Vampire love รักไม่รัก อย่ากั๊กเลย

    ฉันเป็นเด็กม.ต้นอายุ13ปีฉันเชื่อเรื่องแวมไพร์มากในก้องของฉันจะมีแต่โปสเตอร์แวมไพร์เต็มไปหมดและนิยายหนังสืออะไรทุกอย่างจะเกี่ยวกับแวมไพร์ทั้งนั้นแต่สุดท้ายก็ถูกคาช่าที่เป็นพี่สาวต่างสายเลือดบอกให้เอาของำร้สาระพวกนี้ออกจากห้องไปซะมันดูไม่ค่อยเดี๋ยวญาต ผู้ใหม่มาเห็นเข้าจะดูไม่ดีซึ่งฉันก็ทำตามแต่มีบางอย่างที่ฉันไม่เคยทิ้งสิ่งนั้นคือสร้อยข้อมือของคนๆหนึ่งที่เคยช่วยฉันไว้จากโจรโรคจิต เราสองคนคุยกันสักพักเค้าก็ไปแต่เค้าก็ให้สร้อยข้อมือกับฉันและทิ้งท้ายไว้ว่า..ไว้เจอกันใหม่นะ..ตั้งแต่วันนั้นมาฉันก็มารอที่เดิมที่เราเจอกันครั้งแรกแต่สุดท้ายรอไปรอมามันก็ท้อเฃฉันก็เลยตีดสินใจว่าจะรอเจอเค้าตอนที่โชคชะตากำหนดให้เราเจอกันอีกครั้ง

คาช่า:มัวคิดอะไรอยู่จะถึงบ้านแล้วนะ เห้อ..ไม่ได้กลับมานานบรรยากาศที่นี่สงบดีจังหิมะก็ตกตลอดอากาศก็เย็นสบาย

คามะ:อืม นั่นสิ คาช่าก่อนถึงบ้านจอดรถตรงที่มีน้ำตกให้ฉันหน่อยนะ

คาช่า:นี่แกจะยังรออีกหรอ

คามะ:ไม่ใช่ค่ะ ฉันอยากสูดอากาศแถวนั้นดู

คาช่า:งั้นฉันไปด้วยเผื่อแกไปหาเรื่องใครฉันจะได้ห้ามแก

คามะ:อืม

คาช่า:แก..OK..มั้ย ฉันรู้นับตั้งแต่แกเจอเค้าและพอเค้าจากแกไปแกก็เศร้ามากจนมีนิสัยเงียบๆเย็นชาไม่อ่อนหวานร่าเริงเหมือนเดิม ฉันอยากให้แกกลับมาเป็นคามะจังคนเดิมนะ

คามะ:อืม 

Oluy Oluy You(เสียงโทรสับ)

คาช่า:หยิบกระเป๋าฉันมาหน่อย

ฉันหยิบกระเป๋าตามที่คาช่าบอกตอนที่คาช่าคุยโทรสับฉันก็มองไปตามท้องถนนที่ไม่ค่อยจะมีคนเดินผ่านนักและฉันก็เห็นชายคนหนึ่งวิ่งตามรถเรามาอย่างเร็วมากพละกำลังดีเหมือนแวมไพร์ไม่มีผิดฉันจึงบอกให้คาช่ารีบขับรถไปเร็วแต่คาช่ากลับบอกว่าไม่ฉันคงต้องตายใช่มั้ยแต่ฉันก็เห็นชายคนนั้นหายไป หายไปไหนนะฉันคิดอยู่นานมากจนมองไปที่หน้ารถผู้ชายคนนั้นยืนขว้างทางหน้ารถเราคาช่าตกใจมากจึงเลี้ยวรถเข้าข้างทางและชนกลับต้นไม้เราสองคนสลบกันไปนานเท่าไรไม่รู้แต่พบว่าตอนนี้ฉันอยู่ในห้องนอนของใครคนหนึ่งฉันมองไปรอบๆสิ่งที่พอจะจำได้ก็คือคาช่าขับรถชนกับต้นไม้และเราสองคนก็สลบไปเอ๊ะ!!คาช่าอยู่ไหนและที่นี่คือที่ไหนด้วยฉันรีบลุกจากเตียงแต่พอลุกเท่านั้นแหละฉันก็ล้มลงไปนอนกลับพื้นทำไมร่างกายมันเจ็บปวดขนาดนี้เนี่ยแต่ฉันก็พยายามที่จะลุกขึ้นยืนถึงจะฝืนแต่ก็ต้องไปหาคาช่าให้ได้ฉันเปิดประตูห้องออกมาก็เห็นทางเดินไปหลายที่ฉันจึงเลือกเดินไปตรงบรรไดเพราะฉันได้ยินเสียงคาช่าเถียงกับใครบางคนอยู่ฉันจึงเรียกคาช่าเบาๆและทำท่าเหมือนไม่ได้เป็นอะไรมากนัก

คามะ:คาช่า..

คาช่าหันมามองฉันและรีบเข้ามาหาแต่ก็ถูกผู้ชายที่เถียงกับคาช่าเมื่อกี้ฉุดมากอดไว้ก่อน

คาช่า:คามะหนีไปไม่ต้องห่วงฉัน พวกนี้ไม่ใช่คนพวกนี้เป็น..

ซาโตะ:แวมไพร์.

ยังไม่ทันเสียงเสียงของคาช่าก็มีผู้ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นมา