The love (เว่อร์) รักนะยัยแก้มป่อง

           "พี่ค่ะ พี่สัญญากับน้ำแล้วนะ ว่าโตขึ้นพี่จะแต่งงานกับน้ำคนเดียว"
"อื้ม ได้สิ แต่น้ำห้ามนอกใจพี่นะ"
"ค๊าๆ น้ำจะรักพี่นะ"
 "กลับบ้านได้แล้วนะน้ำ ป่ะ"ม๊ามาแล้ว
"ได้ค่ะม๊า บ๊ายบายนะพี่"
"อื้ม "เมื่อเดินไปซักพัก ฉันก็เห็นพี่พูดอะไรบางอย่าง แต่ในตอนนั้นฉันยังเด็กอยู่เลยไม่คิดอะไรแต่พอมารู้อีกทีก็สายไปซะแล้ว
"ฮือๆๆๆอึกฮือๆๆพี่ทิ้งน้ำไปทำไมทะทำไมพี่ต้องไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศษล่ะ พี่บอกว่าจะเรียนที่เดียวกับน้ำนี่หน่า ฮือๆอึก"
"พะพี่ขอโทษนะน้ำ พี่สัญญาว่าพี่จะกลับมา"
ปึก!
"โอ๊ย ตกเตียงหรอเนี่ย"เฮ้อ ในตอนนี้พี่อยู่ที่ไหนกันนะทำอะไรอยู่ น้ำคิดถึงพี่มากนะ
ก๊อกๆๆก๊อก
"น้ำออกมากินข้าวได้แล้ว"
"ค๊าๆๆ"
แกร๊ก(เปิดประตูห้อง)
"อรุณสวัสดิ์ค่ะพี่นาย"อ้าวลืมมีพี่ซันด้วย
"กระแอมๆ"จึ๋ย
"พี่ซันด้วยค่ะ"
"อืม"
  ต่อจากนั้นการกินข้าวเช้าที่กดดันที่สุดในชีวิตก็ผ่านมาด้วยดีแล้วเราทั้ง3คนก็เดินทางมาโรงเรียน
"น้ำตั้งใจเรียนนะ เดี๋ยววันนี้กลับบ้านกลับพี่ซันนะ"
"ทำไมอ่า"
"ก็วันนี้มีประชุมหน่ะเลยน่าจะกลับประมาณ 4-5 ทุ่มหน่ะนะ"
"อ๋อคะ"
"ฝากน้องฉันด้วยนะ ไอ้ซัน"
"คร๊าบๆ"
 
 
 
 
 หน้าห้อง
"มาส่งแค่นี้นะ"
"ค่ะ"
"ไปล่ะ"
"เดี๋ยวคะ คือพี่ซันไม่ต้องมารับน้ำตอนเย็นก็ได้นะคะ"
"อืม งั้นเจอกันที่บ้านนะ"
"คะ"แหะๆที่ไม่ให้มารับน่ะหรอก็ดูสิมีนางชะนีนางไม้เกาะอยู่หน้าห้องเต็มไปหมด
"น้ำๆอยู่นี่"เสียงยัยริบบิ้นเพื่อนสนิทที่คอยให้กำลังใจฉันเสมอมาแล้วยิ่งตอนนั้น..เราเลิกกับเคมากี่อาทิตย์กันแล้วนะ
"นี่ยืนเป็นผีประตูอยู่ได้น้ำ"
"แฮะๆโทษทีๆ"
"เหม่ออะไรหรือว่าคิดถึงพี่ซันหรอ นี่ๆตกลงคบเป็นแฟนกับพี่เค้าใช่ม่ะ"
"ป่าว พี่เค้ามาส่ง"
"ทำไมอ่าพี่เค้าจีบน้ำหรอ"
"ไม่ใช่ๆพี่เขาเป็นลูกเพื่อนของม๊าหน่ะ"
"แล้ว???"
"ก็เลยมาอาศัยอยู่บ้านเราสักพัก"
"งั้นก็ดีเหมือนกันนะน้ำจะได้รีบลืมๆอีต้าบ้าคะ..เค"ริบบิ้นยังพูดไม่จบก็ชะงักไป
"หวัดดีน้ำ"
"หวัดดีเค"ถึงจะไม่ได้คบกันแต่ก็เป็นเพื่อนกันได้นี่เนอะ
"สบายดีมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆของมากของมากเลยย่ะอยู่สุขสบายดีตอนที่ไม่มีคนชื่อเค"ตอบแทนอีกแย้ว
"ริบบิ้น"ฉันกำราบริบบิ้น
"งั้นก็ดีแล้วล่ะ"
"ไม่ใช่นะเค เราคิดถึงเคมากนะ อยากให้เรากลับมาคบกันอีกหน่ะ"ที่ฉันพูดไปเป็นความจริงนะไม่ได้โกหกและหวังว่าเคจะเห็นใจ แค่สักนิดก็ยังดี
"เออคือ..."
"Hello เคสุดที่ร๊ากกกก"
"อย่าบอกนะว่านายคบกับยัยปลิงดูดเลือดหน่ะ"
"ก็ใช่หน่ะเซ้ ยัยลิ้นปลิ้น"ทั้งๆที่พึ่งเลิกกับเราไปแท้ๆ
"แหม่ ละวังโดนเขี่ยทิ้งนะจ๊า"
"ไม่มีวันหรอก แต่เสียใจด้วยนะน้ำ "อดีต"แฟนเธอมาหลงรักช้านนนน"
"อื้ม ยินดีด้วยนะ ป่าน ยินดีด้วยนะ เค"
"ขอบใจย่ะ"
"ขอบใจนะ น้ำเธอน่ารักมากเลย"
"แหม่น่ารักขนาดนี้ยังกล้าทิ้งเนอะ ตาต่ำจริงๆ"
"ว้ายยัยบ้ากล้าว่าฉันเรอะ"
"พอเถอะหน่าป่าน"เค
"ไปเถอะน้ำ แถวนี้โรคตาบอดเรื้อรังแพร่กระจาย เรารับไม่ด้ายยย "
"อืม"ต้องขอบคุณริบบิ้นที่ทำให้ผ่านพ้นเวลานี้ไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
 
 
 
 
เลิกเรียนแย้ว(ไวเหมือนโกหก)
ตอนนี้เด็กนักเรียนทุกคนทยอยกลับบ้านซึ่งถ้าถ่ายภาพไว้คงจะปลื้มปริ่มไปชั่วกาล
 
"นี่น้ำอยากรู้อ่า ว่าพี่ซันเค้าอยู่บ้านเธอจริงดิ่"
"อืม จริง"
"ว้าย งั้นฉันขอไปนอนค้างบ้านเธอได้ป่ะ"
"ได้สิ"
"เย้ ขอบใจจร้าาาา"
"จะไปวันไหนหรอ"
"อืม..งั้นเอาเป็นพรุ่งนี้เย็น น้ำว่างรึป่าว"
"ว่างๆมาเลย"
"เยส"
"แล้วพี่บอล แฟนเธอล่ะเขาจะไม่..."
"เราเลิกกันแล้วอ่ะ"จริงเด้
"อ้าว ทำไมหล่ะ"
"พี่เค้าบอกว่า เราเข้ากันไม่ได้ ชิ!ทีตอนแรก เราเข้ากันได้ดี๊ดี"
"ดูเธอไม่เสียใจเลยนะ"
"ก็นิดหน่อยแต่ เพราะฉันสวยเลือกได้เลยไม่ค่อยเสียใจหน่ะ"
"เราอยากเป็นแบบริบบิ้นได้มั้งจัง"
"แหม่ เธอหน่ะสวยอยู่แล้วหล่ะแต่หลังจากที่เธอมีแฟนเธอก็ทำตัวเหมือนไม่ยอมรับผู้ชายทั้งโลกยกเว้นอะเออ...นั้นแหละ แล้วใครจะกล้ามาจีบเธอล่ะ"
"ก็เรากลัวคนที่มาจีบเราเสียใจนี่หน่า"
"น่าๆมันก็ต้องมีผิดหวังมั้งนิสนึง"
"งั้นหรอ"
"งั้นก่อนที่จะไปค้างบ้านน้ำเราไปเสริมสวยร้านประจำเรามั้ย ไปนะๆ"
"อื้มนั้นสิเนอะ"เราควร..จะเปลี่ยนแปลงตัวเองสินะ น้ำกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้ว
 
 
"เฮ้ น้องริบบิ้น"
"พี่ท๊อป"
"นี่เพื่อนหรอ"
"ใช่แย้ว"
"งั้นเราไปก่อนนะ"ที่บอกเพราะไม่อยากกวนคู่รักหน่ะ กิ้ว
"อ่าวเธอจะเดินกลับคนเดียวได้หรอ"แหม่เป็นที่นึ่งปลาทูเลยนะเนี่ย(ซึ้ง)เพื่อนชั้น
"ได้ๆ"ฉันตอบไป
"จริงเดี๋ยวให้พี่ท๊อปไปส่งก็ได้นะ"
"อ่ะ เดี๋ยวพี่ไปส่ง"พี่ท๊อปนี่ก็ใจดีเกิน
"ไม่เป็นไรค่ะๆเดี๋ยวน้ำกลับเองได้ ไปนะริบบิ้น"
"งั้นก็ บายเจอกันพรุ่งนี้นะ กลับบ้านดีๆหล่ะ ขอโทษด้วยนะ"
"ขอโทษทำไมเล่า เรากลับได้น่า"
เมื่อเดินมาได้สักพัก.... 
 
 
 
 ในทางกลับบ้านฉันคิดว่าไม่เคยเห็นซอยเปลี่ยวๆแบบนี้เพราะปกติจะนั่งรถมาเลยไม่ทันสังเกต ไฟก็ดับๆติดๆเหมือนอยู่ในหนังสยองขวัญ
 
ตึก ตึก ตึก ตึก
"ใครหน่ะ" ไม่มี แล้วเสียงเท้ามันคืออะระ...ว้าย!
"แหม่ เป็นนักเรียนของเมอมิล่าด้วย น่ารักอย่างนี้ปล่อยไปคงเสียดายแย่นะเนี่ย"
"ว้าย!ปล่อยนะ ไอ้บ้ากาม โรคจิต "
"ด่าน่ารักจังนะแต่ พี่คงเล่นกับน้องแบบเด็กๆได้ไม่นานเพราะพี่จะ"ทำ"อะไรๆแบบผู้ใหญ่ไงล่ะ
"ปล่อยนะ จึก"
"อ๊าก ไอ้เด็กบ้า มากัดมือฉันทำไม"ในเวลานี้รู้แค่ว่าต้อง วิ่ง วิ่ง และวิ่ง
"จับได้แล้ว555 จบเกมวิ่งไล่จับแล้วล่ะ" ถูกจับได้ซะแล้ว
"ปล่อยฉะ..."ไอ้บ้าโรคจิตนั้นมันต่อยท้องฉันหรอ ทำไมมันจุกขนาดนี้ขยับตัวไม่ได้เลย ชีวิตฉันจะต้องจบตอนนี้หรอ พี่นาย พ่อ แม่ พี่  น้ำตาอุ่นๆเริ่มคลออยู่ในตัวตาของฉัน
"บังอาจมากนะที่ทำให้น้ำร้องไห้หน่ะ!"เสียงใครกันหน่ะ
"เฮ้ยแกเป็นใครว่ะ"
"เป็น ซัน แห่งโรงเรียนเมอมิล่าไงล่ะ"พี่ซันงั้นหรอ
"เฮ้ย ซวยแล้วไง"
"ปล่อยยัยนั้นซะ"
"อะได้"
"แล้วอย่าคิดหนีหล่ะ"
"หึ แล้วใครจะไปยืนเฉยกันเล่า"
ปัง!
"อ๊าก แกยิงขาฉันทำไมว่ะ"
เสียงปืนนี่หน่า
"ยกมือขึ้นตอนนี้ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว"หลังจากนั้นสมองฉันก็วูบดับไป
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"น้ำๆๆน้ำ"กระพริบตาๆ
"พี่นาย น้ำอยู่ที่ไหน"
"อยู่ที่โรงพยาบาล"
"ขนาดนั้นเลยหรอ แล้วน้ำรอดมาได้ยังไง"
"ไอ้ซันช่วยไว้"
"แล้วพี่ซันอยู่ไหนคะ"
"อ๋อ มันไปทำธุระของมันหน่ะ"
"วันนี้น้ำมีเรียนอ่ะ"
"พี่โทรไปบอกครูแล้วแต่บอกว่าน้ำป่วยหน่ะ"
"ดีแล้วล่ะ"
"พี่นาย"
"หืม??"
"พี่นายจำลูกเพื่อนแม่ที่สมัยก่อนที่เคยเล่นกับน้ำได้มั้ย"
"ดะได้ซิ ทำไมหรอ"
"คือน้ำอยากรู้ว่า"
แอด(ประตูๆ)
"น้ำ มีเรื่องอยากขอร้องหน่อย"พี่ซัน
"ขอบคุณนะคะพี่ซันที่ช่วยน้ำเอาไว้"
"ไม่เป็นไร"
"แล้วพี่ซันอยากให้น้ำช่วยอะไรหรอคะ"
"พี่อยากให้น้ำเป็นดาราในสังกัดพ่อพี่ให้หน่อย"
"เฮ้ย น้องเพิ่งเกิดเรื่องไม่นานให้ไปทำงานเลยหรอ"พี่นาย
"เอาไว้เมื่อไหร่ก็ได้น่า แค่ขอคำยืนยันก่อนหน่ะ"
"แล้วรีบบอกเพื่อ"
"ออกมาคุย!"เอ๋??
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ผมไม่คิดว่าเรื่องมันจะง่ายนะแต่ถ้าน้ำเป็นดาราก็จะมีคนสนใจมากขึ้นทำให้คนที่จ้องทำร้ายน้ำเข้าหาได้ยากขึ้น
 
"แกเป็นบ้าอะไรว่ะเนี่ย"พี่นายพูดอย่างอารมณ์เสีย
"ผมสืบได้ว่าไอ้บ้ากามที่บุกทำร้ายน้ำถูกจ้างมา"
"ห๊า จริงหรอว่ะ"
"ใช่ ผมถึงต้องการให้น้ำเป็นดารา"
"เพื่อ???"
"คนจะได้รู้จักเธอมากขึ้นแล้วผมจะเป็นผู้จัดการให้น้ำเอง"
"ฉันไม่ได้ห้ามหรอกนะเรื่องที่จะให้น้องฉันไปเป็นดาราแต่ว่าแกจะดูแลน้องฉันได้จริงๆหรอ"
"พี่ก็รู้นี่ว่าผมรักเธอ..มาตั้งนานแล้ว ผมเคยทำให้เธอเสียใจมากและผมจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก"
"ถ้าทำได้อย่างงั้นจริง ฉันก็อนุญาตนะ ว่าแต่แกจะไม่บอกเรื่องนี้กับน้ำหรอ"
"เรื่องที่มีคนจ้องทำร้ายน้ำผมบอกแน่ครับ"
"ป่าวไม่ใช่ เรื่องที่แกคือคนที่มันรักในสมัยก่อนและเรียกว่า"พี่"หน่ะสิ แกน่าจะบอกให้น้ำมีความสุขนะ"
"ผมไม่คิดอย่างนั้นนะพี่ ผมว่าน้ำคงจะลืมผมไปแล้วหล่ะเพราะผมทำให้เธอเจ็บขนาดนั้น"
"พยายามเข้าหล่ะ ฉันเชียแกนะเว้ยไอ้รุ่นน้อง"
"ขอบคุณครับ พี่เน่า"เฮ้ย!ปากหมาจริงๆเลยเรา
"อะไรว่ะอุสาห์เชีย"
"ผมพูดผิดนิดเดียวเอง "
"เดียวเปลี่ยนใจซะเลย"
"ขอโทษคร๊าบๆ"เกือบไปแล้วสิ 
"รีบเข้าไปข้างในเถอะเดี๋ยวน้ำสงสัย เดี๋ยวฉันไปหาซื้อกาแฟแถวนี้ดีฟ่า ฝากน้ำด้วยนะ"
"ครับๆ"พี่พูดเหมือนจะไปรบเลยนะครัฟแฮะๆ
 
 
 
 
 
 
 
 
 
แอ๊ด~~
"พี่นายเมื่อกี้ที่น้ำถามว่า อ่าวพี่ซันเองหรอค่ะ แล้วพี่นายไปไหนหรอ"
"ไปซื้อกาแฟหน่ะ"เห็มมั้ยขนาดอยู่กับผู้ชายที่ไม่ใช่พี่เธอยังไม่แสดงท่าทางรังเกียจสักคำ แล้วอย่างนี้จะไม่ให้ผมห่วงได้ยังไง
"แล้วน้ำจะมาเป็นดารารีป่าว"
"เออคือน้ำ"
"พี่ขอร้องนะน้ำ"ผมขอร้องเธออย่างที่ไม่เคยขอใครมาก่อน
"ถ้าพี่ซันอยากให้น้ำเป็นจริงๆน้ำจะช่วยพี่ก็ได้"
"ขอบคุณนะน้ำ ^ ^ "
กริ้งๆกริ้งๆ
"พี่ซัน โทรศัพท์ดัง"
"อ๋อ55งั้นเดี๋ยวพี่ขอตัวแปปนึงนะ"
ปัง!
 
 
 
 
 
 
 
 
 
"เฮ้อ!"พี่นายนะอยู่ๆก็ให้พี่ซันมาอยู่กับน้ำแถม2ต่อ2ด้วยยยยย เกือบใจละลายแล้วมั้ยหล่ะ ก็ดูสิ
อยุ่ๆก็มาขอให้เป็นดาราแต่ความรู้สึกของฉันมันเหมือนขอเป็นแฟนเลยอ่ะ รู้สึกเหมือนเกร็งไปทั้งตัวเลย เหงื่ออกมาจนโรงพยาบาลน้ำท่วมแย้วว(เว่อร์ไปป่ะ)
"ห้าว ง่วงจัง นอนดีฟ่า"
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
...
เวลา 2:30 น. (Pm.)
แอ๊ด~~~
ตึกๆตึกๆตึกๆ โอ๊ยเสียงอะไรหน่ะ คนจะหลับจะนอน เอ๋รู้สึกเหมือนเสียงอยู่ปลายเตียง
ชั่งเถอะ นอนดีฟ่า ครอก ครอก~~
ตึกๆตึกตึก!เสียงมันดังขึ้นอ่ะ 
"ใครหน่ะ"และฉันก็ได้คำตอบคือ เงียบ~~~~
"ชะฉันถามว่าคะใคร"เงียบทำไมเล่า
"หึหึ"รึว่า เงาอะไรเหมือนผู้หญิงเลยอ่ะ
"ว้าย!!!!!ช่วยด้วย!!!!!"
"เฮ้ย จะตะโกนทำไม"
"กะก็ น้ำได้ยินเสียงเหมือนคนวิ่ง"
"ไม่มีอะไรหรอกน่า"
"พี่ซันเปิดไฟให้หน่อย"
แกร๊ก
"กรี๊ด~~/ว้ายยยยย"
"หยุด!ฉันเองพวกแกจะตะโกนเพื่อ??"
"เอ๋???"
"เฮ้ยไอ้ซันเมื่อกี้แกแต้วแตกป่าวว่ะ"
"เมื่อไม่ได้ร้องสักหน่อย"
"ละแล้วเสียงใครกัน"พูดพร้อมกัน
"ยัยริบบิ้น!"
"อ้าว เพื่อนน้ำเองหรอ"
"ค่ะ เพื่อนที่โรงเรียน แล้วมาได้ไงเนี่ย"
"แหะๆคือว่ามีธุระแถวนี้เลยมา"
"แล้วทำไมมาดึกจัง"
"ที่จริงมาตั้งแต่ได้ยินเรื่องเธอจากคนแถวนั้นแล้วล่ะแต่พอเข้ามาให้ห้อง"
ยัยริบบิ้นเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ซึ่งมันเป็นเรื่องที่น่ากลัวนิดๆเริ่มจาก
แอ๊ด
"เอาผลไม้ที่น้ำชอบมาฝากยัยน้ำต้องดีใจแน่ๆเบย หุหุ"
กึก กึก
"ใครหน่ะ กรี๊ด"
ปั๊ก! ริบบิ้นบอกว่าเธอถูกไม้ท่อนใหญ่ตีที่ต้นคอ แล้วก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย
"ไอ้คนที่ทำร้ายริบบิ้นต้องเป็นพวกที่จ้องจะทำร้ายน้ำแน่เลย"พี่นายเริ่มสัณนิษฐาน
---------------------------------------------------------------------------
เดี๋ยวมาแต่งต่อนะ ช่วงนี้การบ้านเยอะมากกกกกกกกกกกกกกกก
อย่าลืมติดตามนะจ๊ะ บัย!