By Addicted to Love ตื้อดีนักเดี๋ยวแม่รักซะเลย!!

หลังจากที่พวกเราหาที่นั่งกันได้แล้ว ไม่นานนักคู่นัดบอดของพวกเรา ไม่สิ ของยัยสี่คนนี่มากกว่าไม่ใช่ฉัน ก็เปิดประตูเข้ามาพอดี

“ทางนี้ค่ะ^O^/” นาอึนยืนขึ้นโบกไม้โบกมือเรียกกลุ่มผู้ชายกลุ่มนั้น ซึ่งฉันไม่ได้สนใจมองเพราะกำลังง่วนกับเกมส์โทรศัพท์อยู่

“อ๊าย มีแต่คนหล่อๆทั้งนั้นเลยอ่ะ>///<” ยัยนิวเยียร์ที่นั่งข้างๆขัยอมยิ้มพูด

“สมแล้วละที่เป็นโรงเรียนเจ้าชายนะ กรี๊ด!!>///<” ยัยอมยิ้มพูดพร้อมส่งเสียงกรี๊ดเบาๆอย่างดี๊ด๊า ส่วนฉันแค่ชายตามองยัยอมยิ้มกับยัยนิวเยียร์ที่นั่งดี๊ด๊าอยู่ข้างๆ ฉันเท่านั้นแหละ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเล่นเกมส์ต่อ

“ขอโทษนะครับที่พวกผมมาช้า” เสียงผู้ชายพูดขึ้นซึ่งฉันไม่รู้หรอกว่าเป็นใครรู้แค่ว่าน่าจะเป็นคนในกลุ่มที่ยัยพวกนี้นัดบอดมานั่นแหละ

“ไม่เป็นไรค่ะ พวกเราก็เพิ่งมาถึงเมื่อกี้นี้เหมือนกันค่ะ” นาอึนเช่นเคยที่เป็นคนพูด

“งั้นเหรอครับ^ ^”

“ค่ะ^__^ งั้นเชิญพวกคุณนั่งตามสบายเลยค่ะ” นาอึนเชิญพวกเขานั่ง อ้อ! ฉันลืมบอกไปว่าที่นั่งของร้านเบเกอร์รี่สวิตตี้นี้เป็นที่นั่งสองฝั่งยาวน่ะ เลยนั่งได้หลายคน

“พวกคุณนี่น่ารักและสวยกันทุกคนเลยนะครับ^ ^”

“แหม ขอบคุณค่ะ” เสียงยัยเคียวโกะจีบปากจีบคอพูดจริต ได้ยินแค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่าผู้ชายพวกนี้ต้องหน้าตาดีมากๆกันทุกคนแน่ๆ

“ว่าแต่พวกคุณมากันแค่สี่คนเองเหรอค่ะ” นาอึนเป็นคนถามขึ้น เลยทำให้ฉันรู้จำนวนของพวกผู้ชายโดยไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมองให้เสียเวลาเล่นเกมส์

“อ๋อ! เปล่าหรอกครับ อีกคนมันไปเข้าห้องน้ำอยู่นะครับ เดี๋ยวมันก็มา” เสียงทุ้มกว่าผู้ชายที่พูดคนแรกพูดขึ้น

“เหรอค่ะ”

“ครับ ว่าแต่พวกคุณไม่สั่งอะไรกันเลยเหรอครับ” เสียงทุ้มที่ฟังนุ่มหูกว่าสองคนแรกที่พูดถาม อ้อ! ลืมบอกไปพอดีฉันมีความสามารถในการแยกแยะเสียงได้ดีนะ เลยรู้ว่าผู้ชายพวกนี้พูดไม่ใช่คนเดียวกัน

“คือว่าพวกเรารอสั่งพร้อมพวกคุณนะค่ะ จะได้ไม่เอาเปรียบกันไงค่ะ” คราวนี้ยัยนิวเยียร์เป็นคนพูดบ้าง “งั้นพวกเราก็สั่งกันเลยครับ”

“แล้วพวกคุณไม่รอเพื่อนคุณก่อนเหรอค่ะ”

“ไม่ต้องหรอกครับเดี๋ยวพวกผมสั่งเผื่อมันเอง”

“งั้น..ก็ได้ค่ะ” เมื่อยัยนิวเยียร์คลายความสงสัยเสียงผู้ชายคนนั้น ก็เลยสั่งเครื่องดื่มและขนมสองสามอย่างให้ทุกคน

“เฮ้ย! ทางนี้เว้ย” เสียงผู้ชายในกลุ่มนัดบอดร้องเรียกใครบางคนดังขึ้น

“อะ...ขอโทษนะครับที่ผมมาช้า” ไม่นานเสียงผู้มากใหม่ก็ดังขึ้น

“........” เสียงของสาวๆเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะเอ่ยขึ้นมาพร้อมกันโดยไม่ได้นัดหมาย

“ไม่เป็นไรค๊า>/////<” เหอะๆ สงสัยหมอนี้จะหล่อที่สุดในกลุ่มแหงๆ ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมองฉันก็รู้-__-

“มีสุนัขตัวหนึ่งเคยเห่าให้ฉันฟังว่า...การมาสายในงานนัดบอดเป็นการสร้างจุดสนใจจากคนอื่น สงสัยมันจะเป็นเรื่องจริงแฮะ” ฉันพูดขึ้นลอยๆโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากหน้าจอโทรศัพท์ ฉันก็ไม่รู้ว่าอะไรมันดลใจฉันให้พูดออกไปอย่างนั่นหรอกนะ แต่รู้แค่ว่าอยากเอาคืนใครบางคนเท่านั้นแหละ และรู้สึกว่าทั้งโต๊ะเกิดภาวะเงียบสงัดขึ้นแปลกๆแฮะ-__-;;

“เหรอครับ งั้นผมก็ขอโทษคุณด้วย” เสียงของผู้มาใหม่เอ่ยอีกครั้ง เพื่อทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี่

“โอ๊ย!!” ฉันอุทานทันทีที่ยัยอมยิ้มหยิกเขาที่เอวของฉัน

“ฉันต่างหากค่ะที่ต้องขอโทษคุณแทนเพื่อนฉันด้วย ยัยนี่ชอบพูดไม่คิดนะค่ะ คุณอย่าถือสาหรือใส่ใจคำพูดของยัยนี่เลยนะค่ะ” ปากก็พูดขอโทษเขาแต่ทำไมมือเธอถึงหยิกฉันไม่ปล่อยเลยห๊ะ ยัยบ้ามันเจ็บนะ!!

“โอ๊ย! เจ็บๆ” ฉันร้องครวญเบาๆให้ได้ยินแค่สองคน

“เหรอครับ”

“ค่ะ ขอโทษด้วยนะค่ะ^__^;;” ยัยอมยิ้มหันไปยิ้มหวานให้ไอ้คนที่มาใหม่ถ้าฉันเดาไม่ผิด เพราะฉันไม่ได้สนใจเงยหน้าขึ้นไปมอง เพราะมัวแต่มองดูตรงที่ยัยบ้าอมยิ้มหยิกแล้วลูบมันไปมาเบาๆ

“เอาละ! เมื่อมากันครบแล้วพวกผมก็ขอแนะนำตัวก่อนเลยนะครับ” เสียงผู้ชายในกลุ่มนั้นพูดขึ้น เลยทำให้ฉันเงยหน้าขึ้นไปมองที่พวกเขาเป็นครั้งแรกแบบเต็มๆตา