[THE] Master (s) เจ้านายขอรับ

บทที่2

(ว่าที่)พ่อบ้าน

        และแล้ววันที่มาสเตอร์รอคอยก็มาถึง(ใช่เหรอ) มาสเตอร์ทุกคนต่างแต่งกายด้วยชุดสบายๆที่คิดว่าไม่ผิดสังเกตต่อสายตาผู้พบเห็นหรือก็คือพ่อบ้านนั้นแหละ

        "ไอรอนนายคิดว่าชุดนี้จะผิดสังเกตจากคนพวกนี้ไหม"บิเทรถาม ไอรอนมองชุดที่บิเทรใส่ก็ไม่เห็นมีอะไรที่แตกต่างจากคนอื่นเลยสักนิด

        "ก็ไม่นี่ นายก็ปกติดีไม่เหมือนกับ..."ไอรอนพูดแล้วบุ้ยหน้าไปทางจินกับเฮริที่แต่งตัวจัดเต็มมาก...ขออีกที ว่าจัดเต็มมาก(ลากเสียงยาวๆ) ใครเห็นเป็นต้องเหลียวมามองหลายๆรอบ เพราะว่าแค่รอบสองรอบไม่พอ ต้องเหลียวมองหลายๆครั้ง จะได้แน่ใจว่าใช่คน!

        "เอิ่ม..."พูดไม่ออก หาคำอธิบายไม่ได้

        "เฮริ ทำไมคนเขามองเราแบบแปลกๆละ"จินถาม เวลาคนเดินผ่านพวกเขาสองคนถึงมองแปลกๆละ เขาก็มั่นใจในเสน่ห์อันไม่มีประมาณของเขานะ แต่มองแแบบนี้มันก็แปลกเกินไป มองพวกเขาแล้วหัวเราะนี่สิ บางคนถือกล้องโทรศัพท์มาถ่ายรูปพวกเขาไว้และอีกบางพวกก็คุยโทรศัพท์แล้วจ้องมาที่พวกเขา

        "มองไปงั้นๆแหละ สงสัยไม่เคยเห็นคนหล่อมาก่อน"เฮริตอบ ออกกวนนิดๆตอนท้าย

        "แต่ว่า..."จินยังคงถาม แต่โดนเฮริดักคอไว้ซะก่อน

        "อย่าถามเลยน่า จะอายอะไรคนเยอะแยะ" เพราะคนเยอะไงถึงอาย ไอ้เพื่อนบ้า จินคิด

        "พวกนายใส่ชุดอะไรมาเนี่ย"น้ำเสียงเย็นชาแต่อบอุ่น จะเป็นของใครไม่ได้นอกจาก

        "ดีซิด นายมาตอนไหน"จินถาม

        "มาถึงเมื่อกี้พร้อมคิล พอดีเห็นนายสองคนใส่ชุดที่เอ่อ..."มองแล้วอธิบายไม่ถูก

        "อ่อ ชุดนี้เหรอเป็นไง เราใส่แล้วดูดีไหม"จินก้มมองตนเองแล้วถาม ดีซิดไม่อยากขัดศรัทธาก็ยิ้มแหยๆ "กะ ก็ดูดี"อ่ะนะ ดูดีตรงไหนกัน ใส่มาซะสีรุ้งทั้งตัวแบบนี้ อีกคนก็ชุดสีเหลืองล้วนซะเต็มที่ ดีนะที่รองเท้ากับทรงผมยังดูได้ หากไม่อย่างนั้นล่ะก็ เจอกันอีกที่ก็โรงบาลบ้าน่ะแหละ ในความคิดเขาอะนะ

        "คิลหายไปไหนละ"เห็นมาว่าด้วยกันแต่ยังไม่เห็นตัวเลย

        "คิลเหรอ ไปหาไอรอนกันบิเทรน่ะ"เพราะไม่อยากเจอพวกนายในสภาพนี่ด้วย

        "อืม อย่างนั้นเหรอ"จินพูด

        "ดีซิดนายจะไปหาคิลหรือเปล่า"เฮริถาม

        "ไม่รู้สิ เห็นบอกว่าไปหาสองคนนั้นแล้วจะเดินไปหา(ว่าที่)พ่อบ้านต่อเลย"ดีซิดตอบ เขาว่าก็จะไปหาเหมือนกันหลังจากที่คุยกับสองคนนี้จบ "งั้นผมไปก่อนนะ"

        หลังจากที่ดีซิดเดินจากไปเฮริกับจินก็แยกย้ายกันไปหาว่าที่พ่อบ้านของตน

(จิน)

        ตั้งแต่ผมเดินเข้ามาในสถานที่นี้ ทุกคนที่ผมเดินผ่านมักกระซิบกระซาบกันแล้วหัวเราะ อาจจะหลงตัวเองไปสักหน่อยแต่ ผมคิดว่าทุกคนคงหลงเสน่ห์ผมเข้าให้แล้ว ไอ้ผมก็ขัดศรัทธาคนเขาไม่เป็น เลยแจกยิ้มกันระนาวอิอิ คนที่เห็นรอยยิ้มผมก็พากันหลบตา บอกแล้วคนมันเสน่ห์แรงก็เงี่ยแหละ ฮ่าๆ ไม่หลงตัวเองเลยน่า...ไม่หลงตัวเองเล๊ย(หลงตัวเองโคตรๆ)

        ผมก็เดินทะลุซ้ายทะลุขวาหาว่าที่พ่อบ้านของผม ทว่าคนที่เป็นพ่อบ้านของผมในอนาคตนั้น ต้องเป็นคนที่สุภาพ อ่อนโยน หน้าตาดีไม่แพ้ผม และที่สำคัญต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น ฮึๆ(-...-) อันที่จริงก็ไม่อะไรมากหรอกขอแค่ผมถูกชะตาด้วยเป็นพอ ไม่ว่าจะเป็นคนแบบไหนผมก็ไม่เกี่ยงหรอก แต่!(เบรกเอี๊ยด)ไม่ว่าผมเดินไปทางไหน ก็เจอแต่คนรูปร่างที่บึกบึน! ถึกถึน!! และที่สำคัญหน้าตาโคตะระมหาโจรทั้งนัั้นเลยอ่ะTT เศร้า เหตุไฉน พระเจ้าต้องจัดสรรคนแบบนี้มาให้ลูกด้วยToT ช่วยส่งคนที่แบบหน้าสวยๆ ร่างอ้อนแอ้น บอบบางๆไม่ได้เหรอ ถึงจะขอแบบนั้นก็เถอะ สุดท้ายผมก็ได้เดินหาอยู่ดี

         "ทำไมพระเจ้าถึงไม่ส่งคนสวยๆมาให้เรานะ..."พึมพำอยู่อย่างนัั้นแหละ เฮ้อ...ท้ายที่สุดผมก็เริ่มล้า ผมมองหาที่นั่งพักหาแรงกาย ผ่อนคลาย ผมมองไม่เห็นที่ไหนนอกจากลานน้ำพุ เวลานี้คนยังไม่เยอะเท่าไหร่ เพราะพากันไปกินข้าวกันเกือบหมดแล้ว ผมก็หิวข้าวนะ แต่ผมไม่รู้ทางไปโรงอาหารของที่นี่เลยน่ะสิถึงได้อด ไอ้จะไปถามเขา แต่ก็ไม่กล้า ก็ดูหน้าแต่ละคนสิ น่าถามซะที่ไหน

         "เฮ้อ...ข้าวก็หิว (ว่าที่)พ่อบ้านก็ยังหาไม่เจอ เหนื่อยก็เหนื่อย"ผมนั่งก้มหน้าปล่อยให้ท้องร้องประท้วงไป เดี๋ยวค่อยหาอะไรกินทีหลัง ตอนนี้เหนื่อยอยู่ นอนพักสักหน่อยก็ไม่เลว ว่าแล้วผมก็เนตัวนอนลงแถวๆนั้น แล้วหลับไปในที่สุด...คร๊อกฟี้

         "นายๆ"ใครเรียกผมกัน

         "นายๆ ตายยัง"พูดไม่พอ ยังเอาอะไรสักอย่างมาทิ่มตัวผมอีกต่างหาก คนนะครับไม่ใช่ขี้จิ้มอยู่ได้ ผมพยายามลืมตาขึ้น ขัดเวลานอนของผมอย่างนี้ต้องมีโวย

         "นายเป็นใครถึงบังอาจมาปลุกฉัน" โวยวายเป็นสิ่งแรกที่ผมทำ ผมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ปลุกผมบอกได้เลยว่า โครตสวย! สวยจริงๆนะ ผมไม่ได้ล้อเล่น

         "เอิ่ม คุณเป็นใครกันเหรอครับ คุณปลุกผมทำไม" จะสานสัมพันธ์คำพูดคำจาต้องเปลี่ยน ท่านจินได้กล่าวไว้ "ผมชื่อ เฮย์จิ้นหง หรือจะเรียกสั้นๆว่าจน เอ้ย จิน ก็ได้ครับ" ต้องยิ้มหวานมัดใจ(นาย)สาว

         "เอวาน อีวานอฟ"เอวานเหรอ เอวาน อีวานอฟ ผมนึกถึง อีโบลานะ เอ้ยผิดแล้ว! เอวานมองผมแบบแปลกๆ หรือว่าสนใจจะมารักร่วมเพศกับผม โอ้ ไม่นะ ผมยังเป็นชายแท้ที่แม้ใจจะเริ่มเบี่ยงเบนแล้วล่ะ แต่ว่าเบี่ยงใจไปหาคุณนะเอวาน...กรี๊ด!

         "นายยังปกติอยู่ใช่ไหม"เอวานถามผม ทำไม? ผมเผลอแสดงสีหน้าทุเรศๆออกไปเหรอ ผมว่าผมก็เปล่านะ ผมออกจะเป๊ะทุกองศา หลงตัวเองเวอร์

         "ถามผมทำไมครับ"ผมถาม

         "อย่ามาผงมาผมเลย พูดแบบเพิ่งตื่นก็ได้นะ(^^)*"แลดูรอยยิ้มแปลกๆ

         "เอิ่ม..."ผมพูดไม่ออกเลย"แหะๆ"

         "ที่ผมถามไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรหรอก เพราะเด็กใหม่มาที่นี่เป็นแบบนี้กันทุกคน"และเขาก็ต้องมาดูแลเด็กใหม่แบบนี้ประจำ

         "เด็กใหม่?"เด็กใหม่อะไร ยังไงผมงงนะเนี่ย เครื่องหมาย? อยู่เต็มหน้าผมไปหมดเลย  

         "ก็คนที่เข้ามาที่นี่ทุกปีไง วันนี้ก็แปลกนะที่ผมเห็นเด็กใหม่เยอะแยะกว่าปกติ"เพราะปกติจะมีเด็กใหม่มายังไม่ถึงสิบคน แต่นี่ เป็นร้อยได้มั้ง

         "อ่อ"ก็เขามาเลือก(ว่าที่)พ่อบ้านนะสิ ถึงได้เยอะแบบนี้ ก็นะ เรื่องนี้น่ะ ห้ามเปิดเผย"เอ่อ..."

         "อยากถามอะไรล่ะ"เอวานยื่นหน้ามาใกล้ผมแหละ อ๊าก! อยากจ๊วบคุณจัง (-.,-)+         "ถ้าจะถามเรื่องเด็กใหม่ล่ะก็รอไปพิสูจน์ด้วยตัวเองสิ" เอวานกำลังเดินไปจากผมแหละ         ผมจะปล่อยให้โอกาสนี่หลุดลอยไปไม่ได้ "ดะ...เดี๋ยว"

         "อะไร"เอวานหันหลังมา

         "ผมไม่กล้าอยู่คนเดียว กลัวน่ะ"โดยเฉพาะคนแถวนี้ยิ่งหน้ากลัวอยู่ หน้ากลัวนะ ไม่ใช่น่ากลัว  

         เอวานหยุดคิดสักแปป ก่อนจะพยักหน้า"มากับผมก็ได้ แต่ต้องไม่ก่อเรื่องให้ผมนะ"เอวานพูด เรื่องเดือดร้อนเหรอ ผมไม่ก่อให้เดือดร้อนถึงเอวานหรอก ฮึๆ

         ผมยิ้มกว้างจนแทบปากฉีกถึงหูและลุกวิ่งตามเอวานไป สำเร็จแล้ว รับรองเลยเอวานไม่หลุดไปจากมือผมแน่ ต่อให้ไม่อยากอยู่กับผมก็เถอะ

==============================================================