LOVE YOU! รักกว่านี้ มีอีกมั้ย?

Chapter 13ข้าวต้มรวมมิตร

[ Lee’s Part ]

            เวลาประมาณหกโมงกว่าๆ เห็นจะได้ ผมเดินมาเปิดประตูห้องเมื่อได้ยินเสียงกริ่งหน้าห้อง ผมหรี่ตามองบุคคลที่มาเยือน พี่ชายผมเอง

            “อะไรอ่ะ?” ผมถามเสียงเรียบเมื่อเห็นพี่ชายยืนส่งยิ้มมาให้

            “ขอเข้าหน่อยดิ” ผมหลีกทางให้พี่ยีนส์เดินเข้ามาให้ห้อง ก่อนที่เขาจะนั่งลงที่โซฟาสีครีมหน้าทีวี

            “สรุปพี่มาทำไมเนี่ย?” ผมถามเสียงเนือยๆ ก็เพิ่งเจอกันเองนี่ แล้วตอนนี้ผมก็ไม่ว่างด้วย กำลังเก็บของสำคัญ ^_^

            “เอาของมาให้ เมื่อตอนเย็นให้ไม่ครบน่ะ ไม่เป็นไรน่า พี่แค่แวะมา จะไปแล้ว เอาข่าวดีมาบอกด้วย เอานี่วีดีโอ เอาไว้ศึกษานะ”

            “บ้าป่ะ จะให้ผมไปดูใครก็ไม่รู้ทำยังงั้นกันเนี่ยนะ” ผมแย้งแล้ววางวีดีโอลงบนโต๊ะหน้าโซฟา แต่พี่ก็ไม่ได้สนใจ หยิบเอาขวดยาขนาดเล็กส่งให้

            “อะไรอีกอ่ะ?”

            “ยาปลุกเซ็กซ์” = =^ ไปสรรหามาจากหลืบไหนเนี่ย

            “น่าๆ แค่เผื่อได้ใช้ แล้วก็ คืนนี้ก็ไปนอนเป็นเพื่อนกัสซะนะ ^_^” ผมมองหน้าพี่ยีนส์นิ่งๆ ไปนอนเป็นเพื่อนไอ้กัส?

            “บ้าป่ะ จะส่งผมไปให้ไอ้กันมันยำรึไง?” ผมพูดเสียงเซ็ง ไอ้กัน ไอ้มารผจญ กูโคตรเหม็นขี้หน้ามึงเลย

            “เชื่อพี่ดิ กันไม่อยู่หรอก” ผมมองหน้าพี่ที่ยิ้มอย่างมีเลศนัย

            “อะไรดลใจให้พี่มั่นใจขนาดนั้นกัน?”

            “ความลับ”

[ End Lee’s Part ]

            ติ๊ง ต่อง

            ผมเดินออกไปที่หน้าบ้านหลังจากที่ได้ยินเสียงกริ่ง ตั้งเกือบทุ่มนึงแล้วใครมันมาเอาป่านนี้วะ?

            “^_^”

            “=_= มึงมาได้ไงเนี่ย?” ผมถามพลางมองหน้าของไอ้ตาตี่ที่ส่งยิ้มแป้นมาให้ตั้งแต่ไกล ผมเอื้อมมือไปเปิดประตูรั้วบ้านออกให้มันเข้ามา โชคดีที่พี่กันไม่อยู่ ไม่รู้ออกไปไหน ข้าวก็ไม่ทำให้ผมกินอ่ะ

            “ขี่รถมาดิ” ตากูก็มองเห็นครับ ว่ารถมึงจอดอยู่ตรงนั้นอ่ะ

           “กวนตีนละ มึงไม่กลัวพี่กันเห็นไง? เดี๋ยวก็ตีกันอีกหรอก” ผมเท้าเอวพูดเสียงเซ็งๆ

            “พี่มึงไม่อยู่ กูรู้ กูจะมานอนเป็นเพื่อนมึงไง กูเอารถไปจอดข้างในนะ” พูดจบไม่ต้องรอให้ผมอนุญาตไอ้ตาแคบก็จูง CBR สีดำแดงผ่านผมเข้าไปจอดในโรงจอดรถที่มีมอไซด์ของพี่กันจอดอยู่ก่อนแล้ว

            “เฮ้ย ถ้าพี่กันกลับมาเห็นล่ะซวยแน่ ลี บ้าดิ ไอ้นี่นิ” ผมมองหน้าของไอ้ตาเส้นด้ายที่มองมายิ้มๆ เหมือนมั่นใจซะเต็มประดาว่าพี่กันไม่กลับมาหรอก มึงไปเอาความมั่นใจนั่นมาจากไหนกัน!?

            “มึงช่วยเงียบซักสิบวิจะได้มะ? เสียงแว้ดๆ ของมึงมันเจาะโสตประสาทกูม้ากมาก” พูดจบก็ลากผมเข้าบ้าน เฮ้ย อะไรของมึงเนี่ย

            “อื้อ ลี” ทันทีที่เข้าบ้านปุ๊บปิดประตูปั๊บ ไอ้ตาแคบนี่ก็ปฏิบัติการหื่นของมันทันที

            ลีใช้มือดันเอวผมให้แนบชิดกับเอวของมัน ก่อนจะก้มตัวลงมาเอาปากประกบลงบนปากผม ขบเม้มเบาๆ แล้วแทรกลิ้นร้อนเข้ามาเกี่ยวกับลิ้นของผม ลิ้นสากเกี่ยวรัดดูดดุนกับลิ้นเล็กในโพลงปาก เรียกเสียงครางเบาๆ จากในลำคอของผม ก่อนจะค่อยๆ ถอนจูบออกอย่างอ้อยอิ่ง เหลือเพียงน้ำสีใสเชื่อมกันอยู่ที่ปลายลิ้น

            “คิดถึงอ่ะ” ลีกระซิบเสียงแผ่วที่ข้างแก้มซ้ายให้เกิดสีแดงจางๆ

            “บ้าดิ เพิ่งแยกกันไม่ถึงสามชั่วโมง” ผมยกมือดันไหล่กว้างเบาๆ ด้วยความเขิน ก่อนที่ไอ้ตาแคบจะขโมยหอมแก้มผมฟอดใหญ่แล้วเริ่มไซร้สูดดมซอกคอขาวไล่ต่ำลงมางับเบาๆ ที่กระดูกไหปลาร้าจนเกิดรอยแดง

            โครกคราก

            ลีชะงักลิ้นที่เลียลำคอของผมอยู่เงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมที่แดงเป็นลูกตำลึงสุก ก็คนมันยังไม่ได้กินข้าวนี่หว่า อย่ามามองนะเฟ้ย!

            “มึงโคตรจะขัดอารมณ์กูอ่ะ” มันพูดเสียงหงุดหงิดกับผมที่กำลังอายอย่างถึงที่สุด ก่อนที่มันจะเดินเข้าครัว อะไรอ่ะ อย่าไปนะ

            “หืม? เชี่ยกัส นี่ไรอ่ะ อ้วกเหรอ?” ไอ้บ้าเอ๊ย กูบอกวาอย่าเข้ามาไงว้อย แม่งนิ

            “ไม่ ไม่ใช่ นั่นโจ๊ก อย่ามามองนะ ก็กูไม่เคยทำนี่ อะไรวะ ก็แค่ข้าวสารใส่น้ำแล้วต้ม กูไม่คิดว่ามันจะยากนี่!” ผมขึ้นเสียงบ่งบอกว่าอายมาก ก็ดูหน้าเชี่ยนี่ดิ มองมาแบบสมเพชมากอ่ะ

            “เห? โจ๊กเหรอ กูเพิ่งรู้ว่าโจ๊กบ้านมึงหน้าเหมือนอ้วกขนาดนี้นะเนี่ย” ฮื้อ ไอ้บ้า ไอ้เลว กูเป็นแฟนมึงนะ อย่าน้อยก็น่าจะบอกว่า ‘น่าๆ เดี๋ยวทำไปบ่อยๆ ก็ชินเองแหละ’ ดิ โคตรเสียใจเลย!

            “พูดมาก ทำอย่างกะมึงทำเก่งซะเหลือเกินงั้นล่ะ” ผมพูดเสียงงอนๆ ก็ดูมันทำดิ ฮือ อย่างอายเลย มึงพูดว่าอ้วกมาสองรอบแล้วนะ

            “ก็ดีกว่าของมึงสิบเท่าอ่ะ มึงโตมาได้ไงว้า? เอาหม้อไปล้างมา (ยัดหม้อที่คิดว่าเป็นโจ๊กใส่มือผม) เร็วดิ มึงจะกินอะไร เดี๋ยวกูทำเอง แม่งเอ๊ย กูอยากกินมึงมากกว่าข้าวอีก สัสนี่” บ่นไรงุ้งงิ้ง กูฟังไม่รู้เรื่อง

            “ฮ๊ะ? มึงว่าไงนะ” ผมหันไปมองไอ้ลีที่กำลังค้นตู้เย็นผมว่ามีอะไรมั่ง มือก็ล้างหม้อไป

            “กูบอกว่ากูอยากกินมึง จบป่ะ?” มันพูดเสียงหงุดหงิด อะไรอีกอ่ะ เมนส์มาเหรอวะ อารมณ์ไม่ปกติอ่ะ

            “บ้า -///-” ผมก้มหน้าล้างต่อไป ไอ้หม้อเวรนี่เมื่อไหร่จะสะอาดสักทีวะ

            “แล้วกูถามว่ามึงจะแดกเชี่ยไรครับ ไม่ตอบเดี๋ยวกูก็จูบหรอกแม่ง” ฮือ ไม่ปกติจริงด้วยอ่ะ

            “อะไรก็ได้” ผมตอบแล้วเอาหม้อมาวางไว้ที่เคาน์เตอร์ทำครัว

            “อะไรก็ได้ กินน้ำกูมะ?”มันถามยิ้มๆ ท่าทางระริกระรี้

            “เชี่ยเดะ ทำตัวลามกอีกแล้วนะมึงอ่ะ” =_= มันยักไหล่อย่างไม่หยี่ระแล้วเอาไข่ไก่ เอาหมู เอากุ้ง เอาปลาหมึก เอาผักชีกะต้นหอมออกมาวางบนเคาน์เตอร์ก่อนจะเพ่งมาที่หม้อที่ผมคิดว่าล้างมาสะอาดแล้วนะ อย่าจ้องเหมือนมันเป็นขยะจะได้มะ?

            “นี่มึงล้างแล้วใช่ป่ะ?”ง่ะ กูว่าแล้ว เชี่ยนี่แม่ง กะจะด่ากูอ่ะดิมึง จับผิดกูจริ๊ง

            “อะไร มึงอย่านะ สะอาดแล้วนี่” ผมแย้งอย่างไวเมื่อไอ้ตาแคบที่ทำตัวเป็นพ่อครัวมันจ้องหม้อใบนั้นจนจะเห็นไปถึงวิธีการผลิตละ

            “สะอาดพ่อตากูเหรอครับ!? นี่อะไร เชี่ย เศษข้าว มึงเอาน้ำราดๆ เรอะ” อ๊ากกกกก มึงเป็นป้าแก่ๆรึงายยยย แม่งเอ๊ย

            “อะไรละ งั้นมึงก็ล้างเองดิ -3-” ผมพูดแล้วเชิดหน้าหนี กูไม่ใช่พระเจ้านี่หว่าจะได้ทำเป็นทุกอย่างน่ะ ว่าแต่กู

            “งอน งอน เดะกูจับปล้ำ เอาผักไปล้าง แค่ผักชีกะต้นหอมไม่สะอาดนี่ลาหมาตายได้เลยนะ”

            “ไอ้ลี ไอ้ตี่ ไอ้ตาเส้นด้าย มึงสิลาหมาตาย ไอ้เชี่ย!” พูดจบก็โดนสับมะเหงกใส่หัวดังโป๊ก โคตรเจ็บเลย! เชี่ยนี่

            “ลี มึงจะทำไรกินอ่ะ ต้องใส่หอมด้วยเหรอ ไม่ใส่ได้ป่ะ? กูไม่ชอบอ่ะ” ลีที่กำลังล้างกุ้งกับปลาหมึกมองผมแล้วพยักหน้าหงึกหงัก

            “เย้ เร็วดิ รีบทำ กูโคตรหิวข้าวเลยตอนนี้อ่ะ” ผมพูดพลางแงะๆ ก้านผักชีเอามือถูๆ เศษดินที่ติดตามก้านมันออก

            “หอมแก้มกูดิ เดี๋ยวจะรีบทำเลย” มันพูดยิ้มๆ แต่หน้าผมนี่แดงไปถึงหูเลยขอบอก

            ผมเขย่งปลายเท้าขึ้นไปแล้วฝังจมูกลงบนแก้มนิ่มของไอ้ตาแคบก่อนจะผละออกเพียงเสียววินาที แล้วก้มหน้างุดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น อายว่ะ

            “เพื่อ!?” เสียงไอ้ลีมันดังเข้าโสตประสาท

            “ก็บอกให้หอมกูก็หอมแล้วนี่ อย่าพูดมาก กูเขินนะเนี่ย เห็นหน้ากูป่ะ?” ผมพูดโดยที่ไม่หันไปมองมัน แต่ก็รู้ว่ามันกำลังยิ้มอยู่ ไอ้ตาแคบขยับเข้ามากระแซะๆ ผมแล้วว่า

            “กูก็นึกว่ามึงเอาจมูกวิ่งมาชนแก้มกูซะอีก กูยังไม่ทันรู้สึกถึงคำว่าหอมแก้มเลย แต่ก็ช่างเถ๊อะ ยังไงกูก็ไม่ปล่อยให้สุดที่รักกูอดตายหรอก ไหนมาจับดูดิ๊ว่ากัสน้อยของกูเหี่ยวตายยัง?” พูดจบก็จับหมับเข้าที่หว่างขาผม ไอ้เชี่ยนี่!

            “ไอ้เชี่ยลี!” ผมปากอ้าตาค้าง มือมันก็ขย้ำๆ ลูบๆ คลำๆ ทำหน้ายิ้มๆ ก่อนจะเลิกคิ้วแล้วว่า

            “อุต๊ะ กัสน้อยแม่งน้อยจริงด้วย กูเพิ่งสังเกต” มันยิ้ม ผมเลยยกขาเตะข้อพับมันจนทรุด

            “น้อยพ่องสิ ไอ้หื่น!” พูดจบเดินเอาผักชีเปียกๆ ฟาดใส่หน้ามันแล้วชิ่งวิ่งออกจากห้องครัว

            “รีบทำด้วย กูจะรอกินข้างนอก” ผมตะโกนบอก เปิดทีวีดูการ์ตูนที่เล่นช่วงเวลานี้พอดี ได้ยินเสียงไอ้ตี่มันตะโกนกลับมาว่า

            “เออ มึงกินข้าวอิ่มแล้วกูจะกินมึงมั่งนะ” บ้า คนลามก!

            “พ่องสิ สัสนี่” แล้วก็ได้ยินเสียงมันหัวเราะส่งมา

            Rrrrrrrrr Rrrrrrrrr

            ผมเอื้อมมือไปหยิบโทรรศัพท์สีขาวขึ้นมาดูเบอร์ก่อนจะกดรับ

            “รู้น่าว่าบ้านรวย แต่ไม่เห็นต้องโทรมาเลยนี่ เปลืองตังค์อ่ะ” ผมพูดเสียงงุ้งงิ้ง จะหาว่าผมงกก็ว่าไปเถอะ ต่อให้นั่นไม่ใช่ตังค์ผมก็เสียดายอยู่ดี

            ‘ก็อยากได้ยินเสียงอ่ะ แล้วนั่นเสียงอะไร เปิดทีวีเสียงดังชะมัด ดังมาถึงญี่ปุ่นอ่ะ’ ก็แม่งคุยโทรศัพท์มันก็ดังถึงซีฟะ

            “อย่ามาตลกน่าอั๊คกี้ อยากได้ยินเสียงเชี่ยไร หยะแหยงอ่ะ” ผมพูดไปยิ้มไป นี่ถ้าเชี่ยลีมาเห็นนะ บ้านแตกพะยะค่ะ!

            ‘โหย พูดไม่เพราะอ่ะ กินข้าวยังจ้ะ’

            “ยัง อั๊คกี้ ปิดเทอมยังอ่า ปิดเทอมแล้วจะกลับมามั้ย” ผมถามอออกไป ก็คนมันคิดถึงอ่ะ อั๊คกี้ไม่ได้กลับไทยเลยตั้งแต่ย้ายไปญี่ปุ่น เพราะไอ้เชี่ยตี่แฟนผมนั่นแหละ!

            ‘เพิ่งปิดเมื่อวานนี่เอง แต่ไม่รู้จะได้กลับป่าว ทำไม คิดถึงเราอ่ะดี๊’ ผมยิ้มจนตาหยีก่อนตอบ

            “คิดนะ แต่ไม่รู้ถึงป่าว”

            ‘ฮั่นแน่ มีแฟนยังจ้ะ^_^’

            “เอ่อ ถามไมอ่ะ?” สะอึกเลยครับ จะให้ตอบไงล่ะ มีแล้ว ก็ไอ้คนที่มันพาพวกไปรุมกระทื๊บอั๊คกี้ไง งี้เหรอ บ้าแล้ว

            ‘อ้าว ก็ถ้ายังไม่มี จะได้หิ้วหนุ่มญี่ปุ่นไปฝากไงถ้าได้กลับอ่ะ ฮ่าๆๆๆๆ ’ ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะเฟ้ย ไอ้เพื่อนบ้า

            “เอาเองเถอะ”

            “เฮ้ย กัส มึงชอบกินกุ้งมั้ย!?” ผมสะดุ้งเฮือกเมื่อเสียงไปตาตี่มันตะโกนถามขึ้นมา ผมเอามือปิดโทรศัพท์แล้วตอบไปว่าชอบ

            ‘เสียงใครอ่ะ?’ เสียงมึงนรกมากลีดังทะลุลำโพงกูไปถึงญี่ปุ่นอ่ะ

            “เสียงพี่กันไง เอ้อ อั๊คกี้ แค่นี้ก่อนนะ ดูการ์ตูนอยู่ เดี๋ยวคืนนี้ทักไปนะ”

            ‘ครับ ครับ’ พูดจบผมก็กดวางสาย ยกเข่าขึ้นมากอด ตาก็มองหน้าจอทีวีอย่างไม่กระพริบ

            สามสิบนาทีต่อมา ไอ้ตาแคบก็ยกชามที่ไอร้อนพุ่งขึ้นเพดาน (=_=^) มาวางที่หน้าของผม แต่ว่านะ ท้องของผมที่เคยร้องเจี๊ยวจ๊าว สามัคคีกันเงียบสนิท คือแบบ หิวจนไม่หิวอ่ะ แต่พอเห็นข้าวต้มที่อยู่ตรงหน้าเท่านั้นล่ะ เอนไซม์ในกระเริ่มจะงอแงขึ้นมาเสียดื้อๆ

            “แน่ใจว่ากินได้?” ผมถามออกไปงั้นแหละ น้ำลายงี้ไหลย้อยแล้ว

            “ก็ดีกว่าอ้วกต้มของมึงอ่ะ” เวร นี่มึงพูดว่าอ้วกมาครั้งที่สามแล้วนะ!

            “เออ ถึงหน้าตามันจะดีกว่าโจ๊กกู แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะอร่อยกว่าซักหน่อยนี่ -3-” ผมแถไปเรื่อย แค่ดูก็รู้แล้วว่ารสชาติมันต่างกันลิบ ผมมองดูเนื้อกุ้งสีส้มสวยแล้วต้องกลืนน้ำลายลงคอ หมูสับนี่ก็โคตรละเอียดอ่ะ มีไข่ฟูด้วยอ้ะ ปลาหมึกรูปร่างพอดีคำนี่ก็ยั่วน้ำลายชะมัด

            “มึงเลิกมองได้ละ จะกินข้าวรึจะกินน้ำ” เสียงไอ้ตี่มันแทรกขึ้นมาให้บรรยากาศชื่นชมเมื่อครู่หายไปหมด กูอุตส่าห์จะชม มึงอย่าหวังว่าจะได้ยินเลยทีนี้

            “ไอ้หื่นเอ้ย กูจะกินข้าว!” พูดจบก็ตักข้าวต้มรวมมิตรขึ้นมาเป่าแล้วเอาเข้าปาก อะ อร่อยโคตร

            “อร่อยป่ะ?” ไอ้ตี่ถามสียงเรียบ มือก็ตักข้าวของตัวเองกินไป

            “อื้อ อร่อย กูเพิ่งรู้ว่ามึงทำกับข้าวเป็นนะเนี่ย” อุตส่าห์ว่าจะไม่ชมแล้วเชียวนะ แต่มันก็อร่อยจริงๆ อ่ะ

            “ไงล่ะ จงภูมิใจซะที่ได้กูเป็นแฟน” มันพูดยิ้มๆ

            “เหอะ ก็แค่เรื่องทำอาหารล่ะว้า อย่างอื่นแม่งโคตรเชี่ยอ่ะ!” ผมพูดจบมือหนาก็เอื้อมมาตบหัวผมจนคว้ำ ไอ้เชี่ยนี่ เห็นมั้ยล่ะ? พูดยังไม่ทันขาดคำเลย

………………………………………………………………..

To be continued