ฉันชอบเธอ คบกับฉันนะ’ อยู่ๆนายปริ้นซ์ก็พูดอะไรออกมาทำเอาฉันแทบจะเป็นลม ยิ่งเขินเข้าไปใหญ่

‘ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าชอบเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ฉันพึ่งได้แน่ใจตอนที่เธอบอกว่าเธอชอบหมอนั่น ฉันก็รู้สึกกระวนกระวายแทบบ้าแหนะ รู้มั๊ย ’ เขาพูดเส็จก็หันมาสบตาให้รู้ว่าสิ่งที่พูดเป็นเรื่องจริง ฉันมัวแต่คิดรู้ตัวอีกทีริมฝีปากของเขาก็ทาบลงบนริมฝีปากของฉันแล้ว แอร้ย นุ่มจังเลย เป็นจูบที่อ่อนโยน หวานและส่งถึงความจริงใจมาสู่ฉันได้ เขาถอดริมฝีปากออกแล้วจับหน้าฉันเงยขึ้นมาสบตากับเขา

‘ให้ฉันรักษาแผลใจเธอนะ ’ ฉันยิ้มแล้วพยักหน้า ถึงตอนนี้ฉันจะยังลืมพี่วาโยไม่ได้อย่างจริงจัง แต่ถ้ามีนายปริ้นซ์มารักษาแผลใจให้ก็คงจะดีมากเลยละนะ ><

******************************************End**************************************