Rufina Guglielmo

          เสียงสายฝนดังเซ็งแซ่ไปทั่วเมืองเก่าสเปโล่ หญิงวัยกลางคนวิ่งฝ่าฝนมากับห่อผ้าที่เปียกชุ่มไปด้วยน้ำฝน บ้านหลังใหญ่ที่ไร้รั้วปิดกั้นเป็นจุดหมาย ฝีเท้าของเธอมุ่งไปยังประตูบานใหญ่ของกองบัญชาการของแก๊งมาเฟียกูลียาโม่ แก๊งมาเฟียที่คอยดูแลความสงบสุขให้กับเมืองสเปโล่และอัลโฟซิเน่

           ห่อผ้าถูกบรรจงวางลง ห่อผ้าที่ถูกแนบอกของผู้เป็นแม่ตอนนี้ถูกวางไว้หน้าประตูบานใหญ่ของกองบัญชาการแก๊งกูลียาโม่เสียแล้ว “แม่ขอโทษนะลูก แต่แม่คงเลี้ยงลูกไม่ไหว” หญิงสาวกล่าวพร้อมน้ำตาอาบหน้า เธอจ้องมองลูกสาวของเธออีกครั้งก่อนจะหันหลังและเดินจากไป เหลือเพียงห่อผ้าเล็กที่มีเด็กผู้หญิงผมสีแดงเพลิงหลับปุ๋ยอยู่

           ฝนดูจะไม่มีท่าทางจะหยุดตกแน่ๆคืนนี้ -- ความมืดปกคลุมไปทั่วเมือง พร้อมกับสายฝนที่ตกลงมา เด็กผู้หญิงผู้มีผมสีแดงเพลิงตัวน้อยๆสะดุ้งด้วยความตกใจ และส่งเสียงร้องสู้กับเสียงของฝน อุแว้ อุแว้ --

          แก็ก --

           เสียงกรประตูดังขึ้น ประตูบานใหญ่ตรงหน้าถูกเปิดออก ปรากฎตัวของชายวัยกลางร่างสูงใหญ่กำยำ “ตายจริง” เขากล่าวเมื่อเห็นเด็กสาวที่สั่นระริกภายในห่อผ้าที่เปียกน้ำชุ่ม มือใหญ่ๆรีบอุ้มห่อผ้าตรงหน้า “โรซ่า! ขอผ้าหน่อย มีเด็กถูกวางไว้หน้าบ้าน!”

           อุแว้ๆๆๆ--

           หญิงร่างท้วมวิ่งมาพร้อมกับผ้าห่มผืนเล็กๆ “ตายจริง ใครใจร้ายวางเธอไว้ในคืนฝนตกแบบนี้” เธอกล่าวพร้อมรับเด็กน้อยจากนายผู้เป็นเจ้าของบ้าน

           “เกิดอะไรขึ้นหรืออูโน่—โรซ่า” หญิงผมสีบลอนด์ยาวจรดกลางหลังเอ่ยปากถาม หญิงสาวผู้สวยและสง่างามค่อยๆเดินลงมาจากบันได สองเท้าก้าวมาหยุดที่หญิงร่างท้วม—โรซ่า พร้อมกับอุทานขึ้นเบาๆ “อุ๊ยตาย... ใครช่างกล้าใจร้าย” มือเรียวสวยค่อยๆรับเอาเด็กสาวตัวเล็กขึ้นมาอุ้มด้วยความสงสารและเอ็นดู

           “มิลาน่า” อูโน่เรียกภรรยาของตัวเองเบาๆ

           “อูโน่ ฉันว่าคนที่นำสาวน้อยคนนี้มาทิ้งคงไม่กลับมารับเธออีกแล้วแน่ๆ” มิลาน่ากล่าวด้วยความเวทนา “หน้าตาเธอช่างน่ารัก” เมื่อพายุสงบลง เด็กน้อยก็ผล่อยหลับไปในอ้อมแขนของมิลาน่า