The chess war มหาสงครามเกมหมากรุก

     ‘เปรี้ยง!’ เสียงฝ่าผ่าดังสนั่น ทำให้ร่างของชายหนุ่มผู้หนึ่งทรุดตัวลงอย่างเหนื่อยอ่อนท่ามกลางสาย

ฝนกระหน่ำ ร่างเล็กของเด็กสาวที่มีผมสีบลอนด์เช่นเดียวกับเขาทรุดตัวลงพยุงร่างสูงทันที

          “ท่านพี่ ไหวรึเปล่า อีกนิดเดียวก็จะถึงค่ายทหารของเราแล้ว” เธอเอ่ยด้วยน้ำเสียงร้อนรน ดวงตา

สีแดงส้มดุจเปลวเพลิงดูเหมือนเปลวไฟจากตะเกียงที่ริบหรี่อยู่ท่ามกลางพายุโหมกระหน่ำ ร่างเล็กสวม

ชุดกระโปรงสีขาวสะอาดกับหมวกทรงแคบที่เรียกว่า deep bonnet*สีเดียวกัน แต่น่าแปลกใจที่เธอไม่

เปียกชื้นเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เด็กสาวกลับตัวแห้งราวกับกำลังผิงไฟแม้จะอยู่ท่ามกลางสายฝน

          “พี่ยังไหวอยู่ กาเร็ต แต่แผลบนหลังพี่น่ะสิ โอ๊ย! พี่เกรงว่ามันคงจะเปิด”เขากล่าวพลางร้องโอด

โอยเมื่อกาเร็ตปลดเกราะออกจากแผ่นหลังกำยำ ทันทีที่แผ่นหลังถูกเผยในสายตาของเด็กสาว เธอก็รีบเอา

มือปิดปากด้วยอาการตกใจ หยาดน้ำตาร่วงเผาะลงมาจากดวงตากลมใสแจ๋วคู่นั้น

          “ท่านพี่ แกลเดียส”เธอครางด้วยน้ำเสียงสั่นครือ”ทำไมท่าน..ทำไมถึงไม่เคยบอกข้าเลยว่า   

คีอาร์ดา ทำอะไรกับท่านบ้าง?”เด็กสาวถาม เพราะแผ่นหลังกว้าง..เต็มไปด้วยรอยเฆี่ยนตี โลหิตที่ซึม

ออกมาจากบาดแผล เมื่อสัมผัสกับหยาดฝน มันจึงเจือให้หยาดฝนกลายเป็นสีชาด กาเร็ตส่งเวทรักษาไป

ยังแผ่นหลังของพี่ชายด้วยมือที่สั่นระริก ไอเวทก่อแสงสีขาวเรืองๆ แต่ไม่ทันที่เด็กสาวจะรักษาเสร็จ แกล

เดียสก็คว้าข้อมือของน้องสาวเอาไว้เสียก่อน ดวงตาสีน้ำเงินไพลินที่สบเป็นเชิงว่าไม่ต้องทำให้กระแสเวท

รักษาของกาเร็ตชะงักทันที

          “ไม่เป็นไร ข้าไม่ค่อยเจ็บแล้ว เดียวเจ้าจะหมดแรงเสียเปล่า”เขาพูดขึ้นพลางกระชับเกราะเข้าที่

เด็กสาวจึงฉุดพี่ชายให้ลุกขึ้นยืน ทันใดนั้น ลิ่มน้ำแข็งแหลมก็พลันพุ่งเข้าแทงด้านหลังทะลุเสียบหัวใจของ

ชายหนุ่มทันที!

          “อ๊อก!/ท่านพี่!”เสียงอุทานของกาเร็ต ดังขึ้นพร้อมกับแกลเดียสที่กระอักเลือดออกมา เธอรีบ

ประคองผู้เป็นพี่ที่ทรุดตัวลงด้วยความเจ็บปวด แต่แกลเดียสรีบสั่งไปว่า

          “ไปซ่อนตัวในป่า เร็วเข้า!” คำสั่งทำให้กาเร็ตจำต้องวิ่งไปซ่อนตัวหลังพุ่มไม้ ก่อนที่เจ้าของลิ่มน้ำ

แข็งจะปรากฏตัวได้ทันเวลาแบบเส้นยาแดงผ่าแปด

          “เป็นยังไงล่ะ ได้ลิ้มรสโทษที่ทรยศราชาดำอย่างข้าพอรึยัง จงค่อยๆตายลงอย่างทรมาน ด้วยการ

กลายเป็นน้ำแข็งเช่นเดียวกับเจ้ากบฏแกเลินท์และนังแพศยารูบี้ บิดามารดาของพวกเจ้าเสียเถอะ!”ร่างสูง

ของชายหนุ่มผู้มีผมสีดำสนิทและดวงตาสีเดียวกันปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเสียง เขาโยนกระสอบใบหนึ่งลง

บนพื้น ข้างในเต็มไปด้วยก้อนน้ำแข็งที่แหลกละเอียดจนไม่รู้ว่าเคยเป็นอะไรมาก่อน ใบหน้าของกาเร็ตซีด

เผือดลงราวกับเลือดถูกสูบหายไปจากใบหน้าจนหมดสิ้น เธอพึมพำกับตนเองเบาๆว่า

“เจ้าสารเลวคีอาร์ดา! ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้าเด็ดขาด!”

ดูเหมือนชายผู้นั้นจะอ่านสีหน้าของแกลเดียสได้เช่นเดียวกัน เขาจึงล้อเลียนขึ้นว่า

          “อย่างที่เจ้าคิดนั้นแหละ ในกระสอบนี้คือพ่อแม่ผู้น่าสมเพชของเจ้ายังไงล่ะ โอ้ ลูกรักทั้งสอง

เจ้ารีบหนีไปก่อน พ่อกับแม่จะอยู่ต้านพวกฝ่ายดำให้เอง สุดท้ายก็ยอมเสียสละชีวิตเพื่อลูก ช่างเสีย

สละและน่าเวทนาซะเหลือเกิน” ชายผู้นั้นบีบเสียงพลางทำท่าซับน้ำตาเป็นเชิงล้อเลียน ส่งผลให้ชายหนุ่ม

กระชากลิ่มน้ำแข็งออกจากหลังแล้วลุกขึ้นยืน แม้ว่ายังคงมีเลือดไหลนองออกมาจนต้องใช้มือกุมบาดแผลก็

ตาม มือหนาชักดาบออกจากฝัก แล้วชี้มันจ่อใบหน้าของศัตรูในระยะเผาขน

          “โว้ว! เจ้าจะฆ่าข้าหรือไง? เอาล่ะ ข้ามีข้อเสนอ เจ้าเก็บดาบลงก่อน แล้วมาคุยกันอย่างอารยะ

ชนกันดีกว่า”เขาเสนอ

          “ไม่ต้องมาเล่นลิ้น ไม่เช่นนั้นข้าจะบั่นคอเจ้าซะสิ้นเรื่อง”เขาพูดขึ้นแม้ว่ามือจะเริ่มสั่นระริกจนควบ

คุมไม่ได้ คีอาร์ดาจึงหัวเราะกับสภาพนั้นด้วยความรู้สึกสมเพช

          “ในสภาพเช่นนั้น? สติและความเยือกเย็นของเจ้าที่ข้าเคยเห็นมันหายไปไหนเสียเล่า? ข้า

อุตส่าห์จะใจดี ยอมให้พวกเจ้ากลับไปดีๆหากยอมล้มเลิกการกบฏครั้งนี้...แต่ดูท่าทางคนหัวดื้ออย่างเจ้าคง

จะไม่ยอมสินะ”

          “แน่นอน”แกลเดียสเค้นน้ำเสียงออกมาอย่างยากลำบาก“ต่อให้เจ้าเผาข้าทั้งเป็น ข้าก็ไม่หวน

กลับไปอยู่ฝ่ายดำกับเจ้าอีกเป็นอันขาด!”

          คีอาร์ดาหัวเราะ“ทระนงเสียจริง สมกับที่เป็นบุตรของแกเลินท์ แต่จำไว้นะ แกลเดียส ไวท์คิง บาง

ที...ศักดิ์ศรีมันไม่มีประโยชน์หรอกนะ วันนี้เจ้าโชคดี ที่ข้ายังไม่สามารถจับเจ้าได้ในตอนนี้ แต่..สิ่งที่กำลัง

จะเกิดขึ้นเป็นทางเลือกที่เจ้าเลือกเอง...สงครามยังไงล่ะ!”เขาทิ้งท้ายเอาไว้ แล้วร่างของเขาก็กลายเป็นเงา

และสลายหายไป พร้อมกันนั้น ร่างของชายหนุ่มก็ล้มสลบลงบนพื้นท่ามกลางสายฝนที่เริ่มซา

          “ท่านพี่แกลเดียส!”

          ในยามปกติ เมื่อสายฝนหยุดลง ย่อมสร้างความดีใจแก่กาเร็ต แต่คราวนี้เด็กสาวกลับนั่งนิ่ง

มองออกไปนอกกระโจมค่ายทหารด้วยดวงตาที่เหม่อลอยและเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา

          พี่ชายของเธอกลายเป็นคนที่ไม่มีหัวใจ!

*หมวกทรงแคบที่ฮิตในสมัยวิคตอเรียตอนต้น หมายถึงการแสดงความถ่อมตน เพราะรูปร่างของหมวกจะ

ทำให้มองไม่เห็นหน้าผฟุ้สวมจนกว่าจะมองหน้ากันตรงๆ