[ ฟิค นูระ ] พันธนาการหัวใจนายอีกาสีแดง

"เจ้าสินะ ที่ชื่อ จูอนเนะ ลูกสาวของจูออน"ริเฮียงมองหญิงสาวแสนงดงามที่นั่งพับเพียบตรงหน้าโดยมีเหล่าผู้บริหารและพวกขบวณร้อยอสูรรวมไปถึงริคุโอะรายล้อมอยู่รอบๆ

"ค่ะ"จูอนเนะยิ้มพลางโค้งศรีษะเล็กน้อย

"เหมือนมาก ราวกับเป็นฝาแฝด เพียงแต่นัยตาของเจ้าต่างกับมารดาเจ้ายิ่งนัก"กิวคิมองจูอนเนะด้วยใบหน้านิ่งเรียบ

"เอ๊ะ? ต่างกันหรอคะ"จูอนเนะเอียงคองงๆ

"มารดาของเจ้าจะมีนัยตาสีฟ้าสดใสอ่อนโยนอ่อนช้อย ส่วนเจ้ามีนัยตาสีม่วงใสที่ดูเข้มแข็งและไม่เกรงกลัวผู้ใดเหมือนพ่อของเจ้า"ดารุมะลืมตาและพูดออกมา

"เมื่อตอนมารดาของเจ้ายังอยู่ในกลุ่มเธอได้ขึ้นชื่อว่าเป็น "พายุซากุระแห่งขบวนร้อยอสูรเชียวนะ"คุโรตะโบวพูดขึ้นเสริม

"ทำไมข้าไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลยล่ะค่ะ"จูอนเนะทำหน้างงๆและแอบน้อยใจมารดาที่ไม่เคยบอกอะไรเลย

"แล้ว จูออนให้เจ้ามาที่นี่ทำไมหรือ"ริเฮียงถามพลางจิบสาเก

"ข้าไม่ทราบค่ะแต่ว่าท่านแม่ให้ท่านอ่านสิ่งนี้ค่ะ"จูอนเนะยื่นจดหมายให้ริเฮียง

"หืม"ริเฮียงรับจดหมายมาเปิดอ่าน

" ถึงท่านหัวหน้าใหญ่ นูระ ริเฮียง

 ข้า จูออน อดีตขุนศึกแนวหน้าแห่งขบวนร้อยอสูร ข้ารู้ตัวดีว่าข้ามิอาจอายุยืนได้นานนัก

 เพราะว่าทางข้ากับท่านเซ็ตซึระกำลังตกอยู่ในสถานการ์ณลำบาก มีปิศาจจากโตเกียวจำนวน  มากมายเข้าโจมตีสถาณที่ข้ากับท่านเซ็ตซึระอาศัย ข้าเกรงว่าข้ามิอาจจะปกป้องลูกสาวของข้าจาก

 เงื้อมือของ ฮะโกโรฮิเมะ ได้ เมื่อท่านได้อ่านจดหมายนี้หมายความว่าข้ากับเซ็ตซึระมิอาจมีชีวิตอีก

 ต่อไปได้แล้ว ข้าขอฝากลูกสาวของข้าให้ท่านดูแลด้วยนะคะ ถือว่าเป็นคำขอสุดท้ายจากข้าด้วยนะ  คะ ท่านหัวหน้าใหญ่ นูระ ริเฮียง 

 จาก ซากุระอิ จูออน...."

"......................."เมื่อริเฮียงอ่านจดหมายนี้จบก็ทำสีหน้าเคร่งเครียดขึ้นมา

"ท่านหัวหน้าใหญ่......."เหล่าภูตพลายทุกตนต่างมองกันอย่างเป็นห่วง

"ท่านริเฮียง ท่านแม่เขียนอะไรหรอคะ"จูอนเนะอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่ามารดาของตนเขียนอะไรไว้ถึงขนาดทำให้ริเฮียงมีสีหน้าเคร่งเครียด

"เอ้อ ปล่าวหรอก แม่ของเจ้าฝากให้ข้าดูแลเจ้าเพราะแม่ของเจ้าไปทำธุระที่แสนไกลมากเลยน่ะ เอาล่ะ ทุกๆคน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป จูอนเนะจะเป็นครอบครัวเดียวกันกับเรานะ เลี้ยงฉลองกันเถอะ"ริเฮียงรีบทำสีหน้าให้เหมือนคุณปู่ใจดีแล้วสั่งจัดงานเลี้ยงฉลองต้อนรับสมาชิกคนใหม่

2ช.ม.ผ่านไป

"เอิ้กๆ นัตโตะโคโซ ขอสาเกหน่อย"การาสุเท็นงุออกอาการเมานอกหน้า

"ขอข้าด้วยน้าาา"คุโรตะโบยิ่งแล้วใหญ่

"ได้เลยขอรับ"นัตโตะโคโซวิ่งไปรินสาเกให้ทั้ง2คน

"คุบินาชิ เจ้าเมาหมดแล้วน้าาาาาา"เคโจโรที่กำลังมึนสาเกกอดคอคุบินาชิอย่างลืมตัว

"เจ้าต่างหากที่เมา"คุบินาชิทำหน้าเหนื่อยใจ

"อ่ะนี้ ซาซามิ โทซากะมารุ ข้าเอา สาเกกับกลับแกล้มมาให้เพิ่ม"โชเฮย์ยกลังสาเกกับกลับแกล้มมาให้การาสุเท็นงุสีเหลืองและสีฟ้า

"ขอบใจนะ มานั่งด้วยกันสิโชเฮย์"ซาซามิชวนโชเฮย์มานั่งด้วย

"อะ ขอบคุณนะ"โชเฮย์นั่งลงข้างๆโทซากะมารุ

"เต็มที่เลยนะ ว่าแต่ คุโรอุมาริหายไปไหน?"โทซากะมารุหันซ้ายขวาหาพี่ชายคนโตสีแดงของตน

"ไม่รู้สิ ไม่เห็นเลย"ซาซามิส่ายหน้าเบาๆ

"ข้าว่า ห่วงพ่อของพวกเจ้าก่อนดีกว่ามั้ย"โชเฮย์ชี้ไปที่การาสุเท็นงุที่เมาจนบินชนโน่นชนนี่ไปหมด

"ปล่อยไปแบบนั้นแหละ"สองพี่น้องการาสุปีกเหลืองและปีกฟ้าพูดขึ้นมาพร้อมกันพลางทำหน้าเหนื่อยใจ

"นี่ค่ะนายน้อย ทานเยอะๆนะคะ"ซึราระดันถาดอาหารมากมายมาให้ริคุโอะที่กำลังจิบสาเก

"ขอบใจนะภูติหิมะ ว่าแต่เจ้าเถอะ กินให้อิ่มๆเลยนะ"

"เจ้าค่ะ"

ทุกคนดื่มกินเลี้ยงฉลองกันอย่างสนุกสนานคึกคักครื้นเครงกันไปอีกหลายชั่วยาม

สวนข้างบ้านแถวๆต้นซากุระใกล้บ่อปลา

จูอนเนะที่แอบหนีออกมาจากงานเลี้ยงฉลองเพราะเกรงใจและไม่ชินกับการอยู่ร่วมกับผู้อื่นมานั่งดื่มชาขาวแถวๆทางเดินติดสวนซากุระอยู่เพียงลำพัง จูอนเนะทอดมองไปยังต้นซากุระตรงหน้าที่ไม่สูงมากนักอย่างเหม่อลอยเพราะความคิดถึงมารดา

"ทำไมถึงหนีออกมาล่ะ"คุโรอุมารุบินลงมานั่งข้างๆจูออนเนะพลางถามหญิงสาวอย่างสงสัย

"อะ ท่านคุโรอุมารุ"จูอนเนะสะดุ้งเล็กน้อยที่ถูกถาม

"ขอโทษทีที่ข้า ทำให้เจ้าตกใจ"คุโรอุมารุอดไม่ได้ที่จะลูบหัวหญิงสาวเพราะเธอช่างน่าเอ็นดูเสียเหลือเกิน

"ข..ข้าเป็นพวกตกใจง่ายน่ะค่ะ แฮะๆ"จูอนเนะยิ้มแห่งๆปล่อยให้ชายหนุ่มลูบหัวเธอไป

"แล้วสรุป ทำไมถึงหนีออกมาจากงานเลี้ยงล่ะ"

"เพราะข้าไม่ชินน่ะค่ะ"

"ไม่ชิน?"

"ค่ะ ข้าน่ะ เติบโตมาโดยที่อาศัยอยู่กับท่านแม่และท่านเซ็ตซึระแค่3คน ข้าไม่เคยออกจากบ้านเพราะท่านแม่บอกว่ามันอันตราย ข้าไม่เคยเห็นภูตคนอื่นๆเลยค่ะ แต่พอข้าเดินทางมาที่นี่ทำให้ข้าได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ไม่ว่าจะเป็นภูต มนุษย์ สัตว์ สิ่งของและบ้านเรือนต่างๆน่ะค่ะ และข้าไม่เคยเห็นการาสึเท็นงุมาก่อนด้วยค่ะ แต่ตอนนี้ได้เห็นท่านแล้ว ข้าตกใจไม่น้อยเลยค่ะ ไม่คิดว่าการาสึเท็นงุ จะมีปีกบินไปมาด้วยน่ะค่ะ"จูอนเนะยิ้มให้คุโรอุมารุทำเอาหัวใจของชายหนุ่มเต้นไม่เป็นจังหวะ

"เจ้าน่ะ ถูกเลี้ยงดูเหมือนไข่ในหินเลยนะ"

"นั่นสินะคะ ข้าอยากออกไปดูเมืองนี้จากบนฟ้าจัง หากข้ามีปีก จะบินให้ทั่วเลย"จูอนเนะมองบนท้องฟ้าที่มืดสลัวแต่มีดวงดาวระยิบระยับประดับข้างๆดวงจันทร์เต็มดวงอย่างสวยงาม

"อยากไปมากเลยหรือ"คุโรอุมารุท้าวคางมองหญิงสาวตรงหน้าพร้อมกับแอบยิ้มเล็กน้อย

"ค่ะ"

"งั้นข้าจะพาไป"

"เอ๊ะ!"จูอนเนะมองคุโรอุมารุอย่างอึ้งๆ

"ข้าจะพาเจ้าไปดูเมืองนี้จากบนฟ้าเอง"

"จ...จริงหรอคะ"

"อืม"

"ดีจังขอบคุณนะคะ"จูอนเนะยิ้มหวานให้คุโรอุมารุจนอีกฝ่ายต้องเบนหน้าหนีเพราะหน้ากำลังแดงระเรื่อ

"ว่าแต่จะไปยังไงหรอคะ"

"ยังงี้ไงล่ะ"

"ว้าย!"คุโรอุมารุอุ้มจูอนเนะในท่าเจ้าหญิงโดยที่อีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว

"หากกลัวความสูงก็กอดคอข้าแน่นๆและหลับตานะ"

"ด....เดี๋ยวสิคะ"

พรึบ

ไม่ทันที่หญิงสาวจะได้แย้งอะไรชายหนุ่มกางปีกสีดำแดงและกระพือปีกพาตนทยานพุ่งสู่ท้องฟ้ายามค่ำคืนอย่างรวดเร็ว