นายตัวร้ายกับไอ่ประสาท

เป็นครั้งแรกที่รอมาเนิ่นนาน~~~ในที่สุดก็ถึงเวลาพักแล้วว เป็นโอกาศดีที่ผมจะเริ่มหาเพื่อนสักที
"ว่าไงเด็กใหม่" มีคนมาทักอีกแล้วว "หา??" ผมหันไปหาต้นเสียงพบกับผู้หญิงผิวขาวผมยาว          "ฉันชื่อ บาย นายชื่ออ่ะไรนะ" เป็นคนดีดีหนิ  "เราชื่อธนาเป็นนักเรียนใหม่ฝากตัวด้วย" ผมตอบด้วยน้ำเสียงสดใสเต็มที่เพราะหวังว่าจะมีเพื่อนสักที ^-^    "ก็รู้แล้วว่าเป็นเด็กใหม่จะบอกอีกทำไม" อ่าวๆกวนซะละยัยนี่   "อ๋อ เราบอกเฉยๆหนะ-..-"   "อ้อยินดีที่ได้รู้จักนะธนา ^-^ "   "แล้วไอ่ที่มันมาหาเรื่องเรานั้นชื่ออ่ะไรเหรอ "    ผมถามเธอด้วยความอยากรู้อยากเห็นเพราะดูเหมือนมันจะเป็นจิ็กโก๋ประจำห้องเพราะตอนมันมาหาเรื่องผมมีแต่คนซุบซิบกันทั้งนั้นเลย    "อ๋อไอ่นัทหนะเหรอนายไม่ต้องไปกลัวมัหรอกันก็ทำตัวกร่างไปวันๆแหละเดี๋ยวถ้ามันมาแกล้งอีกเราช่วยเอง"  ตุ็บ!!! เสียงทุบโต็ะกังมาแต่ใกลแสดงถึงสัญญาณอันตรายใกล้เข้ามา  "ไอ่เด็กใหม่ แกคุยอะไรกับบายหา!!!"  ไม่น่าพูดถึงมันเล้นจิงๆ    "ไอ่นัทแกเลิกแกล้งเด็กใหม่ได้ป่าวมันกลัวจนหัวหดแล้วไอ่งั่งเอ้ย" อ่าวๆๆๆทำไมยัยบายถึงพูดแบบนั้นใครกลัวไม่ได้กลัวเลยสักนิดจิ๋งจิง  "เดี๋ยวนะบายเรายังไม่ได้บอกว่ากลัวเลย"    "เอ่อหน่าบอกมันไปงี้แหละมันจะได้เลิกยุ่งกับนาย  ไอ่นัทละเลิกเรียกธนาว่าเด็กใหม่ได้ละเขามีชื่อไอ่สัสเรียกให้ดีๆด้วย" โอ้โหแม่คุณทุณหัวเป็นคนดีแท้ๆเลยอยากจะบอกมานานละว่ากรูเองก็มีชื่่อนะคร้าบบบ "เออๆก็ได้เรียกดีๆก็ได้เว้ย คุณธนามานี้หน่อย"โอ้วเรียกแบบนี้มีจุดประสงไม่ดีแน่ๆแต่ผมก็เดินเขาไปหามัน "ไอ่ธนา เอาเฟชบุ็คมรึงมา"  เมื่อกียังเรียกคุณซะดิบดี "จะเอาไปทำไม"  "ไม่ต้องรู้เอามาเหอะหน่าอย่าชักช้าเดี๋ยวโดนไอ่สัส"   ผมให้เฟชบุคมันไปแล้วเดินกลับมาหาบาย  "ว่าไงธนาไอ่นัทมันพูดอ่ะไรกับนาย"   "มันก็แค่ขอเฟชบุคไม่รู้จะเอาไปทำไม"   "แปลกจิงๆเลยทุกทีไอ่นัทไม่เคยตอแยใครถึงขนาดขอเฟชเลย"  อ่าวๆๆยังไงๆต้องภูมิใจมั้ยเนี่ยว่าเป็นคนแรกที่มันมาตอแยโอ้ยย   เวลาผ่านไปๆจนมาถึงเวลาที่นรอคอยเลิกเรียนนั้นเองง ผมต้องเดินไปรอรถรับส่งของผมก็ไม่รู้ว่าจะจอดใกลจากตึกที่ผมเรียนทำไมนักหนา-*- เมื่อเดินมาเรื่อยๆผมก็รู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ตามมาข้างหลังผมขวับผมหันไปมองก็เจอ ไอ่นัทนั้นเองงงง "มองทำไมไอ่สัสอยากโดนเหรอ"  มันคงไม่ได้ตามมาหรอกแค่จะเดินไปทางเดีึยวกัน ผมไม่สนใจเดินต่อไปเรื่อยๆ  แซ็บบบบ!!!เสียงรถเบรกเกือบชนผมแล้วใครมาขี่รถแบบนี้ว่ะ ผมหันไปมองบนรถมอไซ ไอ่นัทอีกแล้วครับคุณผู้ชม "เห้ยไอ่...ขี่รถยังไงว่ะไอ่สัสเอาซะกูล้มเลยเนี่ย"ผมด่ามันด้วยความโมโห  "ก็กูไม่เห็นหนิไอ่สัสไม่ตายก็บุญละ " ผมทำเป็นไม่สนใจลุกขึ้นเดินต่อทั้งๆที่เลือดก็ใหลเต็มขาอย่างโดนน้ำแดงราดขาคนอะไรนิสัยนี้เป็ยสัตว์ที่ลากไก่ไปกินในน้ำจิงๆเลย "ไอ่ธนาให้กูไปส่งห้องพยาบาลมั้ยไอ่สัสขามีเลือดขนาดนั้นมึงยังเดินได้อยู่นี้มึงเป็นคนรึป่าวว่ะสัส" โอ้โห้ยังมีน้ำใจจะไปส่งห้องพยาบาลเอากูไปโรงบาลไม่ดีกว่าเหรอไอ่สาสสส    "ไม่เป็นไรกูรีบกลับเดี๋ยวกูจะตกรถ" ผมตอบมันละเดินต่อไป แซ็บบ!! มันขี้รถปาดหน้าผมอีกแล้ววว "ขึ้นมาเดี๋ยวกูไปส่งตึกพยาบาลเร็วๆอย่าช้า"  นี้มันบังคับกันชัดเลยไอ่สัสผมเลยต้องซ้อนรถมันเพื่อไปทำแผลที่ตึกพยาบาลซึ่งก็ใกลโขจะรถของผม  โอ้ยยย!!!!ผมร้องลั่นห้องพยาบาลเมื่อครูพยาบาลเอาแอลกอฮอมาเช็ดให้เจ็บชิบหายยิ่งกว่าตอนล้มอีก T-T "ร้องทำไมไอ่สัสทำยังกะถูกฆ่าไอ่..."  แหม่ๆๆไอ่ตัวต้นเหตุทำกูเจ็บละยังจะมาถาม  "ก็มันเจ็บอ่ะไอ่สัส" การทำแผลของผมผ่านไปด้วยความเจ็บปวด ครูพยาบาลที่นี้มือเบาจิงๆเลย (ประชดหรอก) "รีบๆไปส่งกูที่รถเลยเดี๋ยวโดนรถทิ้งไอ่สัส" ผมบอกไอ่นัทด้วยความรีบร้อน  "กูบอกว่าจะมาส่งห้องพยาบาลไม่ได้บอกว่าจะส่งมึงกลับเชิญเดินกลับเองเหอะกูไปละ" ละมันก็ขึ้นค่อมมอไซละขี่ไปโดยไม่สนใจคนข้างหลังอย่างผมเลย การวิ่งเป็นสิ่งที่ดีที่สุดที่ผมควรทำในตอนนี้ โอ้ยยเหนื่อยก็เหนื่อยเจ็บก็เจ็บไอ่นัทนะไอ่นัทไอ่ตัวปัญหา พอผมวิ่งมาถึงที่รถผมนัดอยู่ก็พบแค่ความว่างเปล่า เสียงลมฟังเพราะจิงๆเลยในเวลานี้ ไอ่สัสโดนรถทิ้งตั้งแต่วันแรกเลยตังโทศัพก็หมดเงินติดตัวก็เหลือยู่ไม่กี่บาทขึ้นแท็กซี่คงๆไม่ได้ละจะทำยังไงกลับละกู้ววว T-T