สะดุดรักหนุ่มข้างบ้าน

♀ บทนำ♂

ณ ผับหรูใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง เสียงเพลงอึกทึกครึกโครมดังกลบเสียงสนทนาของผู้คนที่อยู่ภายในผับได้เป็นอย่างดี แสงไฟหลากหลายสีกระพริบระยิบระยับวาววับเต็มพื้นที่เป็นลานกว้าง อย่างนี้กระมังที่เขาเรียกกันว่า ‘แสงสีศิวิไลซ์’ หญิงสาวร่างบางในชุดเดรสสั้นเกาะอกรัดรูปสีชมพูกลีบบัวขับผิวขาวอมชมพูของเธอให้น่ามองยิ่งนัก ขณะนี้เธอได้สวมวิญญาณนักเต้นแสนเซ็กซี่ยั่วยวน และดูเหมือนว่าหญิงสาวที่กำลังวาดลวดลายส่ายสะโพกอยู่กลางฟลอร์จะสนุกสนานโดยที่ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเสียด้วยสิ

ด้วยทรวงอกอวบอิ่มเกินตัวบวกกับสะโพกกลมกลึงน่าสัมผัสของเธอนั้น ทำให้ในค่ำคืนนี้เธอเปรียบเสมือนกับดวงดาวอยู่บนท้องฟ้า ที่ชายหนุ่มหลายคนในผับแห่งนี้คาดหวังที่จะสอยเธอติดไม้ติดมือกลับไปเพื่อสานสัมพันธ์ฉันหนุ่มสาวกันต่ออย่างลึกซึ้ง

รวีพรรณ วัฒนดำรงค์สกุล ครีเอทีฟสาววัยเบญจเพส ของบริษัทออแกไนเซอร์แห่งหนึ่งในเมืองไทย เธอมีดีกรีเป็นถึงนักเรียนนอก ที่เพิ่งจบปริญญาโททางด้านบริหารธุรกิจจากประเทศอังกฤษมาหมาดๆ หญิงสาวเจ้าของเรียวขาสวยเดินเหงื่อท่วมกายมาที่โต๊ะโซนวีไอพี เพื่อรวมกลุ่มกับเพื่อนคนอื่นๆ ที่นั่งอยู่ตั้งแต่แรกแล้ว เธอหย่อนสะโพกกลมกลึงลงบนโซฟานุ่ม มือเรียวบางเอื้อมไปหยิบแก้วเครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์สีสันสดใสที่วางอยู่บนโต๊ะ ริมฝีปากอิ่มจิบเครื่องดื่มจากแก้วใสในมือ เพื่อดับกระหายหลังจากการออกแรงแดนซ์กระจายเมื่อสักครู่ที่ผ่านมา

รวีพรรณเป็นหนึ่งในทีมงานที่นำเสนอแผนการเปิดตัวโครงการคอนโดมิเนียมหรูระดับห้าดาว ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมืองได้สำเร็จ ซึ่งเจ้าของโครงการดังกล่าวคือบริษัทอสังหาริมทรัพย์ลำดับต้นๆ ของเมืองไทย คืนนี้เธอจึงมาร่วมฉลองความสำเร็จพร้อมกับเพื่อนๆ ทีมงานที่ผับหรูแห่งนี้ เพราะเป็นธรรมเนียมปกติของบริษัทเธออยู่แล้ว ถ้าหากครั้งไหนที่เสนองานใหญ่สำเร็จ เจ้าของบริษัทก็จะพาทีมงานมาเลี้ยงฉลองก่อนล่วงหน้า เพื่อเป็นขวัญและกำลังใจให้แก่ลูกน้องในการทำงาน ซึ่งปกติแล้วรวีพรรณก็มักจะแอบมารดาของเธอออกมาเที่ยวกับเพื่อนๆ อยู่บ่อยครั้งเมื่อสมัยที่เธอยังเรียนอยู่ระดับปริญญาตรี เธอเป็นคนชอบความสนุกสนาน ดังนั้นถ้ามีโอกาสเธอจึงไม่พลาดที่จะมีส่วนร่วมในทุกครั้งไป

“หยุดเลยพวกแกทั้งหลาย...หยุดและฟังเจ้พูดทางนี้” ศศิมาหัวหน้าสาววัยสี่สิบปี เธอเป็นเจ้าของบริษัทและดำรงตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายครีเอทีฟยกมือทั้งสองข้างขึ้นเพื่อให้ทีมงานทุกคนที่ร่วมโต๊ะหยุดและฟังเธอพูด ไม่ใช่สิต้องเรียกว่าตะโกนมากกว่า ก็เสียงเพลงมันดังสนั่นเสียขนาดนั้น เธอพูดธรรมดาคงไม่มีใครได้ยินหรอกกระมัง

“วันนี้เจ้มีเกมสนุกๆ มาให้พวกแกเล่น เพื่อเพิ่มสีสันให้กับวันสำเร็จของพวกเรา” หัวหน้าสาวคลี่ยิ้ม หรี่ตาลงเล็กน้อย แววตาของเธอฉายแววขี้เล่นเป็นกันเอง

“เย้!!!”

ทีมงานทุกคนต่างยกแก้วเครื่องดื่มของตนเองขึ้น ส่งเสียงโห่ร้องด้วยความดีใจกันอย่างพร้อมเพรียง เมื่อน้ำเปลี่ยนนิสัยไหลเข้าสู่ร่างกาย อะไรที่ว่าไม่กล้าทำก็ทำได้หมดแหละตอนนี้ แต่จะว่าไปเสียงโห่ร้องของทีมงานยังสู้เสียงเพลงจากเครื่องเสียงของผับไม่ได้เลย ครู่ต่อมาหัวหน้าสาวก็ล้วงมือเข้าไปหยิบลูกเต๋ารูปทรงสี่เหลี่ยมขึ้นมาจากกระเป๋าแบรนด์เนมข้างกาย แต่ละด้านของลูกเต๋าจะระบุกติกาของคนที่โยนได้ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง ซึ่งแต่ละกติกานั้นจะเกี่ยวข้องกับการดื่มแอลกอฮอล์ทั้งสิ้น

“ดื่มหมดแก้ว!”

เสียงเฮลั่นของทีมงานประกาศผลการทอยลูกเต๋าให้คนโยนฟังพร้อมเพรียงกันอย่างไม่ได้นัดหมาย รวีพรรณเธอไม่มีดวงทางด้านนี้เลยจริงๆ ไม่ว่าเธอจะโยนลูกเต๋ากี่ครั้งเธอก็ได้แต่ด้าน ‘ดื่มหมดแก้ว’ ตลอด นี่วนมาถึงตาเธอรอบที่ห้าแล้ว

เครื่องดื่มผสมแอลกอฮอล์สีสันสดใสถูกกรอกลงคอแก้วแล้วแก้วเล่า เธอเองก็ไม่ใช่คนคอแข็งอะไรดื่มไปเยอะขนาดนี้ก็ต้องมีมึนกันบ้างแหละน่า หญิงสาวคิดกับตัวเองเบาๆ ก่อนจะพยุงตัวลุกขึ้นยืนแล้วก้าวเดินออกไป จุดมุ่งหมายของเธอคือการเข้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาขับไล่อาการมึนหัวจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปเสียหน่อย ที่เธอยอมดื่มหนักขนาดนี้ส่วนหนึ่งก็เป็นผลมาจากไอเดียการคิดงานของเธอที่ทำให้ลูกค้าพึงพอใจและตอบรับให้บริษัทของเธอเป็นคนจัดงานเปิดตัวโครงการใหม่ให้ ซึ่งมันก็ส่งผลให้หัวหน้าสาวซึ่งเป็นเจ้าของบริษัทและดำรงตำแหน่งหัวหน้างานของเธอโดยตรง เชื่อมั่นในฝีมือการทำงานของเธออีกด้วย ทั้งที่เธอเพิ่งจะเข้ามาทำงานที่บริษัทแห่งนี้ได้ไม่ถึงเดือนเท่านั้นเอง

รัชชานนท์ ไพศาลสมบัติ สถาปนิกหนุ่มวัยยี่สิบแปดปี ชายหนุ่มที่สาวๆ หลายคนต่างให้ความสนใจ ก็เขาทั้งหล่อล่ำ อบอุ่น และเป็นทายาทคนเดียวของเจ้าของกลุ่มธุรกิจ พี.เอส. กรุ๊ป ไม่แปลกเลยที่สาวๆ ทั้งเมืองต่างคาดหวังที่จะได้ครอบครองหัวใจของชายหนุ่มกันหนักหนา

แต่เขา...ผู้ชายซึ่งไม่ได้มีดีแค่หน้าตา ก็ยังไม่เคยมีข่าวว่าคบหาดูใจกับผู้หญิงคนไหนเป็นพิเศษเลยสักครั้ง มีเพียงข่าวซุบซิบนินทาที่ฝ่ายหญิงเป็นคนปล่อยออกมาแล้วก็จางหายไปเท่านั้น มือหนาจับแก้วบรั่นดีตรงหน้าพลิกไปพลิกมาอยู่หลายรอบ เขาจ้องมองแก้วใสที่บรรจุน้ำสีอำพันด้วยแววตาครุ่นคิดอะไรบางอย่าง สถาปนิกหนุ่มทำราวกับว่าเขาสามารถหาคำตอบของสิ่งที่กำลังคิดจากแก้วใบนั้นได้ก็ไม่ปาน

หากวันใดที่รัชชานนท์รู้สึกเหนื่อยล้าจากการทำงานหรือมีเรื่องไม่สบายใจให้ต้องขบคิด สถาปนิกหนุ่มมักจะมานั่งดื่มบรั่นดี และฟังเพลงที่ผับหรูแห่งนี้เป็นประจำ จะเพราะอะไรอีกล่ะ ก็ธานินเพื่อนรักของเขาเป็นเจ้าของผับหรูแห่งนี้เอง การที่ชายหนุ่มชอบมานั่งดื่มที่นี่ก็เพราะเขาสามารถปรึกษาปัญหากับเพื่อนรักของเขาได้ตลอด แต่ในค่ำคืนนี้เพื่อนรักของเขาไม่อยู่ ธานินเดินทางไปเที่ยวต่างประเทศหลายวัน ทำให้รัชชานนท์ต้องมานั่งจิบบรั่นดีอยู่ที่นี่คนเดียว ถึงแม้เสียงเพลงจะดังสนั่นมากเพียงไหนก็ตาม แต่มันก็ไม่สามารถแทรกซึมเข้าไปยังโสตประสาทของชายหนุ่มได้เลย เนื่องจากภาพหญิงสาวที่มีดวงตากลมโต แก้มนวลใส และมีรอยยิ้มร่าเริงสดใสเป็นเอกลักษณ์นั้น มันวนเวียนอยู่ในหัวของเขาตลอดทั้งวัน ทำให้วันนี้สถาปนิกหนุ่มไม่มีแก่ใจทำงานเลยสักนิด

เมื่อรัชชานนท์เคลียร์งานบางส่วนเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาก็ขับรถยุโรปสีดำคันหรูมุ่งหน้ามาที่ผับแห่งนี้ทันที ถึงแม้จะรู้ว่าธานินเพื่อนรักของเขาไม่อยู่ที่นี่ในคืนนี้ก็ตาม แต่เมื่อมาถึงที่แล้ว ชายหนุ่มกลับไม่มีอารมณ์ที่จะรับรู้หรือสัมผัสความบันเทิงใดๆ ทั้งสิ้น เมื่อเป็นเช่นนั้นเขาจึงไม่คิดจะนั่งดื่มต่อไปอีกแล้ว

ขณะที่สถาปนิกหนุ่มกำลังจะลุกจากเก้าอี้ทรงสูงหน้าเคาน์เตอร์บาร์เพื่อกลับบ้านนั้น ไม่รู้ผู้หญิงซุ่มซ่ามที่ไหน เดินโซซัดโซเซมาเกือบจะล้มลงอยู่ตรงหน้าเขาอยู่แล้ว ดีที่เขาคว้าร่างบางไว้ได้ทันเสียก่อนที่เธอจะล้มลงไม่เป็นท่า วงแขนแกร่งรีบเกี่ยวตวัดรัดเอวบางของคนที่กำลังจะล้มไว้อย่างรวดเร็ว หากในเวลาเดียวกันมันก็ทำให้หน้าอกนุ่มหยุ่นของเธอปะทะเข้ากับอกแกร่งของเขาอย่างไม่ตั้งใจ ตัวเล็กนิดเดียวแต่ซ่อนรูปเหมือนกันนะสาวน้อย นี้ถ้าหากเธอเป็นน้องเป็นนุ่งของเขาละก็ จะจับตีก้นเสียให้เข็ดเลย แต่งตัวแบบนี้ออกมาเที่ยวผับ จะมาล่อเสือล่อตะเข้หรือยังไงกัน รัชชานนท์บ่นหญิงสาวในอ้อมกอดในใจอย่างไม่จริงจังนัก

ในจังหวะเดียวกันเจ้าของร่างบางที่ตอนนี้อยู่ภายใต้อ้อมกอดของสถาปนิกหนุ่ม ก็พยายามขยับตัวเพื่อพยุงตัวเองให้ยืนขึ้น และทันใดนั้นเองเมื่อหญิงสาวเงยหน้าขึ้นมา ชายหนุ่มก็เปล่งเสียงตะโกนออกมาดังลั่น

“รวี!” ทันทีที่รู้ว่าเธอเป็นใคร ความหงุดหงิดฉุนเฉียวของชายหนุ่มก็พุ่งขึ้นมาเกินห้าม

รวีพรรณ สาวน้อยนัยน์ตากลมโต ใบหน้าหวานรูปไข่ ผิวขาวอมชมพู หญิงสาวที่เขาไม่เคยลืมเลือนไปจากหัวใจ และเธอก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เขาต้องมานั่งกร่อยอยู่ที่ผับแห่งนี้ แล้วนี่ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่...ในสภาพแบบนี้

‘สาวน้อยหน้าหวาน’ เดินทางไปเรียนต่อปริญญาโทที่ประเทศอังกฤษเมื่อสองปีที่แล้ว โดยไม่มีการร่ำลาเขาเลยสักคำ รัชชานนท์ทราบข่าวการไปเรียนต่อของหญิงสาว จากคุณรุ่งรัตน์น้าสาวข้างบ้านซึ่งเป็นมารดาของรวีพรรณนั่นเอง

“คุณน้าครับ ผมไม่เห็นรวีมาที่บ้านหลายวันแล้ว ไม่ทราบว่าน้องเป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ชายหนุ่มเดินมาที่บ้านวัฒนดำรงค์สกุล เพื่อถามไถ่ถึงยัยตัวแสบว่าหายหน้าหายตาไปไหน ใจหนึ่งเขาก็เกรงว่าหญิงสาวจะเจ็บป่วย แล้วถ้าหากว่าเขาไม่มาเยี่ยมเธอ สาวน้อยของเขาคงต้องน้อยใจหาเรื่องงอนใส่เขาอีกเป็นแน่

“รวีเดินทางไปเรียนต่อที่ประเทศอังกฤษจ้ะ น้านึกว่านนท์รู้เรื่องนี้แล้วเสียอีก” คุณรุ่งรัตน์ทำน้ำเสียงตกใจกับสิ่งที่เพิ่งรับรู้ ยกมือขึ้นมาทาบอกตัวเอง

“ผมไม่ทราบเรื่องเลยครับ พอดีช่วงนี้งานผมค่อนข้างยุ่ง เพราะผมกำลังเตรียมจะเปิดบริษัทใหม่ขึ้นมาเองครับ ปกติยัยตัวแสบต้องไปเที่ยวเล่นที่บ้าน แต่หลายวันมานี้ไม่เห็นแวะไป ก็เลยเป็นห่วงครับ” รัชชานนท์อธิบาย

“น้าก็นึกว่าเราสองคนคุยกันเรียบร้อยแล้วเสียอีก ปกติเห็นยัยรวีมีอะไรต้องเล่าให้นนท์ฟังตลอด ทีแรกน้าก็คิดว่านนท์คงติดธุระ เลยไม่ไปส่งรวีที่สนามบิน” น้าสาวเองก็แปลกใจไม่ต่างกับชายหนุ่มตรงหน้า

“รวีเดินทางไปนานหรือยังครับคุณน้า”

“เมื่อสามวันที่แล้วเองจ้ะ คุณพ่อเขาโทร.มาบอกแล้วว่ายัยรวีเดินทางถึงที่นั่นเรียบร้อยดี ถ้าเข้าที่เข้าทางแล้ว เดี๋ยวน้องก็คงจะติดต่อนนท์มาเองแหละเนอะ” คุณรุ่งรัตน์ลงความเห็นว่าน่าจะเป็นอย่างนั้น

“ครับ ถ้าเธอเดินทางถึงอย่างปลอดภัยก็ดีแล้ว ขอบคุณคุณน้ามากครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ” รัชชานนท์กระพุ่มมือไหว้ผู้ใหญ่ตรงหน้า ก่อนจะเดินจากไปด้วยความสงสัยมากมายที่ยังหาคำตอบไม่ได้

               เกิดอะไรขึ้นกันแน่ทำไมรวีพรรณ...ยัยตัวแสบของเขาถึงตัดสินใจเดินทางไปเรียนต่อปริญญาโทที่ประเทศอังกฤษ โดยไม่บอกกล่าวหรือร่ำลาเขาเลยสักคำ ทั้งๆ ที่หญิงสาวมีรัชชานนท์เป็นเพื่อนเล่นมาตั้งแต่เด็กจนโต เธอเข้าออกบ้านไพศาลสมบัติ ราวกับว่าเป็นบ้านของตัวเธอเอง แต่ทำไมการเดินทางไปครั้งนี้ เขาซึ่งเป็นคนแรกที่ควรจะรับรู้ แต่กลับไม่รู้เรื่องอะไรเลย คุณรุ่งรัตน์เองก็คงคิดว่าเด็กทั้งสองจะติดต่อกันเองทางอีเมล หรือช่องทางอื่นๆ ระหว่างที่บุตรสาวของเธอเรียนอยู่ที่ประเทศอังกฤษ แต่ไม่เลย...รวีพรรณไม่แม้แต่จะบอกเขาด้วยซ้ำว่าเธอเดินทางถึงที่นั่นอย่างปลอดภัยหรือไม่ คิดแล้วมันก็น่าโมโหนัก ยัยตัวแสบของเขาชอบก่อเรื่องวุ่นวายให้เขาต้องปวดหัวอยู่เป็นประจำ และเรื่องนี้ก็เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่เขาคิดไม่ตกมาตลอด

จนมาวันนี้เขาได้รู้ข่าวจากน้าสาวข้างบ้านว่าเธอกลับมาประเทศไทยได้สองเดือนแล้ว แล้วทำไม...เธอถึงไม่แวะมาหาเขาที่บ้านเลย มันต้องมีอะไรบางอย่างที่ทำให้ยัยตัวแสบของเขาทำตัวห่างเหินได้ถึงเพียงนี้ ประกอบกับช่วงนี้สถาปนิกหนุ่มเองก็ยุ่งอยู่กับการเตรียมการเปิดตัวคอนโดมิเนียมหรูระดับห้าดาว ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง ซึ่งเขาเป็นผู้ออกแบบและคุมงานเองทั้งหมด จึงทำให้ชายหนุ่มไม่มีเวลาแวะเวียนไปถามไถ่ถึงแม่ตัวดีของเขาจากน้าสาวข้างบ้านเท่าไรนัก

“พ...พี่...นนท์” หญิงสาวพยายามเปิดเปลือกตาที่หนักอึ้งขึ้น เธอแค่อยากรู้ว่าตัวเองไปล้มลงทับใครเข้าให้ จะได้ขอโทษขอโพยได้ถูก ทว่ากลิ่นกายของเจ้าของอ้อมแขนที่โอบกอดเธออยู่ตอนนี้ มันช่างเป็นกลิ่นหอมที่คุ้นจมูกเธอยิ่งนัก ถึงขนาดทำให้เธอเห็นภาพชายหนุ่มที่เธอหลงรักมาเนิ่นนาน มาลอยอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้ นี่คงจะเป็นความฝันสินะ ที่รัชชานนท์พี่ชายข้างบ้านที่เธอพยายามตัดใจจากเขามาตลอดระยะเวลาสองปีที่ผ่านมา โผล่มาอยู่ตรงหน้าเธอในตอนนี้ และถ้านี่เป็นความฝันของเธอละก็ หญิงสาวขอหลับต่ออีกสักนิดก็แล้วกัน เธอยังไม่พร้อมที่จะตื่นมารับรู้ความจริงในตอนนี้

“รวี...รวี...” รัชชานนท์เขย่าแขนกลมกลึงของหญิงสาวตรงหน้า เพื่อปลุกยัยตัวแสบของเขาให้ตื่นขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผล เพราะร่างบางที่จมหายไปกับภวังค์ตอนนี้ ไม่ยอมรับรู้เรื่องราวใดๆ เสียแล้ว

“ทำไมถึงได้แต่งตัวแบบนี้ออกมาเที่ยว แล้วก็เมามายไม่รู้เรื่องแบบนี้เนี่ย ถ้าตื่นขึ้นมาเมื่อไรเราต้องมีคำอธิบายให้พี่เข้าใจนะ...แม่ตัวดี” ชายหนุ่มถอดเสื้อคลุมของตัวเองสวมทับให้หญิงสาวร่างบางที่ตอนนี้สติหลุดลอยไปไหนต่อไหนแล้วก็ไม่รู้ เพียงชั่วพริบตาร่างบางก็ลอยขึ้นสู่อ้อมกอดอบอุ่นที่คุ้นเคยของคนที่กำลังหัวเสียอยู่ตอนนี้ ชายหนุ่มก้าวเท้าเดินออกจากผับหรู อย่างมั่นคง โดยไม่สนสายตาหลายคู่ที่มองตามมา...