นี่แหละชีวิตของเขาและเธอ

           "ฮิเมกิ ยูตะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนครับ จากนี้ไป...ขอฝากตัวด้วย ค...ครับ"
คำแนะนำตัวสุดแสนจะธรรมดาของหนุ่มหน้าหวานที่เพิ่งย้ายมาใหม่คนนี้สามารถทำให้ทุกคนในห้องเรียนอึ้งไปได้ซักพัก
"ป...เป็นผู้ชายจิงดิ" แหงดิเพ่นี่มันโรงเรียนชายล้วน
"บอกตูทีว่านี่คือผู้ชาย"
"น่ารักโคตร"
จากห้องเรียนที่เงียบสงบกลับกลายเป็นห้องเรียนที่เสียงดังน่าหนวกหู ซึ่งต้นเหตุก็น่าจะรู้ดีกันอยู่แล้วว่ามาจากนักเรียนใหม่ที่เพิ่งย้ายมา เขาเป็นคนที่หน้าเหมือนผู้หญิงเอามากๆแต่ไม่มีทางเป็นผู้หญิงเพราะโรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนชายล้วน (คนแต่ง:ไม่ใช่แนวชาย-ชายนะคะ อ่านไปแล้วจะรู้เอง)
"เอ่อ...ขอบอกอีกรอบนะครับ ฮิเมกิ ยูตะ...ป...เป็นผ...ผู้ชาย...ครับ" เด็กหนุ่มแนะนำตัวอีกรอบเพื่อลดความสงสัยของนักเรียนในห้อง
"งั้นฮิเมกิ ไปนั่งข้างๆคิริฮาระละกันนะ"
"ค...ครับ"
ชีวิตในโรงเรียนใหม่ของยูตะได้เริ่มขึ้นแล้ว แต่ทว่า...

เย็นวันนั้น

"นี่ แกน่ะเป็นผู้ชายจริงๆหรอวะ"
"น่ากินสุดๆไปเลย"
"ข...ขอโทษนะครับ ผมเป็นผู้ชายจริงๆนะครับ"
"งั้นหรอ...น่ารักขนาดเนี้ยไม่สนแล้วว่าจะเป็นผู้หญิงหรือผู้ชาย" นักเรียนม.ปลายกลุ่มนั้นเริ่มปลดกระดุมเสื้อกันหนาวของฮิเมกิและกำลังถอดมันออก
"..." ฮิเมกิไม่พูดอะไร ได้แต่ร้องไห้
"นี่!!! นักเรียนกลุ่มนั้นน่ะจะทำอะไรมิทราบ" เมื่อสิ้นเสียงของอาจารย์หญิงที่เดินเข้ามา นักเรียนกลุ่มนั้นก็รีบวิ่งหนีไปเลย ปล่อยให้ฮิเมกิอยู่ตรงนั้นคนเดียว
"ขอโทษที่มาช้านะจ๊ะ จริงๆครูก็อยู่ตรงนั้นได้ซักพักแล้วล่ะ แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แค่มาก็พอแล้ว ขอบคุณมากๆเลยค่าาา"
"ตอนนี้คุณครูทุกคนน่ะ จัดเวรมาดูเธออยู่ตลอดเลยนะเป็นผู้หญิงเนี่ยก็ลำบากเหมือนกันนะ"
"ขอโทษนะคะที่ต้องทำให้ลำบาก"
"แหมๆ แค่นี้เอง เหนื่อยหน่อยนะ"
"ขอบคุณค่ะ"
"ครูว่ายังไงเธอบอกเรื่องนี้กับทุกคนดีกว่านะ เด็กกลุ่มเมื่อกี้น่ะ ยังไงก็รู้แล้วว่าเธอเป็นผู้หญิง"
"งั้นหรอคะ...พรุ่งนี้จะบอกละกันค่ะ" ในตอนที่คุณครูกับเด็กสาวกำลังคุยกันอยู่นั้นก็มีเสียงคนเดินเข้ามาหาทั้งคู่พร้อมพูดด้วยใบหน้าดีใจว่า
"เป็นฮิเมกิ จริงๆด้วยล่ะ เธอคือ ฮิเมกิ มิยู ใช่มั๊ย"
"...ทาคุมิ..."
"ตอนแรกๆก็ยังไม่เชื่อเพราะว่าตัดผม แถมยังใส่แว่นอีก แต่พอได้นั่งติดกันแล้วก็เลยนึกขึ้นได้ว่าเธอน่ะหน้าเหมือนกับฮิเมกิมากๆเลยล่ะ แล้วก็เป็นฮิเมกิจริงๆด้วยสิ"
"...นี่ คิริฮาระทำไมนายถึงรู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงแล้วยังมารู้ชื่อเธออีก"
"แหะๆ คือว่าผมกับเธอเคยอยู่โรงเรียนม.ต้นเดียวกันน่ะครับ แถมเคยนั่งติดกันด้วยเลยสนิทกันน่ะครับ"
"แล้วนายมาอยู่ที่นี่ได้ไง คนส่วนใหญ่เค้าไม่มาแถวนี้กันหรอกนะ"
"พอรู้ว่าเป็นฮิเมกิก็เลยรีบตามมาน่ะครับ ยังไงก็เป็นเด็กผู้หญิง มาอยู่ท่ามกลางผู้ชายก็อันตรายนะครับ"
"งั้นพาเธอไปส่งบ้านหน่อยสิ ยังไงก็คงปล่อยเธอไว้คนเดียวไม่ได้หรอก"
"แหมกะจะทำแบบนั้นอยู่พอดีเลยครับ" พูดจบคิริฮาระ ทาคุมิก็ลากฮิเมกิที่กำลังใส่เสื้อกันหนาวอยู่เดินออกไปจากตรงนั้น
"นี่นายจะลากชั้นไปไหนน่ะ
"กลับบ้านไง"
"ขอใส่เสื้อก่อนสิ"
"ถ้าเป็นเสื้อกันหนาวน่ะไม่ต้องใส่หรอก นี่พ้นเขตโรงเรียนแล้ว"
"แต่ชั้นใส่ชุดนักเรียนชายอยู่นะ"
"ถ้างั้นก็ใส่ซะ" พูดจบทาคุมิก็หยุดเดินให้มิยูใส่เสื้อกันหนาวให้เสร็จก่อนแล้วค่อยเดินต่อ
"ทำไมเธอต้องปลอมตัวเป็นผู้ชายด้วยล่ะ"
"ความลับ..."
"ไม่เป็นไรถ้าไม่อยากบอก...แล้วคิดยังไงถึงใช้ชื่อยูตะล่ะ นั่นมันชื่อน้องชายเธอไม่ใช่หรอ"
"มันคิดไม่ออกนี่นา...อ๊ะ แล้วนายจะไปไหนน่ะ บ้านชั้นไปทางนู้นนะ ไม่มีเวลามาไปไหนกับนายหรอกนะวันนี้ชั้นต้องไปทำอาหารเย็นแล้วก็ดูแลยูตะกับยูมิด้วย
"แป๊บเดียวน่าาา" สิ้นเสียงทาคุมิก็กระชากมือมิยูแล้วรีบวิ่งไปที่ไหนซักแห่งแล้วพวกเค้าก็ไปหยุดอยู่หน้าบ้านหลังหนึ่ง
"นี่บ้านฉันเอง เข้าไปกันเถอะ"
"บอกแล้วไงว่าไม่มีเวลามาไปไหนกับนายหรอกนะ" ทาคุมิไม่ฟังที่มิยูพูดเลยซักคำ แต่เขากลับลากมิยูเข้าบ้านตัวเองอย่างเดียว
"เธอรออยู่ตรงนี้แหละเดี๋ยวมา" ทาคุมิรีบวิ่งขึ้นบันไดไป จากนั้นก็มีชายคนนึงเดินเข้ามาหามิยูแล้วทักทายเธออย่างสุภาพ
"ฉันชื่อ ทาคุโตะ เป็นพี่ชายของทาคุมิน่ะ เธอมาทำอะไรที่นี่ล่ะ" คนๆนี้ดูเป็นคนที่ใจดีเอามากๆ ถึงจะเป็นพี่ชายแต่นิสัยต่างจากทาคุมิลิบลับ
"ฮิเมกิ มิยูค่ะ เป็นเพื่อนที่ไร้ค่าของทาคุมิค่ะ ตอนนี้ถูกทาคุมิลากมาแล้วถูกทิ้งให้อยู่ตรงนี้ค่ะ" เธอพูดอย่างเบื่อหน่าย
"ถูกทาคุมิลากมางั้นหรอเพิ่งเคยเห็นนะเนี่ย เป็นผู้หญิงหรอ ทำไมใส่ชุดผู้ชายล่ะ"
"มีเหตุผลที่ไม่สามารถบอกได้ค่ะ"
"ถ้างั้นก็ไม่เป็นไรหรอก เข้ามาข้างในก่อนสิ"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ กำลังจะกลับพอดี ต้องไปทำอาหารเย็นแล้วก็ดูแลน้องๆน่ะค่ะ ฝากบอกทาคุมิด้วยนะคะว่าถ้ามีอะไรจะให้ก็ค่อยให้พรุ่งนี้ก็ได้" ฮิเมกิเปิดประตูบ้านและเตรียมที่จะออกไป แต่ยังไม่ได้ได้ก้าวขาทาคุมิก็รับวิ่งลงมาห้ามไว้
"หยุดนะ ฉันยังไม่ได้สั่งให้เธอไปเลย ฉันเป็นเจ้าของบ้านนะ"
"อ๋อหรอ พอดีว่าชั้นขอเจ้าของบ้านอีกคนแล้วน่ะ" มิยูชี้ไปทางทาคุมิที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ
"ทาคุโตะช่วยขึ้นไปข้างบนก่อนแป๊บนึงสิ" ทาคุมิไล่พี่ชายแท้ๆของเขาให้ออกไปจากตรงนั้นแล้วทาคุโตะก็ทำตามซะด้วยสิ จะตามใจน้องเกินไปแล้วนะ
"เอ้านี่" ทาคุมิยืนของสิ่งหนึ่งมาให้พร้อมกับหันหน้าหนีไปทางอื่น
"นี่ให้ชั้นหรอ"
"ยังไงเธอก็เป็นเด็กผู้หญิงนะ ตอนประถมไม่เคยเห็นเธอใส่กระโปรงเลยด้วย"
"แล้วนายมีของแบบนี้ได้ไงเนี่ย"
"อ๋อ ของลูกพี่ลูกน้องที่เป็นผู้หญิงแต่ตอนนี้ใส่ไม่ได้แล้ว มันยังใหม่อยู่แล้วก็คิดว่าเธอน่าจะใส่ได้เลยเอามาให้น่ะ"
"ขอบใจนะ งั้น...ขอใช้ห้องน้ำหน่อยนะ"
"นี่เธอจะใส่เลยหรอ"
"แหงอยู่แล้ว ร้อนจะตายไม่ใส่เสื้อกันหนาวไปตลอดหรอกที่ชั้นใส่เสื้อกันหนาวเพราะว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นผู้หญิงน่ะ ถ้าใส่กระโปรงอาจจะไม่ต้องใส่เสื้อกันหนาวได้" พูดจบมิยูก็เดินเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับปิดประตู

          หลังจากนั้นสักพักมิยูก็เปิดประตูห้องน้ำออกมา
"ชั้นชอบมากเลยล่ะทาคุโตะ ขอบใจนะ" มิยูที่ใส่กระโปรงสีนำ้เงินลายทางสีฟ้าสั้นเหนือเข่าขึ้นมาเล็กน้อยพูดขึ้นด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม ทำเอาทาคุมิที่ยืนอยู่หน้าห้องน้ำหน้าแดงจนต้องหันหน้าหลบเธอไปเลย
"จะให้เปลี่ยนกลับเป็นกางเกงเหมือนเดิมดีมั้ยนะ ชั้นรู้สึกว่ากระโปรงมันสั้นไปน่ะ"
"ไม่ต้องหรอก...มันก็...น่ารักดี แค่คิดว่าถ้าเธอมัดผมหางม้าแบบเมื่อก่อนจะดูดีกว่านะ"
"ไม่ต้องการคำชมหรอกแล้วชั้นก็จะทำผมทรงนี้ ไม่เปลี่ยนหรอก แต่ก็ต้องขอบคุณอีกครั้งนะ ไปก่อนนะเจอกันพรุ่งนี้" มิยูเปิดประตูบ้านและเดินออกไปพร้อมกับโบกมือลา

วันรุ่งขึ้น

          เช้าวันนี้ห้องเรียนก็ยังเต็มไปด้วยเสียงดังโหวกเหวกโวยวายของเหล่านักเรียนเช่นเคย
เสียงออดดังขึ้นจากนั้นคุณครูที่ปรึกษาก็เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง
"นั่นมันเด็กผู้หญิงนี่หว่า"
"กระโปรง ตูเห็นฮิเมกิใส่กระโปรงล่ะ"
"ผูกผมข้างนึงแถมติดโบว์สีฟ้าด้วยว่ะ"
"อาจจะโดนทำโทษมาก็ได้"
ปัง! เสียงคุณครูทึบโต๊ะทำให้นักเรียนทั้งห้องเงียบกริบอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
"เอาล่ะ เงียบกันได้แล้วสิ่งที่จะพูดต่อไปนี้เป็นเรื่องสำคัญมาก ตั้งใจฟังที่เธอคนนี้พูดด้วยล่ะ"
"เอ่อ...ก่อนอื่นต้องขอโทษทุกๆคนก่อนนะ คือว่าจริงๆแล้วชั้น...เอ่อ...ฮิเมกิ มิยู...เป็นผู้หญิงค่ะ!!!!!"