Guildmystic มนตราพันธนาการ

            Chapter1

                นานมาแล้ว ณ ดินแดนที่ยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นไอของเวทมนตร์และคาถา ดินแดนซึ่งพ่อมดและแม่มดหาใช่สิ่งที่ถูกตีตราว่าชั่วร้าย หากแต่เป็นบุคคลที่ประชาชนทั่วไปให้ความนับถือในฐานะของจอมเวท พวกเขารวมตัวกันจัดตั้งเป็นองค์กรแห่งเวทมนตร์ที่มีชื่อว่า กิลด์มิสทิค เพื่อคอยควบคุมเหล่าผู้ใช้เวทมนตร์และรับบริการจากข้อร้องขอของผู้คนโดยแลกเปลี่ยนกับค่าตอบแทน มิได้ใช้เวทมนตร์เพียงเพื่อตัวเองอีกต่อไป

                เมื่อเหล่าผู้ใช้เวทมนตร์สอบผ่านหลักสูตรจะได้รับใบประกาศและการบรรจุเข้าสู่สถานะของพ่อมดและแม่มดอย่างแท้จริง หลังจากนั้นจะกระจายกันไปยังดินแดนต่าง ๆ ตามแต่ใครจะปรารถนา บางส่วนเข้าทำงานกับกิลด์มิสทิค แต่ส่วนใหญ่เลือกที่จะขึ้นตรงต่อตนเอง

                หากภายในน้ำใสก็ใช่ว่าจะสะอาดบริสุทธิ์เสมอไป จะอย่างไรในหมู่ผู้ใช้เวทมนตร์นั้นก็ไม่ได้มีแต่คนที่จะทำตามกฎบทบัญญัติแห่งกิลด์มิสทิคอย่างสัตย์ซื่อ จึงได้มีการแต่งตั้งผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิคขึ้นมาเพื่อคอยแฝงตัวตรวจหาผู้กระทำผิดแล้วนำตัวมาลงโทษ ทั้งยังเป็นการกำราบมิให้ใครใช้เวทมนตร์ในทางที่ผิดอีกด้วย

                ถึงกระนั้น... ความหอมหวนอันชั่วร้ายก็ยังไม่วายล่อลวงให้มนุษย์ผู้หลงผิดต้องเดินเข้าสู่เส้นทางแห่งความมืดมน

                */*/*/*/*

                สตรีนางหนึ่งแต่งกายด้วยชุดกระโปรงยาวกรอมเท้าสีน้ำตาลเข้ม สวมทับด้วยผ้าคลุมสีทึบนั่งกระสับกระส่ายอยู่ภายในร้านค้าเวทมนตร์ซึ่งตั้งอยู่ห่างจากภายในเมืองไปไม่ไกลนัก

                ทั้งที่เป็นยามวิกาล อากาศนั้นค่อนข้างเย็น ทว่าไม่ทำให้ความร้อนรุ่มภายในใจบรรเทาเบาบางลงได้เลย นางขยับกระชับผ้าคลุมศีรษะอยู่ตลอดเวลา ราวกับกลัวว่าใครจะเห็นหน้าแล้วจดจำได้ถึงฐานะของตน

                อากัปกิริยาทั้งหมดนั้นเรียกรอยยิ้มหยันให้ปรากฏยังมุมปากของบุรุษผู้นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม

                “วันนี้ข้าไม่มีลูกค้าอื่นใดนอกไปจากท่าน ไม่ต้องกลัวว่าจะมีใครเข้ามาเห็นหรอก ท่านหญิงเอลิเซีย” พ่อมดผู้เป็นเจ้าของร้านค้าเวทมนตร์กล่าวด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

                เพื่อเป็นการประกันชื่อเสียงของลูกค้า ในหนึ่งวันเขาจะรับเรื่องร้องขอจากลูกค้าเพียงรายเดียว และแขวนป้ายปิดบริการพร้อมกับลงอาคมมิให้ใครลอบเข้ามาก้าวก่ายในงานของตนได้ ซึ่งนั่นก็เพื่อประกันความปลอดภัยของตัวเองเช่นกัน

                ท่านหญิงเอลิเซียลดผ้าคลุมศีรษะลงอย่างกลัว ๆ กล้า ๆ ดวงหน้าที่เต็มไปด้วยความเศร้าหมองผสมผสานกับความโกรธแค้นและมีริ้วรอยของความกังวลก้มลงต่ำ นางยังไม่แน่ใจในความคิดของตนนัก ว่าดีแล้วหรือที่นำพาตัวเองเข้ามาสู่สถานที่แห่งนี้ ทว่าเมื่อนึกถึงความเจ็บแค้นในใจ นางก็ไม่คิดจะถอยหลังกลับไปเป็นอันขาด

                “ข้าอ่านคำขอของท่านแล้ว อยากให้สังหารสตรีผู้นี้สินะ” พ่อมดวางจดหมายของเอลิเซียลงตรงกลางโต๊ะ ในซองจดหมายนั้นมีเพียงกระดาษสี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดเล็กที่เขียนคำขอกับชื่อของบุคคลหนึ่ง

                “ท่านไปจ้างมือสังหารจะไม่ดีกว่าหรือ”

                “ข้าอยากให้นางเพื่อนแพศยานั่นตายอย่างทรมาน น่าอับอายและน่าสมเพชเวทนาอย่างที่สุด” สายตายามเอ่ยคำขอนั้นทอประกายกร้าวน่ากลัว หากเมื่อกล่าวประโยคถัดมาน้ำเสียงกลับสั่นเครือจนเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ทุกขณะ “และ... และข้า... อยากให้เขาคนนั้นกลับมาหาข้า ข้าอยากได้เขาคืนมา ท่านพ่อมด... ข้าได้ยินมาว่าท่านสามารถทำได้ ท่านจะทำให้ข้าใช่ไหม”

                ท่านหญิงโผเข้าเกาะแขนทั้งสองข้างของพ่อมดหนุ่มเอาไว้แน่น ราวกับไม่ต้องการจะให้เขากล่าวคำปฏิเสธออกมา

                ผู้ค้าเวทมนตร์หรี่ตามองหญิงสาว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ยังคงไม่หายไปจากมุมปาก เขาโน้มใบหน้าลงจนใกล้นางและกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบา

                “คำสาปสังหารกับเวทชักจูงใจ ท่านรู้ไหมว่ามันผิดต่อกฎของผู้ใช้เวทมนตร์ทั้งสองข้อ”

                “ข้ารู้... ” เอลิเซียตอบ “และท่านก็รับทำตามข้อร้องขอนี้มาแล้วมิใช่หรือ”

                “เช่นนั้นท่านก็คงรู้ใช่ไหม ว่าค่าตอบแทนต่อข้อร้องขอนี้ราคาสูง และข้าไม่ได้รับแต่เงินตราเท่านั้น”

                ท่านหญิงเอลิเซียเม้มเรียวปากอวบอิ่มสีแดงสดจนแทบจะเป็นเส้นตรงก่อนพยักหน้า

                “รู้แล้วอย่างนี้ก็ดี“

                พ่อมดหนุ่มยิ้มร่าแล้วจึงกล่าวเชิญนางเข้าไปยังห้องทำพิธีกรรม

                ผ้าม่านสีทึบซึ่งผูกกั้นบานประตูเอาไว้ถูกปลดลงทันทีที่เอลิเซียก้าวเท้าเข้าไป ภายในห้องสว่างไสวด้วยแสงจากเปลวเทียนหกเล่มซึ่งตั้งไว้ในแต่ละจุดของวงเวทที่เขียนเป็นลวดลายอ่อนช้อยซ้อนทับสลับกันไว้บนพื้น

                หญิงสาวเหลือบมองพ่อมดซึ่งเดินเลี่ยงไปยังชั้นวางของเตรียมพิธีแล้วจึงกวาดมองไปรอบห้องพร้อมกับถอนหายใจ

                หากเลือกได้...นางก็ไม่อยากทำนักหรอก

                คนหนึ่งนั้นเป็นอดีตเพื่อนรัก ส่วนอีกคนก็เป็นดั่งดวงใจ หากทั้งสองไม่ได้ทรยศนาง ก็คงไม่ต้องลงเอยเช่นนี้

                เคยคิดอยู่เหมือนกันว่าอยากอภัยและขอให้ทั้งสองคนมีความสุข ทว่าตัวนางที่กำลังหลงวนเวียนอยู่ในห้วงแห่งความสิ้นหวัง ความเศร้าและความโกรธแค้น กลับไม่เห็นหนทางแห่งการพ้นทุกข์นอกจากจะทำให้คนสารเลวทั้งสองนั้นได้พบกับความพินาศย่อยยับไปต่อหน้าต่อตา

                ทั้งที่เคยอดทนต่อความทุกข์ยากสาหัสมาได้โดยตลอด ทว่านางอดทนต่อความเจ็บแค้นในใจไม่ได้ วันนี้ท่านหญิงเอลิเซียจึงไม่อดทนอีกต่อไปแล้ว

                “ท่านมีสิ่งของส่วนตัวของสองคนนั่นไหม” พ่อมดถามโดยไม่ละสายตาจากหม้อดินเผาขนาดย่อมที่ตั้งอยู่บนโต๊ะมุมหนึ่งของห้องอันมืดสลัว เขากำลังเทส่วนผสมอะไรบางอย่างลงไปในนั้น และทั้งที่หม้อไม่ได้ตั้งอยู่บนเตาไฟกลับมีควันและกลิ่นหอมประหลาดลอยกรุ่นออกมา

                “มีค่ะ” เอลิเซียซึ่งเพิ่งถูกดึงออกจากห้วงภวังค์ละล่ำละลักบอก นางหยิบสิ่งของออกจากกระเป๋าถือด้วยท่าทางลนลานและนำไปมอบให้ถึงมือของพ่อมด

                มันเป็นผ้าเช็ดหน้ากับหวีสับที่ประดิษฐ์อย่างประณีตงดงาม หญิงร้ายชายเลวคู่นั้นเคยลืมทิ้งเอาไว้ที่บ้านของนางตอนที่ไปร่วมดื่มน้ำชายามบ่ายอันสดใส ไม่นึกเลยว่าหลังจากนั้นจะมีแต่วันที่เลวร้ายสำหรับนาง

                พ่อมดใช้ไม้พายคนของเหลวภายในหม้อดินเผาแล้วร่ายมนตร์ด้วยท่วงทำนองสม่ำเสมอโดยไม่รู้สึกถึงบุคคลหนึ่งซึ่งเป็นส่วนเกินที่รุกล้ำอาณาเขตเข้ามา เมื่อเวทมนตร์ถูกร่ายมาจนถึงบทสุดท้าย เขาจึงหยิบสิ่งของชิ้นหนึ่งเตรียมหย่อนลงไปในหม้อดินเผาซึ่งใช้สำหรับสร้างคำสาป ชั่วจังหวะนั้นเองที่หางตาพ่อมดพลันเห็นประกายแสงวูบหนึ่งกำลังพุ่งตรงเข้ามา เขากระโดดถอยหลังหลบในทันที

                ประกายแสงนั้นพุ่งปะทะหม้อดินจนแตกกระจาย ของเหลวเหนียวข้นสีคล้ำสาดกระเซ็นไปโดยรอบ ส่วนหนึ่งกระเซ็นไปโดนเอลิเซียซึ่งยืนอยู่ไม่ไกลกันและไม่ทันรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นจึงไม่ได้หลบ นางกรีดร้องอย่างเจ็บปวดเมื่อรู้สึกเหมือนโดนน้ำร้อนสาด หญิงสาวเบิกตากว้างมองแขนตัวเองที่ถูกของเหลวสีคล้ำกัดจนเปื่อยยุ่ยกลายเป็นแผลเหวอะหวะน่าเกลียดน่ากลัวและสร้างความทรมานจนน้ำตาไหลพราก

                “นี่ข้าคงมาขัดจังหวะอะไรไปแล้วสินะ”

                น้ำเสียงที่เอ่ยถามนั้นเกือบเรียบสนิท หากก็ทำให้พ่อมดเบิกตาโพลงมองไปยังอาคันตุกะที่ไม่ได้รับเชิญซึ่งยืนอยู่หน้าประตูอย่างระแวดระวัง ประตูทางเข้าทุกด้านนั้นลั่นดาลและลงคาถาเอาไว้แล้วจึงไม่น่าที่จะมีใครผ่านเข้ามาได้

                “เจ้าเป็นใคร เข้ามาที่นี่ได้อย่างไร” พ่อมดถามเสียงเครียด นัยน์ตาของเขาจ้องอีกฝ่ายจนแทบจะถลนออกมานอกเบ้า

                บุรุษนิรนามในชุดคลุมสีดำเพียงแย้มยิ้มอย่างเบาบางพลางปรายตาไปยังหญิงสาวซึ่งล้มลงนอนดิ้นทุรนทุรายอย่างทรมานแล้วจึงหันกลับไปยังพ่อมดอีกครั้ง รอยยิ้มบางค่อย ๆ จางไปจากใบหน้า

                “สิ่งนี้คงพอจะบอกสถานะของข้าได้กระมัง” เขาพูดพร้อมกับหยิบเหรียญโลหะขนาดครึ่งฝ่ามือสลักลวดลายอ่อนช้อยเกี่ยวกระหวัดซ้อนทับกันจนเป็นวงเวทออกมาชูให้อีกฝ่ายดู

                “เจ้าคือผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิค!“

                จอมเวทผู้มีชนักปักร่างเบิกตากว้างอย่างตกตะลึงพร้อมกับถอยหลังไปครึ่งก้าว คิดไม่ถึงว่าเรื่องของตนจะส่งกลิ่นไปถึงองค์กรแห่งเวทมนตร์ได้อย่างรวดเร็วนัก

                “เจ้าใช้เวทมนตร์ในเรื่องที่ไม่สมควร หลอกลวงผู้อื่นด้วยเวทชักจูงใจ กลับไปรับโทษที่องค์กรเสียดี ๆ เถอะ”

                “เรื่องอะไรข้าจะยอมถูกจับง่าย ๆ “ พ่อมดซึ่งแปรสถานะไปเป็นผู้ต้องหาอย่างกะทันหันเอ่ยลอดไรฟัน เขายกมือขึ้นตั้งท่าเตรียมร่ายคาถา หากยังช้าเกินไป

                ลำแสงสีแดงทอดเป็นเส้นยาวพุ่งตรงเข้าหาผู้กระทำความผิดก่อนม้วนรัดพันร่างของเขา พ่อมดขยับขลุกขลักพยายามดิ้นรนให้ตนหลุดพ้นจากพันธนาการ ทว่าก็ไร้ผล

                “ยังอ่อนหัดไปนัก” ผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิคกล่าวอย่างทอดถอนใจพร้อมกับส่ายหน้าด้วยความระอา “เจ้าคิดว่าข้าต้องรับมือผู้กระทำผิดกฎมาแล้วเท่าไหร่กัน”

                ผู้คุมกฎโบกมือขึ้นครั้งหนึ่งพร้อมกับพึมพำร่ายคาถาสั้น ๆ ควันสีขาวพลันพวยพุ่งขึ้นห่อหุ้มร่างของพ่อมดผู้ค้าเวทมนตร์ผิดกฎ เพียงชั่วอึดใจกลุ่มควันนั้นก็ค่อย ๆ หดตัวลงราวกับถูกดูดเข้าสู่ใจกลางกลุ่มก้อนควันขาวจนกระทั่งสุดท้ายเหลือเพียงหนูขาวตัวจิ๋วเข้ามายืนอยู่แทนในตำแหน่งเดียวกับที่พ่อมดเคยยืนอยู่ ผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิคจับเจ้าหนูตัวนั้นใส่เข้าไปในกรงโลหะรูปโดมซึ่งเขาเสกมันขึ้นมาเมื่อครู่

                ดวงเนตรคมสีน้ำเงินส่องประกายวาวสีม่วงแปลกตาตวัดหันไปจ้องหญิงสาวซึ่งยังนอนร้องครวญครางด้วยความเจ็บปวด

                ถึงจะรู้สึกทรมานจนแทบสิ้นสติ แต่ท่านหญิงก็ยังตัวสั่นด้วยความหวาดกลัวเมื่อเขาย่างเท้าเข้ามาใกล้

                “น่าเสียดายนะ อุตส่าห์ลงทุนทำถึงขนาดนี้แล้ว แต่ความหวังของท่านจะไม่มีวันเป็นจริงหรอก” ผู้คุมกฎพูดพร้อมกับใช้ปลายนิ้วแตะแผ่วบนใบหน้านาง รอยยิ้มเบาบางบนเรียวปากฉาบไปด้วยความเวทนา เขาร่ายคาถาสั้น ๆ บทหนึ่งลำแสงสีน้ำเงินพลันอาบไปทั่วร่างเอลิเซีย แล้วความเจ็บปวดทั้งปวงก็บรรเทาเบาลง

                “ข้ารักษาบาดแผลและพิษที่ไหลเวียนอยู่ในตัวท่านไม่ได้ ทำได้แค่ช่วยระงับความเจ็บปวดเพียงชั่วคราวเท่านั้น”

                เอลิเซียลุกขึ้นนั่งมองร่างที่เต็มไปด้วยบาดแผลน่าเกลียดของตนด้วยกายสั่นระริก นางอยากจะอ้าปากบอกขอบคุณเขา แต่เมื่อเห็นแววตาเย็นชาของอีกฝ่ายก็ต้องหุบปากลงทันที

                “ท่านว่าจ้างพ่อมดให้ใช้เวทมนตร์บังคับชักจูงใจและสร้างคำสาปร้ายเพื่อสังหารผู้อื่น แม้ว่าเขาจะทำตามคำร้องขอของท่านไม่สำเร็จ แต่นั่นก็นับว่ามีความผิดแล้ว ท่านจึงต้องไปรับโทษที่กิลด์มิสทิคเช่นกัน” กล่าวจบแล้วผู้คุมกฎก็ร่ายคาถาเกิดเป็นควันขาวขึ้นมาเช่นเดียวกับพ่อมดก่อนหน้านี้ ท่านหญิงเอลิเซียซึ่งกลายเป็นหนูขาวถูกจับใส่กรงใบเดียวกันกับพ่อมด เขามองหนูขาวทั้งสองตัวในกรงแล้วเอ่ยแผ่วเบา “อย่างน้อยถึงจะต้องได้รับโทษ แต่อยู่ที่องค์กรเวทมนตร์แล้วพวกเขาก็คงจะรักษาบาดแผลให้ท่านได้ล่ะนะ”

                จบงานแล้วผู้คุมกฎก็ถอนหายใจออกมาเบา ๆ เขาเดินไปที่ประตูทางเข้าร้านแล้วส่งกรงให้ชายอีกคนซึ่งยืนรออยู่ด้านนอกพร้อมกับกล่าว “ฝากที่เหลือด้วยนะ”

                “เรียบร้อยแล้วสินะครับ ท่านเรมิเรส คิสเซ่” เขาเอ่ยพร้อมกับรับกรงบรรจุหนูขาวทั้งสองตัวมาไว้ในมือ ทว่าไม่ได้รีบลาจากไปเหมือนทุกครั้ง

                “ได้ยินว่าท่านลาพัก จะไปไหนหรือครับ” ผู้คุมนักโทษชะงักเล็กน้อยแล้วกล่าว “ขออภัย...ข้าไม่ควรถาม”

                ผู้คุมกฎยิ้มอย่างไม่ถือสาก่อนตอบ

                “ตั้งใจว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนเก่าสักหน่อยน่ะ”

                “ถ้าอย่างนั้นข้าขอให้ท่านเดินทางโดยปลอดภัย และหวังว่าเราจะได้กลับมาร่วมงานกันอีกในเร็ววัน”

                เรมิเรส คิสเซ่ หนึ่งในผู้ดำรงตำแหน่งผู้คุมกฎแห่งกิลด์มิสทิคยิ้มพร้อมกับค้อมศีรษะลงก่อนที่คนส่งตัวนักโทษจะจากไป เขาพึมพำคำหนึ่งออกมาเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเดินจากไปไกลมากแล้ว

                “ข้าก็หวังว่าจะมีวันที่ได้กลับมาทำงานในตำแหน่งนี้อีกเช่นกัน”