(YAOI)Fate!! โชคชะตาร้าย...ขีดเส้นรัก

บทที่ 1 

“โอ๊ยยยยยย งานเยอะชะมัด ไหนจะเรียน ไหนจะละครในเอก ไหนจะรับน้อง ไหนจะงานส่วนกลางอีก ทำไมมันเยอะขนาดนี้นะ ทำไม่ทันแล้ววววว”เสียงหวานบ่นออกมา

“มึงจะบ่นอะไรหนักหนาว่ะ ก็มึงป็นคนลงไปช่วยเองไม่ใช่หรอว่ะ ไอ้แฟน”เพื่อนก็พูดกรอกไป

“ก็กูไม่คิดว่างานในเอกมันจะเยอะขนาดนี้หว่าไอ้มีท กูอุตส่าจัดตารางได้แล้วเชียว” แฟนพูดเสียงเขียว   ใช่ครับ!!ผมชื่อ ‘แฟน’ เพราะอะไรถึงชื่อแฟนน่ะเหรอ  ผมก็ไม่รู้แม่เหมือนกัน  และผมก็ไม่คิดจะถาม งั้นเรากลับมาเข้าเรื่องกันต่อเถอะ

“มึงก็ไม่คิดตลอดล่ะ วันหลังมึงก็คิดซะมั่งสิ”

“มึงหยุดบ่นกูสักนาที มันจะตายไหมว่ะ”

“เออๆ ไปหาอะไรกินกันไหม จะได้กลับหอ”มีทถามขึ้น  แต่ก็รู้สึกหิวขึ้นมาซะแล้วสิ

“ไปดิ กูหิวพอดี แต่กูต้องซ้อมรับน้องด้วยว่ะ มึงจะรอกูมั้ย”แฟนถามขึ้นหลังจากตอบคำถามของมีท

“รอก็ได้ กูจะดูด้วยว่ามึงจะทำอะไรได้บ้าง เห็นกลับไปทีมึงก็ปวดนู่นปวดนี่ตลอดเลย”

“กูก็ซ้อมไง มึงก็ถามแปลกๆ ถ้ากูไม่ซ้อมกูจะปวดตามตัวอย่างนี้หรอว่ะ”แฟนบ่นออกมา “แล้วนี่กี่โมงแล้ว  ถ้าไม่รีบเดี๋ยวมาไม่ทัน”

“นี่มันบ่ายโมงกว่าๆ แล้ว  ยังไงก็กลับทันอยู่แล้ว ซ้อมตั้ง 5 โมงเย็น มึงจะกลัวอะไรขนาดนั้นว่ะ”มีทพูดขึ้นมา

“เรื่องของกู”แฟนพูดสั้นๆ

“เออ เรื่องของมึง แล้วมึงจะกินไรว่ะ”มีทถามขึ้นเมื่อเดินมาถึงร้านข้าว

“ข้าวผัดกระเพราหมู มึงอ่ะ”

“ราดหน้าหมูว่ะ”มีทตอบ

“มึงสั่งดิ บอกกูทำไม”ความกวนไม่เข้าใครออกใคร จริงๆนะ

“เอ้า กูนึกว่ามึงจะสั่งให้กูด้วยซะอีก”มีทพ่นลมออกมาแรงๆ

“ก็นะ  เร็วๆ  สั่งให้กูด้วย”

“เออๆ”ตกปากรับคำเสร็จ มีทก็หันไปตะโกนบอก

“กินเสร็จแล้วไปไหนต่ออ่ะ”ไหนมีบอกว่ารีบไง ไอ้แฟน

“แล้วแต่มึงเถอะแฟน  กูบอกไปมึงก็ไม่เห็นด้วยกับกูอีก”พูดเสียงดังขนาดนี้ กะจะให้เขารู้ว่ากูกับมึงแฟนกันหรอ แต่ขอประทานโทษนั่นชื่อกูครับ

“งั้นไปเดินเล่นสวนสาธารณะก่อนกลับมหาลัยแล้วกัน”ผมพูดมีทก็พยักหน้าเห็นด้วย

“ถ้าไม่ทันอย่าบ่นล่ะ”มีทพูดบ่นตามด้วยผลักหัวผมเบาๆ

“ไม่หรอก กลับทันอยู่แล้วล่ะ”ผมหันไปพูดกับมีท

“นั่งเหอะ เดินจนเมื่อยล่ะ”มีทพูดพลางเช็ดเหงื่อที่หน้า

“ง่วงว่ะมึง ทำไงดีว่ะ”ผมหันไปถามมีท

“ง่วงก็นอนสิ  หนุนตักกูก็ได้ เดี๋ยวใกล้ถึงเวลาแล้วกูปลุกมึงเอง”มีทพูดขึ้น

“ไม่ล่ะ เดี๋ยวตื่นมาแล้วขี้เกียจอ่ะ”ผมปฏิเสธมันไป

“อืมๆ งั้นมึงอย่าบ่น”มีทพูดกลับ

พวกเรานั่งกันจนใกล้เวลาผมซ้อมรับน้องแล้วก็พากันลุกขึ้นเดินไปมหาลัย

“ถึงสักที เมื่อยขาจังเลยยย”ผมบ่นขึ้นมา

“กูก็เมื่อย อย่าบ่นให้มันมากนัก”มีทพูดเสียดสีผมขึ้นมา

“เออๆ  กูก็ไม่ได้บ่นเยอะขนาดนั้นป่ะล่ะว่ะ”ผมพูดพลางทำหน้ามุ่ย

“ไปได้แล้ว  เพื่อนเรียกแล้วนู่น”

“เออๆ  รอด้วยล่ะ  เดี๋ยวกลับด้วย”ผมบอกมันก่อนจะวิ่งไปซ้อมรับน้อง

“เออ  รออยู่แล้วล่ะ ไปได้แล้ว”ดูมันไล่ ชิส์

“ไปก็ได้”ผมพูดแค่นั้นก่อนจะวิ่งมารวมกลุ่มกับเพื่อน เพื่อที่จะได้ซ้อมรับน้อง แล้วก็แจกแจงหน้าที่ที่จะต้องทำในตอนรับน้อง