The love (เว่อร์) รักนะยัยแก้มป่อง
เขียนโดย 
เกสรดอกรัก
วันที่ 11 มกราคม พ.ศ. 2558 เวลา 15.16 น.
แก้ไขเมื่อ 16 มกราคม พ.ศ. 2558 18.55 น. โดย เจ้าของนิยาย
2) 2.เจ้าชายสุดโหด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ"พี่ค่ะ พี่สัญญากับน้ำแล้วนะ ว่าโตขึ้นพี่จะแต่งงานกับน้ำคนเดียว"
"อื้ม ได้สิ แต่น้ำห้ามนอกใจพี่นะ"
"ค๊าๆ น้ำจะรักพี่นะ"
"กลับบ้านได้แล้วนะน้ำ ป่ะ"ม๊ามาแล้ว
"ได้ค่ะม๊า บ๊ายบายนะพี่"
"อื้ม "เมื่อเดินไปซักพัก ฉันก็เห็นพี่พูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่เลยไม่คิดอะไรแต่พอมารู้อีกทีก็สายไปซะแล้ว
"ฮือๆๆๆอึกฮือๆๆพี่ทิ้งน้ำไปทำไมทะทำไมพี่ต้องไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศษล่ะ พี่บอกว่าจะเรียนที่เดียวกับน้ำนี่หน่า ฮือๆอึก"
"พะพี่ขอโทษนะน้ำ พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมา"
ปึก!
"โอ๊ย ตกเตียงหรอเนี่ย"เฮ้อ ในตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนกันนะทำอะไรอยู่ น้ำคิดถึงพี่มากนะ
ก๊อกๆๆก๊อก
"น้ำออกมากินข้าวได้แล้ว"
"ค๊าๆๆ"
แกร๊ก(เปิดประตูห้อง)
"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่นาย"อ้าวลืมมีพี่ซันด้วย
"กระแอมๆ"จึ๋ย
"พี่ซันด้วยค่ะ"
"อืม"
ต่อจากนั้นการกินข้าวเช้าที่กดดันที่สุดในชีวิตก็ผ่านมาด้วยดีแล้วเราทั้ง3คนก็เดินทางมาโรงเรียน
"น้ำตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยววันนี้กลับบ้านกลับพี่ซันนะ"
"ทำไมอ่า"
"ก็วันนี้มีประชุมหน่ะเลยน่าจะกลับประมาณ 4-5 ทุ่มหน่ะนะ"
"อ๋อคะ"
"ฝากน้องฉันด้วยนะ ไอ้ซัน"
"คร๊าบๆ"
หน้าห้อง
"มาส่งแค่นี้นะ"
"ค่ะ"
"ไปล่ะ"
"เดี๋ยวคะ คือพี่ซันไม่ต้องมารับน้ำตอนเย็นก็ได้นะคะ"
"อืม งั้นเจอกันที่บ้านนะ"
"คะ"แหะๆที่ไม่ให้มารับน่ะหรอก็ดูสิมีนางชะนีนางไม้เกาะอยู่หน้าห้องเต็มไปหมด
"น้ำๆอยู่นี่"เสียงยัยริบบิ้นเพื่อนสนิทที่คอยให้กำลังใจฉันเสมอมาแล้วยิ่งตอนนั้น..เราเลิกกับเคมากี่อาทิตย์กันแล้วนะ
"นี่ยืนเป็นผีประตูอยู่ได้น้ำ"
"แฮะๆโทษทีๆ"
"เหม่ออะไรหรือว่าคิดถึงพี่ซันหรอ นี่ๆตกลงคบเป็นแฟนกับพี่เค้าใช่ม่ะ"
"ป่าว พี่เค้ามาส่ง"
"ทำไมอ่าพี่เค้าจีบน้ำหรอ"
"
ไม่ใช่ๆพี่เขาเป็นลูกเพื่อนของม๊าหน่ะ"
"แล้ว???"
"ก็เลยมาอาศัยอยู่บ้านเราสักพัก"
"งั้นก็ดีเหมือนกันนะน้ำจะได้รีบลืมๆอีต้าบ้าคะ..เค"ริบบิ้นยังพูดไม่จบก็ชะงักไป
"หวัดดีน้ำ"
"หวัดดีเค"ถึงจะไม่ได้คบกันแต่ก็เป็นเพื่อนกันได้นี่เนอะ
"สบายดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของมากของมากเลยย่ะอยู่สุขสบายดีตอนที่ไม่มีคนชื่อเค"ตอบแทนอีกแย้ว
"ริบบิ้น"ฉันกำราบริบบิ้น
"งั้นก็ดีแล้วล่ะ"
"ไม่ใช่นะเค เราคิดถึงเคมากนะ อยากให้เรากลับมาคบกันอีกหน่ะ"ที่ฉันพูดไปเป็นความจริงนะไม่ได้โกหกและหวังว่าเคจะเห็นใจ แค่สักนิดก็ยังดี
"เออคือ..."
"Hello เคสุดที่ร๊ากกกก"
"อย่าบอกนะว่านายคบกับยัยปลิงดูดเลือดหน่ะ"
"ก็ใช่หน่ะเซ้ ยัยลิ้นปลิ้น"ทั้งๆที่พึ่งเลิกกับเราไปแท้ๆ
"แหม่ ละวังโดนเขี่ยทิ้งนะจ๊า"
"ไม่มีวันหรอก แต่เสียใจด้วยนะน้ำ "อดีต"แฟนเธอมาหลงรักช้านนนน"
"อื้ม ยินดีด้วยนะ ป่าน ยินดีด้วยนะ เค"
"ขอบใจย่ะ"
"ขอบใจนะ น้ำเธอน่ารักมากเลย"
"แหม่น่ารักขนาดนี้ยังกล้าทิ้งเนอะ ตาต่ำจริงๆ"
"ว้ายยัยบ้ากล้าว่าฉันเรอะ"
"พอเถอะหน่าป่าน"เค
"ไปเถอะน้ำ แถวนี้โรคตาบอดเรื้อรังแพร่กระจาย เรารับไม่ด้ายยย "
"อืม"ต้องขอบคุณริบบิ้นที่ทำให้ผ่านพ้นเวลานี้ไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
เลิกเรียนแย้ว(ไวเหมือนโกหก)
ตอนนี้เด็กนักเรียนทุกคนทยอยกลับบ้านซึ่งถ้าถ่ายภาพไว้คงจะปลื้มปริ่มไปชั่วกาล
"นี่น้ำอยากรู้อ่า ว่าพี่ซันเค้าอยู่บ้านเธอจริงดิ่"
"อืม จริง"
"ว้าย งั้นฉันขอไปนอนค้างบ้านเธอได้ป่ะ"
"ได้สิ"
"เย้ ขอบใจจร้าาาา"
"จะไปวันไหนหรอ"
"อืม..งั้นเอาเป็นพรุ่งนี้เย็น น้ำว่างรึป่าว"
"ว่างๆมาเลย"
"เยส"
"แล้วพี่บอล แฟนเธอล่ะเขาจะไม่..."
"เราเลิกกันแล้วอ่ะ"จริงเด้
"อ้าว ทำไมหล่ะ"
"พี่เค้าบอกว่า เราเข้ากันไม่ได้ ชิ!ทีตอนแรก เราเข้ากันได้ดี๊ดี"
"ดูเธอไม่เสียใจเลยนะ"
"ก็นิดหน่อยแต่ เพราะฉันสวยเลือกได้เลยไม่ค่อยเสียใจหน่ะ"
"เราอยากเป็นแบบริบบิ้นได้มั้งจัง"
"แหม่ เธอหน่ะสวยอยู่แล้วหล่ะแต่หลังจากที่เธอมีแฟนเธอก็ทำตัวเหมือนไม่ยอมรับผู้ชายทั้งโลกยกเว้นอะเออ...นั้นแหละ แล้วใครจะกล้ามาจีบเธอล่ะ"
"ก็เรากลัวคนที่มาจีบเราเสียใจนี่หน่า"
"น่าๆมันก็ต้องมีผิดหวังมั้งนิสนึง"
"งั้นหรอ"
"งั้นก่อนที่จะไปค้างบ้านน้ำเราไปเสริมสวยร้านประจำเรามั้ย ไปนะๆ"
"อื้มนั้นสิเนอะ"เราควร..จะเปลี่ยนแปลงตัวเองสินะ น้ำกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว
"เฮ้ น้องริบบิ้น"
"พี่ท๊อป"
"นี่เพื่อนหรอ"
"ใช่แย้ว"
"งั้นเราไปก่อนนะ"ที่บอกเพราะไม่อยากกวนคู่รักหน่ะ กิ้ว
"อ่าวเธอจะเดินกลับคนเดียวได้หรอ"แหม่เป็นที่นึ่งปลาทูเลยนะเนี่ย(ซึ้ง)เพื่อนชั้น
"ได้ๆ"ฉันตอบไป
"จริงเดี๋ยวให้พี่ท๊อปไปส่งก็ได้นะ"
"อ่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"พี่ท๊อปนี่ก็ใจดีเกิน
"ไม่เป็นไรค่ะๆเดี๋ยวน้ำกลับเองได้ ไปนะริบบิ้น"
"งั้นก็ บายเจอกันพรุ่งนี้นะ กลับบ้านดีๆหล่ะ ขอโทษด้วยนะ"
"ขอโทษทำไมเล่า เรากลับได้น่า"
เมื่อเดินมาได้สักพัก....
ในทางกลับบ้านฉันคิดว่าไม่เคยเห็นซอยเปลี่ยวๆแบบนี้เพราะปกติจะนั่งรถมาเลยไม่ทันสังเกต ไฟก็ดับๆติดๆเหมือนอยู่ในหนังสยองขวัญ
ตึก ตึก ตึก ตึก
"ใครหน่ะ" ไม่มี แล้วเสียงเท้ามันคืออะระ...ว้าย!
"แหม่ เป็นนักเรียนของเมอมิล่าด้วย น่ารักอย่างนี้ปล่อยไปคงเสียดายแย่นะเนี่ย"
"ว้าย!ปล่อยนะ ไอ้บ้ากาม โรคจิต "
"ด่าน่ารักจังนะแต่ พี่คงเล่นกับน้องแบบเด็กๆได้ไม่นานเพราะพี่จะ"ทำ"อะไรๆแบบผู้ใหญ่ไงล่ะ
"ปล่อยนะ จึก"
"อ๊าก ไอ้เด็กบ้า มากัดมือฉันทำไม"ในเวลานี้รู้แค่ว่าต้อง วิ่ง วิ่ง และวิ่ง
"จับได้แล้ว555 จบเกมวิ่งไล่จับแล้วล่ะ" ถูกจับได้ซะแล้ว
"ปล่อยฉะ..."ไอ้บ้าโรคจิตนั้นมันต่อยท้องฉันหรอ ทำไมมันจุกขนาดนี้ขยับตัวไม่ได้เลย ชีวิตฉันจะต้องจบตอนนี้หรอ พี่นาย พ่อ แม่ พี่ น้ำตาอุ่นๆเริ่มคลออยู่ในตัวตาของฉัน
"บังอาจมากนะที่ทำให้น้ำร้องไห้หน่ะ!"เสียงใครกันหน่ะ
"เฮ้ยแกเป็นใครว่ะ"
"เป็น ซัน แห่งโรงเรียนเมอมิล่าไงล่ะ"พี่ซันงั้นหรอ
"เฮ้ย ซวยแล้วไง"
"ปล่อยยัยนั้นซะ"
"อะได้"
"แล้วอย่าคิดหนีหล่ะ"
"หึ แล้วใครจะไปยืนเฉยกันเล่า"
ปัง!
"อ๊าก แกยิงขาฉันทำไมว่ะ"
เสียงปืนนี่หน่า
"ยกมือขึ้นตอนนี้ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว"หลังจากนั้นสมองฉันก็วูบดับไป
"น้ำๆๆน้ำ"กระพริบตาๆ
"พี่นาย น้ำอยู่ที่ไหน"
"อยู่ที่โรงพยาบาล"
"ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วน้ำรอดมาได้ยังไง"
"ไอ้ซันช่วยไว้"
"แล้วพี่ซันอยู่ไหนคะ"
"อ๋อ มันไปทำธุระของมันหน่ะ"
"วันนี้น้ำมีเรียนอ่ะ"
"พี่โทรไปบอกครูแล้วแต่บอกว่าน้ำป่วยหน่ะ"
"ดีแล้วล่ะ"
"พี่นาย"
"หืม??"
"พี่นายจำลูกเพื่อนแม่ที่สมัยก่อนที่เคยเล่นกับน้ำได้มั้ย"
"ดะได้ซิ ทำไมหรอ"
"คือน้ำอยากรู้ว่า"
แอด(ประตูๆ)
"น้ำ มีเรื่องอยากขอร้องหน่อย"พี่ซัน
"ขอบคุณนะคะพี่ซันที่ช่วยน้ำเอาไว้"
"ไม่เป็นไร"
"แล้วพี่ซันอยากให้น้ำช่วยอะไรหรอคะ"
"พี่อยากให้น้ำเป็นดาราในสังกัดพ่อพี่ให้หน่อย"
"เฮ้ย น้องเพิ่งเกิดเรื่องไม่นานให้ไปทำงานเลยหรอ"พี่นาย
"เอาไว้เมื่อไหร่ก็ได้น่า แค่ขอคำยืนยันก่อนหน่ะ"
"แล้วรีบบอกเพื่อ"
"ออกมาคุย!"เอ๋??
ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะง่ายนะแต่ถ้าน้ำเป็นดาราก็จะมีคนสนใจมากขึ้นทำให้คนที่จ้องทำร้ายน้ำเข้าหาได้ยากขึ้น
"แกเป็นบ้าอะไรว่ะเนี่ย"พี่นายพูดอย่างอารมณ์เสีย
"ผมสืบได้ว่าไอ้บ้ากามที่บุกทำร้ายน้ำถูกจ้างมา"
"ห๊า จริงหรอว่ะ"
"ใช่ ผมถึงต้องการให้น้ำเป็นดารา"
"เพื่อ???"
"คนจะได้รู้จักเธอมากขึ้นแล้วผมจะเป็นผู้จัดการให้น้ำเอง"
"ฉันไม่ได้ห้ามหรอกนะเรื่องที่จะให้น้องฉันไปเป็นดาราแต่ว่าแกจะดูแลน้องฉันได้จริงๆหรอ"
"พี่ก็รู้นี่ว่าผมรักเธอ..มาตั้งนานแล้ว ผมเคยทำให้เธอเสียใจมากและผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก"
"ถ้าทำได้อย่างงั้นจริง ฉันก็อนุญาตนะ ว่าแต่แกจะไม่บอกเรื่องนี้กับน้ำหรอ"
"เรื่องที่มีคนจ้องทำร้ายน้ำผมบอกแน่ครับ"
"ป่าวไม่ใช่ เรื่องที่แกคือคนที่มันรักในสมัยก่อนและเรียกว่า"พี่"หน่ะสิ แกน่าจะบอกให้น้ำมีความสุขนะ"
"ผมไม่คิดอย่างนั้นนะพี่ ผมว่าน้ำคงจะลืมผมไปแล้วหล่ะเพราะผมทำให้เธอเจ็บขนาดนั้น"
"พยายามเข้าหล่ะ ฉันเชียแกนะเว้ยไอ้รุ่นน้อง"
"ขอบคุณครับ พี่เน่า"เฮ้ย!ปากหมาจริงๆเลยเรา
"อะไรว่ะอุสาห์เชีย"
"ผมพูดผิดนิดเดียวเอง "
"เดียวเปลี่ยนใจซะเลย
"
"ขอโทษคร๊าบๆ"เกือบไปแล้วสิ 
"รีบเข้าไปข้างในเถอะเดี๋ยวน้ำสงสัย เดี๋ยวฉันไปหาซื้อกาแฟแถวนี้ดีฟ่า ฝากน้ำด้วยนะ"
"ครับๆ"พี่พูดเหมือนจะไปรบเลยนะครัฟแฮะๆ
แอ๊ด~~
"พี่นายเมื่อกี้ที่น้ำถามว่า อ่าวพี่ซันเองหรอค่ะ แล้วพี่นายไปไหนหรอ"
"ไปซื้อกาแฟหน่ะ"เห็มมั้ยขนาดอยู่กับผู้ชายที่ไม่ใช่พี่เธอยังไม่แสดงท่าทางรังเกียจสักคำ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมห่วงได้ยังไง
"แล้วน้ำจะมาเป็นดารารีป่าว"
"เออคือน้ำ"
"พี่ขอร้องนะน้ำ"ผมขอร้องเธออย่างที่ไม่เคยขอใครมาก่อน
"ถ้าพี่ซันอยากให้น้ำเป็นจริงๆน้ำจะช่วยพี่ก็ได้"
"ขอบคุณนะน้ำ ^ ^ "
กริ้งๆกริ้งๆ
"พี่ซัน โทรศัพท์ดัง"
"อ๋อ55งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวแปปนึงนะ"
ปัง!
"เฮ้อ!"พี่นายนะอยู่ๆก็ให้พี่ซันมาอยู่กับน้ำแถม2ต่อ2ด้วยยยยย เกือบใจละลายแล้วมั้ยหล่ะ ก็ดูสิ
อยุ่ๆก็มาขอให้เป็นดาราแต่ความรู้สึกของฉันมันเหมือนขอเป็นแฟนเลยอ่ะ รู้สึกเหมือนเกร็งไปทั้งตัวเลย เหงื่ออกมาจนโรงพยาบาลน้ำท่วมแย้วว(เว่อร์ไปป่ะ)
"ห้าว ง่วงจัง นอนดีฟ่า"
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
เวลา 2:30 น. (Pm.)
แอ๊ด~~~
ตึกๆตึกๆตึกๆ โอ๊ยเสียงอะไรหน่ะ คนจะหลับจะนอน เอ๋รู้สึกเหมือนเสียงอยู่ปลายเตียง
ชั่งเถอะ นอนดีฟ่า ครอก ครอก~~
ตึกๆตึกตึก!เสียงมันดังขึ้นอ่ะ
"ใครหน่ะ"และฉันก็ได้คำตอบคือ เงียบ~~~~
"ชะฉันถามว่าคะใคร"เงียบทำไมเล่า
"หึหึ"รึว่า เงาอะไรเหมือนผู้หญิงเลยอ่ะ
"ว้าย!!!!!ช่วยด้วย!!!!!"
"เฮ้ย จะตะโกนทำไม"
"กะก็ น้ำได้ยินเสียงเหมือนคนวิ่ง"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า"
"พี่ซันเปิดไฟให้หน่อย"
แกร๊ก
"กรี๊ด~~/ว้ายยยยย"
"หยุด!ฉันเองพวกแกจะตะโกนเพื่อ??"
"เอ๋???"
"เฮ้ยไอ้ซันเมื่อกี้แกแต้วแตกป่าวว่ะ"
"เมื่อไม่ได้ร้องสักหน่อย"
"ละแล้วเสียงใครกัน"พูดพร้อมกัน
"ยัยริบบิ้น!"
"อ้าว เพื่อนน้ำเองหรอ"
"ค่ะ เพื่อนที่โรงเรียน แล้วมาได้ไงเนี่ย"
"แหะๆคือว่ามีธุระแถวนี้เลยมา"
"แล้วทำไมมาดึกจัง"
"ที่จริงมาตั้งแต่ได้ยินเรื่องเธอจากคนแถวนั้นแล้วล่ะแต่พอเข้ามาให้ห้อง"
ยัยริบบิ้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่ากลัวนิดๆเริ่มจาก
แอ๊ด
"เอาผลไม้ที่น้ำชอบมาฝากยัยน้ำต้องดีใจแน่ๆเบย หุหุ"
กึก กึก
"ใครหน่ะ กรี๊ด"
ปั๊ก! ริบบิ้นบอกว่าเธอถูกไม้ท่อนใหญ่ตีที่ต้นคอ แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"ไอ้คนที่ทำร้ายริบบิ้นต้องเป็นพวกที่จ้องจะทำร้ายน้ำแน่เลย"พี่นายเริ่มสัณนิษฐาน
---------------------------------------------------------------------------
เดี๋ยวมาแต่งต่อนะ ช่วงนี้การบ้านเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกก
อย่าลืมติดตามนะจ๊ะ บัย!
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
