ภพรักหิมวันต์

 หลังจากที่วรินนาราได้ใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว ความจริงเธอคิดจะบินหนีไปด้วยซ้ำแต่ถ้าทำอย่างนั้น ธีรสุวัฒน์ก็ต้องรู้ว่าเธอเป็นยักษณกินรี วรินนาราค่อยๆใช้นิ้วมือเรียวยาวสัมผัสกับเขี้ยวขาวที่อยู่ที่มุมปากทั้งสองข้าง ซึ่งตอนนี้เขี้ยวของเธอก็เริ่มยาวขึ้นมากแล้ว อีกไม่นานมันคงต้องยาวออกมาเหมือนเหล่ายักษาแน่ๆ วรินนาราค่อยๆใช้มนต์เก็บเขี้ยวของเธอเพื่อไม่อยากให้ใครตกใจในความ 'ครึ่งยักษ์ครึ่งกินรีของเธอ'

"นี่เจ้าจะชักช้าอีกนานไหมเนี่ย ข้าจะหันหลังกลับแล้วนะ"

"เดี๋ยวก่อนสิ!! ข้ายังแต่งตัวไม่เสร็จเลย"

วรินนาราบอกชายหนุ่ม ที่ซึ่งตอนนี้เขาหันหลังให้เธออยู่เพราะเธอไม่อยากให้เขามองเธอแต่งตัว ความจริงแล้วเธอแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยนานแล้ว แต่เธอแค่อยากแกล้งเขาเท่านั้น หญิงสาวค่อยเดินไปด้านหลังชายหนุ่มก่อนที่จะ...

"เฮ้ยยยยยยยยยยยยยย!!"

ตู้มมมมมมมมมมมมมมมม!!

เสียงของบุรุษหนุ่มเอ่ยอุทานด้วยความตกใจ ทำให้วรินนาราสะใจเป็นอย่างมาก ใช่แล้ว!! เธอเป็นคนผลักนาคาหนุ่มลงไปในธารน้ำตกเอง

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"

เสียงสรวลของหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มที่บัดนี้ร่างกายเปียกไปด้วยสายธาราจากธารน้ำตกเอ่ยอย่างเสียหน้า ก็จ้าวนาคาอย่างเขาต้องเสียทีสตรีร่างเล็กผู้นี้หรือนี่!!

"เจ้า!!"ธีรสุวัฒน์เอ่ยอย่างเจ็บแสบเมื่อเห็นร่างบางแลบลิ้นใส่

"แบร่!! ข้าไปก่อนนะ บาย " วรินนารายกแขนขึ้นข้างหนึ่ง กางฝ่ามือออก แล้วก็โบกไปมาตามธรรมเนียมการลาที่คุ้นเคย 

"เจ้าอย่าหวังเลย"

นาคาหนุ่มเอ่ยแผ่วเบาอย่างมีเลสนัย ก่อนจะกลายร่างเป็นนาคาสีเขียวมรกตที่เข้ามารัดยักษณกินรีตัวยุ่งไว้

"ปล่อยข้านะ!! ธีรสุวัฒน์"

วรินนาราใช้พละกำลังทั้งหมดของเธอช่วยในการดิ้นรนให้พ้นจากการพันธนาการนี้ แต่แรงยักษาของเธอไม่สามารถสู้แรงขององค์นาคราชอย่างธีรสุวัฒน์ได้

"ถ้าอยากให้ข้าปล่อย เจ้าก็ต้องเรียกข้าว่าพี่สิ วรินนารา"

ข้อต่อรองของนาคหนุ่มทำให้หญิงสาวอย่างจะปรี๊ดแตก ถ้ารู้ว่าจะต้องมาเจอ 'เจ้างูเขียวเจ้าเลห์' อย่างเขา เธอสู้อยู่ในโลกมนุษย์ดีกว่า 12ปีที่ผ่านมา ดูเหมือนเขาจะเจ้าเล่ห์ขึ้นเยอะเลย

"ไม่!!"

สั้นๆง่ายๆคำเดียวจบ!!

คำตอบของหญิงสาว ทำให้นาคาหนุ่มมองหญิงสาวอย่างเอือมระอา นี่นางจะหัวดื้อไปถึงไหนเนี่ย?? ไม่รู้ทำไมเวลาที่เขามองหน้าเธอ เขามักจะนึกถึงกินรีน้อยผู้นั้นเสมอ 'แก้วกุสุมา' กินรีน้อยที่กุมหัวใจของเขาแต่แรกพบ 12ปีที่ผ่านมา เขายังคงมีหวังว่าจะได้เจอนาง จนเขาได้มาเจอ 'วรินนารา' นางช่างมีส่วนคล้ายกับแก้วกุสุมาเหลือเกิน บางทีเขายังอดคิดไม่ได้ว่านางกับแก้วกุสุมาคือคนๆเดียวกัน

"ถ้าเจ้าไม่เรียก ข้าจะไม่ปล่อยเจ้า"

 นาคหนุ่มใช้ไม้แข็งเป็นข้อต่อรอง ก่อนจะค่อยๆ 'รัด' นางแน่นขึ้นมาอีก แต่สัมผัสนี้ให้ความรู้สึกเหมือนเมื่อ 12 ปีก่อน ตอนที่เขาพบกับแก้วกุสุมาเป็นครั้งแรก

"ก็ได้!!"

วรินนาราตอบ ถ้าเขาไม่ใช้ไม้นี้ เธอก็จะไม่ยอมเรียกเด็ดขาด!! แต่ความจริงแล้ว เธอไม่อยากใกล้ชิดเขาไปมากกว่านี้ต่างหาก ชิ!! เจ้างูเขียวเจ้าเล่ห์!

"งั้นเรียกให้ข้าดูก่อนสิ ข้าถึงจะปล่อยเจ้า"

ธีรสุวัฒน์เอ่ยกับร่างบาง ก่อนจะค่อยๆคืนร่างเป็นมนุษย์ แต่นาคาหนุ่มก็ยัง 'สวมกอด' เธออยู่ ก่อนจะค่อยๆยืนพระพักตร์ไปเกยกับไหล่มนของหญิงสาว ทำให้เจ้าตัวที่โดนจู่โจมมีสีหน้าแดงระเรื่อทันที คงเป็นเพราะความใกล้ชิดของชายหนุ่มตรงหน้ากระมัง ที่ทำให้หัวใจน้อยๆของเธอหวั่นไหวได้ขนาดนี้

"กะ...กะ...ก็ได้ เจ้าพี่ธีรสุวัฒน์!!"

นาคาหนุ่มค่อยๆคลายอ้อมกอดออกจากหญิงสาว ก่อนที่จะยักคิ้วข้างหนึ่งให้หญิงสาวด้วยท่าทียียวน ก่อนจะเสด็จออกจาก ณ ที่แห่งนั้นด้วยความสำราญใจ

อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!! เธอถูกหลอก!!

"กลับมาเดี๋ยวนี้นะ เจ้างูเขียวบ้า!!" อย่าให้มีโอกาสเมื่อไรนะ แม่จะหยิกให้เนื้อเขียวเชียว ฮึ่ม!!