รักในสายรุ้ง love rainbow

2

          ฉันเดินลงจากรถ เมือรถเคลื่อนที่มาถึงป้ายรถเมล์ข้างโรงเรียน พร้อมกับอุ้มตุ๊กตาเป็ดน้อยที่ของขวัญวันเกิดสำหรับคนพิเศษของฉัน ฉันเดินผ่านเข้าประตูโรงเรียนไป ผู้คนยังไม่ค่อยเยอะเนื่องจากว่ายังเป็นช่วงเวลาที่เช้าเกินไปสำหรับนักเรียนส่วนใหญ่ ซึ่งปกตกนี่ก็ไม่ใช่เวลาที่ฉันจะมาโรงเรียนเหมือนกัน ที่ฉันมาเช้าได้ก็เพราะว่าเมื่อคืนฉันไม่ได้นอนเลยสักนิด เรื่องราวของพี่คิววนเวียนอยู่ในหัวฉันทั้งคืนเล่นเอาไม่ได้หลับไม่ได้นอน ระหว่างทางที่เดินขึ้นอาคารฉันเอาแต่นั่งเหม่อลอยนึกถึงเรื่องเมื่อคืน หลังจากที่พี่คิวขโมยจูบของฉันไปแล้ว ฉันตกใจมากจนเกือบจะกรี๊ดออกมา ถ้าฉันกรี๊ดออกมาคนในหมู่บ้านคงได้คิดว่ามีไฟไหม้บ้านใครแน่ๆ และฉันก็ยับยั้งตัวเองไม่ให้กรี๊ดออกไป ฉันไม่อยากให้เป็นเรื่องใหญ่ไม่อยากให้พี่คิวมีปัญหากับพี่เรน ใครๆก็รู้ว่าพี่เรนหวงฉันยิ่งกว่าอะไร ถึงแม้ว่าจะไม่เคยแสดงออกด้วยซ้ำว่าฉันเป็นน้องสาวที่แสนบอบบางน่าทะนุถนอม ตรงกันข้ามบางทีฉันก็คิดนะว่าไอ้พี่เรนมันคิดว่าฉันเป็นน้องชายหรือเปล่า

‘พี่ขอโทษ’ พี่คิวพูดออกมาได้เพียงเท่านี้ ฉันคิดว่าเราไม่ควรจะอยู่ในที่มุมมืดกันสองคนกับหมาหนึ่งตัว จึงเดินดำพี่คิวออกมาที่โต๊ะที่เราย่างเนื้อกันเมื่อสักครู่

‘พี่เรนยังไม่มาอีกหรอคะ’ฉันถามออกไปแบบนั้นแต่ในใจได้นึกเป็นห่วงอะไรพี่ชายฉันหรอก ก็แค่ไม่รู้จะคุยกะไรกับพี่คิวก็เท่านั้นเอง

‘มันคงเมาหลับไปแล้วมั้ง’ ตัวเองก็เมานี่หว่าแล้วทำไมไม่นอนยะ เดินตามฉันไปทำไม

‘เอ่อ ค่ะ โบว์ว่าพี่เรนก็ไปพักผ่อนเถอะค่ะ เดี่ยวโบว์เก็บของให้เอง’ ฉันตัดบทโดยการไล่พี่คิวไปนอน ซึ่งพี่คิวก็หันหลังเดินไปโดยไม่พูดอะไรซักคำ ฉันแอบถอนหายใจเบาๆ กับสถานการณ์การเผชิญหน้ากับผู้ชายตัวสูงหน้าหล่อที่แอบจูบฉันคนนั้น ก่อนจะหันไปเก็บกวาดโต๊ะให้เรียบร้อย กว่าจะเสร็จก็ปาไป4ทุ่ม ฉันเดินเข้าบ้านไปในครัวก่อนจะเปิดตู้เย็นหยิบนมออกมาเทใส่แก้วดื่ม ช่วยไม่ได้ก็ฉันหิวนี่นา เมื่อกี้ก็กินไปได้นิดเดียวเอง หลังจากเหตุการณ์ระทึกขวัญฉันก็กินอะไรไม่ลงอีกเลย จู่ตัวฉันก็หนักอึ้งเหมือนมีใครมากดทับตัวฉัน กลิ่นแอลกอฮอล์ลอยมาเตะจมูก ฉันได้สติจึงรู้ว่าร่างที่กดทับฉันจนตัวฉันแทบจะสิงตู้เย็นคือผู้ชายที่ฉันเพิ่งเคยเห็นหน้าแล้วเพิ่งรู้จักเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้

‘ว๊ายย พี่คิว’ ฉันช็อกไปอีกครั้งค่ะ

‘ขอน้ำหน่อย’ เสียงแหบพร่าเอ่ยกับฉัน

‘เดี๋ยวโบว์รินน้ำให้นะคะ’ ฉันพูดพลางค่อยๆดันพี่คิวออกไปจากตัวก่อนจะกึ่งพากึ่งลากพี่คิวไปนั่งรอที่โต๊ะเล็กในห้องครัว จึงเดินไปเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมารินใส่แก้วที่ฉันเพิ่งดื่มนมเสร็จ แล้วยื่นให้พี่คิว ช่วยไม่ได้ฉันขี้เกียจล้างแก้วหลายใบนี่นา แต่เหมือนพี่คิวจะหลับไปแล้วแหะ ฉันสะกิดตัวพี่เค้าเบาๆ แต่ก็ไม่ไม่ขยับเลยสักนิด

‘พี่คิว พี่คิว น้ำอยู่นี่นะคะ’ ฉันสะกิดแรงขึ้นจนพี่เขาเริ่มรู้สึกตัว ฉันวางแก้วน้ำไว้ข้างๆพี่คิวก่อนจะเตรียมเผ่นขึ้นห้องนอน ฉันไม่อยากให้ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยหลายรอบในวันเดียวกันหรอกนะ จู่ๆมือของพี่คิวก็รวบตัวฉันไว้จากข้างหลังและดึงฉันถอยไปหาตัวเองทันที ก่อนที่หน้าร้อนๆจะซบลงที่แผ่นหลังของฉัน ฉันคิดไปเองหรือเปล่านะว่ามีหยดน้ำอุ่นๆเปียกที่ด้านหลังด้วย ฉันทำท่าเหมือนจะดิ้นแต่เสียงหนึ่งก็ขัดไว้ก่อน

‘อย่าเพิ่งขยับได้ไหม พี่ขออยู่แบบนี้สักพักนะ พี่ขอโทษเรื่องเมื่อตอนหัวค่ำ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้โบว์ตกใจ พี่ขอโทษที่จูบโบว์ พี่ขอโทษที่...’ คนเมาที่แทบจะไม่ได้สติพร่ำขอโทษฉัน

‘โบว์ไม่เป็นไรค่ะ พี่คิวอย่าโทษตัวเองเลย โบว์ขอตัวไปนอนก่อนนะคะ’ ฉันพูดแทรกก่นอที่พี่คิวจะพร่ำขอโทษฉันมากไปกว่านี้ จริงๆฉันก็ตกใจที่พี่คิวจูบฉันแต่ฉันรู้ว่าที่ทำไปเพราะความเมาฉันจึงพยายามไม่นึกถึงมัน ฉันรู้สึกถึงแรงสั่นเบาๆที่หลังของฉันก่อนที่ร่างนั้นจะผละออก

‘ฝันดีนะครับ’ ฉันจึงรีบเดินออกจากครัวมุ่งหน้าไปห้องนอนทันที

“ไงโบว์” เสียงผู้ชายที่ฉันคุ้นเคยดังขึ้นฉุดฉันออกมาจากเรื่องราวเมื่อวาน ไวท์ถือของขวัญ 3-4ชิ้น สงสัยคงได้จากสาวๆรุ่นน้อง เชอะ ใครกันนะมาชิงให้ของขวัญไวท์ก่อนฉัน อย่าให้รู้นะแม่จะจัดการอย่างงามเลย ฉันสะบัดหัวไล่ความคิดก่อนจะยื่นของขวัญในมือไปให้คนตรงหน้า

“สุขสันต์วันเกิดนะ” ฉันพูดเพียงเท่านี้พลางส่งยิ้มหวานไปให้คนตรงหน้า เขายิ้มและรับของขวัญไป

“เป็ดน้อย”ไวท์เรียกเจ้าเป็ดน้อยพลางฉีกยิ้มอย่างดีใจ ผู้ชายตัวสูง ที่หน้าเปื้อนยิ้มหันมาทางฉัน “ขอบคุณมากนะ ไปที่ห้องกันเถอะ” ฉันพยักหน้าก่อนจะเดินนำเข้าไปที่ห้อง

โชคดีที่เช้าๆแบบนี้เพื่อนฉันยังคงมาไม่ถึงโรงเรียน แน่นอนสิ แค่ให้มาโรงเรียนยังยากเลย นับประสาอะไรกับการมาโรงเรียนเช้า ฉันเดินเอากระเป๋าไปวางที่โต๊ะที่อยู่แถวหลังสุดก่อนจะนั่งลงและฟุบลงกับโต๊ะทันที ง่วงจังเลยแฮะ เสียงเก้าอี้จากโต๊ะข้างๆ ถูกลากมาหยุดที่ข้างโต๊ะของฉันแต่ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะเงยหน้าขึ้นมามองว่าเป็นใคร

“ง่วงหรอโบว์ ขี้เซาจังนะ” เสียงไวท์พูดขึ้นเบาๆ เจ้าของวันเกิดนี่เองที่มานั่งข้างฉัน

“อื้ม เมื่อคืนไม่ได้นอนเลยหนะ” ฉันพูดทั้งที่ยังไม่เงยหน้าขึ้นมา ไวท์ยกมือมาลูบหัวฉันเบาๆ

“งั้นก็นอนพักก่อนนะ เดี๋ยวเราจะทำเวรให้” ฉันลืมไปเลยว่าวันนี้เวรฉัน นานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ที่ฉันไม่ได้ทำเวร เพราะว่าเอาแต่มาสายเป็นประจำ ว่าแต่ทำไมวันนี้ไวท์มาเช้าจังวันนี้ไม่ใช่เวรเค้านี่นา หรือว่าเขามาเพื่อทำเวรแทนฉัน ฉันคิดเข้าข้างตัวเองมากไปหรือเปล่า ฉันไม่ได้ตอบ ฉันขี้เกียจเกินกว่าจะอ้าปาก สักพักฉันก็ผล็อยหลับไป