จอมซาดิส(คิด)มีรัก

2 วันต่อมา 

"เธอกล้าดียังไงถ่ายรูปลงเฟซแต่ขาดฉันอยู่คนเดียวเนี่ยเหรอ!"

แต๊กๆๆ เสียงรัวแป้นพิมพ์ด้วยความไวแสงของคนที่นั่งอยู่ข้างๆฉันบ่งบอกสภาวะอารมณ์ที่ย่ำแย่มากมาย โอ้ยยยย ยัยคลอเดียร์นี่ขี้เหวี่ยงขี้วีนจัง ก็ได้วะ

ฟึ่บบ 

"จะทำอะไรของเธอยะ!!" 

"นิ่งๆสิ"

แชะะ! แชะะ! 

"ห๊า" 

"เสร็จแล้ว" ฉันทำหน้านิ่งเตรียมจะโพสรูปยัยบ้านั่น พร้อมติดแท๊กไปให้ 

"เอ๊ะะ อีนี่นิ!"

ยัยคลอเดียร์ทำท่าจะกระชากมือถือฉันไป แต่ซันลุกขึ้นมาจับแขนยัยคลอเดียร์ไว้ได้ก่อน 

"เดียร์ ถ้าน้องผมเจ็บ ผมเอาคืนนะ ^^" 

"ซัน!!! หวงมันมากเหรอ?" ซันเลิกคิ้วขึ้นนิดนึงแล้วตอบกลับมาเฉยๆ 

"ก็แน่สิ เซียร์มีแค่คนเดียวในโลก ถ้าไม่ให้หวงน้อง จะให้ไปหวงหมาที่ไหนล่ะ"

"มาหวงกูบ้างดิ -3-" พี่โก้เสือป่าปรายตามาทางซันนิดๆ

"ไม่อ่ะ ไม่นิยมมนต์รัก นักขุดทอง -[]-"

เหอๆ คุยกันมุ้งมิ้งดีจัง ฉันทำหูทวนลมแป๊บ ทำเป็นไม่ได้ยินว่าพี่โก้กับซันคุยไรกัน เนื่องจากแต่ละอย่างที่ซึมซับมาช่าง อุจาดสิ้นปะดี แหวะะะ

และตลอดทั้งทางกลับบ้าน ฉันกับยัยคลอเดียร์ก็นั่งหันหน้าไปคนละทางเลย ซันหลับ ส่วนพี่โก้ขับรถ จนในที่สุดก็ถึงหน้าบ้านที่แสนคุ้นเคย พี่โก้ค่อยๆชะลอรถจอดเทียบหน้ารั้วบ้าน แล้วฉันก็มีหน้าที่ปลุกซันอีกตามเคย

"นี่ ตื่นได้ละ ถึงนานละ"

ฉันสะกิดซันเบาๆ ใจจริงก็อยากปลุกด้วยการตบแรงๆสักทีอยู่หรอก

"หืมม อืออ" ซันลืมตา แล้วก็ลุกเปิดประตูรถลงมา" 

ฉันอ้อมไปขนของลงจากท้ายรถพี่โก้ แล้วซันก็เดินตามมาช่วยขนลงอีกแรง 

"เออ ซันงั้นกูกลับก่อนนะ เพลียๆว่ะ" พี่โก้พูดไปด้วยหาวไปด้วย ส่วนซันก็พยักหน้า 

"เออแล้วเจอกัน ดูแลเดียร์ด้วยล่ะมึง" 

"เออปล่อยเป็นหน้าที่กูเอง ปล่อยให้หลับไปก่อนเดี๋ยวไปส่งเดียร์เสร็จกูก็กลับไปนอนละ"

"เออโชคดีว่ะ แล้วเจอกันไอ้สหาย" 

"เครเว้ย เจอกัน" 

"พี่ไปละนะเซียร์"

พี่โก้ยิ้ม แล้วเดินขึ้นรถ ขับออกไป ฉันกับซันก็ยืนโบกมือบ้ายบาย จนรถพี่โก้ค่อยๆขับห่างออกไปจนลับตา

"เอาล่ะ นี่ก็เย็นละ อาบน้ำพักผ่อนกันได้ละ เค้าก็เพลียละ" 

ซันพูดพร้อมกับหาวหวอดๆ เดินเข้าบ้านไป ฉันจัดการล๊อคหน้าบ้านเสร็จ เอาข้าวข้องไปเก็บเรียบร้อย ซันยังคงอาบน้ำอยู่ ในระหว่างที่รอ ฉันก็เดินเข้าห้องไป จากนั้นทิ้งตัวลงนอนบนเตียง แล้วหลับตาลงด้วยความเหนื่อยล้า ความเพลียค่อยๆครอบงำจนในที่สุด ฉันก็ดำดิ่งสู่การหลับใหลไป 

ตึก

ตึก

ตีก

ตึก

ตึก

เสียงฝีเท้าใครบางคนที่กำลังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ 

เสียงลมพัดผ่าน เสียงหวีดของสายลม ฉันกำลังอยู่ใต้ต้นไม้ที่ใหญ่มากๆ ข้างหน้าคือทะเลสาปสีคราม เสียงฝีเท้าหยุดลงตรงหน้าฉัน แล้วเขาคนนั้นก็ยื่นมือมาตรงหน้าฉัน จากนั้นแบมือออกมา ปรากฎว่าในมือเขามีดอกไม้ดอกนึงสีขาวบริสุทธิ์ แต่สักพักมันก็เปลี่ยนเป็นสีแดง และเขาก็พูดออกมาว่า 

"ฉันให้เธอ.."  แล้วฉันก็ยื่นมือออกไปรับมันมา แต่กลับรู้สึกมีความสุขแบบประหลาดมากๆ

"เมื่อเธอรับไปแล้ว ผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่ๆ"

เขายิ้มจากนั้นภาพเขาก็เลือนลางหายไป

เขาเป็นใครกัน...

ฉันลืมตาตื่นจากความฝัน แล้วยันตัวเองลุกขึ้นนั่ง คิดทบทวนความฝันที่แสนแปลกประหลาดนั่น จะว่าไปฉันคงไม่เพ้อเจ้อขนาดนั้นหรอกนะ แต่ไม่รู้ทำไมนะ ฉันถึงมีความสุขมากขนาดนั้นกันนะ

แล้วฉันก็หันหน้าไปทางหน้าต่าง สายตาก็เลื่อนไปปะทะ กับดอกไม้ดอกนึงที่เสียบไว้อยู่ข้างๆผ้าม่าน เอ๊ะมันอยู่ตรงนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ

ดอกการ์ดิเนียสีขาว

you are lovely