Secret Doll

ท่ามกลางบรรยากาศยามค่ำคืน

          ฉันกำลังเดินคอตกอยู่ในสวนสาธารณะที่ห่างจากบ้านแค่ไม่กี่เมตรด้วยความรู้สึกอันแสนจะเจ็บปวดรวด ร้าวเพราะอะไรหน่ะเหรอก็เพราะว่าฉันตกงานมาเกือบสามเดือนแล้วหน่ะสิและที่แย่กว่านั้นในตอนนี้ยังไม่มีทีท่าว่าจะหางานได้เลยไปที่ไหนก็โดนปฏิเสธซะหมดมันคงเป็นเวรกรรมจากชาติปางก่อนกระมังที่ดลบันดาลให้ข้าผู้นี้ประสบแต่เรื่องที่ดีงามเช่นนี้

          เฮ้ออออ  รู้สึกว่าจะลืมแนะนำตัวฉันมีนามว่า บอมมี่ หรือเรียกง่ายๆว่า บอมคนสวยไม่ได้ชมตัวเองฉันสวยจริงๆอายุ สิบห้าหยกๆ สิบหกหย่อนๆผมยาว ตาโต ปากนิด จมูกหน่อย ตัวสูง หุ่นเป๊ะช่วยเชื่อกันหน่อยนะคนอ่านนี่มันใช่เวลามายอตัวเองหรือไง ยัยบ้า มากลับเข้าเรื่องกันเถอะค่ะ ออกนอกเรื่องไปไกลโพ้นตอนนี้ฉันกำลังจะอดตายแล้วค่ะ กินแต่มาม่าทุกวันอีกไม่นานค่าโซเดียมในตัวฉันคงจะเพิ่มสูงจนสามารถ สังเคราะห์เกลือใช้เองได้แล้วหล่ะ จะทำไงดีถ้ายังหางานไม่ได้ในวันสองวันนี้ ฉันคงจะตายแน่ๆ

           "นี่ๆๆ เธอเป็นสาวเป็นนางมานั่งทำหน้าตายอด ตายอยากแบบนี้ แลดูไม่ดีเลยนะ เรื่องแค่นี้เองให้ฉันช่วยไหมหล่ะ"ใครว่ะเนี่ย  อยู่ดีๆก็มาพูดอะไรไม่รู้เรื่อง แล้วมานั่งตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ทำไมไม่รู้ตัวเลยคนหรือผีว่ะเนี่ย

          "ทำไมมอง ฉันอย่างนั้นหล่ะ ฉันอุตส่าห์มาช่วยนะเนี่ย"

          "คุณลุง คุณเป็นใครต้องการอะไรจากฉันก็บอกมาเหอะ อย่ามาอารัมภบทใส่ฉันเลย ยิ่งฟังก็ยิ่งงง รึว่าจะมาดูดวงเหรอค่ะ ฉันไม่มีเงินดูหรอกค่ะ ไปหาคนอื่นเถอะ"

          ฉันบอกไปแบบตัดรำคาญ เพราะตอนนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังซวยสุดๆ ไม่ต้องมาตอกย้ำหรอกแต่ดูเหมือนว่าคุณลุงเค้าจะไม่เข้าใจที่ฉันพูดสินะ ถึงได้หัวเราะร่าาา ไม่สนฉันที่กำลังอารมณ์เสียอย่างมากมาย

          "ฉันมีงานให้เธอทำ สนใจไหมหล่ะ งานง่ายๆ นะ อ้อ แล้วไม่ต้องคิดอะไรแบบนั้นนะ ไม่ได้ชวนเธอไปขายตัวแลกเงินหรอก นะ ไม่ต้องคิดลึก เอ้าถ้าสนใจก็เอานี่ไปซะ"

          คุณลุงนั่น ยื่นนามบัตร สีดำที่เขียนด้วยตัวอักษรสีทอง ในนั้นมันเขียนว่า  SECRET DOLL  ร้านเช่าตุ๊กตา และก็ที่อยู่  แปลกจังตุ๊กตานี่มันเช่ากันได้ด้วยเหรอ

          "ถ้าเธอสนใจ ก็ไปตามที่อยู่นี้ซะ ฉันกำลังต้องการคนดูแลร้านเพิ่มหน่ะ ที่มีอยู่คนเดียว  ท่าทางจะไม่ไหว ฉันไปหล่ะ พรุ่งนี้ หวังว่าเธอจะมานะ สาวน้อย"

          ยังไม่ทันที่ฉันจะพูดอะไรคุณลุงแกก็ลุก เดินไปซะแล้วพอเรียกแกก็ไม่หันมาอีกพอฉันกลับถึงห้องนอน ก็ได้แต่คิดแล้วคิดอีก ว่าจะทำดีไม่ดีแต่ถ้าไม่ทำฉันคงจะต้องตายเพราะโซเดียมสักวันแหงๆเอาหล่ะไปก็ไปวะ ถ้าไม่ดีค่อยชิ่งละกัน

          เช้าวันรุ่งขึ้น

          ฉันมาตามที่อยู่ในนามบัตร ซึ่งไม่น่าเชื่อเลยว่ามันจะอยู่ในป่าลึกขนาดนี้ แล้วอย่างนี้มันจะมีคนเข้าร้านเหรอวะ แปลกจัง ร้านก็แปลกอ่ะ มันทำจากไม้ เหมือนบ้านในนวนิยายเลยตกแต่งด้วยดอกไม้ ดอกเล็กๆ ที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน รอบร้านมันดูสงบมากจนเหมือนบ้านพักตากอากาศ ซะมากกว่า ฉันลังเลอยู่หน้าร้านสักพักจึงตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป

          โอ้โห!! ในร้านนี่ยิ่งกว่าข้างนอกอีก มันกว้างจนไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเมื่อกี้ ฉันเดินดูรอบๆร้านมาแล้ว มันไม่น่าจะเป็นไปได้  แล้วที่สำคัญตุ๊กตามันเยอะมาก เยอะจนลายตามันเป็นตุ๊กตาเด็กหน้าตาน่ารัก มีทั้งผิวขาววิ๊งๆ ถึงดำเมี่ยมเลยอ่ะ แต่ที่แปลกก็คือตาของตุ๊กตาพวกนี้ที่มันกำลังจ้องมองมาทางชั้น เหมือนกับเด็กๆ จนฉันรู้สึกขนลุกซู่อย่างบอกไม่ถูก

          ตุ๊กตาทุกตัวถูกจัดใส่กล่อง วางไว้อย่างเป็นระเบียบ ดูแล้วมันสยองๆ ยังไงก็ไม่รู้บอกไม่ถูกฉันเดินมาเรื่อยๆ จนมาถึงเคาท์เตอร์หน้าร้าน มันมีจดหมายซองสีดำวางอยู่ แล้วจ่าหน้าซองว่าสาวน้อย ฉันยืนมองดูมันอยู่สักพัก จึงตัดสินใจเปิดดูในนั้นมันเขียนว่า

          ถึง    สาวน้อย 

ฉันรู้ว่าเธอต้องมาอย่างแน่นอน ถึงได้เขียนจดหมาย ทิ้งไว้ให้

แต่ถึงยังไง ก็ต้องขอบคุณมาก ที่มานะ

ฉันมีความลับของร้านฉันให้เธอรู้ รู้แล้วเธอต้องสัญญานะว่าจะไม่วิ่งหนีไป

 ตุ๊กตา ในร้านฉันทุกตัว  มันมีชีวิต