In the Mist. สายใยรักในม่านหมอก Yaoi , BL

          หลังจากยูคาริเสียชีวิตไม่นาน ตระกูลโทคิคาว่าเร่งประกอบพิธีเรียกตัวกลับมาเป็นการใหญ่ พวกเขาเชื่อว่าเด็กหนุ่มไม่มีทางหายตัวไปโดยสมัครใจเป็นแน่

          ยูงาริใช้เงินทองที่มีเหลืออยู่เล็กน้อยในการจัดการกับร่างของคุณย่า ญาติเพียงคนเดียวเคยมีอยู่อย่างเรียบง่าย เธอลงมือขุดดินด้วยตนเองเพราะไม่อยากเปลืองค่าจ้าง แม้ว่าคนที่รู้ข่าวมากมายจะเสนอตัวช่วยเหลือก็ตาม เด็กสาวยังคงตั้งหน้าตาตั้งตาใช้พลั่วขุดหลุมต่อไปในชุดกิโมโนตัวนั้น เส้นผมที่เคยเกล้าขึ้นเหนือศีรษะหล่นรุงรังลงมา ผิดกับภาพสะท้อนในกระจกเมื่อเช้า ทั้งหมดราวกับคำประชดอันเจ็บแสบที่ส่งถึงโทคิคาว่า มิสึโตะ

          การหมั้นหมายครั้งนี้ได้รับการยินยอมจากเธอเพราะคำขอร้องเพราะคุณย่า ไม่นึกเลยว่าเด็กหนุ่มคนนั้นจะทำได้ถึงขนาดนี้ รังเกียจรังงอนอย่างไร เธอก็รับได้ แต่ทำไมต้องหนีไปกลางงานพิธี ชื่อเสียงเกียรติยศของเธอมันน้อยนิดขนาดนั้นเลยหรือไร!

          แต่ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม คุณนายมิสึมิจัดการประกาศว่าเธอได้กลายเป็นคู่หมั้นของมิสึโตะอย่างสมบูรณ์แล้ว แม้เจ้าตัวจะไม่มา ผู้ใหญ่และแขกเหรื่อในพิธีก็รับรู้ถึงการหมั้นหมายครั้งนี้ ยูงาริได้รับเชิญให้เข้ามาร่วมเป็นส่วนหนึ่งของคฤหาสน์ญี่ปุ่นตระกูลโทคิคาว่าตามกำหนดที่ควรจะเป็น

          เมื่อก้าวเข้ามาด้านในของคฤหาสน์ ยูงาริปฏิญาณกับหัวใจตัวเองว่าจะต้องช่วงชิงทุกสิ่งของคู่หมั้นมาให้จงได้!

          มิสึโตะกระวนกระวายใจอยากออกจากคฤหาสน์แห่งนี้เต็มแก่

          ตั้งแต่ถูกลักตัวมา เขาไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปมากน้อยขนาดไหน เขารู้แต่ว่ามันต้องเกินเวลาที่ขบวนของฝ่ายชายเดินทางไปยังลานกลางหมู่บ้านแน่นอน ป่านนี้ผู้คนในพิธีจะเป็นอย่างไรกันบ้าง ถ้าให้เลือกระหว่างเธอหรือเขาที่หายตัวไป มิสึโตะกล้าพูดได้อย่างเต็มปากเต็มคำเลยว่าต้องเป็นยูงาริ ระหว่างคนที่หายไปกับคนที่ต้องรับเสียงซุบซิบนินทาของชาวบ้าน อย่างหลังน่าสงสารกว่ากันเยอะ

          "เจ้ามองออกไปนอกประตูอยู่เรื่อยเชียว มีใจภักดิ์ต่อนางถึงเพียงนั้นเชียวรึ"

          น้ำเสียงเรื่อยเอื่อยติดจะประชดเล็กน้อยปรากฏขึ้น มือเรียวบรรจงเติมชาในถ้วยอาคันตุกะจำเป็นด้วยท่วงท่าอันปราณีต เผยให้เห็นถึงกิริยาที่ถูกอบรมมาเป็นอย่างดี

          เจ้าชายแห่งสายหมอกมีตัวตนจริง นามนั้นคือคิริเคียวคุ

          มิสึโตะกำหมัดแน่นด้วยความเคร่งเครียด อีกฝ่ายอ้างว่าพวกเขาทั้งคู่ได้ปฏิญาณรักกันแล้วตั้งแต่เยาว์วัย เมื่อเป็นคนรักกันแล้วย่อมไม่ยอมปล่อยให้คู่สมรสหมั้นหมายกับใครอื่นได้ อีกฝ่ายเอาแต่พูดเช่นนั้น โดยไม่สนใจจะฟังว่าเขาไม่เคยปฆิญาณรักอะไรนั่นเลยแม้แต่คำเดียว

          จริงอยู่ที่คิริเคียวคุมีรูปโฉมงดงามประดุจสตรีเพศ มีท่วงท่าและกิริยาที่อ่อนช้อย เป็นความสวยงามที่ชวนให้พึงใจได้ แต่อย่างไรเสีย อีกฝ่ายก็เป็นบุรุษ ความงดงามนั้นแม้นมีมากเท่าใดก็ไม่อาจชดเชยในสิ่งที่ควรจะมีได้ และเขาเองก็เป็นลูกผู้ชายพอจะกลับไปหายูงาริ ต่อให้การพบกันของเขาและเธอมีจำนวนครั้งที่ไม่ถึงหลักสิบก็ตาม

          มิสึโตะถอนหายใจเฮือกใหญ่ "เจ้าชาย โปรดปล่อยผมกลับไปเถอะครับ บางที ท่านอาจจะจำคนผิด ท่านคงไม่ทราบ แต่มนุษย์มีร่างกายที่เติบโตไปตามวัย หากข้าได้ให้คำมั่นกับท่านเมื่อเก้าปีก่อนจริง ป่านนี้ข้าคงเติบโตเป็นผู้ใหญ่วัยทำงานแล้วล่ะครับ"

          "แปดขวบ" คิริเคียวคุยกมือขึ้นคล้ายจะแสดงระดับส่วนสูง "อืม ตัวประมาณนี้ เจ้าน่าจะอายุประมาณแปดขวบเห็นจะได้"

          อาคันตุกะจำเป็นตกใจอย่างที่สุด เขาเผลอพุ่งพรวดไปอีกฟากของโต๊ะ "ท่าน...! ท่านจะบอกว่าท่านรับคำมั่นของเด็กแปดขวบอย่างนั้นหรือครับ! คำมั่นที่แม้แต่ผมเองยังจำไม่ได้นั่นน่ะนะครับ"

          คิริเคียวคุวางมือทาบอกตนเองด้วยใบหน้าอาวรณ์ระคนเจ็บปวดยิ่งนัก น้ำเสียงหวานเอื้อนเอ่ย

          "ข้าถูกสาป เมื่อให้สัจจะกับใครก็ไร้ซึ่งโอกาสจะบิดพริ้วได้ ตลอดเก้าปีที่ผ่านมา เป็นข้าที่โหยหาเจ้าอยู่ตลอดเวลา แต่ข้าไม่มีทาง ไม่มีทางที่จะพบเจ้าได้เลย เพราะข้ารับปากเจ้าไว้แล้ว" เขาลุกขึ้นหันหลังให้อาคันตุกะจำเป็น "ข้าต้องรักเจ้าแต่ไม่ได้พบมาตลอดเก้าปี เพื่อที่จะได้กลายเป็นคนหน้าไม่อายชิงตัวเจ้าออกมาจากงานพิธี ทั้งหมดนี้เป็นเพราะคำพูดพล่อยๆ ของเจ้าเองทั้งสิ้น"

          เจ้าบ้านหลบเข้าไปด้านในแล้ว ตัวเขาได้แต่นั่งจิบชาอยู่เพียงลำพัง คิดไม่ตกว่าจะแก้สถานการณ์อย่างไร ที่สำคัญ ถ้าเขารู้ว่าตัวเองให้คำมั่นอะไรไว้คงประนีประนอมกันง่ายกว่านี้ อาจจะมีทางแก้ได้ด้วยซ้ำไป

          เสียงกระดิ่งดังขึ้นท่ามกลางความกลัดกลุ้ม แม้จะไม่รู้ว่ามันคือเสียงของอะไร มิสึโตะก็ตัดสินใจเสี่ยงดวงกับมันดูสักตั้ง อะไรก็ต้องดีกว่าคนที่คิดจะขังเขาไว้ในหมอกตลอดไปทั้งนั้น!