My pretty boy ดื้ออย่างนี้...มารักกันดีๆนะครับ

                                                 ตอนที่ 1

     Meen Part

      ท่ามกลางลานสนามหญ้าใจกลางโรงเรียน แสงแดดส่องมาอ่อนๆแสดงถึงว่ายังเช้าอยู่ เด็กนักเรียนเริ่มทยอยกันเข้ามาเพิ่มมากขึ้น ก็จะมีแต่นักกีฬาและสภานักเรียนเท่านั้นที่มาเช้าๆ จะมีแต่นักเรียนส่วนน้อยที่จะมาเช้ากัน ซึ่งผมก็เป็นหนึ่งในนักเรียนส่วนน้อยนั้น ^^ ผมชื่อ 'มีน' ครับ อ๊ะๆ อย่าสงสัย...ว่าทำไมผมชื่อเหมือนผู้หญิง แต่ผมเป็นผู้ชายนะครับ หล่อด้วย(หลงตัวเองจังแฮะ) วันนี้เป็นวันเปิดเรียนวันเเรกฮะ ซึ่งผมก็เลื่อนชั้นขึ้นมา 1 ปี และอายุก็แก่เพิ่มขึ้นอีก 1 ปี??? ตอนนี้ผมอยู่ม.4 แล้วครับ มีหน้าที่ต้องรับผิดชอบเยอะแยะเลย...ตอนนี้ผมกำลังรอกลุ่มเพื่อนของผมอยู่ครับ ทำไมมันยังไม่มากันสักทีน้าาาา...-^- พวกมันชอบทำให้ผมรออยู่เรื่อยเลย กลุ้ม

     "เฮ้...มีน...ทางนี้" เพื่อนๆเรียกผมแล้วล่ะ ไปก่อนนะครับ

     "มาช้ากันจังวะ ให้คนอื่นเขารอกันอยู่ได้" ผมต่อว่าพวกมันนิดหน่อย ก็มันน่าหงุดหงิดใช่มั้ยล่ะ

     "เออๆ...โทดทีว่ะ พวกกูมาช้า รถแม่งโคตรจะติด"คนที่กำลังพูดอยู่นี่คือ 'ต้นไม้' มันเป็นคนที่ขวานผ่าซาก ขี้โวยวายและก็แสบสุดๆเลยละครับ พูดมากอีกต่างหาก== 

     "เอาน่า...ไปโรงอาหารกัน หา'ไรกินแล้วค่อมมาเม้าท์" 'อาร์ม' บอกผมแล้วก็ดึงข้อมือผมไปด้วย อาร์มคือเพื่อนอีกคนในกลุ่มเหมือนกัน อาร์มจะเป็นคนที่ใจเย็น ไม่ค่อยพูดครับ แต่ถ้าได้พูดแล้ว วิญญาณผีบ้าจะเข้าสิ่งทันที??...ล้อเล่นครับ อาร์มก็เป็นอีกคนที่ผมไม่เข้าใจมันเหมือนกัน

ตอนนี้เราอยู่ที่โรงอาหารกันแครับ นักเรียนก็จะเยอะหน่อยเพราะว่าต้องมากินอาหารเช้า พวกผมก็ไปนั่งจองโต๊ะแล้วก็แยกกันไปสั่งอาหารของตัวเอง ผมเดินแยกมาที่ร้านราดหน้าครับ อยู่ริมซ้ายสุดของซุ้ม ในขณะที่ผมกำลังสั่งราดหน้าอยู่นั้น...ผมก็หันไปเจอ...

     "อ้าว...ไอมีน" เสียงทุ้มของผู้ชายคนหนึ่งเรียกผม

     "ไอพี่มิว!" และคนนั้นคือพี่ชายผมเอง

                    .       .       .       .       .       .       .

     หลังจากที่ผมเจอเรื่องไม่คาดฝัน เพราะผมได้เจอพี่ชายของผม...ทำไมถึงเป็นเรื่องน่าแปลกนะเหรอ ก็ต้องย้อนไปเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว มันทิ้งจดหมายที่มีใจความว่า

          มิว...กูบอกมึงไม่ได้นะว่ากูจะไปไหน แต่ไม่นานกูจะกลับมา กูทิ้งเงินและบัตรเครดิตไว้ให้         มึงนะ หวังว่ามันน่าจะพอกับมึง..เรื่องบ้านทั้งหมดกูจะเป็นคนจ่ายเอง ไว้เจอกันนะ                   ปล.อย่าแดกจนเงินหมดล่ะ กูให้มึงใช่ได้เท่านี้ ไม่เพิ่ม ==                                        นั่นล่ะ...ประมาณนั้น แล้วมันก็หายไปประมาณ 3 เดือนกว่า แล้วมันก็ดันอยู่คนละโรงเรียนกับผมด้วยสิ ก็เลยไม่รู้ข่าวอะไรเลย ผมก็พยายามตามหามันนะ บ้านก็ไม่กลับ ไปบ้านเพื่อนมันก็บอกไม่รู้ ไปที่โรงเรียนก็ไม่เจอแล้วอยู่ดีๆก็มาเจอที่นี่ ทำเอางงมาก...

     "นี่ๆ...มองอยู่ได้ ไม่เคยเห็นคนหล่อเหรอครับ" อื้อหือ...พี่กูไม่เคยเปลี่ยนแปลงเลยจริงๆ

     ป๊าบ!

     "โอ๊ย...มึงตบหัวกูทำไมฮะ" ไอมิวโวยวายพลางลูบหัวตัวเองป้อยๆ 

     "มึงหายหัวไปไหนมาฮะตั้ง 3-4 เดือน ติดต่อก็ไม่ได้..." ผมตะโกนใส่หน้ามัน ก็คนมันโกรธนี่หว่า เล่นหายไปเหมือนตายแล้ว

     "อ้าว...มึงไม่ได้อ่านจดหมายที่กูเขียนหรอกเหรอ"

     "กูอ่าน!!!...แต่มึงไปไหนมาวะ ก็น่าจะบอกกันมั่งเด่ะ" 

     "เอาน่า...กูบอกมึงไม่ได้...กูก็กลับมาแล้วนี่ไง ยังไม่ตายสักหน่อย^^" แน่ะ...ยังจะมากวนteenและทำอวดดีใส่อีก น่าหมั่นไส้

     "แล้วมึงมาโรงเรียนนี้ได้ไง" ผมยังสงสัยไม่เลิก

     "เอ๊ะ ไอนี่ อยากรู้อยากเห็นซะจริง...กูมีเส้นสายละกัน กูเลยเข้ามานี่ได้" มันกอดอกทำหน้าตาและท่าทางเหมือนฉลาด

     "เออๆ...มึงกลับบ้านแล้วใช่มั้ยเนี่ย" ผมถามมันด้วยความเป็นห่วง

     "ก็คงใช่แหละ...นี่มึงอยู่ม.4แล้วใช่ปะ" เป็นพี่ภาษาอะไรเนี่ย จำไม่ได้แม้กระทั่งน้องตัวเองเรียนอยู่ชั้นไหน

     "อือ...แล้วมึงอยู่ม.6 ใช่มั้ย อยู่ห้องไหนบอกมา"

     "กูอยู่ม.6 ห้องB-1 โอเคนะ"                                                                      จากนั้นผมก็ยืนคุยกับมัน และถามถึงเรื่องราวต่างๆนิดหน่อยและแลกเบอร์กันเพราะมันเปลี่ยนเบอร์ใหม่ จากนั้นจึงแยกย้าย...ผมก็เลยกลับมาที่โต๊ะที่เห็นเพื่อนๆกำลังหน้าบูดเป็นตูดหมึกรอผมอยู่

     "ไปสั่งข้าวถึงเกาหลีเลยหรือวะ...ช้าฉิบหาย" ไปต้นไม้สถบ บ่นไปเรื่อยนะไอพวกนี้

     "เว่อร์น่า พอดีตอนไปสั่งราดหน้าแล้วเจอไอพี่มิวน่ะ" ผมบอกกล่าว

     "อ้าว...เจอแล้วเหรอ เขามาอยู่ที่โรงเรียนนี้ได้ยังไงอ่ะ" นั่นไง ว่าแล้วต้องมีคำถาม จากนั้นผมจึงจัดการเล่าเรื่องทุกอย่างให้พวกมันฟัง พอเล่าจบพวกมันก็พูดพร้อมกันว่า "เป็นไปได้" 

     "เรื่องทำไมมันซับซ้อนจัง" 'ไม้โท'เกาหัวงงๆ เขาก็เป็นอีกคนที่อยู่ในกลุ่ม คนๆนี้ออกแนวเอาแต่ใจตัวเองนิดหน่อย มึนๆ งงๆนิดหน่อย แต่ก็เป็นคนที่อยู่ด้วยแล้วไม่เบื่อเลย

     "เพราะมึงไม่ฉลาดพออ่ะดิ...เลยไม่เข้าใจ" ไอต้นไม้แขวะเล็กๆ ไม้โทเลยค้อนใส่นิดๆ เรียกเสียงหัวเราะให้ในกลุ่ม

        กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงง

     "ขอเชิญนักเรียนทุกคนมารวมตัวกันที่ลานหอประชุมนะคะ วันนี้วันเปิดภาคเรียนแรก เราจะมีการนัดหมายกันนะคะ ย้ำนะคะ บลาๆๆๆๆๆๆ" หลังจากได้ยินเสียงครูฝ่ายปกครองดังขึ้น พวกเราจึงเดินไปเก็บจานและเดินไปที่ลานหอประชุมทันที                                                               ตอนนี้เราอยู่ที่ห้องเรียนกันแล้วครับ หลังจากที่เคารพธงชาติและสวดมนต์เสร็จ ผอ.ก็มากล่าวทักทายนักเรียน และแจ้งนัดหมายถึงนักเรียนใหม่แล้วนักเรียนเก่า ผมฟังไปครึ่งหนึ่ง และก็ไม่ฟังอีกเลย เพราะพวกผมกำลังเล่นเกมกันอยู่ กลุ่มผมนี่พากันเลวเลยซะจริงๆ ==

     "เฮ้ย...กูขอสลับที่กับมึงได้ปะ กูอยากนั่งกับมีนอ่ะ" ไม้โทบอกกับต้นไม้ซึ่งนั่งอยู่ข้างๆผม

     "อะไรของมึงวะ เออๆ มาดิ" จากนั้นต้นไม้ก็ลุกไปนั่งกับอาร์ม ซึ่งตอนแรกนั่งอยู่กับไม้โท แล้วไม้โทก็มานั่งข้างผม ไม้โทคือคนที่ผมสนิทมากเป็นพิเศษครับ เพราะว่าเขาเป็นคนน่ารัก ช่างดูแล และก็เป็นผู้ฟังที่ดีมาก แต่บางครั้งผมก็กลุ้มกับการที่เค้าเอาแต่ใจตัวเองและความไร้สาระของเขา  

     เสียงเริ่มดังขึ้นเพราะมีนักเรียนเริ่มทยอยขึ้นมา บางทีก็เป็นเพื่อนที่รู้จักกันก็ทักทายกันบ้าง เป็นนักเรียนเก่าบ้าง เป็นนักเรียนใหม่บ้าง ผมก็ทำความรู้จักกับเพื่อนๆก็คุยกันถูกคอดี และก็เม้าท์แตกกับกลุ่มเพื่อนของผมต่อไป                                                                        

                  .       .       .      .       .       .

     ตอนนี้เราก็กลับมาที่โรงอาหารกันอีกรอบเพราะมาหาข้าวกิน...ตอนนี้ก็เป็นเวลาเที่ยงตรงแล้วครับ หิวพอดี...เอาล่ะ ไปสั่งอาหารร้านโปรดของผมกันดีกว่า ราดหน้านั่นเอง

     "ป้าครับ เหมือนเดืม 1 จานครับ" อย่างงว่าทำไมผมสั่งแบบนี้ เพราะเจ้าของร้านกับผมนี่แทบจะเป็นแม่ลูกกันอยู่ละ เพราะผมกินมาตั่งแต่ม.1 แล้วล่ะครับ ไม่เคยเปลี่ยน...กินจนหน้าจะกลายเป็นราดหน้าอยู่ละ == ก็มันอร่อยนี่นา จะกินเท่าไรก็ไม่เบื่อ^^

     "กินด้วยสิ" เสียงดังขึ้นจากข้างหลัง ผมหันไปมอง...อ๋อ ไม้โทนี่เอง

     "เอาสิ รับรองไม่ผิดหวัง เอาหัวตัวเองเป็นประกัน" คำพูดของผมทำเอาคุณป้าเจ้าของร้านหัวเราะร่วน เราก็เลยต่างคนต่างหัวเรากันไปด้วย

     "เอ๊...แกะไม่ออก" ผมกำลังจะเปิดขวดพริกไทยเพื่อใส่ลงในราดหน้าครับ แต่มันเปิดไม่ออก??

     "มีแรงไม่นี่...อ๊ะๆ...เปิดผิดด้านนี่หว่า" ไม้โทเคาะหัวผมเบาๆและหัวเราะ ผมก็เลยมองอีกที...เปิดผิดด้านจริงๆนี่นา ผมก็เลยยิ้แห้งๆให้ไม้โท

     "มานี่...เดี๋ยวทำให้" ไม้โทเอามือของเขามาทาบลงบนมือผม มองหน้าผมแล้วค่อยๆเปิด

               ตุ้บ!

               พลั่ก!

     เสียงกระชากอย่างแรก และเสียงชกอย่างแรงผ่านหน้าผมไปอย่างรวดเร็วทำให้ผมต้องหันไปมอง จึงทำให้ผมหันหน้าไปตามเสียงนั้นจึงทำให้เห็นไม้โทลงไปกองกับพื้น ข้างๆกันก็เห็นผู้ชายร่างสูงคนหนึ่งที่ทำให้ผมต้องตกใจ 0-0

     "มึงตายแน่ๆ" ผู้ชายคนนั้นชี้หน้าไม้โท

           To be continue for part 2 

     ยังไม่จบนะ ต่อภาค 2 เน้อ

                                                     ขอบคุณนะคะที่เข้ามาอ่าน

                                                        ช่วยเม้นต์กันด้วยน้าาาาาาาาา

                                                               ^^