รักสุดท้าย ให้นายสุดเลิฟ

     รักสุดท้าย...ให้นายสุดเลิฟ

“อ้าว นี่จะไปไหนเหรอลูก”

“ไปหาแท็คคะแม่”

“อ้าวนี่แท็กกลับมาแล้วเหรอ”

“แฮ่ๆ” ฉันส่งยิ้มหวานกลับไปยังแม่

“หรือว่าจะไปหาพี่เขาที่เกาหลี”

“ไม่ใช่ค่ะ”

“ แล้วนี่จะไปไหนมีตังค์หรือยังจะไปกี่วันให้พ่อกับแม่ไปส่งไหม”

“แม่คะ” ฉันคว้ามือของแม่มาจับไว้และจ้องเข้าไปยังดวงตาสีน้ำตาลคู่นั้น

“หือ”

“หนูไปแค่สามวันสองคืนเตรียมของทุกอย่างไว้เรียบร้อยแล้วคะไม่ต้องห่วงหนูนะคะฝากบอกกับพ่อด้วย ไปแล้วนะคะหนูรักแม่มากนะ” แล้วฉันก็หอมแก้มแม่ฟอดใหญ่

“แม่ก็รักลูกนะ นิ้ง”

                ท้องฟ้าวันนี้ช่างสดใสนักหรือว่านายจะรอฉันอยู่ที่นั่นจริง “ศรันย์” รอหน่อยละกันฉันกำลังจะไปหา จากที่นี่ไปอำเภอภูกระดึงก็ประมาณ 160 กิโลเมตรก็ถือว่าไกลนักเดินทางเกือบ 4 ชั่วโมงถึงโน่นก็ประมาณ10โมงเช้าพอดี

‘พี่ชาย’

“ฮัลโหล”

“นี่น้องกำลังจะไปทำอะไรที่ไหน”

“น้องบอกแม่ไว้แล้วไม่ใช่เหรอ”

“นี่อย่าทำแบบนี้สิโตแล้วนะไหนบอกว่าจะไม่ทำให้แม่กับพี่ต้องกังวลใจไง พี่แค่อยากรู้ว่าเราไปไหนพี่ค่อยสบายใจหายห่วงหน่อยนี่เล่นไม่บอกกันเลยว่าจะไปไหนมาไหนอยู่ๆนึกจะไปก็ไปเพิ่งกลับมาจากกรุงเทพฯแท้ๆไม่อยู่ติดบ้านเลยนะ”

“น้องก็แค่อยากมาเที่ยว”

“อยากเที่ยวก็เที่ยวสิไม่มีใครว่าเพียงแค่บอกหน่อยว่าจะไปไหน” ขืนบอกก็พากันยกทัพตามหาน่ะสิขี้หวงจะตายขนาดว่าเราอายุยี่สิบสองแล้วนะ

“น้องขอโทษ น้องก็เที่ยวๆอยู่ในจังหวัดเลยนี่แหละไม่ได้ไปไหนไกลหรอก”

“เมืองเลยมันก็ไม่ได้แคบนะมีตั้งหลายหมู่บ้านหลายอำเภอสถานที่ท่องเที่ยวก็มีมากมาย จะให้พี่ไปหาเราที่ไหนฮะ ภูกระดึง ภูเรือ ถนนคนเดินเชียงคาน คุนหมิง แก่งคุดคู้ อ่างน้ำหมานห้วยกระทิง ด่านซ้ายหรือว่าริมโขงปากชม”

“จ้าๆบอกก็ได้ว่าจะไปไหน” ไอ้พี่ชายจอมจุ้น หวงซะเหลือเกินนี่ขนาดแต่งงานแยกไปมีครอบครัวแล้ว “หนูกำลังจะเดินทางไป...ตื๊ดๆๆ”อ้าวเฮ้ย! ไม่มีสัญญาณจะทำไงดีทีนี้ไอ้พี่บ้านั่นต้องตามหาเราทั่วแคว้นแดนเมืองเลยแน่ๆนี่ก็คงจะเข้าเขตอำเภออื่นแล้วสินะ ขณะนี้ฉันกำลังอยู่บนรถโดยสารประจำทางพอถึงอำเภอเมืองฉันก็ต้องไปต่อรถทัวร์ที่บขส.ไปตำบลศรีฐาน อำเภอภูกระดึงแล้วก็ต่อรถเข้าไปในอุทยานแห่งชาติ นอนพักผ่อนเอาแรงไว้ขึ้นภูดีกว่า