ทะลายใจยัยประธานรุ่นพี่

บทที่ 1

     แสงแดดส่องสว่างยามเช้าเป็นสัญญาณบ่งบอกของเช้าวันใหม่ บรรดานักเรียนชายหญิงพากันเดินทางเข้าสถานศึกษาประจำเมือง ด้วยเพราะวันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกทำให้นักเรียนจำนวนไม่น้อยมีความกะตือรือรนในการมาพบปะเพื่อนฝูงของตัวเอง

 

     เช่นเดียวกับเธอ...สาวน้อยหน้าคมผมดำสนิทยาวถึงกลางหลัง ดวงตาสีน้ำตาลเข้มหากไม่สังเกตจริงๆก็คงนึดว่ามันมีสีน้ำตาล ปากรูปกระจับสีชมพูอ่อนเพราะลิปมันเปลี่ยนสีอย่างที่เด็กวัยรุ่นนิยมใช้ในปัจจุบันเรียกได้ว่าทุกอย่างบนใบหน้าของเธอดูดีไปหมดแต่พร้อมมาอยู่รวมกันกลับดูธรรมดาอาจเป็นเพราะไม่มีอะไรดึงดูดหรือเป็นจุดเด่นจึงไม่ค่อยมีคนที่จะเห็นถึงความงามของเธอมากนัก

 

     เธอเดินยิ้มด้วยสีหน้ายิ้มแย้มรวมไปถึงดวงตาแสดงถึงความสุขเพราะหลังจากปิดเทอมเธอไม่ได้ติดต่อกับแฟนหนุ่มของเธอมาจนวันนี้ที่เมื่อเช้าเขาโทรให้เธอรีบมาหาแต่เช้า

 

ไม่ได้เจอตั้งหลายเดือน...จะเป็นไงบ้างนะ

     

     เด็กสาวเดินมาถึงสนามบาสกลางแจ้งของโรงเรียนที่เรียกได้ว่าเป็นสถานที่พบรักของเขาและเธอ

 

อยู่นั้นไง...

 

     เธอเดินตรงเข้าไปหาเขาที่นั่งรออยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มก่อนทักทายอย่างเคย

 

"สวัสดี"

 

"ไง"

 

     ยังเหมือนเดิม...ทั้งน้ำเสียงทั้งท่าทางการทักทายของเขาไม่เปลี่ยนไปจากเดิม เด็กสาวทิ้งตัวลงนั่งข้างๆก่อนอดที่จะตื่นเต้นไม่ได้ใจเธอสัมผัสได้ว่าใจเต้นแรงอยู่ไม่น้อย

 

"พี่มีเรื่องจะบอก"

 

     เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงต่างจากเดิมเล็กน้อยเหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง

 

"อะ...อะไรหรอคะ"

 

     เด็กสาวทำใจดีสู้เสือยิ้มรับคำพูดของเขาที่เธอไม่คาดฝันมาก่อน

 

"พี่ว่า...เราเลิกกันเถอะ"

 

     คำพูดสั้นที่ออกมาจากปากคนที่เธอรับทำเอาคนได้ฟังทำสีหน้าไม่ถูก หัวใจเหมือนถูกบีบด้วยกำปั้นอย่างรุนแรง เมื่อเห็นว่าฝ่ายตรงข้ามเงียบเขาจึงเป็นฝ่ายพูด

 

"พี่แค่คิดว่านี้มันดีที่สุดนะลิน"

 

"ค่ะ งั้นลินขอตัวนะคะ"

 

     เด็กสาวคว้ากระเป๋าแล้ววิ่งออกมาจากสถานที่นั้นให้เร็วที่สุดก่อนที่คนที่เธอรักจะเห็นน้ำตา เธอเกรงว่ามันจะทำให้เขาลำบากใจ........

 

"ผ่านมาปีนึงแล้วสินะ..."

 

"บ่นพึมพำอะไรของแกห้ะ ลิน"

 

     เด็กสาวที่นั่งเหม่อลอยคิดถึงอดีตถูกดึงกลับมาปัจจุบันอีกครั้งด้วยเสียงเรียกของเพื่อนในห้อง

 

"ฉันไปห้องสภาก่อนนะ"

 

     'ลินดา' เด็กสาวประธานนักเรียนรุ่นที่ 99 ที่ถวายตัวทำงานอย่างจริงจังตั้งใจจนทำให้โรงเรียนก้าวหน้าจากเดิมเป็นอย่างมากทำให้เธอได้รับความไว้วางใจทั้งจากอาจารย์และนักเรียนด้วยกันเอง

 

"ประธาน สวัสดีตอนเช้าครับ"หนึ่งในสภานักเรียนที่มักมาทำงานเป็นคนแรกเอ่ยทักทายเธออย่างร่าเริง

 

"นัด มาเช้าเหมือนเดิมเลยนะ"เธอตอบรับเขาอย่างเคย

 

"ครับ วันนี้มีปฐมนิเทศน์เด็กมอ 4 ประธานต้องไปพูดคุยด้วยนะครับ"เด็กสาวอดอมยิ้มให้กับความขยันในการทำงานของเขาไม่ได้ ก่อนที่เธอจะนั่งลงบนเก้าอี้ประจำก่อนรีบสะสางงานที่ค้างเป็นภูเขาสูง

 

     ...เมื่อเวลาผ่านไปจนเธอถึงสังเกตว่าขณะนี้ใกล้ได้เวลาที่เธอต้องไปพูดคุยกับเด็กใหม่ก่อนยกนาฬิกาดูอีกครั้ง

 

     แย่ละใกล้ได้เวลาปฐมนิเทศน์ของพวกนั้นแล้ว...

 

"ทุกคนจะได้เวลารีบเตรียมตัวเถอะ"

 

     เด็กสาวบอกสภานักเรียนทุกคนก่อนที่เธอจะรีบจัดระเบียบงานบนโต๊ะแล้วเดินออกไปจากห้องอย่างใจเย็นถึงแม้เธอจะเร่งรีบแค่ไหนแต่ก็ไม่ยอมที่จะเสียบุคลิคเงียบครึ้มอย่างที่คนเข้าใจ

 

     แต่แล้ว...ก็มีบางอย่างที่ทำให้จิตใจสงบนิ่งของเธอกระตุกอย่างรุนแรง...ภาพตรงหน้า...คนที่เธอเคยรักมากที่สุดกำลังพูดคุยกับสาวอีกคนอย่างสนิทสนม เธอหยุดเดินชะงักเล่นเอาคนที่เดินตามอย่าง 'ดาว' เกือบสะดุดล้มก่อนที่เธอจะมองว่าเพราะอะไรที่ทำให้ประธานสาวของเธอหยุดเดิน

 

     ทันทีที่เห็นเธอตบบ่าของลินเบาๆเพื่อเรียกสติของประธานสาวของตัวเองกลับมาก่อนที่ลินจะปรับสีหน้าของตัวเองให้กลับมาเป็นอย่างเดิมแล้วเดินผ่านอย่างไรเยื้อใยทั้งทีในใจอยากจะร้องไห้

 

"รุ่นพี่ไปพักก่อนไหมคะ"ดาวพูดหลังจากเห็นสีหน้าที่ยังแสดงถึงความกังวลใจด้วยความเป็นห่วง

 

"พักอะไรกันเรายังไม่ได้ทำอะไรเลยนะแค่มายืนเฉย"ลินปฏิเสธแม้จะรู้ว่ารุ่นน้องของเธอให้เธอไปพักแบบไหน

 

"ดาวรู้นะคะ รุ่นพี่ไปพักก่อนเถอะนะคะอีกสักสิบยี่สิบนาทีค่อยมาก็ได้ค่ะ ทางนี้ดาวดูแลเอง"ลินนึกขอบคุณในใจก่อนที่เธอจะเดินออกมาจากห้องประชุมแล้วตรงไปที่ดาดฟ้า...สถานที่พักใจของเธอ

 

"โอ๊ะดูเหมือนฉันจะเจอที่ดีเหอะ"เด็กหนุ่มหน้าตาหล่อเหลายิ้มร่าทันทีที่เมื่อเปิดประตูดาดฟ้าแล้วพบกับสถานที่ที่เมื่อยิ่งเดินไปใกล้รั้วกั้นมากแค่ไหนก็ยิ่งเห็นตึกในเมื่องมากเท่านั้น ยิ่งทำให้เขาตื่นตาตื่นใจเป็นอย่างมา

 

     เด็กหนุ่มคนเดิมมองหาทำเลที่นอนของเขาก่อนจะพบกับบรรไดที่ปืนขึ้นไปบนหลังคาของประตูเหมาะสำหรับการนอนเพื่อโดดการปฐมนิเทศน์ในวันนี้ ก่อนที่จะนอนหลับไหลอย่างที่ต้องการ

ปึ้บ!!! เสียงของประตูถูกเปิดออกอย่างรุนแรงทำเอาคนที่นอนอยู่สะดุดตื่นพร้อมนึกของที่มาเสียง

หรือว่า...จะเป็นผียอดตึกที่เคยอ่านมานะ...

 

     เขานึกในใจก่อนที่จะนึกกลัวอยู่ไม่น้อยถึงเขาจะเป็นผู้ชายแต่ดูเหมือนว่าจะไม่ถูกกับเรื่องพวกนี้สักเท่าไหร่ ก่อนที่จะตัดสินใจค่อยคลานไปดู

 

"ฮึก..ฮือ..."ยิ่งเสียงร้องไห้ที่ดังออกมาจากร่างของเด็กสาวชุดนักเรียนกระโปรงสีฟ้าเป็นการบ่งบอกถึงชั้นปีว่าอยูามอห้าทำเอาใจเต้นไม่เป็นจังหวะเพราะสมองดันนึกถึงเรื่องของเด็กสาวมอห้ากระโดดตึกตายในที่แห่งนี้จนเป็นตำนานของโรงเรียน

 

     เขาขยับตัวให้เห็นด็กสาวที่ยืนร้องไห้ให้ชัดก่อนเพ่งสายตา ร่างบางค่อยๆหันใบหน้าเข้ามา....หันเข้ามา....จน....

 

"เฮ้ย!!!!!"เด็กหนุ่มเผลอร้องเสียงหลงออกมาทั้งๆที่ใบหน้าที่หันมาเป็นเพียงเด็กสาวธรรมดา

 

"นาย...เป็นใคร"ลินปาดน้ำตาตัวเองลั้นเสียงสะอึ้นของตัวเองก่อนเรียกถามที่มาของคนที่ร้องเสียงดังเมื่อสักครู่ทั้งๆที่ที่นี้เป็นสถานที่ที่ผู้มีกุญแจเท่านั้นที่สามารถเข้ามาได้

 

"เธอ..เธอเป็นคนใช่ไหม"เขาเอ่ยถามด้วยน่ำเสียงสั่นเล็กน้อยเพื่อความแน่ใจเขาต้องเช็คก่อนว่าเธอคนเหมือนเขาจริงๆ

 

"ห้ะ?...นี้นายลงมาพิสูจน์เองมาว่าฉันเป็นคนหรือผี"เธอพูดน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย ยอมรับว่าตัวเธอไม่ได้สวยเลิศเล่อเหมือนใครแต่เธอก็คงไม่เน่าเฟะเหมือนผีสางอย่างไร

 

     เขากระโดดลงจากหลังคาด้านบนด้วยความถนัดก่อนที่จะเข้ามาต้องหน้าเด็กสาวใกล้ๆ แต่มันนานจนทำให้เธอแอบเขินเล็กน้อยเพราะใบหน้าหล่อเหลาที่เธอเชื่อว่าไม่ว่าใครก็ต้องเป็นเช่นเดียวกับเธอ

 

"คนจริงๆแหะ"

 

"ก็คนนะสิ ว่าแต่นายขึ้นมาที่นี่ได้ยังไง"

 

"เดินขึ้นมา"ลินหันไปจิกตาใส่ชายหนุ่มเล็กๆ ก่อนที่เขาจะยิ้มร่าแล้วตอบคำถามของเธอ

 

"ประตูมันเปิดทิ้งไว้สงสัยมีคนลืมปิดมั้ง"

 

     สงสัยลุงภารโรงจะเข้ามาทำความสะอาดแล้วลืมปิดสินะ...

 

"จะได้เวลาแล้ว...ฉันไปนะนายก็รีบไปรวมตัวปฐมนิเทศน์ได้แล้ว"ลินบอกก่อนที่จะหันหลังแล้วจะเดินไปสร้างความสงสัยแก่เขาไม่น้อยว่าเธอรู้ได้ไงว่าเขาเป็นเด็กใหม่ทั้งๆที่เด็กผู้ชายไม่มีอะไรบนตัวบ่งบอกถึงชั้นปีแม้แต่น้อย

 

"ทำไม?"

 

"หือ?...อ่อทำไมฉันถึงรู้ว่านายเป็นเด็กใหม่สินะก็เพราะว่า...ถ้านายเป็นเก็กเก่าฉันก็รู้จักนะสิแล้วก็อ้ะนี้"เธอหันมาตอบเขาก่อนที่จะโยนผ้าเช็ดหน้าสีเทาให้กับเขา

 

"เช็ดเสื้อผ้าของนายไปนอนบนนั้นมันมีฝุ่น"เธอตอบก่อนยิ้มหวายให้เด็กหนุ่มทิ้งให้เขาก้มมองเสื้อนักเรียนของเขาที่ตอนมาเป็นสีขาวสะอาดแต่หลังจากที่ขึ้นไปนอนมันกลับมีคราบฝุ่นติดอยู่ เขานึกถึงเข็มที่ติดอยู่บนเสื้อของเธอจึงนึกคิดได้ว่ามันเป็นของเหล่าสภานักเรียนที่วันนี้ต้องมาพบปะกับเขา

 

"สงสัยฉันต้องไปปฐมนิเทศน์แล้วสิ...."