เล่ห์รักร้าย นายมาเฟีย

ตอนที่ 2 เป็นเพียงแค่ความฝัน!!!NC 18+

 

“พี่ชายของคุณ ติดหนี้เจ้านายของผม เป็นจำนวนเงินยี่สิบสองล้านดอลลาร์ฮ่องกง ซึ่งเป็นเงินบาทไทยจำนวนเก้าสิบเอ็ดล้านสามแสนบาท ไม่รวมดอกเบี้ย เขาได้เอาคุณซึ่งเป็นน้องชายมาค้ำประกัน และเขาก็ไม่ได้จ่ายดอกเบี้ยให้เรามาได้สักพักแล้ว ทางเราจึงมาขอรับตัวคุณไปตามสัญญาที่ให้ไว้กับพี่ชายของคุณ นี่ครับสัญญา”ผมมองหน้าเขาอย่างตกตะลึง กะ เก้าสิบล้าน ไม่รวมดอกเบี้ย เชี่ยแล้ว พี่กูไปติดหนี้เค้าได้ไงวะ!!!!!!!?

            นายจางซันฟงยื่นสองเอกสารสีน้ำตาลส่งมาให้ผม แต่ผมนี่ไม่มีอารมณ์รับรู้อะไรอีกแล้ว พี่แยมเอาผมไปค้ำประกันเงินตั้งเกือบร้อยล้าน พี่แยมบ้า!! แล้วไอ้หล่อนี่ดันมาบอกว่าจะมาเอาตัวผมไปตามสัญญา อ๊ากกกกกกก ชีวิตม.ปลายที่สุดแสนรัดทด อย่าบอกว่าจะพากูไปเป็นทาสนะ มันหมดยุคแล้วนะเฮ้ย!!

            “เดี๋ยวก่อน แล้วทำไมพี่แยมต้องไปยืมเงินเจ้านายคุณด้วยไม่ทราบ!!?” ผมถามเสียงดัง เขาส่ายหน้าบอกไม่รู้ ผมยื่นมือไปรับซองเอกสารมาเปิดดูข้างใน กระดาษสีขาวหลายใบ อ่านคร่าวๆ เป็นเรื่องที่นายวิศรุต   จันทรเมธา (พี่ผมเอง) ไปยืมเงินคนที่ชื่อ จางฉี่หลิง ประธานบริษัทไฉ่หง เป็นเงินจำนวนตามที่จางซันฟงบอก โดยจะจ่ายดอกเบี้ยสิบเปอร์เซ็นต์ทุกๆ สิบวันหลังจากวันที่ยืม ถ้าหากไม่จ่ายดอกเบี้ยสามงวดซ้อนหรือจนครบหนึ่งเดือนเขาจะยก นายวายุภัทร จันทรเมธา ( ผมเองครับ ผมเอง ) ให้ไปอยู่ในความดูแลของนายจางฉี่หลิง และขอรับรองว่าสัญญาฉบับนี้ถูกทำขึ้นโดยสมัครใจไม่ได้มีการบังคับข่มขู่ใดๆ ทั้งสิ้น ลงชื่อ นายวิศรุต จันทรเมธา ผู้กู้ นายจางฉี่หลิง ผู้ให้กู้….

            “อะไรกัน ดอกเบี้ยสิบเปอร์เซ็นต์ทุกๆ สิบวันเนี่ย มันจะหน้าเลือดเกินไปแล้ว เกินกว่าที่กฎหมายกำหนดอีก ผมจะแจ้งความ!!!” ผมลุกขึ้นตบโต๊ะโยนกระดาษสัญญาปลิวว่อน นายจางซันฟงแค่ส่งยิ้มให้แล้วพูด

            “เชิญครับ ทางเราเองก็จะแจ้งความจับพี่ชายของคุณเหมือนกันฐานฉ้อโกงทรัพย์ แล้วก็นะครับ คุณวายุภัทร เจ้านายผมน่ะปล่อยเงินกู้นอกระบบ แล้วสัญญานี่พี่ชายคุณก็เซ็นต์ยินยอมเอง เราไม่ได้บังคับเขา กฎหมายเอาผิดไม่ได้หรอกนะ” บะ บ้า ฮือ พี่กู!!! แล้วจะเอาปัญญาที่ไหนไปจ่ายเค้า สิบวันก็เก้าล้าน ถ้าหาเงินได้ขนาดนั้นบ้านกูก็รวยไปแล้ว!!!

            “ไม่จริงหรอก พวกคุณโกหก!!” ผมตะโกนคอเป็นเอ็น

            “จะดูลายเซ็นต์เขาอีกรอบมั้ยครับ?” ไม่ดูโว้ย กูเห็น ว่ามันเป็นของพี่กูน่ะกูถึงได้เฮิร์ทอยู่เนี่ย

            “ถ้าเข้าใจแล้วก็ไปกันเถอะครับ” เขาพูดยิ้มๆ ผมมองเขา ไปอะไร ไปไหน กูยังไม่เข้าใจโว้ย!!!

            “ไม่ เข้าใจอะไร จะพาผมไปไหน!!!” ผมเขยิบถอยหลังไปสองก้าวเมื่อนายจางซันฟงมองผมหน้านิ่ง

            “ไปหาเจ้านายของผมที่ฮ่องกงตามสัญญาของพี่ชายคุณไงครับ” เขาตอบเสียงเรียบ บ้าแล้ว!!! กูจะได้ไปต่างประเทศ!!!! *O* (ใช่เวลามั้ย =_= )

            “ไม่!! นี่อย่ามาแตะตัวผมนะ ผมจะไม่ไปไหนทั้งนั้นจนกว่าจะได้เจอพี่แยม!!!” ผมเขยิบตัวก้าวถอยหลังเมื่อนายจางซันฟงเมื่อเขาลุกขึ้นยืน เอามือมาติดกระดุมสูทแล้วขยับให้เข้าที่

            “ก็ไม่ได้หวังว่าคุณจะยอมไปด้วยดีๆ ตั้งแต่แรกหรอกนะครับ” ผมจับกระเป๋านักเรียนหนังสือเต็มกระเป๋าที่วางอยู่ข้างๆ ฟาดใส่หน้าเขาที่เดินดุ่มๆ มาหาผมก่อนจะหันหลังเตรียมวิ่ง แต่ก็ถูกกระชากแขนไว้ไม่ให้ไปไหน แขนผมเจ็บระบมไอ้หมอนี่แรงโคตรเยอะเลย!!!!!!!

            “อื้อ” ผมดิ้นอึกอักในอ้อมแขนแกร่ง ไอ้จางซันฟงมันเอาผ้าเช็ดหน้ามาปิดปาดปิดจมูกผม จากประสบการณ์ที่เคยดูหนังมา ผ้าเช็ดหน้านี่แม่งใส่ยาสลบชัวร์ ดิ้นได้สักพัก ร่างกายของผมก็เริ่มอ่อนแรงก่อนจะหมดสติไปในที่สุด

 

……………………………………………………………………

 

            เช้าวันต่อมา เด็กหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีโค้กเดินเข้าไปในบ้านเดี่ยวสองชั้นสีเขียวอ่อนเหมือนเป็นบ้านตัวเอง ซึ่งมันก็เป็นเรื่องปกติ เขาทำอย่างนี้มาทุกวันอยู่แล้วตั้งแต่เด็กจนโต

            ญี่ปุ่นเดินผ่านห้องนั่งเล่นเห็นกระเป๋านักเรียนหล่นอยู่ที่พื้นบ้านแต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไรคิดเพียงเพื่อนเขามันคงขี้เกียจ มาถึงบ้านก็โยนเลยล่ะสิท่า เขาถือกระเป๋าเดินขึ้นไปที่ชั้นสองหยุดยืนอยู่หน้าห้องที่มีป้ายน่ารักๆ เขียนชื่อเจ้าของห้องอยู่ เขาเปิดประตูเข้าไปก็ต้องแปลกใจ บนเตียงเดี่ยวลายลูกแกะสีเขียวไม่มีร่างเล็กของไอ้เพื่อนตัวแสบอยู่เลย แถมผ้าห่มที่เขาพับให้เมื่อวานก็ไม่ได้แตกต่างไปจากเดิมเลยสักนิด

            ไอ้ปังตื่นเช้าแล้วเก็บที่นอนเอง???

            ร่างสูงงงงวย อย่างไอ้เชี่ยตัวขี้เกียจเรียกพี่นั่นอ่ะนะ? ไม่มีทางเป็นไปได้หรอก เขาเดินไปดูที่ห้องน้ำ ยื่นมืออกไปจับลูกบิด ไม่ได้ล็อก เขาเปิดเข้าไป ก็ไม่มีใครอยู่ในนั้นจนเขาคิดเรื่องไร้สาระขึ้นมาได้เรื่องหนึ่ง

            ขนมปังมันหาทางกลับบ้านเองไม่ถูก แล้วถูกฉุดไปขายตัวตามซ่อง!!!!!???????

            ญี่ปุ่นสลัดความคิดไร้สาระออกไปแล้วเดินลงมาชั้นล่าง ถ้ามันมาไม่ถูกกระเป๋ามันจะมากองอยู่บ้านได้ไง สมงสมอง ไปหมดแล้ว! เขามองดูที่ที่เก็บกระเป๋าได้ บนโต๊ะรับแขกยังมีแก้วน้ำตั้งอยู่ น้ำนั้นยังเต็มแก้วเหมือนยังไม่ได้ดื่มมันเข้าไป เขาเดินเข้าห้องครัวเปิดตู้เย็นเห็นจานข้าวเหนียวมะม่วงแช่อยู่

นี่ของโปรดมันก็อยู่นี่ แล้วตัวมันแม่งไปไหน ??????

            เขาปิดตู้เย็นลงตามเดิม เปลี่ยนใจโทรหาเจ้าตัวเองดีกว่า เขาล้วงเอาโทรศัพท์มือถือออกมาจากกระเป่าแล้วกดโทรออกหาไอ้ตัวเล็ก แต่แล้วก็ขมวดคิ้วมุ่น เพราะเสียงโทรศัพท์มันดังออกมาจากกระเป๋านักเรียนของขนมปังเอง ญี่ปุ่นค้นกระเป๋าเอาโทรศัพท์ออกมา โชว์เบอร์ที่ไม่ได้รับจากเขาเอง

            ญี่ปุ่นถอนใจเฮือกใหญ่เอากระเป๋านักเรียนของเพื่อนตัวดีวางลงที่โซฟา แล้วเดินออกจากบ้านไปปั่นจักรยานไปโรงเรียน สมองก็คิดสับสนวุ่นวายไปหมด คิดโยงไปถึงเรื่องที่พี่แยมไม่กลับกลับบ้านไม่ติดต่อมาเป็นอาทิตย์

หนีหนี้!!!???

            เฮื้อย เขาไม่อยากคิดอะไรอีก รีบปั่นจักรยานต่ออย่างไว ไอ้สองพี่น้องสองตัวนี่แม่งชอบทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่เรื่อย กลับมาเมื่อไหร่เขาจะเล่นให้นักเลย!!

            “อุ้ย วันนี้มาเช้า เมียมึงล่ะ?” พอเข้าห้องปุ๊บ กอล์ฟก็ทักปั๊บ

            “มันโดนลักพาตัวไปขายซ่องแถวไหนก็ไม่รู้” ญี่ปุ่นพูดเซ็งๆ แล้วไม่พูดกับใครอีกจนเข้าแถวเสร็จอาจารย์ประจำชั้นเช็คชื่อโฮมรูม

            “วันนี้มาเยอะผิดปกติแฮะ สรุป นะโม กับ เมธร ไม่มาสองคนนะ? เรามาเริ่มโฮมรูมกัน” อาจารย์ว่า

            “ครูครับ แล้วไอ้วายุภัทรล่ะครับ” ญี่ปุ่นยกมือขึ้นถามเมื่ออาจารย์ประจำชั้นขานชื่อข้ามเพื่อนสนิทเขาแล้วยังทำเหมือนไม่มีตัวตนอีก

            “หืม? วายุภัทร เขาลาออกไปเมื่อวานนี้แล้วไม่ใช่เหรอ?” อาจารย์ว่าพลางขยับแว่นเรียกเสียงฮือฮาจาเพื่อนร่วมห้องได้เป็นอย่างดี ญี่ปุ่นนิ่งอึ้ง

            นี่มันอะไรกัน????? กูไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย!!!!

 

…………………………………………………………...

 

            “อื้อ” ผมส่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอ วันนี้รู้สึกว่าจะนอนสบายเป็นพิเศษ ไม่มีใครมาปลุก เอ๊ะ แล้วทำไมไม่มีใครมาปลุกวะ? ไอ้ญี่ปุ่นล่ะ?

ผมกระพริบตาปริบๆ ปรับโฟกัสให้กับดวงตา ผมมองไปรอบๆ ห้องนอนหรูที่ไม่คุ้นตา ผมค่อยๆ ลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนขนาดคิงไซส์ลายสก็อตสีเทา ผมก้มมองตัว ยังอยู่ในชุดนักเรียน สมองกำลังเบลอ นี่กูอยู่ไหนวะ!?

            ผมขยี้ตาตัวเองสองสามที เมื่อวานแม่งเหมือนฝันแปลกๆ ฝันว่าพี่ชายที่น่ารักของผมไปติดหนี้เงินกู้เกือบร้อยล้านแล้วเอาผมเป็นคนค้ำประกัน!!! ฮู่ว ฝันได้พิเรนท์มาก กูเสียวไส้เลยครับ

            แต่สรุปแล้วผมอยู่ไหนเนี่ย? ช่างแม่ง อยู่ไหนกูไม่สน กูสนแค่ตอนนี้กูหิว!!! ผมลุกออกจากเตียง อ้าวรองเท้ากูอ่ะ ผมมองเท้าเล็กทั้งสองมีเพียงถุงเท้าสีขาวสวมอยู่ เออ ก็ใครจะไปใส่รองเท้านอนกันวะ คิดได้ดังนั้นก็เดินไปเปิดประตูเลื่อนที่ทำมาจากไม้เนื้ออย่างดี เปิดผ่างออก

            เออะ ผมนิ่งไปสิบวิมองหน้าผู้ชายอายุประมาณยี่สิบนิดๆ ที่นั่งหันหลังอยู่ที่โซฟาหน้าทีวีจอยักษ์ ไอ้หล่อนี่ก็เอียงคอหันมามองผมที่ยืนจังก้าอยู่หน้าประตู

            โครม!!!!!!

            ผมเลื่อนประตูปิดเสียงดังโครมใหญ่ มายื่นงงอยู่หลังบานประตู ไอ้เชี่ยหน้าหล่อนั้นใครวะ? ผมตัดสินใจเลื่อนบานประตูออกนิดนึงพอให้ตาส่องออกไปได้ ก็เห็นแต่เสื้อสีน้ำเงินเข้มที่ไอ้หล่อนั่นใส่บังช่องประตูหมด

            “ตื่นแล้วเหรอ?” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาพร้อมกับใช้มือเลื่อนประตูออกไปจนสุดแล้วใช้มือยันไว้ไม่ให้ผมปิดมันอีก ผมสะดุ้งโหยง เงยหน้ามองไอ้หน้าหล่อตรงหน้า

            เขามีผมสีดำสนิท   ดวงตาสีเทาเข้มจมูกโด่ง ปากสีชมพูระเรื่อดูเชิดๆ เหมือนพวกบ้าอำนาจ เขาสูงกว่าผมเยอะพอสมควรเพราะผมสูงแค่คางของเขาเอง หุ่นดูเผินๆ แล้วโคตรดีเลย

            ผมถอยหลังไปสองก้าวโดยอัตโนมัติ มองหน้าเขาตื่นๆ เขามองผมแล้วยกยิ้มมุมปากขึ้นแล้วพูกับผมว่า

            “มีอะไรจะถามรึเปล่า?” เขาถามผมแล้วเอามือเชยคางผมขึ้น เฮ้ย!!!! มึ้ง!!! ผมปัดมือหนาออกหน้าตื่นๆ ผมเองก็ไม่ได้รังเกียจที่มีผู้ชายมาแตะเนื้อต้องตัวหรอก แต่จะให้ไอ้ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้เพิ่งเคยเห็นหน้ามาทำตัวสนิทสนมยังงี้ได้ไงเล่า

            “ที่นี่ที่ไหน?” ผมถาม สอดส่ายสายตามองไปรอบๆ ห้องกว้าง ฮือ มาอยู่ในห้องของคนแปลกหน้า ในสถานที่ที่ไม่รู้จัก รึว่าฝันเมื่อคืนจะเป็นจริงวะ?

            “ฮ่องกง” เขาตอบเสียงเรียบแต่ผมนี่ใบ้กิน ฮะ ฮะ ฮ่อง กง ฮ่องกงเนี่ยนะ!!

            “บ้าแล้ว ผมมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงแล้วคุณเป็นใครกั…อื้ม OxO” ผมตาโต ก็อยู่ดีๆ ไอ้คุณสุดหล่อแม่ง จู่ๆ มันก็ก้มร่างสูงๆ ของมันลงมาแล้วประกบปากมันเข้ากับปากผมแถมขบเม้มปากล่างอีกนิดหน่อย ผมกำลังจะโหวกเหวกโวยวายสายตาก็เหลือบไปเห็น ไอ้หมอนั่น ไอ้ที่อยู่ในฝันผมเมื่อคืน จางซันฟง!!!!

            “อาหลิง คุณรันเหมามาขอพบน่ะ” หมอนั่นเอ่ยเสียงเรียบกับไอ้หน้าหล่อ สมองอันน้อยนิดของผมประมวลผลในทันที ว่าทั้งหมดนี่คือเรื่องจริง ผมอยู่ที่ฮ่องกง อยู่กับไอ้จางฉี่หลิงเจ้าหนี้พี่ผม!!! กูม่ายด้ายฝัน!!!!!!

            “ บอกรอไปก่อน” ไอ้(คนที่คิดว่าเป็น)จางฉี่หลิงบอกปัดเสียงเรียบ นายจางซันฟงพยักหน้ารับคำแล้วเดินออกไป ผมปากอ้าตาค้าง พะงาบๆ พูดอะไรไม่ออก มองหน้าไอ้หน้าหล่อที่กำลังยื่นมือมาจะจับแก้มผม

            เพี๊ยะ!!!!

            “อย่าเอามือของมึงมาแตะตัวกู!!!!” ผมปัดมือหน้าออกแล้วตะคอกใส่เสียงดัง ไอ้หล่อมองผมนิ่งๆ สายตาดูวาวโรจน์

            “หึหึ ทำไมกูจะจับตัวมึงไม่ได้ ในเมื่อมึงเป็นของกู!!!” เขายื่นมือมาบีบแก้มผมจนเจ็บ แล้วกดเสียงต่ำรอดไรฟันฟังดูน่ากลัว

            “ไม่ กูไม่ได้เป็นของมึง มึงโกงพี่กู!!!” แก่กว่าหรือไม่ผมไม่สนใจแล้วตอนนี้ ผมสนแค่ว่าไอ้ห่ารากนี่แม่งหน้าเลือด โกงพี่ผม ถึงผมจะไม่รู้ว่าพี่แยมสุดที่รักจะไปกู้เงินมันมาทำไมก็เถอะนะ

            “กูไม่ได้โกง ใครมากู้เงินกับกูกูก็ทำยังงี้หมด แล้วกูก็ไม่ได้ไปกราบเท้าขอร้องให้พี่มึงมากู้เงินกูด้วย!! พี่มึงมาเอง ถ้าจะโกรธก็ไปโกรธพี่มึงโน่น!!!!” มันตะคอกบีบคางผมแน่น แล้วผลักผมลงบนเตียงกว้าง

            “เอาดีเข้าตัวเอง พี่กูไม่ผิดสักหน่อย มึงนั่นแหละหน้าเงิน ไอ้เลว!!!! อุ๊บ OxO” ผมตะคอกใส่คอเป็นเอ็นก่อนจะต้องเบิกตาโต เพราะไอ้เชี่ยนี่มันดันกระโดดขึ้นมาคร่อมตัวผมแล้วประกบจูบบดเบียดลงมาอย่างหนักหน่วง

            “อื้อ” ผมร้องอื้ออึงเมื่อมือหนาบีบคางผมให้อ้าปากออกก่อนจะแทรกลิ้นเข้ามาควานหาความหวาน ผมกัดลิ้นสากที่บุกรุกเข้ามาจนเลือดออก ก่อนจะใช้เท้าถีบมันจนหงาย

            “ไอ้โรคจิต!!!! มึงอย่ามาแตะตัวกูนะ!!” ผมยกหลังมือขึ้นเช็ดปากมีรอยเลือดติดอยู่ที่มุมปากผมนิดหน่อย จางฉี่หลิงถ่มเลือดออก แล้วมองหน้าผมด้วยแววตาแข็งกร้าว

            “ชอบความรุ่นแรงก็ไม่บอก!” พูดจบก็ลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูเลื่อนติดกำแพงอีกฟากหนึ่งออก ค้นๆ เอาเนคไทออกไม แต่คิดว่าผมจะโง่รอให้มันมาล่ามรึไง!!!!!

            ผมรีบรุดลงจากเตียงวิ่งไปเปิดประตูออก แต่ไอ้เชี่ยนี่โคตรเร็ว หยิบเนคไทได้ก็วิ่งมากระชากหัวของผมจนหนังหัวแทบหลุด เชี่ยเอ๊ย!!!!

มันโยนผมลงเตียงอีกครั้ง แล้วตามขึ้นมาคร่อม นั่งทับขาไว้ไม่ให้ผมดิ้น จากนั้นก็รวบมือทั้งสองผมขึ้นเหนือหัวแล้วมันรวมกันจนแน่น

            “ปล่อยกูนะ ไอ้โรคจิต!!! กูจะไปหาพี่กู!!!!!” ผมตวาดลั่นมองหน้าไอ้จางฉี่หลิงที่ยกยิ้มชอบใจ

            “หึ ไปหาพี่งั้นเหรอ? รู้เหรอว่ามันอยู่ที่ไหน? หึหึหึหึ” ผมกัดปากแน่น ก็จริงที่ผมไม่รู้ว่าพี่แยมอยู่ที่ไหนแต่ผมก็ยังอยากไปหาอยู่ดีนี่

            “เรื่องของกู ปล่อยนะไอ้เลว ไอ้ชั่ว ไอ้โฮโมโรคจิต!!!!!! ปล่อยกูเลยนะ กูไม่ใช่โฮโมนะ เฮ้ย!!!!!” ผมถีบขาไม่หยุด ไอ้บ้านี่ได้แต่ยิ้มแล้วจับขาผมแยกออกแล้วเอาตัวเองเข้ามาแทรกกลาง เวรเอ๊ย หมดทางสู้!!!

            “โฮโมโรคจิตงั้นเหรอ? ฮึ รังเกียจกูขนาดนั้น? ได้ กูจะทำให้มึงรู้เองว่าเอากับผู้ชายมันรู้สึกดียังไง!!!” ผมสะดุ้งตกใจกับน้ำเสียงกร้าว จางฉี่หลิงก้มลงมาประกบปิดปากผม

 

……………………………………………………………………………..

 

            “อื้อ!!!” ร่างเล็กครางในลำคอ เมื่อร่างสูงแทรกลิ้นร้อนเข้าไปในโพรงปากเล็กเกี่ยวตวัดรัดเอาลิ้นเล็กแล้วดูดดุนชิมความหวาน ร่างสูงใช้มือซ้ายกดแขนที่ถูกมัดทั้งสองข้างของร่างเล็กไว้เหนือหัว มือขวาที่ว่างอยู่ก็ปลดกระดุมเสื้อนักเรียนออกอย่างชำนาญ ก่อนจะลูบไล้เนื้อผิวเรียนนุ่ม

            จางฉี่หลิงเลื่อนใบหน้าลงมาสูดดมความหอมจากซอกคอขาว นิ้วเรียวสวยกรีดวนรอบยอดอกสีสวยก่อนจะใช่นิ้วหัวแม่มือและนิ้วชี้บีบคลึง เขาเลื่อนไปหน้าต่ำลงแลบลิ้นสากชิมยอกอกที่แข็งสู้มือสู้ลิ้น ขนมปังกัดปากแน่น เขาไม่ชอบความรู้สึกตอนนี้เลยสักนิด ทั้งๆ ที่ไม่ได้ชอบไอ้หมอนี่สักหน่อย แต่ร่างกายกลับมีปฏิกิริยาร่วมไปกับการกระทำที่แสนเย้ายวน

            “หยะ หยุดนะ อ๊ะ” ร่างเล็กร้องห้ามก่อนจะหลุดปากส่งเสียงประหลาดออกมา เขากัดปากแน่นมองร่างสูงใช้ลิ้นดูดเลียยอดออกที่แข็งเป็นไตชูชัน ก่อนจะขบเม้มเบาๆ จางฉี่หลิงกัดแล้วดึงยอดอกสีสวยดูดดุนไล้ลิ้นวนรอบยอดไตแข็งมือก็เลื่อนลงต่ำไปลูบๆ ตรงเป้ากางเกงขาสั้น

            ร่างสูงขยำฝ่ามือร้อนบีบเคล้นคลึงจุดอ่อนไหว ขนมปังเม้มริมฝีปากบางไม่ให้ส่งเสียงร้องประหลาดออกมาอีก ร่างสูงปลดเข็มขัดนักเรียนออกแล้วล้วงมือเข้าไปสัมผัสกับดุ้นเนื้อร้อนที่เริ่มผงาดสู้มือ ลิ้นสากลากไล้จากหัวนมลงมายังสะดือเล็ก เจ้าของร่างหดท้องน้อยหนีสัมผัสที่ไม่ต้องการ

            “อือ ไอ้เวรนี่ หยุ.. อ๊ะ อา” ร่างเล็กหลุดเสียงครางหวานออกมาเมื่อเจ้าของร่างสูงกัดเบาๆ ที่ท้องจนเกิดรอยสีแดง เขาแหย่ปลายลิ้นลงไปหยอกเล่นกับสะดือบุ๋ม ตวัดขึ้นลง มือหนาปลดตะขอกางเกงแล้วรูดซิปลง เคลื่อนใบหน้าลงมากึ่งกลางลำตัว ใช้มือทั้งสอองข้างจับขาของร่างเล็กอ้าออกจนกว้างแล้วก้มหน้าลง กัดเม้มจุดอ่อนไหวเบาๆ เรียกเสียงครางจากคนน่ารักที่กัดปากแน่น

            “หึหึ เป็นไง รู้สึกดีล่ะสิ” พูดจบก็งัดเอาจุดอ่อนไหวที่ตื่นตัวแล้วของคนน่ารักออกมา ใช้นิ้วหัวแม่มือกดคลึงตรงส่วนหัว ก่อนจะรูดขึ้นลง

            “ไอ้เลวเอ๊ย ใครจะไป อ๊ะ ระ รู้สึกดีกับ อ๊า มึงกัน!! อา” ปากบางต่อว่าพลางหลุดเสียงครางให้ต้องได้อาย ทั้งๆ ที่พูดออกไปแบบนั้น แต่ร่างกายกับทรยศกับสมองซะนี่ เขาตัดสินใจจะเงียบไม่พูดอะไรอีก ปล่อยให้ไอ้เวรนี้ทำตามใจ แต่เขาจะต้องหาวิธีหนีออกจากวิกฤตครั้งนี้ให้ได้

            ร่างสูงมองการกระทำของร่างเล็กที่กัดปากแน่น เขายกยิ้มขึ้น ก่อนจะเอาลิ้นร้อนชื้อแตะลงที่ส่วนหัว ร่างเล็กเกร็งกระตุกน้อยๆ จากสัมผัสที่ไม่เคยเจอ จางฉี่หลิงเลียลิ้นร้อนจากปลายยอดจรดโคน มือหนึ่งดันขาของร่างเล็กที่พยายามจะหุบเข้าหากันให้แยกออก ส่วนอีกมือไล้วนอยู่ที่สองไข่เล็ก เขาขยับปากรูดขึ้นลงเป็นจังหวะ สองมือเล็กที่ถูกมัดรวบกกันไว้ก็คอยดันหัวร่างสูงให้ออกห่าง แต่ก็ไม่ได้ผล

            ร่างสูงดึงกางเกงนักเรียนขาสั้นลงไปกองอยู่ที่พื้น ขาสอดนิ้วกลางเข้าไปเบิกช่องทางรักด้านหลัง แล้วแยงเข้าแยงออก

            “อ๊ะ เจ็บ หยะ อื้อ หยุด หยุดนะ ไอ้ อ๊า ฮื่อ อือ โรคจิต อ๊ะ ฮือ หยุด พี่แยม ฮืออออ” จากที่ว่าจะไม่ส่งเสียงประหลาดออกมา แต่ไอ้ควมเจ็บปวดที่เกิดขึ้นจากด้านหลังมันก็อดไม่ได้ที่จะครวญคราง ร้องเรียกหาพี่ชาย น้ำตาเริ่มคลอเบ้า ทำไมเขาจะต้องมาเจอเหตุการณ์แบบนี้ด้วย!!!

            ร่างสูงไม่สนใจเสียงปนร้องไห้เล็กๆ ของคนน่ารักแต่กลับส่งอีกนิ้วเข้าไปแทน ร่างเล็กสะดุ้งตัวน้ำตาหยดแหมะลงทางหางตา

            “อ๊า พอเถอะ เจ็บ ฮือ อ๊ะ อ๊า พี่แยม ฮือ อ๊ะ พี่ อ๊ะ อ๊ะ แยม ช่วยอ๊ะ ผมด้วย อ๊ะ อย่า เอาออกไป ฮือ พี่แยมช่วยด้วย ไอ้เลว โอ๊ย เจ็บ อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ ไอ้ชั่ว อ๊า อ๊า กูเกลียดมึง พี่แยม เจ็บ เจ็บ อ๊ะ!” ร่างเล็กร้องครวญครางทั้งเสียงแห่งความเสียใจและความเจ็บปวดทางร่างกาย มือก็พยายามดันหัวร่างสูงไม่หยุด

            “หึ พี่ชายมึงช่วยอะไรมึงไม่ได้หรอก แค่ตัวมันเองจะเอาชีวิตรอดหรือเปล่าก็ยังไม่รู้เลย!” จางฉี่หลิงถอดนิ้วทั้งสองออก ลุกขึ้นนั่ง ถอดเข็มขัดปลดตะขอรูดซิปกางเกงของตัวเองลง งัดเอาแท่งเนื้อร้อนออกมา จ่ออยู่ที่ปากทางเข้า

            “มึงหมายความว่าไง มึงรู้ว่าพี่แยมอยู่ไหนงั้นเหรอ บอกกูมานะ มึงทำอะไรพี่แยมของกู ไอ้เลว!!” ร่างเล็กตะคอกคนบนร่างคอเป็นเอ็น น้ำตาไหลพราก มองหน้าไอ้คนหล่อแต่ใจร้ายที่กำลังข่มเหงตนเองก่อนที่จะสะดุ้งสุดตัวแหงนหน้าขึ้นหัวเตียงเพราะความเจ็บปวดที่แล่นผ่านทางช่องทางรักเข้าสู่เส้นประสาททุกส่วนของร่างกาย เมื่อร่างสูงจับดุ้นเนื้อร้อนยัดใส่รูเดียวที่ไม่เคยมาก่อนพร้อมกับกระแทกเอวเข้าทีเดียวจนสุด

            “โอ๊ยยยย!! เจ็บ เอาออกไป ฮือ พี่แยม พี่แยม ช่วยผมด้วย ฮือ ญี่ปุ่น กูเจ็บ ใครก็ได้ ฮือ ช่วยกูที โอ๊ย เอาออกไป ฮือ ไอ้เลว เอาออกไปนะ โอ๊ย อ๊า เจ็บ เจ็บ” ร่างเล็กร้องไม่เป็นภาษา เลือดสีแดงไหลออกมาจากปากช่องทางรัก แล้วหยดลงบนผ้าปูที่นอน แต่คนใจร้ายหาได้สนใจไม่ เขากระแทกดุ้นเนื้อเข้าๆ ออกๆ รัวและเร็วด้วยความโมโห ใช่ เขาโมโหที่คนน่ารักเอาแต่เรียกชื่อคนอื่นทั้งๆ ที่กำลังร่วมรักกับเขอยู่ ถึงเขาจะบังคับเอาก็เถอะ

            “เหอะ กูไม่รู้หรอกว่าพี่มึงอยู่ไหน กูรู้แค่ว่าไอ้พี่ที่แสนดีของมึงมันไม่มีเงินมาใช้หนี้ให้กูแล้วส่งมึงมาขัดดอก ส่วนตัวมัน ถ้าไม่ถูกฆ่าตายไปแล้วก็คงอยู่ในซ่องที่ไหนซักที่นั่นแหละ!!!” ร่างสูงกดเสียงต่ำพูดออกไป ขากระแทกดุ้นเนื้อร้อนเขาออกไม่หยุดและไม่ผ่อนแรงลง เรียงเนื้อกระทบเนื้อดังบาดหู ร่างเล็กได้ยินก็ร้องไห้ไม่หยุด ทั้งเจ็บใจที่ทำอะไรไม่ได้ทั้งเจ็บกายที่โดนเอาเข้าเอาออกอยู่เนี่ย แถมเรื่องของพี่ชายยังคงวนเวียนอยู่ในหัวไม่หยุด

            “ไม่จริงหรอก อ๊า อ๊ะ อือ อะ อ๊ะ ไอ้ อ๊า เลว บอกมานะ ฮือ โอ๊ย เจ็บ อ๊ะ อ๊ะ” ร่างเล็กครางไม่เป็นศัพท์ เมื่อโดนดุ้นร้อนดันเข้าออกอย่างแรง ร่างสูงเอามือดันใต้เข่าให้สูงขึ้นแล้วถ่างขาออก เขาดันแท่งเนื้อเข้าให้ลึกขึ้น โพรงเนื้อร้อนยิ่งตอดรัดแก่นกายแกร่งแน่นขึ้น

            “หึ ไม่เชื่อก็ตามใจ แต่กูรู้อะไรดีๆมา ตอนนี้มันกำลังติดยา กูถึงได้บอกไงว่าถ้าไม่ตายก็ถูกจับไปขายซ่อง กูจะบอกให้มึงรู้ไว้ มันยกมึงให้กูแล้ว มึง ! เป็น! ของ! กู!” เขากระแทกเนื้อเข้าเน้นๆ จนร่างเล็กต้องร้องครางออกมาไม่หยุด

ได้ยินที่คนใจร้ายว่าแล้วก็ต้องสะอื้นฮัก เขาไม่เชื่อเรื่องที่ไอ้หมอนี่พูดหรอก แต่ใจมันก็เชื่อไปแล้วตั้งครึ่งหนึ่ง เขาหลั่งน้ำตาออกมาไม่หยุด เจ็บทั้งกาย เจ็บทั้งใจ

“อ๊ะ อา ฮ่า อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อื้อ อึก อา ฮือ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า” แรงเสียดสีเข้าออกที่ด้านหลังเริ่มเปลี่ยนจากความเจ็บปวดมาเป็นความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่เคยเจอ อา เสียว เจ็บใจตัวเองนักที่เริ่มจะมีอารมณ์ร่วมไปกับร่างสูง

            ตั๊บๆ ๆ ๆ เอี๊ยดๆ ๆๆๆ

            เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังบาดหูผสมปนเปกับเสียงเตียงลั่น ทุกครั้งที่ได้ยินมันเจ็บจี๊ดที่หน้าอกแต่มันกลับทำให้ช่องทางรักด้านหลังบีบรัดแน่นขึ้น

            “อา แน่นดีจริงๆ รู้สึกดีใช่มั้ยล่ะ?” เสียงครางเบาๆ ในลำคอร่างสูงพร้อมเสียงทุ้มเอ่ยออกมา ใช่ ร่างเล็กกำลังรู้สึกดี แถมยังกำลังอ้าขาออกให้ร่างสูงกระแทกได้ถนัดขขึ้นออกต่างหาก

            “อ๊า อา อ๊ะ อ๊ะ อื้อ อึ๊ อา อา อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ” ร่างเล็กครางกระเส่า แม้จะเจ็บใจแต่ร่างกายมันกลับควบคุมไม่ได้อีกต่อไป เขากัดปากครางซี๊ดซ๊าด เรียกรอยยิ้มชอบใจจากร่างสูงก่อนที่จะขยับให้รัวเร็วขึ้นเมื่อใกล้ถึงจุดสูงสุด ร่างเล็กเองก็อ้าขาออกกว้างจนสุด

            “อ๊า อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า อ๊ะ อา ฮ่า ฮ๊า อ่า อ๊ะ อ๊า” เสียงครางต่ำลากยาวดังออกจากปากบางสีสวยก่อนพ่นเอาน้ำรักออกมาเลอะเสื้อสีน้ำเงินของเจ้าของร่างสูง

            “อา” จางฉี่หลิงพ่นน้ำรักสีขาวขุ่นใส่ช่องทางรักจนล้นทะลักออกมา เขาจับร่างเล็กให้พลิกลงนอนคว่ำทั้งๆ ที่ดุ้นเนื้อร้อนยังคาอยู่ เขาเริ่มขยับอีกครั้งแต่เบากว่าครั้งแรกมาก

            “หึ กูมีทางเลือกให้มึงสองทาง มาเป็นผู้หญิงของกู ไม่ก็ไปขายตัวหาเงินมาให้คืน” ร่างสูงก้มลงกระซิบที่ข้างหู ทำให้ร่างเล็กหันขวับกลับมามองตื่นๆ

            “ไม่ต้องตกใจ กูให้เวลามึงคิด แล้วค่อยเอาคำตอบมาให้กูพรุ่งนี้” เขาพูด ดุ้นเนื้อร้อนก็ออกแรงขยับให้เร็วขึ้นเรียกสียงครางจากร่างเล็กได้เป็นอย่างดี

            “อา อ๊า ทำ อ๊ะ ทำไม อ่ะ ต้องเป็น อ๊ะ กูด้วย? อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะซี๊ด” ร่างเล็กครางกระเส่าสูดปาดซี๊ดซ๊าดเมื่อคนหล่อใจร้ายดันกดโดนจดเสียว

            “อย่าหลงตัวเองนักเลย กูทำกับทุกคนที่มันเชิดเงินหนีกูไป แล้วก็ ข้อเสนอเมื้อกี้นี้ คิดให้ดีๆ ล่ะ เพราะว่าถ้าเกิดมึงหนีไป กูจะตามฆ่าพี่มึงแบบไม่ให้ได้ผุดได้เกิดเลย!!!” พูดขู่ร่างเล็กให้ต้องน้ำตาร่วงเสร็จ ร่างสูงใช้มือหนึ่งกดไหล่บางลงกับเตียง อีกมือก็สอดข้าไปใต้สะโพกสวยแล้วยกมันขึ้นเพื่อรับดุ้นร้อนให้ถนัดขึ้น

            “อา อ๊ะ อึก อึ๊ อ๊า อ๊ะ” ร่างเล็กจิกผ้าปูเตียงแน่น เสียงครางหวานยิ่งปลุกเร้าความร้อนในร่างกายหนา เขาขยับเอวเข้าไปแนบแน่นบั้นท้ายนวลเนียน บดเบียดดุ้นร้อนเข้าไปเน้นๆ จนสุดลำ แล้วขยับด้วยจังหวะช้าเนิบนาบก่อนจะเร่งกระแทกเอวถี่กระชั้นขึ้น ร่างเล็กขยับขึ้นลงตามจังหวะรักที่อีกฝ่ายมอบให้ เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังก้องอยู่ในหัว มันบาดลึกลงไปในจิตใจบอบช้ำ เขาหลับตาไม่อยากรับรู้อะไรอีก

แต่สัมผัสร้อนที่ได้รับมันกลับทำให้ร่างกายบอบบางรู้สึกเสียวซ่าน ช่องทางรักด้านหลังมันบีบอัดตอดรัดแท่งเนื้อร้อนด้วยความยินดี ยิ่งร่างสูงกระแทกใส่รุนแรงเท่าไหร่ มันก็ยิ่งรัดแน่นเท่านั้น ร่างเล็กสูดปากครางกระเส่า เชิดหน้าแดงๆ ขึ้นแหงนมองเพดาน

            “อ๊า อ๊า อ๊ะ ซี๊ด อะ อ๊ะ อ๊า” เสียงหวานครางไม่หยุด ในสมองมันปั่นป่วน คิดถึงเรื่องพี่ชาย หวังว่าพี่ชายจะไม่โดนเหมือนที่เขากำลังโดนอยู่นี่หรอกนะ

            “ไงล่ะ รู้สึกดีใช่มั้ย ครางอีกสิ ครางดังๆ” ว่าพลางก็ดึงดุ้นร้อนออกมาจนเกือบจะหลุดแล้วกระแทกเขาไปแรงๆ สามสี่ครั้งเรียกเสียงครางจากร่างเล็ก ร่างสูงขยับเอวซอยถี่ร่างกายเล็กสั่นสะท้านใกล้ปลดปล่อยเต็มที แต่มีหรือที่คนล่อใจร้ายอย่างขาจะยอมให้ถึงง่ายๆ โดยที่ไม่ทำอะไรเลย

            “อ๊ะ อื้อ อ๊ะ อ๊ะ อา อา………เอ๊ะ?” จากเสียงหวานที่ครางลั่นเริ่มแผ่วลง แผ่วลง ก่อนจะต้องหันมามองคนหล่อใจร้ายที่หยุดขยับไปอย่างกะทันหัน ร่างสูงมองคนใต้ร่างนิ่งๆ ก่อนจะยกยิ้มชั่วร้ายขึ้นมาแล้วว่า

            “อ้อนวอนกูสิ อยากเสร็จไม่ใช่เหรอ?” ขนมปังมองร่างสูงที่ส่งยิ้มชั่วร้ายมาให้แล้วก็ต้องใจสั่น ถึงเขาจะรังเกียจที่ถูกสัมผัสโดยที่ไม่ได้เต็มใจแต่ตอนนี้เขาอยากจะเสร็จ!!! แต่ถึงแม้จะอยากแค่ไหนเขาก็ไม่อยากเอ่ยปากเอากับคนที่ข่มเหงตัวเองอย่างไอ้หล่อนี่!!!!!

            “ไม่!!!!!” ขนมปังกัดปากกำมือแน่น ร่างกายอันบอบบางสั่นระริก

            ร่างสูงได้ยินก็แสยะยิ้มร้ายดึงแท่งเนื้อร้อนออกมาช้าๆ ก่อนจะค่อยๆ ดันเข้าไปจนสุด ทำอยู่สองสามครั้ง ร่างเล็กสั่นระริกกัดปากล่างจนห้อเลือด มันทั้งเสียวทั้งเจ็บ เขาอยากได้อันที่มันเร็วกว่านี้!!!

            “หืม? ว่าไง อ้อนวอนสิ วายุภัทร ร้องขอว่ามึงต้องการมากขนาดไหน เร็วสิ ไม่งั้นจะหยุดจริงๆ นะ” จางฉี่หลิงมองร่างเล็กที่เม้มปากข่มอารมณ์รักร้อน เหงื่อไหลชุ่มตามเนื้อเนียนสวยกับหน้าแดงๆ นั่นมันทำให้เขาอยากจะกระแทกใส่แรงๆ ให้คนน่ารักครางไม่หยุดซะจริง แต่เขาก็ต้องข่มอารมณ์ไว้ต้องการแกล้งคนน่ารักให้ร่างเล็กทำตัวให้น่ารักๆ แล้วอ้อนขอเขาแม้ว่าตัวเองจะทรมานมากมายขนาดไหนก็ตามที

            “ฮื่อ อือ อย่า อย่าหยุดนะ อา อ๊ะ” คนน่ารักร้องประท้วง หันหน้าแดงๆ นั่นมองร่างสูงดวงตาหวานเยิ้ม เขาทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว!!!!!!

            จางฉี่หลิงจับเอวบางยกขึ้นสูงขยับเอวกระแทกเข้าออกเน้นๆ แล้วเพิ่มความเร็วจนถี่ ทุกเสียงร้องแล่นเข้าสู่โสตประสาท เสียงครางหวานดังก้องอยู่ในหัว เนื้อกระทบเนื้อดังบาดหู เสียงเตียงลั่นเอี๊ยดอ๊าด เนื้อแนบเนื้อปลุกเพลิงร้อนให้โหมกระหนำ ร่างเล็กสั่นระริกก่อนเกร็งกระตุก

“อ๊า อ๊า อ๊ะ อา ฮ่า อา อ๊ะ อ๊ะ! อ๊ะ อา อื้อ ฮื้อ อ๊ะ! ซี๊ด อ๊า ” ร่างสูงเลื่อนมือสอดเข้าใต้ท้องน้อย ลูบขาด้านในก่อนจะเลื่อนมากอบกุมดุ้นเนื้อร้อนด้านหน้าของคนน่ารักแล้วชักขึ้นลงเรียกเสียงครางกระเส่าไม่หยุด

            “อา แน่น”

            “อา อ๊า อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ อ๊า!!!!!!!” เสียงครางต่ำลากยาวพร้อมกับน้ำรักสีขาวขุ่นพุ่งทะลักออกจากดุ้นเนื้อร้อนทั้งสอง ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นข้นหยดออกจากช่องทางรักด้านหลังของคนน่ารักไหลลงมาตามต้นขาเนียน

            เสียงหอบหายใจดังผสาน คนน่ารักปรือตาหวานกระพริบปริบๆ ก่อนที่ร่างสูงจะพลิกร่างเล็กให้นอนหงาย เรียกเสียงครางอื้ออึงในลำคอ ก่อนที่ร่างเล็กจะหลับตาพริ้ม เขาหลับไปซะแล้ว!!

            “เฮ้ เอาจริงดิ?” จางฉี่หลิงมองร่างเล็กของคนน่ารักที่นอนหายใจอย่างสม่ำเสมอ ก่อนจะต้องถอนหายใจเซ็งๆ ถอดดุ้นเนื้อร้อนออกจากช่องทางรักสีสวยด้านหลังแล้วแก้มัดเนคไทที่มัดข้อมือเล็กออก ก่อนจะดึงผ้าห่มหนาขึ้นปกปิดร่างกายเล็กแสนเย้ายวนให้ร่างเล็กได้อบอุ่น