รักของเราต้องรีเทิร์น

7

คำขอโทษ..

                    เมื่อวานนี้ฉันร้องไห้หนักมาก มากจริงๆ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงร้องไห้ได้มากขนาดนี้ ตั้งแต่ฉันเป็นข่าวกับไซนัส ไซนัสมาหาฉันที่ห้อง และเขาก็...ฮืออออ น้ำตาไหลอีกแล้ว ฉันทะเลาะกับเขาอยู่ แล้ววันนี้ฉันต้องไปมหาลัยฉันต้องไปส่งงานอาจารย์ให้ได้ ไม่งั้นคะแนนฉันก็เป็นรูโหว่ แต่ประเด็นคือห้องที่ฉันต้องไปหาอาจารย์มันตรงข้ามกับห้องที่ไซนัสกำลังจะเรียน อ้อที่ฉันรู้เป็นเพราะเจมส์เคยบอกน่ะ เจมส์เป็นเพื่อนกับไซนัสนี่นา.. จะฝากเพื่อนไป อาจารย์ต้องถามหาฉันแน่ๆเลย อาจารย์คนนี้ธรรมดาที่ไหนเล่า บทจะโหดก็โหดเหลือเกิน เอาวะแค่เห็นแวบเดียวเองไม่เป็นไรหรอก !! 

มหาลัยฯ

               "มาช้าจังนะ" 

               "แหะๆ หนูขอโทษค่ะอาจารย์แม๋ยังดีนะคะเนี่ยยย มาส่งทันนน"

               "ฉันไม่ได้บังคับเธอนี่ เธอไม่ส่งก็แค่ไม่ผ่านแค่นั้นเอง"

มันก็เชิงบังคับป้ะวะ เฮ้ยย -__- 

               "แหะๆ เอ่อหนูส่งงานอาจารย์แล้วหนูขอตัวกลับก่อนนะคะจารย์ หวัดดีค่าาา"

               "เดี๋ยวววก่อน มันธการณ์ เธอส่งงานเหลดเป็นคนสุดท้ายคิดว่าฉันจะปล่อยเธอไปง่ายๆหรอหืมมมม ???"

เรียกสะเต็มยศเลยค่ะจารย์ขาา......

               "เอ่อ...หนูต้องทำอะไรคะ? "

               "ฉันก็แค่ให้เธอไปส่งงานให้ฉันหน่อย วางไว้ด้านนั้นน่ะ เอกสารมีนิดเดียวสบายๆอยู่แล้ว"

ห้ะ!!!! นี่เนี่ยนะนิดเดียว กองเป็นเจ็ดแปดชุดนีนิดเดียวหรอคะ ถือทีฉันก็มองไม่เห็นทางละนะ เฟร้ยยยยยย 

               "ไปยกสิ มันธการณ์ ขัดข้องอะไรหรือปล่าวจ๊ะ ?? ^^ "

               "ปล่าวเลยค่ะ ยกแค่นี้สบายมากๆเลยค่ะ แค่เจ็ดแปดชุดเองค่ะ นิดเดียวว ^^ "

ฮึบบบ ! แสนจะหนัก ละนี่ฉันต้องเดินไปวางไว้ตึก A ตั้ง3ชั้นเลยนะโว้ยยยยย ToT ส่งพระเอกมาช่วยฉันถือทีสิ โฮกกก TT เอกสารบังหน้าฉันหมดเลยจะมองเห็นได้วะเนี่ย และอีกอย่างฉันจะ..

             พลั่กก   !!!

โอย..

จะ...เจ็บ ก้นฉัน.. เนื่องจากเอกสารมันมีเยอะบวกกับที่ฉันเป็นคนฉลาดมากๆ เลยถือมารวดเดียว แทนที่จะแบ่งไว้ -__- ทำให้ฉันสะดุดล้ม โดยการเอาก้นลงดีนะ หน้าไม่ลง - - หลังจากที่ฉันสะดุดล้มฉันก็ชนกับใครไม่รู้ รู้แค่ตอนนี้เจ็บหนักมากกก 

               "เป็นอะไรมั้ยครับ"

เสียงคุ้นๆจัง นี่ฉันประสาทหลอนถึงขนาดได้ยินเสียงไซนัสขนาดนี้เลยหรอ 

               "เป็นอะไรมั้ยครับ..มิว..มิวนิค?"

               "นาย...."

ไม่ใช่ประสาทหลอนแล้วแหละนี่มันตัวจริงระดับ HD เลยล่ะ

               "เอ่อ เธอถืออะไรมาเยอะแยะวะเนี่ย"

               "เอกสารของอาจารย์น่ะ...."

               "อ๋อ...."

                "^^......"

เงียบ..เงียบมาก ฉันตัดสินใจเดินต่อ แต่ว่า..

               "เอาเอกสารมานี่"

               "เรื่องอะไรฉันจะให้ นี่ไม่ใช่ของเล่นนะ หายมาใครจะรับผิดชอบแล้วไหนจะ.."

               "แค่จะถือช่วย "

               "ก็..ก็ไม่บอกแต่แรก"

               "จะให้ถือช่วยมั้ย ไม่งั้นฉันไปแล้วนะ"

               "ถือสื ถือ!!" 

แปลก..แปลกมาก ฉันนึกว่าเราจะมองหน้ากันไม่ติดหลังจากที่ทะเลาะกัน แต่เขาทำเหมือนกับว่าเมื่อวานไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

ตึกA

               "เอ่อวางไว้ตรงนั้นแหละ ขอบคุณมากนะที่มาช่วย"

               "อืม.."

ฉันกำลังจะเดินออกไป อยู่นานกว่านี้อึดอัดตายเลย ก็เขาน่ะเงียบมาก อยู่ด้วยแล้วอึดอัดยังไงชอบกลแฮะ - - ไอ้ความรู้สึกที่ไม่อยากเจอหน้า กลัวมองหน้าไม่ติดนี่หายไปเลย..

               "ขอโทษนะ"

               "............."

               "ที่ทำให้เธอเป็นข่าว"

               "............."

               "ขอโทษนะ"

               ".............."

               "ขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ ขอโทษที่วันนั้นฉัน..จูบเธอ ขอโทษที่วันนั้นทีชวนทะเลาะ ฉันขอโทษ.. ผมขอโทษ ผมไม่ขอให้มิวนิคให้อภัยผมแต่ผมต้องการให้มิวนิค รู้ว่าผมขอโทษจากใจจริงๆ...."

อึก... 

               "อืม..ก็เรา...เป็นเพื่อนกันนี่นา...."

เจ็บใจแปลบๆ แฮะ..

               "ฉันมีบางอย่างจะบอกเธอ"

               "อะไรเหรอ?"

               "ฉันลืมเธอไม่ได้ฉันพยายามทำทุกสิ่ง ฉันทำให้เธอเสียใจถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงสะใจ แต่ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า ฉันตัดใจไม่ได้ ยิ่งทำให้เธอเจ็บฉันก็ยิ่งเจ็บ..ฉันกลัว กลัวการอยู่คนเดียว ฉันกลัวไม่ได้อยู่กับเธอตลอดหลายปีฉันพยายามมีแฟนคนใหม่เผื่อว่าจะลืมเธอได้บ้างแต่ไม่ใช่เลย มันกลับทำให้ฉันคิดถึงเธอมากขึ้น ตอนที่เธอมาหาเจมส์ เธอรูืมั้ยว่าฉันเดือดมากแค่ไหน จะให้บอกตรงๆ ฉันหึง ฉันไม่ชอบเลยที่เธอไปสนิทกับผู้ชายคนอื่น..ฉันคิดถึงเธอทุกวัน รูปคู่ของเราฉันไม่เคยเอาทิ้งเลย..ฉันเก็บมันไว้ตลอด พกมันตลอด.."

               "แต่เราเลิกกันแล้วนะ ไซนัส"

               "จะเพราะเหตุอะไรก็ชั่งฉันไม่สน มันเป็นแค่อดีต มันผ่านไปแล้ว ตอนนี้มันคือปัจจุบัน ปัจจุบันคือ ฉันคิดถึงเธอมาตลอด และฉันเองก็อยากกลับมารีเทิร์นกับเธอ ฉันอยากกลับมาคบกับเธอ.."1

.....นี่ฉันไม่ได้ฝัน นอนอืดอยู่เตียงใช่มั้ย...นี่เรื่องจริงเหรอ ฉันก็ดีใจนะฉันเองก็คิดถึง แต่ทุกครั้งที่ฉันนึกถึงฉันจะนึกถึงตอนนั้น.. ภาพมันติดตา ที่เขากอดกับผู้หญิงคนอื่น.. ฉันเองก็ผิดที่ปล่อยเขาไว้กลางสายฝน.. 

               "ฉันเองก็คิดถึงนาย... เค้าคิดถึงตัวเองตลอดนั่นแหละแต่เค้าทำใจไม่ได้.."

               "แล้วตัวเองจะไม่ให้โอกาศเค้าหน่อยเหรอ..."

               "มันยากนะที่จะลืมอะไรง่ายๆ เค้าก็รู้สึกดีนะ ที่ตัวเองบอกเค้าแบบนี้ แต่บางทีเค้าก็กลัว กลัวไม่เหมือนเดิม "

               "โอเค เค้าจะไม่เร่ง เค้ารอได้เสมอ.."

               "ขอบคุณนะ.."

ฉันก็ไม่รู้ทำไมถึงเอาคำเก่าที่เราเรียกกัน มาพูด แบบนี้ แต่ด้วยความเคยชิน รู้ตัวอีกที ปากก็ขยับไปแล้ว.. เห้ออออออ ตอนนี้ฉันกับเขาเดินลงมาจากตึก เขาโบกมือบ๊ายบายฉัน พร้อมกับจับมือฉันแล้วพูด ว่า จะรอ.. ตอนนี้ใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะเลย หน้าฉันแดงมาก ฉันสับสนกับชีวิตตัวเองจริงๆ 

แต่จะว่าไป ผู้ชายที่พร้อมจะเดินเคียงเข้าเรา มันหายากเนอะ ตอนนี้ฉันเองก็อยากลองคบกับเขานะ แต่เข้าใจมั้ยว่า อารมณ์ที่ เคยโดนนอกใจอ่ะ คิดถึงมั้ย? ก็คิดถึง คิดถึงมากๆด้วย แต่ฉันรู้แค่ว่าตอนนี้ฉันยังคบไม่ได้ มันมีอะไรแทงใจฉันอยู่ ตั้งแต่เลิกกันมา ฉันไม่เคยมีแฟนใหม่เลย อาจจะเป็นเพราะฉันไม่พร้อม และเอาจะเป็นเพราะ เค้าคิดถึงตัวเองก็ได้นะ..ไซนัส