In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

          แม้จะเห็นอยู่เบื้องหน้าก็มิอาจจับต้อง มีเพียงเวลาให้รอคอยเท่านั้น

          คุณนายมิสึมินำยันต์ที่ได้จากศาลเจ้ามาแปะทั่วอาณาบริเวณ เธอแทบจะเปลี่ยนผนังแบบญี่ปุ่นให้กลายเป็นวอลล์เปเปอร์พื้นเหลืองอักษรแดงลงอักขระมนต์ แม้เหล่ามิโกะจะบอกตั้งแต่เนิ่นๆ ว่ามันไม่ช่วยอะไรก็ตาม

          ช่วงหัวค่ำ หมอกยังลงคลุมหนามากนัก แต่คิริเคียวคุก็เห็นทุกความเป็นไปด้านนอกเป็นอย่างดี เขารอ รอจนกระทั่งพระจันทร์ขึ้นสู่กลางฟ้า ช่วงเวลานั้นหมอกจะปกคลุมไปทั่วหมู่บ้าน แม้จะถูกกั้นไว้ด้วยหน้าต่าง เขายังได้พิศมองบุคคลอันเป็นที่รักในยามหลับไหล

          ความรู้สึกนี้ช่างจอมปลอมสิ้นดี คิริเคียวคุยิ้มขมขื่น เขารู้สึก เพียงเพราะให้คำมั่นแก่มิสึโตะเมื่อเก้าปีก่อน มันไม่ได้เกิดขึ้นเอง มันคือคำสาปของเจ้าหญิงฟุริ แม้จะรู้อยู่แก่ใจ เขาก็มิอาจต้านทานพลังแห่งความโหยหาที่ปรากฏอยู่เต็มหัวใจได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว

          เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกเกลียดนางจริงๆ

          ฝีเท้าและตะเกียงขับไล่หมอกบางส่วนไป คิริเคียวคุหันไปทางต้นแสงที่เดินทางมาจากทางซ้ายมือ เธอคนนั้นคือเด็กสาวที่มีใบหน้าน่ารักที่มักจะสวมชุดญี่ปุ่นอยู่เป็นนิจ เมื่อเก้าปีก่อนเป็นเช่นไร ในวันนี้ยังคงเหมือนเดิม

          "มาดูพี่ชายหรือคะ"

          เขาควรตอบเธอว่าอย่างไรกันหนอ ถึงจะไม่ได้ยินเรื่องที่พวกเขาพูดกันในศาลเจ้า เขาพอจะเดาได้ว่ายันต์พวกนี้มีไว้เพื่อป้องกัน 'อะไร' และ 'อะไร' คงไม่สมควรมายืนอยู่ตรงนี้ในความคิดเห็นของคนตระกูลโทคิคาว่า รวมถึงผู้หญิงที่นอนอยู่ในห้องอีกฝั่งหนึ่ง

          ท้ายที่สุด เธอก็ได้ก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของคฤหาสน์หลังนี้

          มิสึเมะยิ้มอย่างเห็นใจ เธอเลื่อนไปเปิดหน้าต่างห้องของพี่ชายให้ ท่ามกลางสายตาประหลาดใจของผู้ที่ปกคลุมกายด้วยหมอกหนาทึบ

          "อีกสักครู่ หมอกคงไหลเข้าไปมากพอจะให้คุณอยู่ในนั้นได้ ที่เหลือจะทำอะไรก็สุดแล้วแต่คุณเถอะค่ะ"

          คิริเคียวคุหรี่ตาลง "แม้แต่เอาตัวพี่ชายเจ้าไปน่ะรึ"

          "ฉันไม่อาจให้คำมั่นอะไรกับคุณได้หรอกค่ะ ถึงฉันจะพูดไปก็ไม่มีความหมายอะไร เพราะฉันไม่ใช่พี่ชาย ถ้าฉันให้พี่ชายแก่คุณ หมายความว่าฉันจะไม่ขัดขวางเมื่อคุณต้องการพาเขาไป แต่ถ้าพี่ชายจะหนีออกมาอีกก็เป็นคนละเรื่อง" มิสึเมะหัวเราะเบาๆ "ฉันให้ยืมโซ่ไหมคะ ขังล่ามพี่ชายไว้ในคฤหาสน์สายหมอกของคุณ ถึงอย่างไรเสีย คู่หมั้นของเขาก็เกลียดจนแทบจะสังหารเขาให้ตายอยู่แล้วนี่คะ"

          คิริเคียวคุพยักหน้าอย่างหนักใจ "นางคงเกลียดเขาน่าดู แต่ที่ข้าทำไปก็เพราะคำมั่นที่เขาให้ไว้ทั้งสิ้น"

          "ฉันไม่อยู่ในสถานะที่จะตัดสินใครได้ค่ะ อย่ากังวลเลย" เธอส่งยิ้ม "แต่คุณต้องรู้ไว้อย่างหนึ่ง สิ่งที่พวกคุณทำโดยไม่ตั้งใจ คร่าชีวิตคุณย่าของคุณยูงาริไปเสียแล้ว ไม่ใช่แค่เรื่องที่คุณพาคู่หมั้นของเธอหนีไประหว่างทางหรอก"

          เขารอเวลาไม่นานนัก กลุ่มหมอกก็เริ่มเข้าปกคลุมในปริมาณมากพอจะให้พื้นที่ปรากฏตัว

          แม้จะมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นขึ้นข้างกาย เด็กหนุ่มที่นอนหลับสนิทยังคงอยู่ในห้วงนิทรา สีหน้านั้นไม่บอกถึงความฝันว่าทุกข์หรือสุขอย่างไร

          คิริเคียวคุเอื้อมมือไปสัมผัสใบหน้านั้นเบาๆ เขารู้สึกประหลาดใจอย่างจริงจังที่การสัมผัสใครสักคนแม้เพียงปลายเล็บกลับกลายเป็นเรื่องที่น่าตื่นเต้น เขาไล่ปลายนิ้วลงมาเรื่อยๆ จนถึงริมฝีปาก มิสึเมะบอกว่านางเกลียดเขา หากเป็นเช่นนั้นจริง เขาภาวนาให้นางไม่มีวันได้แตะต้องริมฝีปากนี้ตลอดกาล

          "เคียงข้างข้าไม่ว่ายามใด ทั้งทุกข์ ยามสุข ยามยินดี ยามหม่นหมอง ไม่ว่าคราใด จะรักข้าตลอดไป" เขาก้มลงจุมพิตริมฝีปากนั้นช้าๆ "คำมั่นนี้ ทั้งที่ข้าจำได้ขึ้นใจ เจ้ากลับลืม ลืมไปหมดสิ้น"