กองอัศวินม้าขาวแห่งตำนานราชันย์

หมู่บ้าน ณ แสนไกลนอกตัวเมือง ถือเป็นชนบทอันยากไร้ผู้คนหาเช้ากินค่ำทำไร่ไถนาเด็กหนุ่มผู้อ่อนโยนผมสีทองตาสีครามสดราวสีน้ำทะเลอันสวยงสวยงาม

“แม่ครับ ผมหิวข้าวแล้ว” เด็กหนุ่มวัย 8 ปี ผมสีทองกล่าวกับมารดาผู้เป็นที่รัก เขาได้ยิ้มไห้ผู้เป็นมารดาด้วยสีหน้าระรื่นกลางทุ่งหญ้าที่เขียวขจี

“เดี่ยวแม่เก็บผักหมดแล้วจะไปนะลูกรัก” เสียงอ่อนหวานของมารดาเด็กหนุ่มผู้มีความรักเต็มเปี่ยมเพื่อเด็กหนุ่มคนนั้น เพียงคนเดียว มารดาของเด็กหนุ่มเก็บผักและนั่งมองลูกของตนด้วยแววตาแห่งความอบอุ่น

เด็กหนุ่มได้ยืนมองมารดาของตยด้วยความไร้เดียงสาและยิ้มแย้มตลอดเวลา กลางทุ่งหญ้า และแสงแดดไกล้จะรับขอบฟ้าเต็มที มันเป็นช่วงระยะเวลาหนึ่งที่เด็กหนุ่มยืนมองแม่ของตนอย่างมีความสุข

ช่วงเวลาไกล้ค่ำพระอาทิตย์ที่ส่องแสงสีส้มสวยงามยามเย็นก็ได้รับขอบฟ้าไปมันเป็นช่วงทีเด็กหนุ่มได้จับมือมารดาของตนแล้วสีหน้าระรื่นของทั้งคู่เพื่อกลับบ้านไปทำอาหารรับประทานกันสองคนแม่ลูก

                                        ณ   หมู่บ้านอันเรกาวิ

“ถึงบ้านแล้วครับแม่” เราไปทำกับข้าวกินกันนะครับ เด็กหนุ่มไร้เดียงสาได้พูดกับพระมารดาผู้เป็นทีรัก เด็กหนุ่มรีบนำผักที่ได้มาไปจัดการล้างสิ่งสกปรกออกจนหมดจดเพื่อไห้พระมารดาได้หั่นและทำอาหารอันอร่อยไห้ได้กินกัน2 คน

“เจมส์คาเร็ท ลูกรัก เจ้าช่างเก่งกว่าเด็กทั่วไปแม่ช่างภูมิใจจริงๆ ที่เจ้าเป็นลูกของแม่” พระมารดายืนมองสีหน้าลูกของตนที่ยิ้มแย้มตลอดเวลา เพียงจะเหลือเพียงแค่สองคนแม่ลูก แม่ของเด็กหนุ่มยืนมองน้ำตาไหลลงมาราวกับฝนที่ตกเพียงปรอยๆ

“แม่ครับ อย่าร้องไห้ไปเลย ถึงพ่อจะไม่อยู่ ผมก็จะดูแลแม่เองครับ” เด็กหนุ่มได้นำผ้าเช็ดหน้าผืนเก่าๆของพ่อ ผู้เป็นที่รักมาซับน้ำตาไห้แม่ของตนเด็กหนุ่มได้โอบกอดแม่ของตน กลางห้องครัวที่เขาได้กำลังทำอาหารกันอยู่

“ขอบใจนะลูกรัก แม่นะรักเจ้าที่สุดในดวงใจ ที่แม่มีเพียงดวงเดียวในอกนี้เท่านั้น” แม่เด็กหนุ่มได้หยุดร้องไห้ลุกข้ำไปทำอาหารต่อพร้อมกับเด็กหนุ่มเยาว์วัยกันสองคนด้วยกัน

เสร็จสิ้นการทำอาหาร เด็กหนุ่มก็ได้หยิบจานอาหารสีจางๆเก่างที่เต็มไปด้วยกับข้าวที่แม่ของตนได้ทำไห้รับประทานนำมันเดินมาวางที่โต๊ะอาหารเล็กๆ ทำจากไห้ผุพังเหมือนเป็นเพียงโต๊ะเก่าๆที่ไม่น่าไช้เสียสักนิดเดียว

“ผมได้เอากับข้าวมาวางหมดแล้วครับแม่ ข้าวผมก็ตักเรียบร้อยแล้ว ฮีๆ” เขาได้ยิ้มหัวเราะไห้แม่ของเขา มันทำไห้แม่ของเด็กหนุ่ม หยุดยิ้มและหัวเราะการยิ้มแบบตลกนั้นเสียเลย

“งั้นเราไปทานข้าวกันนะลูกรักแม่ก็เริ่มหิวเสียแล้วสิ” พระมารดาของเด็กหนุ่มได้เดินมานั่งที่เก้าอี้พร้อมกับเด็กหนุ่มตัวน้อยๆเพื่อรับประทานข้าวกันสองคน แม่และเด็กหนุ่มได้กินกันอย่างเอร็ดอร่อยในขณะที่กับข้าวมีเพียงผักและเนื้อหมูเพียงนิดเดียวเท่านั้นแต่เด็กหนุ่มก็ไม่ได้บ่นและทานกับมารดาของตนด้วยความสุข และสีหน้าของเขาทั้งสอง ยิ้มไห้กันแบบนั้นไปจนพวกเขากินกันอิ่ม

“งั้นเดี่ยวผมไปร้างจนไห้นะครับแม่” เด็กหนุ่มไม่รอช้ารีบเก็บจนพวกนั้นที่เปอะเปื้อนไปล้างด้วยความสุขและสีหน้ารื่นรมย์ ของเด็กหนุ่ม เขาได้ล้างจานหมดและได้คว่าจากเรียบร้อยแล้วพระมารดาของเขาก็ได้เดินมาหา และยิ้มไห้ลูกชายที่น่ารักของตน

"ลูกแม่ เจ้าไปอาบน้ำนอนเสียเถอะ เดี่ยวแม่จะกล่อมไห้ลูกนั้นหลับเหมือนทุกๆวันเอง" คำอ่อนหวานของพระมารดา ทำไห้เด็กหนุ่มรีบไปอาบน้ำ ที่อยู่หน้าบานกลางแสงจันทร์และลมอันเย็นเชียบในบรรยากาศข้างนอกเพราะพวกเขาไม่มีตังแม้นแต่เพียงสร้างห้องน้ำได้เลยแต่เด็กหนุ่มก็อาบและไม่เคยพูดอะไรเสียสักคำ และเขาก็ยังคงยิ้มแบบนั้นตลอดเวลา

เด็กหนุ่มน้อยได้อาบน้ำเสร็จก็ได้หยิบเสื้อผ้าเก่าๆขาดๆ สีสันจืดชืดสนิท นำมันมาไส่แต่ไออุ่นนั้นของแม่มันทำไห้เด็กหนุ่มรู้สึกว่าเสื้อผ้านั้น ไม่เห็นมันจะสกปรกหรือสีเสื้อซีดเอาเสียเลยแต่เด็กหนุ่มกลับดีใจเสียอีกที่ตนมีแม่ที่คอยซักผ้าและนำเสื้อผ้านั้นมาไห้ไส่ ในทุกๆวัน

“ผมอาบน้ำแต่งตัวเรียยบร้อยแล้วครับแม่ ผมรอฟังนิทานอยู่นะครับ ฮิๆงี้ๆ”   เด็กหนุ่มก้มตัวลงนอนบนตักขอแม่ ในที่นอนที่มีแต่เพียงฟางไม่มีผ้าปูที่ดูหรูหราและเขาก็ได้ฟังนิทานของแม่ที่ตนได้นอนฟังไปเรื่อยๆ จนตาของเด็กหนุ่มก็ได้ปิดลงและหลับลงเสียสนิท

“ลูกของแม่เจ้าเป็นเด็กที่น่ารักมันทำไห้แม่มีความสุข”  แม่ของเด็กหนุ่มได้ลูบหัวเด็กน้อยที่หลับสนิท เบาๆ ทันแม่ของเด็กหนุ่มก็ได้หลับไปทั้งๆที่ยังนั่งอยู่เพื่อไห้เด็กหนุ่มนอนหลับไห้สบายๆ

      กลางดึก ที่เงียบสงัด เสียงม้ามาจากทางทิศตะวันตกเข้ามาในหมู่บ้านที่เด็กหนุ่มอาศัยอยู่

กลุ่มกองโจร ได้เข้ามาในหมู่บ้านอันเรวิ และเผาทำลายทุกอย่าง ไห้ไหม้เป็นน่ากลองเสียงหวีดร้องด้วยความหวาดกลัวก็ดังไปทั้วผืนหญ้า มันทำไห้แม่ของเด็กหนุ่มตื่นขึ้นมาและจับหัวลูกน้อยออกจากขาของตนเบาๆและรีบไปดูที่หน้าต่างเห็นสิ่งอันตรายที่เกิดขึ้น แต่มารดาก็ไม่อาจปลุกไห้ลูกน้อยตื่นข้นได้จึงนำผ้าของตนฉีกออกมาบางๆและปิดหูของเด็กน้อยไร้เดียงสาที่หลับอยู่กอง   ฟางนั้นมารดาของเด็กหนุ่มได้รีบอุ้มเด็กหนุ่มออกจากบ้านและหนีไปในป่าและนำเด็กหนุ่มวางลงไกล้ต้นไม้ไหญ่ น้ำตาของพระมารดาก้ได้ไหลรินออกมา

“ลูกของแม่ เราอาจจะจากกันเสียตอนนี้ก็เป็นไปได้ แม่ขอไห้ลูกเติบไหญ่เป็นคนดีมีคนรักใคร่ แม่ไม่อาจจะไปเห็นเจ้าโตขึ้นได้อีก แม่ขอไห้เจ้าปลอดภัยแม่ไม่มีอะไรฝากไห้เจ้าอีกแต่แม่ขอมอบสร้อยเส้นนี้ไห้กับเจ้าไส่ไว้ แม่ไม่อาจปลุกเจ้าได้ในตอนนี้ เมื่อเจ้าตื่นเจ้าอาจไม่เจอแม่อีก ลาก่อนลูกรัก แม่รักลูกนะ”    มารดาเด็กหนุ่มได้ลูบหัวเด็กหนุ่มและจูบลงเบาๆที่หน้าผาก มารดาได้กอดลูกชายวัย 8 ปีไว้อย่างแนบแน่น เพียงไม่นาน ธนูจากโจรผู้ทำลายหมู่บ้านที่มองเห็นนางก็ได้ยิงเข้าตัดขั้วหัวใจ ของมารดาเด็กหนุ่มที่หลับไม่รู้เรื่องอันใด แต่แม่ก็กอดลูกเอาไว้ใต้ผ้าเพื่อไม่ไห้โจรนั้นพบตัวเด็กหนุ่มได้

“ฆ่าหมดแล้วไช่ไหมไม่มีใครรอดไช่หรือเปล่า” หัวหน้ากองโจรผู้มีรอยแผลเป็นบนหน้าผากเอ่ยกับลูกสมุน ด้วยเสียงที่น่าเกรงขาม

“หมดแล้วขอรับท่านหัวหน้ากองโจร นางผู้หญิงที่หนีไปในป่าก็ตายแล้วขอรับ ข้ายิงกับมือ”

“ดีมากเจ้าคาเบียนงั้นพวกเราก็กลับกันเถอะหมดธุระกับหมู่บ้านนี้แล้ว” หัวหน้ากองโจรก็ได้พาลูกน้องออกจากหมู่บ้านไปพร้อมทรัพย์สิน ที่มีในหมู่บ้านทุกคนตายหมดยกเว้นชายหนุ่มที่ได้การโอบกอดของมารดาช่วยเอาไว้มิไห้พวกโจรเห็น

มันเป็นค่ำคืนที่สุด เลวร้ายและ เป็นวันที่ต้องเดินหน้าต่อไปมันเป็นวันที่ไม่อยากไห้เกิดขึ้นเพียงครั้งเดียว ต่อจากนี้เด้กหนุ่มวัย 8 ปีจะทำเช่นไร กันเมื่อมารดาของตนได้ตายไปเสียก่อนที่เขาจะเติบไหญ่