Kanashimi android "หุ่นยนต์แห่งความโศกเศร้า"

                บทที่1:หัวใจ..

     มาโคโตะ:คานะ..ชั้นมีเรื่องมาเล่าให้ฟัง...

มาโคโตะเดินเข้ามาด้วยสีหน้าหม่นหมองคานะซึ่งเมื่อกี้กำลังอ่านหนังสืออยู่หันไปมองมาโคโตะด้วยสีหน้างุนงง

คานะ:มีอะไรเหรอคะมาโคโตะ..?

มาโคโตะ: ....ก็..

มาโคโตะเดินไปนั่งข้างแอนดรอยสาวก่อนจะเริ่มเล่าเรื่อง..

มาโคโตะ:มีคนหาว่าชั้นเป็นคนไร้หัวใจล่ะชั้นจะไม่เสียใจหรอกนะถ้าไม่ใช่..คนที่ชั้นคิดว่าอย่างน้อยก็น่าจ่ะคบเป็นเพื่อนได้..

คานะ:แล้ว..ทำไมอยู่ดีๆ..เค้าถึงมาว่ามาโคโตะล่ะคะ..?

มาโคโตะ:ก็..เพื่อนสนิทเจ้านั่นกำลังโดนคนรุมซ้อมน่ะสิพอเจ้านั่นเห็นชั้นเดินมามันก็ตะโกนให้ชั้นช่วยหน่อยแต่ดูจากลักษณะแล้ว..มันมาแบบหมาหมู่ชั้นเลย..รีบเดินตามหาครูพอกลับมาเพื่อจะเข้าไปช่วยเพราะหาครูไม่เจอปรากฎว่าพวกที่รุมซ้อมก็ไปกันหมดแล้วเหลือแค่เจ้านั่นที่เดินไปประคองเพื่อนสนิทมันที่ตอนนี้กองอยู่กับพื้นพอเจ้านั่นเห็นชั้นก็เข้าใจผิดว่าชั้นหนีไปแล้วค่อยกลับมาสมนำ้หน้าหลังเรื่องจบแล้วเจ้านั่นเลยตะโกนว่า"ไอ้คนนิสัยแย่ไม่มีหัวใจแค่ขอให้ช่วยแค่นี้ยังไม่ทำเลยไอ้คนไร้หัวใจ!"..ชั้นก็พยามจะบอกความจริงแล้วแต่ก็ไม่ยอมฟังเลย...ชั้นมันไร้หัวใจเหรอ...

มาโคโตะพูดด้วยสีหน้าเจ็บปวดความหวังดีของเค้าดันกลายเป็นคมดาบกลับมาทิ่มแทงตัวเค้าเอง..คานะรู้สึกว่าต้องพูดอะไรบางอย่าง..เธอไม่ชอบเห็นสีหน้าแบบนั้นของมาโคโตะเลยอย่าน้อย..อย่างน้อยก็อยากทำให้มาโคโตะรู้สึกดีขึ้น..

ถึงแม้เธอจะทำได้แค่ปลอบใจ..

ถึงแม้เธอจะเป็นแค่''หุ่นยนต์"ที่ไม่มี''หัวใจ"...

แต่ว่า..ยังไงมาโคโตะก็คือเพื่อนคนสำคัญและเพื่อนเพียงคนเดียวของเธอ...

คานะ: ....

คานะ:ไม่จริงหรอกนะ..มาโคโตะ..มนุษย์ทุกคนน่ะมีหัวใจทั้งหมดนั่นแหละ..ไม่เป็นไรนะถึงคนอื่นๆจะมองว่ามาโคโตะไร้หัวใจ..แต่ว่าคานะน่ะ..เชื่อนะว่ามาโคโตะต้องมีหัวใจแน่ๆไม่งั้นจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง!

คานะพูดด้วยนำ้เสียงหนั่กแน่นจนมาโคโตะหลุดขำออกมา

มาโคโตะ:อุ่บ..พรืดดดด!ฮ่าๆๆยัยบ๊องนั่นมันหัวใจจริงๆที่ชั้นพูดถึงมันคนล่ะหัวใจ!ฮ่าๆๆยันคานะบ๊อง!

คานะ:???

คานะมองอย่างงุนงงมาโคโตะขำทำไมนี่เธอจริงจังนะ!แต่ช่างเหอะยังไงมาโคโตะก็อารมณ์ดีขึ้นแล้วแค่นี้คานะก็มีความสุขแล้วล่ะ..

มาโคโตะ:เอาเป็นว่ายังไงก็ขอบคุณนะคานะชั้นรู้สึกดีขึ้นแล้วล่ะ!

คานะ:อื้ม!ก็คานะน่ะเป็นเพื่อนของมาโคโตะยังไงล่ะ!

[..Dowloading to the next chapter...]