ลั้นลา...อาชีวะ

     หลังจากการสอบคัดเลือกผ่านมาสองสัปดาห์แล้ว ทางวิทยาลัยได้จัดทำป้ายประกาศผลสอบ มาติดไว้หน้าวิทยาลัย เพื่อให้ผู้สอบคัดเลือกมาตรวจผลการสอบ
     วันนี้แม็กชวนตั๋งมาเป็นเพื่อน เพื่อร่วมลุ้นผลการสอบ

     หกโมงเช้าหน้าวิทยาลัย แม็กกับตั๋งมาถึงแล้ว แต่ยังไม่เห็นใครมาตรวจผลการสอบสักคน
     ‘ดีจังเลยว่ะ มีแค่เราสองคนจะได้ไม่เบียดเสียด แย่งกันตรวจผลการสอบ’ ตั๋งพูดขึ้นมา
     ‘แยกกันดีกว่า เราต้องตรวจผลการสอบทั้งสามสาขาวิชาที่กูเลือกไว้ ตามลำดับ
คือช่างไฟฟ้ากำลัง ช่างก่อสร้าง และเทคโนโลยีแม่พิมพ์พลาสติก’แม็กพูดบ้าง
     ‘งั้นกูไปตรวจผลสอบทางสาขาช่างไฟฟ้าให้นะ’ ตั๋งเสนอ
     ‘งั้นกูไปทางสาขาเทคโนโลยีแม่พิมพ์พลาสติกนะ สาขาเปิดใหม่ คนสมัครสอบน้อยดี
น่าจะมีรายชื่อกูอยู่’ แม็กพูดอย่างมีความหวัง
     ทั้งสองแยกกันไปแล้วสักพักก็เดินกลับมาพบกัน

     ‘เฮ้ย! ทางนั้นไม่มีชื่อมึงเลยว่ะ เสียใจด้วยนะเพื่อน’ ตั๋งพูดพร้อมกับมองหน้าแม็กแสดงสายตาปลอบโยน
     แม็กยิ่งผิดหวังเนื่องจากไม่พบรายชื่อของตนเองที่ป้ายประกาศของสาขาเทคโนโลยีแม่พิมพ์พลาสติกเช่นกัน
     ‘ยังเหลืออีกหนึ่งสาขาที่ยังไม่ได้ตรวจสอบรายชื่อ สาขาช่างก่อสร้างคือความหวังสุดท้ายของกู’ แม็กพูด
     ‘งั้นเรารีบเข้าไปตรวจสอบรายชื่อกันเลย จะได้ไม่เสียเวลา’ ตั๋งพูดอย่างกระตือรือร้น

     ทั้งสองเดินตรงไปยังป้ายประกาศของสาขาช่างก่อสร้าง แล้วช่วยกันตรวจสอบรายชื่อ
อย่างละเอียดอีกครั้ง แต่ไม่พบรายชื่อของแม็กเลย
     แม็กรู้สึกผิดหวังมาก ที่ไม่สามารถสอบเข้าเรียนได้ตามที่คาดหวัง

     ตั๋งหยิบกระดาษขึ้นมาแผ่นหนึ่ง พลางหัวเราะ แล้วพูดขึ้นว่า
     ‘กระดาษใบนี้มีชื่อมึงอยู่ด้วยว่ะแม็ก กูเลยดึงเอามาด้วยตั้งใจว่าจะเก็บไว้เป็นที่ระลึก ช่วยอ่านหน่อยสิเขียนไว้ว่าอย่างไรบ้าง’
     แม็กดึงกระดาษใบนั้นจากมือตั๋งแล้วรีบนำมาอ่าน พบชื่อของตนเองอยู่จริง ระบุว่า นายปัญจพล กิจสมุทร ในลำดับที่ 18 สาขาช่างไฟฟ้ากำลัง
     'อ่านจบ แม็กตะโกนด้วยความดีใจ กูทำได้แล้วตั๋ง’

     ‘สำเร็จแล้วเพื่อน’ ตั๋งตะโกนแสดงความยินดีกับแม็ก
     
     แม็กบอกให้ตั๋งรีบนำกระดาษใบนี้ไปติดไว้ที่เดิม เนื่องจากเกรงผู้สอบคัดเลือกคนอื่น มาตรวจผลการสอบ แล้วจะมีปัญหาตามมา

     อีกหนึ่งสัปดาห์ถัดมา แม็กได้เข้ารายงานตัวกับทางวิทยาลัยเพื่อรับการสอบสัมภาษณ์ และรอผลอย่างเป็นทางการ ในเดือนถัดไป
     แม็กกลับบ้านมาคุยและปรึกษากับแม่ เรื่องการเรียนต่อตามที่ตนตั้งใจ แต่แม่ก็ยังคงเป็นห่วง
ในความปลอดภัยของลูกในขณะเรียน จึงยืนยัน ไม่อนุญาตให้แม็กเรียนที่สถาบันนี้เด็ดขาด
แม้ว่าแม็กพยายามจะอธิบายอย่างไรแล้วก็ตาม
     ขณะเดียวกัน แม่ของพี่โก้ได้แวะเอาเสื้อช็อปของพี่โก้มาให้แม็กตามความตั้งใจของพี่โก้
แม็กกล่าวขอบคุณแล้วพูดว่า
     ‘ผมคงไม่มีโอกาสได้เข้าเรียนที่วิทยาลัยแล้วครับ เพราะแม่เป็นห่วงและไม่อนุญาตให้ผมเรียนที่สถาบันแห่งนี้’
     แม่ของพี่โก้จึงขอเข้าไปคุยกับแม่ของแม็กสักพักก็กลับบ้านไป
 
     ความหวังของแม็กที่จะได้เข้าเรียนที่วิทยาลัยนั้นเหมือนจะเลือนลางลงอีกครั้ง