Secret Doll

          และแล้วฉันก็กลับมาที่นี่อีกครั้ง ด้วยความจำใจ เพราะมาม่ามันใกล้หมด เวรกรรมของฉันจริง ฉันเดินตามเจ้าเด็กบ้านั่น เข้าไปในร้าน ที่ฉันเคยคิดว่าจะไม่กลับมาเหยียบมันอีก เค้าเดินนำเข้าไปด้านในเคาท์เตอร์ แล้วก้มลงไปข้างล่าง เหมือนจะหาอะไรบางอย่าง สักพักเค้าก็ลุกขึ้นมาพร้อมกับกล่องไม้ใบหนึ่ง มันเป็นกล่องที่ดูขลังยังไงก็ไม่รู้ พอฉันเห็นมันก็รู้สึกขนลุก ทันทีเลย

          " นี่คืออะไรอ่ะ" ฉันถามด้วยความแปลกใจ

          "ลุงผมเค้าฝาก ให้คุณ เพื่อที่คุณจะได้เข้าใจว่า มันแตกต่างจากที่คุณคิดยังไง"เขาตอบ

          "อะไร ฉันไม่เข้าใจ"

          ฉันงงจริงๆนะเค้าหมายถึงอะไร แล้วในกล่องนี้มันมีบ้าอะไร ลายแทงสมบัติ หรือวิญญาณที่ต้องการคนมาปลดปล่อย เฮ้ยย!! ไปกันใหญ่แล้ว

          " นี่คุณ !! อย่าคิดลึกให้มากนักได้ไม๊ ดูเองละกัน"

          เค้าตอบเหมือนได้ยินสิ่งที่ฉันคิดด้วยสีหน้าที่บ่งบอกถึงความรำคาญ อย่างมากมาย แล้วค่อยๆไขกุญแจที่ล็อค กล่องนั่นออกอย่างช้าๆ เค้าทำเหมือนว่ามันเป็นมาสเตอร์พีชของจิตรกรระดับโลกยังไง ยังงั้นเลยอย่างเว่อร์อ่ะ อีตานี่ แต่พอเค้าเปิดกล่องออกมา ส่งให้ฉัน ฉันก็ยืนงงไปสักพัก เพราะที่เห็นในนั้นมันคือตุ๊กตาไม้ ที่ทำเป็นรูปร่างเด็กผู้หญิง ใส่ชุดกระโปรง หน้าตาชวนหลอนสิ้นดี

          เพราะส่วนตัวแล้วฉันไม่ค่อยจะพิศวาสตุ๊กตาแบบนี้สักเท่าไหร่เลย แล้วนี่เค้าจะเอามาให้ฉันทำไม ฉันไม่เอาหรอกนะ เดี๋ยวถ้าตอนกลางคืนมันลุกขึ้นมาเอามีดไล่แทงฉัน ฉันจะทำไงอ่ะ ฮึ่ย แค่คิดก็หลอนแล้ว

          " ชอบมั้ย ตัวนี้ลุงผมเขาเลือกให้คุณเป็นพิเศษเลยนะ เขาบอกว่ามันน่าจะชอบคุณ"

          "ห๊ะ! ชอบฉันเหรอ ตลกป่ะ ฉันไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ชอบ ฉันไม่เอา!!"

          ฉันผลักกล่องคืนให้เขาไป พูดอย่างนี้แล้วฉันชักไม่ไว้ใจแล้ว มันจะชอบอะไรฉัน ที่มันชอบคือวิญญาณของฉันรึเปล่า ไม่นะ

          "นี่คุณ ผมยังทำไม่เสร็จเลยนะ รอแป๊ป แล้วคุณจะชอบมัน เองผมมั่นใจ"

          ฉันมองหน้าเค้าแบบไม่เชื่อสุดๆ แต่เค้าก็ไม่สนใจ สักพัก เค้าก็เอามือวางอยู่เหนือตุ๊กตา ที่ยังนอนหลับตาแน่นิ่งอยู่ในกล่อง ก่อนที่จะพูดเป็นภาษาแปลกๆที่ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อน สักพักก็มีแสงสีขาว สว่างวาบอยู่เหนือตุ๊กตาตัวนั้น ฉันยืนตาค้างมองการกระทำของเค้าที่มันเหมือนกับว่าฉันกำลังฝันไป

          เรื่องแบบนี้มันมีอยู่จริงเหรอ มันใช่เวทมนต์รึเปล่า รึว่าฉันเกิดภาพหลอนไปเองแต่เค้าก็ไม่ได้คิดจะอธิบายอะไรให้ฉันเข้าใจได้เลย เค้ายังคงก้มหน้าก้มตาพูดกับตุ๊กตาอยู่นั่นเหมือนคนที่กำลังใกล้บ้า หมอนี่เป็นใครกันแน่นะ พูดกับตุ๊กตารู้เรื่องด้วย

          " เฮ้ยยยยย !!!!! "

          ฉันอุทานออกมาอย่างลืมตัว เมื่อตุ๊กตาที่นอนแน่นิ่งอยู่ในกล่องมะกี้ มันลืมตาแล้วลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว แค่นั้นยังไม่พอ ตุ๊กตาตัวนั้นมันยังหันมามองหน้าฉันอีก ฉันค่อยๆถอยหลังอย่างช้าๆเพราะรู้สึกถึงลางสังหรณ์แปลกๆ ว่ามันต้องมีอะไรมากกว่าแค่ กระพิบตา เดิน จ้องหน้า แน่ๆ

          " หม่ามี้ๆๆๆๆๆๆๆ "

          หม่ามี้ ไอตุ๊กตานี่มันเรียกฉันนี่นามันพูดได้ด้วยยยยย  มันเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ยแล้วใครเป็นหม่ามี้มัน ฉันยังไม่มีสามีนะ ไอบ้าาาา ฉันวิ่งหนีออกจากร้านประหลาดนั่นทันทีแต่ว่า เจ้าตุ๊กตานั่นมันวิ่งตามฉันมา

          "ใครก็ได้ ช่วยบอมมี่ด้วย"