In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

          * ภาคนี้อาจจะเน้นความสัมพันธ์ของคู่ใหม่ แต่ปมเรื่องหลักยังเกี่ยวกับคู่แรก และเนื้อเรื่องต่อกัน

          ห้องส่วนตัวในคอนโดใจกลางกรุงโตเกียว

          “นานเกินไปแล้วนา...”

          โทคิคาว่า ไซยู ปิดประกาศกำหนดการของมหาวิทยาลัยที่เปิดดูมาตลอดหลายเดือนออกจากหน้าจอคอมพิวเตอร์ ใบหน้าสวยงอง้ำเต็มที่

          ผิดกับสายเลือดหลักของตระกูลมักจะอาศัยอยู่ในคฤหาสน์หลัก สายเลือดรองอย่างพวกเขามักจะอาศัยกระจายกันอยู่ทั่วมากกว่ากระจุกกันอยู่ที่ใดที่หนึ่ง

          โทคิคาว่า ไซยู มีศักดิ์เป็นอาแท้ๆ ของมิสึโตะและมิสึเมะ แต่อายุของเขาและเธอเท่ากัน เดิมที...เขาก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของคฤหาสน์ แต่เนื่องจากคุณนายซายูริต้องการการศึกษาที่มากกว่า จึงส่งเขาเข้ามาเรียนในโรงเรียนที่มีการเรียนการสอนแบบเข้มข้น และยังมอบทุนแบบไม่เป็นทางการให้แก่นักเรียนอีกคนเพื่อคอยเป็นเพื่อนและลูกมือช่วยทำกิจกรรม จากตอนนั้นก็ผ่านมาถึงหกปีแล้ว

          เมื่อมิสึโตะจบการศึกษา คุณนายมิสึมิจึงปรึกษากับคุณนายซายูริ มารดาของไซยู ว่าจะส่งบุตรทั้งสองของตัวเองเข้ามาศึกษาระดับมหาวิทยาลัยพร้อมกัน ไซยูสุดแสนดีใจที่จะได้เจอหลานผู้เคยเป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็ก แต่จนแล้วจนรอด เงาของสองพี่น้องก็ไม่ปรากฏออกมาแม้แต่แวบเดียว ปาร์ตี้ฉลองเข้ามหาวิทยาลัยจึงเป็นอันล้มโครงการ

          ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าตอนนี้เขากำลังเซ็งขนาดไหน

          “ช่างเถอะ หมดอารมณ์กินแล้ว”

          มาจิที่คอยป้อนไอศกรีมให้จึงลดมือลง

          ตั้งแต่ได้รับทุนมา ไม่สิ...ต้องเรียกมันว่าเงินค่าตอบแทนจึงจะถูก คุณนายซายูริรับอุปการะเขาจากบ้านเด็กกำพร้า ทั้งยังส่งเสียให้เรียนในโรงเรียนเดียวกันกับไซยู ทั้งหมดก็เพื่อให้บุตรชายของตัวเองไม่เหงาจากการขาดเพื่อนและพลัดถิ่น นับจากนั้นมา ไม่ว่าเรื่องเล็กเรื่องใหญ่ขนาดไหน เขาก็ต้องคอยจัดการให้ทั้งสิ้น

          ไซยูบงการชีวิตในทุกๆ ด้านของเขา ทั้งเรื่องกำหนดว่าเขาต้องเก่งขนาดไหนเพื่อที่จะได้อยู่ห้องเดียวกัน เรื่องการคบหาเพื่อนสนิทมิตรสหาย ซึ่งอีกฝ่ายยินยอมให้เพียงแค่พูดคุยพบปะสนทนากันในรั้วโรงเรียน แต่ห้ามเมมเบอร์ใครไว้เป็นอันขาด รวมไปถึงด้านความรัก ไม่เพียงแค่การฉีกจดหมายรักต่อหน้าต่อตาคนที่มายื่นให้เท่านั้น ไซยูยังบังคับให้เขายอมคบหาในฐานะคนพิเศษ

          มาจิเข้าใจว่าอีกฝ่ายคงอยากจะปั่นหัวเขาเล่น หรือไม่ก็อยากแสดงให้เห็นถึงอำนาจเหนือกว่าอย่างทุกครั้ง กระทั่ง...ครั้งหนึ่งที่พวกเขาไปตั้งแคมป์กันในป่าแล้วบังเอิญประสบอุบัติเหตุ คนที่ช่วยถ่ายเลือดให้เขาจนเกือบเอาชีวิตไม่รอดก็คือเจ้านายจอมบงการคนนี้ แม้จะไม่เคยพูดออกมาตรงๆ มาจิก็รู้สึกว่าหน้าที่คนพิเศษอาจเป็นความปรารถนาจริงๆ ของไซยู

          ไซยูไม่เคยถามว่าเขารู้สึกเช่นไร เช่นเดียวกับที่ไม่เคยพูดความรู้สึกของตนสักครั้ง แต่หากจะถาม เขาคงตอบออกไปตามตรงว่าทั้งรักทั้งเกลียด

          ไม่มีใครชอบการตักป้อนไอศกรีมหรือช่วยแต่งตัวให้คนที่อายุเท่ากันหรอก

          “ที่เหลือเป็นของนาย อย่าเปลี่ยนช้อนล่ะ”

          ‘จูบ…’ มาจิคิด ‘เล่นเป็นพวกเด็กๆ ไปได้’

          ร่างสูงผู้มีอารมณ์บนสีหน้าที่คนทั้งหลายเรียกขานกันว่า ‘ตายด้าน’ ก้มตัวลงไปจุมพิตริมฝีปากเย็นนิดๆ ของเจ้านาย ทั้งอุณหภูมิและรสชาติของวานิลลายังหวานแทรกซึมอยู่ทั่ว

          แม้จะเป็นฝ่ายจูบ เขากลับไม่อาจถอนริมฝีปากของตนได้เพราะการรั้งยังไม่สิ้นสุดลง อำนาจบงการของไซยูยังลามมาถึงกิจกรรมเล็กๆ น้อยๆ อย่างนี้ ซึ่งไม่น่าโมโหเท่าไหร่หรอก เพราะเขาเองก็นิยมในสัมผัสเหล่านี้เช่นกัน

          แต่ไม่มีจุมพิตอยู่เป็นนิรันดร์กาล ริมฝีปากทั้งคู่เป็นอิสระออกจากกัน มาจิหยิบช้อนอีกคันที่มักจะเตรียมไว้คู่กันเสมอสำหรับอาหารทุกจานที่เสิร์ฟ “ขออนุญาตเปลี่ยนช้อนครับ”

          “เจ้าบ้าอนามัยไร้หัวใจไม่มีมุมสวีท...” ไซยูพึมพำอยู่คนเดียว ขณะที่ปล่อยให้ผู้ติดตามใช้ช้อนคันใหม่ เขามองหน้าจอที่เคยเปิดประกาศของมหาวิทยาลัย แววตาคู่นั้นแฝงความครุ่นคิดเอาไว้

          เขาพลาดงานหมั้นเพราะติดธุระสำคัญพอดี...

          “ช่วยจัดกระเป๋าให้ทีสิ ฉันจะไปบ้านตระกูลหลัก”

          มาจิตวัดเลียไอศกรีมที่ติดช้อน พลางนึกถึงลิ้นที่พันเกี่ยวเมื่อครู่ “จะไปตามพวกคุณมิสึโตะเองหรือครับ”

          “ไม่ล่ะ เกินกำหนดรับสมัครของมหาวิทยาลัยไปเป็นเดือนแล้ว ถ้าจะตามล่ะก็ ไว้ตามปีหน้าดีกว่า” ไซยูยิ้มสนุก “อยากเห็นหน้าพี่สะใภ้น่ะ”