Kanashimi android "หุ่นยนต์แห่งความโศกเศร้า"

                                            บทนำ

     ในห้องของเด็กหนุ่มอัจฉริยะที่มีอายุเพียงสิบเก้าปีมีเพียงเสียงพิมพ์คิย์บอร์ดอย่างคล่องแคล่วของเด็กหนุ่มสายไฟและสายคอมพิวเตอร์ที่พันกันจนยุ่งที่เชื่อมไปยังร่างของแอนดรอยที่หน้าตาเหมือนเด็กอายุสิบแปดปีที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงที่เหมือนเตียงผ่าตัดซะมากกว่า..

มาโคโตะ:ลงโปรแกรมเสร็จซักที

"มาโคโตะ"พูดพลางถอนหายใจและเสยผมขึ้นก่อนจะเดินไปยังร่างของแอนดรอยที่เค้าพึ่งลงโปรแกรมเสร็จมาโคโตะมองร่างบางนั่นอย่างใจจดใจจ่อเค้าดีใจสุดขีดแต่ก็ยังตีหน้าตายเหมือนเดิมเมื่อเห็นว่าดวงตาสีนำ้ตาลเป็นประกายของแอนดรอยสาวจ้องมองเค้าด้วยความงุนงง

แอนดรอย:สวัดดีค่ะ..คุณคือผู้สร้างชั้นเหรอคะ..?

มาโคโตะ:อืม..ชั้นชื่อว่ามาโคโตะ..จำไว้ด้วยล่ะ..

แอนดรอย:ค่ะ..ท่านมาโคโตะ..

มาโคโตะ:เรียกชั้นมาโคโตะก็พอ...

แอนดรอย:ค่ะ..มาโคโตะ

เมื่อเห็นสีหน้างุนงงของแอนดรอยสาวมาโคโตะจึงเผลอถอนหายใจพลางกุมขมับกอนจะกลับมาปั้นหน้าตายเหมือนเดิม

แอนดรอย:แล้วตัวชั้นมีชื่อว่าอะไรคะ..แล้วทำไมถึงสร้างชั้นขึ้นมาคะ...?

แอนดรอยสาวมองมาโคโตะผู้มอบร่างกายและชีวิตให้กับเธออย่างงุนงง

มาโคโตะ:ชั้นน่ะสร้างเธอขึ้นมาเพื่อให้คอยอยู่เป็นเพื่อนชั้นและคอยรับฟังปัญหาของชั้ทั้งความเครียดความเศร้าเธอต้องคอยรับฟังชั้นและชื่อของเธอคือคานะ..ยอมาจากคำว่า*kanashimi01(knsm01)..

คานะ:ค่ะจะทำการเก็บเข้าไฟล์memoryเดี๋ยวนี้ค่ะ..

มาโคโตะ:อืม..ต่อจากนี้ก็ฝากตัวด้วยล่ะ...คานะ...

*kanashimiแปลว่าความโศกเศร้า(ภาษาญี่ปุ่น)

[..Downloading to the first chapter...]