มนต์รักแห่งรัติกาล [Yaoi]

บทนำ

        เหมือนตกอยู่ในห้วงแห่งความฝัน….

        ทั้งๆที่ความจริงมันคือเป็นสิ่งที่เขาไม่อาจทำได้

        เขาไม่รู้จะใช้คำใดอธิบายในสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเขาดี แต่ความรู้เดิมที่สะสมมานานทำให้เขาปฏิเสธไม่ได้ว่าตอนนี้เขากำลังฝันอยู่…ฝันเฉกเช่นเดียวกันกับมนุษย์!

        มันคือความฝันที่แสนประหลาด เขากำลังอยู่บนทุ่งหญ้าที่เวิ้งว้าง บนพื้นเต็มไปด้วยซากศพนอนตายเกลื่อนกลาดนับไม่ถ้วน

        หัวใจเขาเต้นระรัวในแบบที่ไม่เคยมาก่อน กลิ่นคราวเลือดชวนอ้วกไม่มีผลต่อเขาเลยแม้แต่น้อย ชายหนุ่มก้าวเดินเหยียบย่ำแอ่งโคลนและร่างศพ ภาพของนักรบที่ตายอย่างน่าสยดสยองชวนมองจนไม่อาจละสายตาไปได้

          เขากำลังรู้สึกดีที่เห็นภาพพวกนี้!!

        บอกไม่ถูกเลยว่าเขารู้สึกดีแค่ไหนยามก้าวข้ามผ่านศพไร้วิญญาณ เขาสัมผัสได้ถึงความยิ่งใหญ่และพลังอำนาจที่มีอยู่เหลือล้น มีนักรบคนหนึ่งที่กำลังร้องครางด้วยความเจ็บปวดไม่ไกลจากเขานัก ชายหนุ่มหันไปมองด้วยความใคร่รู้ ดูเหมือนอีกฝ่ายก็มองเขาอยู่เช่นกัน…ด้วยแววตาที่มีความหวัง

        เขาพาตัวเองเดินเข้าใกล้ร่างนั่น ได้ยินเสียงขอร้องว่าให้ช่วยดังแผ่วๆรอดจากริมฝีปากอย่างน่ารำคาญ แต่เมื่ออีกฝ่ายร้องขอเขาก็ไม่คิดจะปฏิเสธ

        ฉึบ!!

        เสียงร้องครวญครางเงียบหายไป มีเพียงเลือดที่สาดกระเซ็นขึ้นสู่บรรยากาศเพียงเท่านั้น….

          ช่างหอมหวานเหลือเกิน….

        เขาเลียแผ่นดาบที่เลอะไปด้วยเลือดอย่างสุขสมในใจ

        แต่แล้วภาพตรงหน้าก็ค่อยๆเลือนหายไป ก่อนจะแทนที่ด้วยภาพของอัศวินในชุดเกราะโบราณไม่คุ้นตากำลังกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด อาวุธในมือแกว่งกวัดสะเปะสะปะใส่ศัตรูที่ห้อมล้อมเมื่ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้ ในมืออีกข้างของอัศวินผู้น่าสงสารโอบร่างใครบางคนไว้แนบอก พอมองดูให้ดีเขาจึงรู้ว่านั่นคือร่างของเด็กผู้หญิง…ของเหลวสีแดงที่ไหลออกมาจากศีรษะอาบลงบนใบหน้าเล็กนั่นทำให้เขาอดคิดไม่ได้ว่าบางทีเธออาจจะไร้ลมหายใจไปแล้ว

        ศัตรูกำลังเดินวนรอบๆอัศวินอย่างเชื่องช้า ดูเหมือนพวกนั้นกำลังสนุกที่เห็นอัศวินไร้หนทางต่อสู้ อัศวินยังคงเปล่งเสียงร้องใส่คนพวกนั้นอย่างเจ็บปวด…มันฟังเหมือนเสียงสัตว์ที่กำลังทรมาน และนั่นทำให้ก้อนเนื้อในอกของเขากำลังบีบเร้าอีกครั้งหนึ่ง

        ก่อนที่คนเหล่านั้นจะทำอะไร บุคคลที่สามได้ปรากฏตัวเข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน เขาอยู่ในชุดเกราะเฉกเช่นเดียวกันหากแต่มีหน้ากากเหล็กปิดบังใบหน้าไว้ยกเว้นส่วนตาและปาก การปรากฏตัวของคนๆนี้ทำให้คนเหล่านั้นหลีกไปยืนมองเหตุการณ์อีกฝั่งแทน

        อัศวินเบิกตากว้าง ร่างกายแกร่งสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด ท่อนแขนหนากกกอดร่างเด็กสาวแน่นยิ่งกว่าเดิม…อัปกริยานั้นทำให้เขารู้ว่าอัศวินกำลังเกรงกลัวชายที่สวมหน้ากาก

        น่าสนุก

        นั่นคือความคิดของเขา เขาอยากให้อัศวินโดนทรมานอย่างเจ็บปวด หรือไม่ก็แย่งร่างที่อัศวินแสนจะหวงนักหวงหนาออกมา

        อยากเห็นเลือด อยากได้ยินเสียงกรีดร้องของมัน อยากเห็นความทรมาน

        เขากระหายที่จะเห็นอะไรๆมากกว่านี้

        แต่ก่อนที่เขาจะได้เห็นในสิ่งที่ต้องการ ภาพตรงหน้าก็เลือนหายไปแทนที่ด้วยความมืดมิดที่ห้อมล้อม พร้อมกับเสียงอันแหบแห้งที่มาจากมุมไหนสักแห่งที่เขามองไม่เห็น

        “จงลืมตาขึ้นมาอเล็กซ์ซิส…จงตื่นขึ้นมา”

          .

          .

          .

          “แวมไพร์อย่างเราไม่มีทางฝันได้หรอก…ถึงนายจะบอกว่า อยาก แค่ไหนก็ตาม ให้ตายนายก็ไม่มีทางทำได้…อ้อ เว้นเสียแต่ว่านายจะเป็นมนุษย์เท่านั้นแหละนะ”

        ‘ไอแดน’ขยับแว่นตาทรงสี่เหลี่ยมของตนเองที่ไหลมากองตรงจมูก ระหว่างอธิบายคำถามที่ไม่คาดว่าจะได้ยินจากคนตรงหน้า

        “ร้อยวันพันปีไม่เห็นนายหยักกะสนใจนี่อเล็กซ์ซิส มีอะไรหรือเปล่า”

        ที่ถามเช่นนั้นเป็นเพราะเจ้าของเรือนผมสีทองนาม ‘อเล็กซ์ซิส’…ญาติของเขาไม่มีความสนใจใคร่รู้ในเรื่องที่เกี่ยวกับแวมไพร์ นอกจากการเที่ยวเตร่ และการล่าเหยื่อที่อีกฝ่ายเพิ่งจะสนใจเมื่อไม่นานมานี้เอง

        “เปล่า ไม่มีอะไร ขอบใจนะไอแดน”

        อเล็กซ์ซิสเอ่ยขอบคุณคนตรงหน้าก่อนจะปลีกตัวออกมา ไอแดนคือสมาชิกคนหนึ่งในคฤหาสน์ฟลินน์… ตระกูลแวมไพร์เก่าแก่ที่สืบสายเลือดบริสุทธิ์มานับพันปี

        ใช่…ทุกคนที่อาศัยอยู่ในนี้เป็นแวมไพร์กันทั้งหมด สายเลือดบริสุทธิ์คือสิ่งเดียวที่อเล็กซ์ซิสรู้สึกภูมิใจ เพราะมันคือสัญลักษณ์ของความแข็งแกร่งที่แวมไพร์ตนอื่นต่างยอมสยบให้กับพวกเขา และมันคือสิ่งที่ทำให้ตระกูลเขายิ่งใหญ่และเป็นที่เกรงใจของมนุษย์และแวมไพร์ในแถบนอร์ทเวสต์อิงแลนด์นี้

        หากแต่อะไรบางอย่างกำลังสั่นคลอนความภูมิใจที่เขามี

        ช่วงหลายวันมานี้อเล็กซ์ซิสได้ ‘ฝัน’

        เนื้อหาที่ฝันในแต่ละวันต่างไม่ซ้ำกัน และเป็นสิ่งที่เขาไม่เข้าใจ

        แต่มีสิ่งที่เหมือนกันคือ ฝันจะจบลงตรงที่เสียงปริศนาบอกให้เขาตื่นขึ้นมาทุกครั้ง รวมถึงในฝันจะต้องมีคนตายอยู่ด้วย

        แวมไพร์หนุ่มไม่อาจหาเหตุผลได้ว่า ความฝันนั้นมันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่การเห็นภาพเลือดและสีหน้าหวาดกลัวก็ทำให้อเล็กซ์ซิสรู้สึกดีอย่างประหลาด

        แวมไพร์หนุ่มกระโดดลงจากหน้าต่าง ทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าในยามราตรี

        เห็นทีค่ำคืนนี้คงต้อง ‘ฆ่า’ สักหน่อยแล้ว