ลั้นลา...อาชีวะ

    

    หากกล่าวถึงนักเรียนในช่วงวัย 16 - 18 ปี โดยทั่วไปหมายถึง วัยรุ่นที่เตรียมสำเร็จการศึกษาจากระดับมัธยมต้นแล้วตัดสินใจศึกษาต่อ ตามจินตนาการและความใฝ่ฝัน ในระดับสูงขึ้นไป โดยมีทางเลือกหลัก อันได้แก่
    มัธยมปลาย   เดินตามฝันเพื่อเป็น แพทย์ พยาบาล ข้าราชการ ทหาร ตำรวจ
    วิจิตรศิลป์      จินตนาการกว้างไกลไร้ขอบเขต เหมาะกับ นักออกแบบ นักจิตรกร
นักแสดง นักดนตรี
    พานิชยการ    นักคำนวณตัวเลข นิยมเข้ามาหาความรู้ เพื่อเป็น นักบริหาร การเงิน การบัญชี
    อาชีวศึกษา    แนวคิดริเริ่ม ปรับปรุงดัดแปลง เส้นทางสู่ วิศวกร สถาปนิก ผู้ควบคุมระบบ อุตสาหกรรม
   
    แม็ก ปัญจพล กิจสมุทร นักเรียนหนุ่มวัย 17 ปี บุคลิกเจ้าสำอาง เพื่อนตั้งฉายาให้ว่า
แม็ก หมกมุก เนื่องจากเขาชอบพูดเรื่องตลก แต่มักจะไม่ขำ เขามีพรสวรรค์หลายอย่างทั้ง

    การเรียน เขาสอบได้ลำดับที่ 1 มาโดยตลอดในระดับประถม
    กีฬา   ฟุตบอลคือสิ่งที่เขาชื่นชอบมาก เคยนำทีมของโรงเรียนไปแข่งชนะเลิศระดับตำบล
    ดนตรี เขาหัดเล่นกีตาร์ จนสามารถเล่นเป็นเพลงได้ ภายในหนึ่งสัปดาห์
    ศิลปะ เขาวาดรูประบายสีตามอารมณ์ ผลงานออกมาดูสวยงาม     
    เพื่อนๆยกย่อง ให้เขาเป็นที่ 1 ในกลุ่มเสมอ เป็นที่น่าภูมิใจอย่างยิ่ง
   
    หลังจากย้ายมาศึกษาต่อระดับมัธยม แม็กเปลี่ยนไป อย่างเห็นได้ชัด เริ่มจาก
   
    การเรียน จากลำดับที่ 1 ลดลงมาอยู่ลำดับที่ 20
    กีฬา   ฟุตบอลที่เคยชื่นชอบ ก็ฝึกซ้อมน้อยลง เหลือสัปดาห์ละหนึ่งครั้ง
    ดนตรี กีตาร์ที่เคยเล่นจนคล่อง ก็วางมันไว้ จนฝุ่นเกาะ
    ศิลปะ อุปกรณ์วาดรูประบายสี ยกให้เด็กประถมไปหมดแล้ว
   
    เขาใช้พรสวรรค์ ที่มีอยู่น้อยลง โดยแม็กให้เหตุผลว่า ‘ต้องการปรับตัวให้เข้ากับเพื่อนๆได้ เพื่อเพื่อนกูยอม !’
     ตั๋งเพื่อนสนิท มักพูดเสมอว่า ‘มึงขี้เกียจมากกว่า นั่นคือเหตุผล’

    เวลานี้ แม็กใกล้สำเร็จการศึกษาระดับมัธยมต้นแล้ว มีรุ่นพี่ ซึ่งกลับมาแนะแนวที่โรงเรียน และเล่าประสบการณ์ ในการเรียนต่อสถาบันอื่นๆ
    แม็กนั่งฟังด้วยความตั้งใจ พลางคิดในใจว่า ‘นู่นก็ชอบ นี่ก็ชอบ กูสับสน จะเรียนต่อที่ไหนดี ?’
    เย็นวันนั้น แม็กกลับบ้านด้วยความหดหู่ เนื่องจากเครียดเรื่องจะเรียนต่อสถาบันไหน ? สาขาอะไรดี ?
    เมื่อกลับถึงบ้าน แม็กรีบออกมาที่สนามกีฬาเพื่อเล่นฟุตบอลแก้เครียด ระหว่างทางเห็นเด็กคนหนึ่งวิ่งออกมาเก็บลูกบอล ที่ข้ามรั้วออกมายังกลางถนน
    รถเก๋งคันหนึ่งขับด้วยความเร็ว พุ่งเข้ามาท่าทางจะชนเด็ก ! ทันใดนั้น ! พี่โก้
ซึ่งรู้จักสนิทกับแม็ก กระโดดคว้าแขนและดึงเด็กคนนั้นเอาไว้ ช่วยให้เด็กคนนั้นปลอดภัย
    จากนั้นแม็กเดินเข้าไปทักและคุยกับพี่โก้ แสดงความชื่นชม แล้วถามว่า
    ‘ทำไมพี่โก้จึงว่องไวมาก ?’
    คำตอบสั้นๆ ที่ได้จากพี่โก้คือ
    ‘สถาบันสอนให้พี่มีสติ !’
    แม็กยิ้ม แล้วกล่าวว่า ‘ขอบคุณมากๆ ครับพี่ !’
    เช้าวันรุ่งขึ้น แม็กไปโรงเรียนด้วยอาการยิ้มแย้ม ดูมีความสุขอย่างเห็นได้ชัด เขาเจอไอ้ตั๋งเป็นคนแรก ไอ้ตั๋งจึงถามว่า ‘มึงเป็นอะไรวะแม็ก ? ยิ้มแก้มปริเชียว’
    แม็กตอบว่า ‘กูจะเดินตามทางพี่โก้ จะเรียนช่าง เป็นเด็กอาชีวะ สถาบันนี้สอนให้มีสติ’ กูชอบ พี่โก้ คือ Idol ของกู
    แล้วแม็กก็เดินเข้าห้องเรียนไป ทิ้งความสงสัยให้ไอ้ตั๋งว่าใครคือพี่โก้ ?!