ภพรักหิมวันต์

  "ข้าจะทำเยี่ยงไรดี เพื่อกำจัดนางสุวรรณรัศมี ปทุมทอง!"

เสียงของโฉมสุรางค์ทำให้นางกำนัลคนสนิทถึงกับต้องตกใจ  แต่ปทุมทองค่อยๆรวบรวมสติ ก่อนจะเอ่ยตอบผู้เป็นนาย

  " ทรงพระทัยเย็นไว้ก่อนเพค่ะ หม่อมแม่"

  ปทุมทองเอ่ยกับผู้เป็นนายด้วยความหวังดี  แต่สิ่งที่ปทุมทองได้กลับมาช่างแตกต่างเสียเหลือเกิน

  "นี่เจ้าจักให้ข้าใจเย็นได้เยี่ยงไร นี่ก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว ยิ่งตอนนี้มันมีโอรสให้เจ้าพี่จิตราสูร เจ้าพี่ก็ยิ่งหลงมัน จนไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา!"

  โฉมสุรางค์กล่าวอย่างไม่สบอารมณ์ ทำให้ปทุมทองสงสารผู้เป็นนายอย่างจับใจ ก่อนจะคิดแผนการอะไรบางอย่างได้

  "แล้วหม่อมแม่อยากให้องค์เหนือหัวจิตราสูรหลงหม่อมแม่บ้างไหมล่ะเจ้าค่ะ"

  "ก็ต้องอยากสิ!!  ว่าแต่เจ้าจักทำการใด?"

  โฉมสุรางค์ถามนางกำนัลคนสนิทอย่างสงสัย

  "โบราณกล่าวไว้ว่า ไม่ได้ด้วยเลห์ ต้องเอาด้วยกลเพค่ะ"

  ปทุมทองกล่าว ก่อนจะขยับกายเข้ามากระซิบกระซาบข้างๆหู เพื่อบอกแผนการชั่วร้ายเร้นลับ เรียวปากของโฉมสุรางค์ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเลห์อย่างคาดไม่ถึง

  "เป็นยังไงเจ้าค่ะ แผนของหม่อมฉัน"

  "เจ้าฉลาดกว่าที่ข้าคิดไว้นะ ปทุมทอง รีบไปนำของที่เจ้าว่ามาให้ข้าแล้วกัน"

  ทางด้านของพญายักษ์จิตราสูร

  เมื่อจิตราสูรทรงงานเสร็จก็ทรงเสด็จมาหาหญิงผู้เป็นที่รักด้วยจิตเสน่หา ก่อนจะพบว่านางกำลังนั่งปักผ้าทรงของจิตราสูรอยู่บนตั่งทอง โดยปราศจากวิชุตา

  มันทำให้เขายิ้มได้เมื่อเห็นถึงความตั้งใจของนางที่ทำอะไรเพื่อเขาขนาดนี้ เพราะเขาเคยตั้งใจปักสไบให้นาง ถึงแม้ว่าเขาจะปักไม่งดงาม แต่เขาก็รู้ดีว่า...นางจะมีความสุขแค่ไหนตอนที่เธอได้ผ้าสไบผืนนั้น

 จิตราสูรค่อยๆเดินไปข้างหลังสุวรรณรัศมีแล้วสวมกอดเธอไว้จากทางด้านหลัง แต่นางกลับตีมือเขาเข้าให้

  "เอาอีกแล้วนะเพค่ะ"

  "ก็ตัวเจ้าหอมนี่นา ข้าอยากอยู่ใกล้ๆตลอดเวลาเลย"

 ว่าแล้วพญายักษ์ก็นำพระนาสิกไปซุกตามซอกคอระหงส์ของหญิงสาว แต่คราวนี้สุวรรณรัศมีผลักเขาออกได้อย่างง่ายดาย

  "ก็พระองค์จะหอม ต่อให้หม่อมฉันไม่อาบน้ำ พระองค์ก็บอกว่าหอมอยู่ดี"

  จิตราสูรหัวเราะน้อยๆ เมื่อนางรู้ทัน จะให้เขาอดใจไหวได้ไง ในเมื่อตอนนี้สุวรรณรัศมีดูสวยขึ้นกว่าเดิมตั้งเยอะ ถึงแม้นางจะมีลูกให้เขาสองคนแล้วก็ตาม ก่อนจะหันไปทอดพระเนตรมองฉลองพระองค์ที่สุวรรณรัศมีตั้งใจทำมาให้

  " นี่เจ้าทำให้ข้างั้นรึ?"

  "เพค่ะ  หม่อมฉันหวังว่าพระองค์จะทรงพอพระทัย"

  สุวรรณรัศมีกล่าวอย่างเนียมอาย ทำให้จิตราสูรอดเอ็นดูไม่ได้ 

  "ของสิ่งใดที่เจ้าทำให้ข้า ข้าก็พอพระทัยหมดแหละ"

  จิตราสูรกล่าว ก่อนจะพาพระมเหสีคู่พระทัยไปเดินเล่นในอุทยานสิงคลี

  "เอ่อ..."อยู่ๆ สุวรรณรัศมีก็รู้สึกปวดท้องขึ้นมา 

  "หม่อมฉันขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะเพค่ะ" นางบอกเขา 

  จิตราสูรพยักหน้าพร้อมยิ้มละมุน ทำให้หญิงสาวพลอยยิ้มไปด้วย

  เมื่อร่างอรชรของสุวรรณรัศมีเดินหายเข้าไปในตำหนักใหญ่แล้ว เสียงใสแต่แฝงไปด้วยความร้ายกาจก็ดังขึ้นมาข้างกายชายหนุ่ม

  "เจ้าพี่ทรงเสด็จมายังอุทยานสิงคลีเพียงผู้เดียวหรือเพค่ะ"  หญิงสาวเอ่ยถาม ขณะที่จิตราสูรหันไปทอดพระเนตรนางด้วยความแปลกพระทัย

  " เจ้ามาอยู่ข้างหลังข้าตั้งแต่เมื่อไรกัน?"

  "หม่อมฉันนึกว่าเจ้าพี่รู้ตัวเสียอีก"

  "ว่าแต่เจ้ามีอะไรงั้นหรือ?"

  จิตราสูรรีบเปลี่ยนเรื่อง

  "หม่อมฉันมาหาเจ้าพี่ต้องมีเรื่องด้วยหรือ ถ้าบอกว่าแค่หม่อมฉันคิดถึงเจ้าพี่ได้หรือเปล่าเพค่ะ"

  "ทำไมจะไม่ได้ล่ะ"

 จิตราสูรกล่าวออกไป ความจริงแล้วเขาไม่อยากทำร้ายจิตใจนางเท่าไรนัก

  "แต่เจ้าพี่คงไม่เคยคิดถึงหม่อมฉันใช่ไหมเพค่ะ"  นางย้อนชายหนุ่ม  ชายหนุ่มจึงตอบกลับไปเรียบๆ เพราะเขาไม่อยากให้นางเสียพระทัย

  "ข้าไม่มีเวลาคิดถึงผู้ใดทั้งนั้นแหละ"

  'เพราะเจ้าพี่เอาเวลาไปขลุกอยู่แต่กับนังสุวรรณรัศมี จนลืมคนอื่นไปหมดน่ะสิ!"

 โฉมสุรางค์ได้แต่คิดในใจ แต่ไม่กล้าเอ่ยวาจาออกไป

  "หม่อมฉันมาหาเจ้าพี่ เพราะหม่อมฉันเห็นเจ้าพี่ทรงงานดึกทุกวัน หม่อมฉันจึงทำโอสถที่ช่วยให้คลายความอ่อนเพลียจากการทรงงานเพค่ะ หม่อมฉันขอพระราชทานอนุญาตยกไปให้เจ้าพี่เสวยในราตรีนี้ได้หรือไม่เพค่ะ"

  เมื่อชายหนุ่มเห็นดังนั้น เขาก็ไม่กล้าปฏิเสธไมตรีจิตนาง

  "เอาเถอะ ข้าอนุญาต"

  ชายหนุ่มเอ่ยกับหญิงสาว โดยหารู้ไม่ว่าโฉมสุรางค์มีแผนการร้ายซ่อนอยู่

  "ขอบพระทัยเพค่ะ หม่อมฉันขอตัวไปเตรียมของก่อนนะเพค่ะ แล้วราตรีนี้เจอกันเพค่ะ"

  โฉมสุรางค์หมุนตัวเดินกลับไปยังตำหนักอีกครั้งพร้อมกับยิ้มอย่างสะใจ!!

  'แล้วข้าจะทำให้เจ้าพี่เรียกหาแต่ชื่อข้า จนลืมนังสุวรรณรัศมีไปเลย!'

 อู้วววววว!!  ลั้ลล้า จบไปอีกบทและนะ  คอมเม้นต์ให้กำลังใจไรท์หน่อยนะ *____*