Heated

     “สรุปคือ เจ้าพวกนั้น มันต้องการจะฆ่าคุณ เพื่อผลประโยชน์ทางธุรกิจ แต่คุณผู้ชายทั้งสองคนนั้นช่วยคุณไว้?” นายตำรวจวัยกลางคน รูปร่างผอมบาง กล่าวกับลิซ่า เธอพยักหน้าแล้วตอบว่า ใช่ นายตำรวจคนนั้น ก็พยักหน้าเบาๆ แล้วดึงเดินไปทางเจ้าหน้าที่ตำรวจหลายรายที่กำลังเก็บหลักฐานใน The Club ที่พรุ่งนี้ คงจะโดนพวดหัวข่าว ยิงกันดับ 6 ศพ ดังไปทั่วนิวยอร์คแน่ๆ

     “คุณยิงปืนได้แม่นมากนะครับ สำหรับครูสอนภาษา” นายแก่ๆตำรวจกล่าวกับเกรฟก่อนจะเดินจากไป ลิซ่าทำท่ายักไหล่ประมาณว่า ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา

     หลังจากเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดนั้นเอง ทำให้แรปป้า, เกรฟ, โคโลเนล จำเป็นต้องไปขึ้นโรงพักเพื่อทำบันทึก ส่วนโคโลเนลไปด้วยในฐานะพยานที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด เมื่อทุกอย่างเสร็จสิ้น แวนดอลก็รออยู่หน้า โรงพักอยู่แล้ว

     “แรปป้า...เรามีงานที่เจาะจงชื่อของนายเข้ามา” นั้นทำให้แรปป้าเกิดสงสัยถึงความเกี่ยวข้องกับเรื่องที่พึ่งเกิดขึ้น

     ชายหนุ่ม 5 คนนั่งอยู่ในห้องประชุมที่ AW Tower โดนมีการติดต่อกับมาริด้วยวิดิโอลิ้ง ผ่านมอนิเตอร์ขนาดใหญ่

     “คนที่ติดต่อเข้ามาคือ ริโค มาติน ชื่อนี้น่าจะสะกิดนายนะ เพราะเค้าพูดชื่อของนายมาตรงๆเลย” มาริกล่าว แรปป้า ก้มหน้านิ่งไปครู่นึงก่อนกล่าวเบาๆว่า งั้นรึ

     “เขาเคยเป็นผู้บัญชาการหน่วยต่อต้านยาเสพติดของชั้น” ใบหน้าของแรปป้าเต็มไปด้วยรอยย่นจาการขุ่นคิด “เขาช่วยชีวิตของชั้นเอาไว้ ด้วยการสร้างอุบัติเหตุปลอมๆ ทำให้พวกค้ายาคิดว่า ชั้นตายไปแล้ว”

     “ตอนนี้ คงไม่แล้ว...” แวนดอลกล่าว “เนื้อหางานคือการคุ้มกันบุคคลสำคัญ นายพอคิดอะไรออกรึป่าว”

     “ไม่เลย...ชั้นไม่ได้รับข่าวสารอะไรจากวงในที่บราซิลเท่าไหร่นัก” แรปป้าขุ่นคิด แต่ตอนนี้ในหัวมันตีบตันไปหมด

     “ชั้นจะให้นายเลือกเองล่ะกันว่า จะเอายังไง” เมื่อแวนดอลพูดจบ แรปป้าก็หันไปมองทุกคน ทั้งเกรฟ โคโลเนล และเบริน ต่างพยักหน้าอย่างไม่ลังเล

     “ตกลง ชั้นจะไป” แรปป้ากล่าวอย่างมั่นใจ

     บรรยากาศชายทะเลของริโอ เดอ จาเนโร ดูคึกคักและสดใสจนทำเอานักท่องเที่ยวหลายๆคนลืมภาพของสลัมเก่าๆที่เต็มไปด้วยแก๊งอันธพาลจนหมดสิ้น แต่ไม่ใช่กับแรปป้า เขาแทบจะจำทุกตารางนิ้วของมันได้ เขาเกิดมากับมัน โตมากับมัน และต้องเจ็บเพราะมัน คนอื่นๆในทีมไม่ได้พูดคุยอะไรกันมากนักขณะเดินทางมาที่นี่ มีเพียงแค่เบรินที่ดูจะเป็นเป้าสายตาของทุกคนในละแวกที่เขาเดินผ่าน สุดท้ายก็มาหยุดอยู่ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ตามที่ ริโค่ นายจ้างของงานนี่ระบุไว้ พนักงานของร้านที่ประจำอยู่ที่บริเวณที่นั่งด้านนอกเดินเข้ามาหา แรปป้าจึงบอกกลับด้วยภาษาบราซิล เป็นเชิงว่า ไม่ต้องการอะไร ไม่นานนัก ชายหนุ่มวัยเกษียณร่างกำยำที่ดูก็รู้ว่าเคยเป็นทหารไม่ก็ตำรวจแน่ๆ ในชุดทางการเดินเข้ามาหาพวกเขา

     “ราฟาเอล!!!” ชายคนนั้นคือริโค่แน่ๆ เขาตรงเขามาหาแรปป้า ซึ่งคราวนี้จำเป็นต้องเป็นคนนำแทนแวนดอล

     “คุณรู้ได้ยังไง...ว่าผมอยู่ที่ไหน?” แรปป้ากล่าวถามด้วยน้ำเสียงกึ่งเย็นชากึ่งโกรธ “คุณก็รู้ดีว่า ถ้าพวกมันเห็นผมล่ะก็ คุณก็คงไม่รอด”

     “ใจเย็นๆน่า ไอ้ลูกชาย” ริโค่พูดราวกับคนแก่ที่กำลังดีใจเมื่อได้พบกับลูกชาย “’งั้นมาเถอะ ชั้นจัดที่พักเอาไว้ให้แล้ว” ริโค่กล่าวพลางเดินนำไปทางรถตู้ของเขาเองที่จอดอยู่ แรปป้าหันหน้ามาสบตาเกรฟ เขารู้ดี ด้วยสายตาแบบนั้น

     “ให้ตายสิ บราซิลมันน่าเที่ยวแบบนี้ นี่เอง” เกรฟหมุนไปรอบๆอย่างช้าๆเหมือนกับนักท่องเที่ยวขี้เห่อ สายตาจดจ้องไปรอบๆตัวอย่างรวดเร็ว ก่อนจะกลับมาอยู่ท่าเดิม มีคนหลายๆคน ต่างจุดต่างๆกำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ เขารู้จักได้ทันทีถึงความไม่ชอบมาพากลและความรู้สึกอึดอัดของที่นี่

     พวกเขามาถึงโรงแรมระดับ 3 ดาวแห่งหนึ่ง ที่ค่อนข้างจะอยู่ไกลจากถนนเส้นหลักพอสมควร โรงแรมที่นี่ไม่สูงมากนัก อีกทั้งด้านหลังยังอยู่ติดกันเขตสลัมอีกด้วย ริโค่จัดการเรื่องห้องพักให้กับพวกเขาไว้ที่ชั้น 5 ของโรงแรม มันเป็นห้องขนาดใหญ่ เหมือนกับคอนโดแต่ใหญ่กว่ามาก อยู่ได้ประมาณ 6 คนพอดี เมื่อบอกกล่าวกันเสร็จริโค่ก็ให้ทุกคนได้เต็มตัวเสียก่อน แล้วเขาก็ขอตัวไปคุยกับเจ้าหน้าที่ของโรงแรม

     “น่าสงสัยชะมัด” โคโลเนลที่กำลังเช็คสัมภาระในกระเป๋าของตนที่ไม่มีอะไรนอกจากปืนไรเฟิล M14EBR ของตนและชุดเคฟล่าและกระสุน ของคนอื่นๆก็ไม่ต่างกันมากนัก

     “ในเนื้องานระบุว่า เป็นงานคุ้มกัน แต่กลับไม่ใช่คนของรัฐ แถมยังเอ่ยชื่อของแรปตรงๆอีก ชั้นคิดว่า งานนี้มันอะไรแอบแฝงแน่ๆ” มารินั่งลงบนเตียงที่อยู่ติดกับประตูระเบียงที่เป็นกระจกบานใหญ่

     เกรฟได้เห็นอาวุธประจำตัวของเธอ ปืนพก SVI Infinity 6 สีดำอันสวยงาม

     ถึงแม้จะอยู่ในสภาพที่ไม่รู้อะไรแน่ชัด แต่ทุกคนก็จัดเตรียมข้าวของอย่างมืออาชีพ ดูไม่ต่างจากสภาพตอนอยู่ในสงครามเท่าไหร่นัก เกรฟเปิดกระเป๋าของตนดู ปืนไรเฟิล A-91 ติดตั้งเครื่องยิงระเบิด ขนาด 40มม. และศูนย์เล็งพื้นฐานอันเป็นหนึ่งในอาวุธชิ้นโปรดของเขาร่วมกับ “น้องชาย” ของเขา นอนอยู่ในกระเป๋า เขาเปิดมันไว้ แต่ไม่ได้เอาออกมา ไม่นานนัก ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น เบรินที่นั่งอยู่ริมหน้าต่างยกปืนพกขึ้นเล็งในทันที

     “รูม เซอร์วิสครับ!!” เสียงของเด็กวัยรุ่นดังขึ้นหลังประตูไม้ แรปป้าที่อยู่ใกล้ประตูที่สุดมองหน้าทุกคน ริโค่สั่งให้รูม เซอร์วิส มางั้นหรอ เขาค่อยๆเดินไปเปิดประตูอย่างช้า ปรากฏเป็นเด็กหนุ่มวัยรุ่นที่เข็นรถขนผ้าบนหนูและของใช้จิปาถะมาด้วย

     “เอ่อ คือทางเราไม่ได้...” แรปป้ากำลังจะพูดจบ เด็กหนุ่มคนนั้นก็ขัดขึ้นทันที “เป็นของฝากจากคุณคาลอสน่ะครับ!” พูด เขาก็สะบัดผ้าขนหนูออกจากรถเข็นแล้วคว้า AK-47 ขึ้นมา พร้อมจะยิงทันที เพียงชั่วพริบตา กระสุนขนาด 9 มม. 3 นัดก็พุ่งไปหาหัวของเด็กหนุ่มคนนั้น เบรินนั้นเอง เขาลั่นไกอย่างไม่ลังเล

     “อะไร?” เสียงที่แหบแห้งจากปากของชายหน้ากากที่ไม่ได้มีให้ได้ยินกันบ่อยๆ ดังขึ้น หลังจากทุกคนในห้องหันไปมองเขา ก่อนที่แรปป้าจะได้เอ่ยพูดอะไร เสียงระเบิดก็ปะทะกับผนังห้องอย่างรุนแรง แรปป้าพุ่งตัวหลบออกมาอย่างรวดเร็ว เขารวมไปถึงทุกคนต่างพุ่งไปคว้ากระเป๋าของ เกรฟมั่นใจว่า เขาได้ยินแวนดอลสบถสาปแช่งเบาๆ เมื่อทุกคนได้กระเป๋าและหมอบลงแล้ว ก็มีเสียงห่าปืนดังออกมาจากด้านนอกห้อง เหมือนพวกมันล้อมพวกเขาไว้แล้ว กระสุนปืนทะลุผนังปะทะกับข้สวของเครื่องใช้กระจัดกระจายราวกับหนังฮ่องกง

     “หน้าต่างๆ” โคโลเนลพูดขึ้น เมื่อทุกคนได้จังหวะ ต่างคน ต่างก็พุ่งออกไปทางด้านระเบียง และพบว่า หลังจากบ้านสลัมในละแวกนั้นสูงพอจะโดดลงไปได้ “เหมือนตอนอยู่ที่ริโอเลยเฮะ” เกรฟนึกถึงคำพูดของแรปป้าที่เกาลูนขึ้นมา

     “โดดเลย!” แรปป้าตระโกนแต่ดูเหมือนว่าจะช้าไป ระเบิดแรงสูงอีกลูกถูกยิงมาในห้อง แรงระเบิดส่งผลให้พวกเขากระเด็นตกมาจากระเบียง เกรฟยังคงกำกระเป๋าตนเองเอาไว้แน่น แล้วมองเห็นหลังคาสังกะสีเบื่องหน้าของตน เขาใช้กระเป๋าเป็นตัวนำในการรับแรงกระแทก แต่ทว่า เหมือนหลังคานั้นถูกจัดเอาไว้แล้ว ตัวเขาพุ่งทะลุรูหลังคาขนาดพอดีตัวเข้ามาในห้องๆหนึ่งในบ้านสลัม ซึ่งมีผนังห้องที่หนามาก แต่ยังพอได้ยินเสียงจากภายนอก พร้อมกับประตูเหล็กเบื้องหน้าที่ล๊อดเข้าไว้ด้วยระบบไฟฟ้า จากการฟังเสียง คนอื่นๆก็คงเป็นเหมือนกัน เกรฟรีบปลดกระเป๋าแล้วแต่งกายด้วยชุดรบ เสื้อเคฟล่าประจำของ AWP สนับเข่าและศอก แว่นตานิรภัยสีเหลือง ไม่เยอะมาก แต่เพียงพอต่อการทำภารกิจทั่วไป สุดท้าย เขาก็นำหูฟังติดก้านไมโครโฟนที่เป็นชุดวิทยุขนาดพกพาเสียบหูแล้วเปิดเครื่อง

     “ทุกคน! รายงานตัวด้วย นี่แวนดอล อยู่กับมาริ” เสียงแวนคอลดังขึ้นในวิทยุ

     “แรปป้ากับโคโลเนล” เสียงของแรปป้าดังขึ้นด้วยน้ำเสียงลุกลนซึ่งมันมากกว่าปกติ

     “เกรฟ คนเดียวเลย” เกรฟตอบกลับ

     “เช่นกัน” เสียงแหบๆดังตอบกลับมา

     “เอาล่ะ แรปป้า นี่มัน บ้าอะไรกันเนี่ย” แวนดอลถามอย่างไม่สบอารมณ์ เกรฟก็สังเกตได้ พวกคนที่ไล่ยิงพวกเขาเมื่อครู่ ไม่ได้ตามมา เหมือนกับต้องการไล่ต้อนพวกเขาให้อยู่ในสภาพนี่มากกว่า

     “คาลอสเริ่มแล้ว...” แรปป้ากล่าว “มันเป็นเกม...เมื่อเกมเริ่ม เราต้องฝ่าสลัมแห่งนี้ ออกไปให้ได้”

     “ฝ่าอะไร...” เกรฟถาม

     “กองทัพ...ส่วนตัวของคาลอส เจ้าพ่อค้าขายที่ชั้นทำให้ธุรกิจของมันดิ่งลงเหวเมื่อหลายปีก่อน” แรปป้ากล่าวด้วยน้ำเสียงกระวนกระวาย “ชั้นขอโทษที่ลากพวกนายเข้ามาเกี่ยว”

     ทุกคนต่างเงียบไป

     “ซาวด์เช็คๆ” เสียงชายหนุ่มที่มีท่าทางกวนประสาท ฟังเผินๆมีส่วนคล้ายเสียงของแวนดอลดังขึ้น มาจากลำโพงเล็กๆในห้องของแต่ละคน

     “ก็อย่างที่คุณราฟาเอล เขาว่า นั้นแหละครับ” เกรฟได้ยินเสียงแรปป้าพูดเบาๆผ่านวิทยุว่า คาลอส “แหม ต้องขอโทษจริงๆ ที่ผมไม่ได้ชวนเชิญพวกคุณดีๆ เพราะเรื่องสนุกๆ มันจะสนุกขึ้น เมื่อเปิดตัวด้วยการเซอไพรส์!!!”

     “ในอีกไม่กี่วินาทีข้างหน้า ประตูตรงหน้าของพวกคุณจะเปิดออก นั้นหมายถึงเริ่มเกมครับ” คาลอสเว้นจังหวะแล้วกล่าวต้อง “มีกติกาง่ายๆก็คือ พวกคุณต้องฝ่าไปในเส้นทางของตนเอง โดยที่ห้ามเข้าไปเสือกกับเส้นอื่นๆเด็ดขาด ซึ่งมันก็คงเป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว ไม่งั้นจะหาว่าใจร้ายไม่ได้นะครับ ฮี่ๆๆๆๆ”

     เกรฟพอนึกออกเลยว่าแวนดอลหมั่นไส้หมอนี่ขนาดไหน

     “แล้วถ้าคิดจะหนีล่ะก็ อย่าพยายามเลยครับ เพราะพื้นที่ตรงนี้ ถูกขุดต่ำลงกว่าระดับพื้นดินตั้ง 10 เมตรนะครับ อาคารทางเดินก็ใช่ว่าจะปีนกันได้ง่ายๆ อีกอย่าง สไนเปอร์ของผมก็ตาดีมากเลยนะครับ ฮี่ๆ”

     “ก่อนะจะเริ่ม ผมมีอะไรจะบอกไว้อย่างนึงครับ...เกมๆนี้ ไม่เคยมีใครชนะมาก่อน และอีกอย่าง...จะชนะยังไงนั้น ตัวผมเองก็ยังไม่รู้เลยครับ!!!”

      “จากนี้ก็...ขอให้โชคดีนะครับทุกคน” ประตูเหล็กตรงหน้าเกรฟถูกเปิดออก 

     “ทุกคน...อย่าตาย” แวนดอลกล่าวออกมาเรียบๆทางวิทยุ 

     “ไปตามล่าไอ้***แม่นี่กัน!!!”