Where are the answers...?

ณ prison ในเมืองชาลีย์

          เกิดอะไรขึ้นกันน่ะ...ทำไมตัวฉันถึงมาอยู่ในที่อันแสนมืดมนแบบนี้ กลิ่นน้ำเน่าเหม็นอันอบชื้น แขนและขาทั้ง 2 ข้างถูกล็อคด้วยโซ่ขึ้นสนิม ในนี้มีเพียงแสงลิบหรี่ของพระอาทิตย์ยามเช้าที่ลอดออกมาจากหน้าต่าง รอบห้องเต็มไปด้วยลูกกรงเหล็ก มีเพียงแค่เตียงที่มีรอยเย็บเต็มไปหมด เสื้อผ้าของฉันก็เป็นแค่เสื้อกล้ามที่เป็นชุดกระโปรง จากที่เคยเป็นสีขาวก็เป็นสีเทาเหมือนผ้าขี้ริ้วยังไงอย่างนั้น

          "ที่นี่...ที่ไหน?"

23/11/26

           "ตื่นได้แล้วไอ้พวกนักโทษชั้นต่ำทั้งหลาย! ข้าวเช้าวันนี้ของพวกแกได้มาจากถังขยะในโรงอาหารของโรงเรียนซาลาเซนทร์ ว่างๆก็แผ่เมตตาไปขอบคุณพวกเขาด้วยล่ะ ที่อุส่าห์ประทานพรข้าวเช้าอันแสนน่าอร่อยมาให้พวกแกได้กิน"

          "ข้าว...ข้าวของฉัน ของฉันทั้งหมดเลย เอามานี่ เอามาให้ฉัน!" ผู้ชายที่อยู่กรงข้างๆพูดขึ้น ด้วยน้ำเสียงอันแสนหิวโหย เขาไม่ถูกล่ามโซ่เอาไว้เลยนั่นหมายความว่าจะขยับตัวได้อย่างอิสระ แต่ที่จริงแล้วภายในกรงเขามีแต่หนามที่งอกออกมาจากพื้นจนแทบไม่เหลือที่เรียบๆให้ได้เดิน แต่เขาก็ยังนั่งไปได้โดยไม่รู้สึกถึงความเจ็บ

          "อะไรของแก! อย่ามาพูดบ้าๆหน่อยเลย จะตายแล้วยังจะมาเห็นแก่ตัวอีก คนอื่นๆเขาก็หิวเหมือนแกกันทั้งนั้นแหละ"

          "ไหนๆ วันนี้ฉันก็จะตายแล้ว อย่างน้อยๆ ก็ขอสักจานเต็มๆได้มั้ย?"

          "เรื่องอะไรล่ะวะ ใครๆเขาก็ได้คนละครึ่งจานกันทั้งนั้น ถ้าให้แกไปจานนึงก็ต้องมีนักโืทษที่ไม่ได้ข้าวสิฟะ ใครเขาจะไปให้คนอย่างแก"

          "หึๆ คอยดูนะ ถ้าพระเจ้าเห็นถึงความน่าสงสารของกูและช่วยปลดปล่อยไอ้ชีวิตที่แสนจะน่าสมเพชนี่ได้เมื่อไหร่ กูจะตามมาฆ่ามึง จะฆ่า จะฆ่า จะฆ่า จะทรมาณมึงให้สะใจไปเลย!!!"

          "ฉันจะรอแล้วกัน ชาตินี้แกคงได้เห็นดวงตะวันก็ตอนเย็นที่มึงจะต้องโดนประหารเนี่ยแหละ ฮ่าๆ เอาล่ะ ยื่นจานออกมาจากกรงทีละคน จะกินมั้ยข้าวน่ะ!?"

          "แม่งเอ้ย...จะฆ่า จะฆ่าแม่งให้รู้ถึงความทรมาณเหมือนกูตอนนี้ให้ได้ ไอ้บัดซบ!" ผู้ชายคนนี้ยังคร่ำครวญไปมา ฟังแล้วก็รู้สึกสมเพชตามเลย ไอ้คุกบ้านี่มันทำกับคนที่ยังมีจิตสำนึกกันแบบนี้หรอเนี่ย? ไม่ต่างอะไรกับหมูที่รอวันเชือดชัดๆ

          "หมายเลย 2210 แกตื่นแล้วเรอะ? นึกว่าตายไปซะแล้ว จะกินมั้ยข้าว ถ้าจะกินก็ยื่นจานมา"

          "ไม่กินเว่ย ช่วยเอาส่วนของฉันไปให้หมอนั่นที" ฉันตอบพลางชี้ไปที่ผู้ชายคนที่อยู่กรงข้างๆ

          "ข..ขอบพระคุณน้ำใจของเธอมากเลยนะ" ผู้ชายคนนี้พุ่งมาเกาะกรง น้ำตาที่ไหลพรากออกมา "บุญคุณครั้งนี้ ผมจะชดใช้ให้แน่นอน!"

          "หึ ไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างหมายเลข 2210 จะมีน้ำใจกับเขาเป็น แต่ก็ขอขัดจังหวะอันน่าชวนขนลุกนะ อยากจะบอกว่า ไอ้หมอนี่เดี๋ยวมันก็ต้องโดนประหารในเย็นนี้แล้ว บุญคุณอะไรนั่นน่ะ คงไม่มีทางทำให้ได้หรอก มันยังต้องไปรับโทษในนรกอีก คงไม่ได้ผุดมาเป็นมนุษย์อีกแล้วล่ะ"

          "นายน่ะ...เป็นคนดีนะ" ฉันพูดกับไอ้เจ้าหน้าที่คนนี้

          "มันต้องแน่อยู่แล้ว ไม่มีฉันพวกแกก็ตาย ดีใจนะที่มีคนอย่างแกตั้งคนนึงที่ทราบซึ้งพระคุณของฉัน"

          "เป็นคนดีทั้งที แต่ใช้คำพูดกริยาท่าทางเหมือนกับสัตว์ชั้นต่ำกว่าเราอีก เสียแรงที่พระเจ้าสร้างแกให้เป็นผู้เฝ้าคนที่ไม่มีแม้หนทางสู้"

          "แก! ปากดีนักนะ คนอย่างแกไม่มีสิทธ์มาพูดแบบนั้นหรอก บาปของแกน่ะ เอาไอ้พวกนี้มารวมกันยังไม่หนักเท่าแกเลยรู้ตัวไว้" บาป...ของฉันหรอ?

          "เอาไปข้าวเช้าของแก!" ไอ้เจ้าหน้าที่คนนั้นเทข้าวทั้งหมดใส่จานของผู้ชายคนนี้ก่อนจะเดินออกจากห้องไป

          "เธอยังไม่ตาย...แถมกลับมาเพื่อช่วยผม เธอเป็นพระเจ้าของผม...ขอบพระคุณจริงๆ"

          "ฉันไม่ใช่พระเจ้าอะไรที่นายพูดหรอก...ว่าแต่นายมีชื่อมั้ย?"

          "ราเทล...นักโทษหมายเลข 1112" ราเทลพูดด้วยน้ำตาพร้อมตักข้าวเข้าปาก

          "จะผิดมั้ยถ้าผมขอถามชื่อของคุณ..."

          "ฉันมีชื่อว่า แรล์ นักโทษหมายเลข 2210" พอจะเข้าใจสถานการณ์ตอนนี้แล้ว...