นักพเนจรหญิง เหมยหลง

ภายในห้องนอนแบบจีนโบราณห้องหนึ่งที่ตกแต่งด้วยโทนสีทึบมีสาวงามสองคนช่วยกันขนเสื้อผ้าข้าวของเครื่องใช้ต่างๆนานาใส่ลงในห่อผ้าขนาดใหญ่สีดำลายดอกเหมย

  "นี่จิ้นอวี๋ข้าจะไปปราบมารปิศาจนะจะเอาน้ำหอมไปทำไม" เสียงหวานของเหมยหลงดังขึ้นเป็นรอบที่เท่าใหร่ไม่รู้ของวันดังขึ้น

  "เป็นสาวเป็นนางต้องแต่งองค์ทรงเครื่องเจ้าคะ" หญิงสาวที่แสนงดงามคนหนึ่งพูดขึ้นแล้วโกยของลงในห่อผ้าอย่างช้าๆและเป็นระเบียบ

  "โอ๊ยยยแล้วนั้นจะเอาชุดรุ่มร่ามยาวลากพื้นไปทำไมกันเราต้องเดินป่านะไม่ใช่เดินในวังหลวง" เหมยหลงร้องออกมาสุดเสียงเมื่อจิ้นอวี๋พับชุดกระโปรงยาวลากพื้วนใส่ในห่อผ้าที่เตรียมจะเดินทาง

  "เดินป่าหรือเจ้าคะยิ่งไม่ได้การต้องเอาสมุรไพรบำรุงผิวไปด้วย" จิ้นอวี๋รีบลุกไปหยิบกระปุกไม้หลากหลายกระปุกมาใส่ห่อผ้า

  "โอ๊ยยยจิ้นอวี๋ข้าโดนแดดอยู่ทุกวันผิวข้าไม่เคยเปลี่ยนเลยเอาไปทำไมหนักห่อผ้าปล่าวๆ" เหมยหลงบ่นจิ้นอวี๋ขณะเตรียมอาวุทใส่ห่อผ้าสีดำอีกผืน

  "ไม่ต้องห่วงเจ้าคะจิ้นอวี๋ถือเองเจ้าคะห่อผ้าห่อเดียวจิ้นอวี๋ถือได้เจ้าคะ" เหมยหลงถอนหายใจออกมาอย่างเบื่อนาย

  "เออจิ้นอวี๋ข้าว่าเจ้าไปจัดของเข้าห่อผ้าเจ้าดีกว่าของข้าข้าจัดเองเดี๋ยวจะสาย"

  "ว้ายจริงด้วยเจ้าคะจิ้นอวี๋นี่ไม่ได้เรื่องเลยไม่ได้ล่ะจิ้นอวี๋ไปจัดของก่อนนะเจ้าคะแล้วจะรีบมาช่วยจัด" จิ้นอวี๋พูดออกมาอย่างรวดเร็วแล้วรีบเดินออกไปเหมยหลงเห็นจิ้นอวี๋ออกไปพ้นเขตของเธอแล้วจึงรีบขนของในห่อผ้าของตนออกอย่างรวดเร็วแล้วจัดใหม่ให้มีเพียงเชือกมัดผมสามเส้นรองเท้าสองคู่แล้วเสื้อผ้าเจ็ดชุดจากนั้นก็ขนอาวุทต่างๆใส่ห่อผ้าอีกใบอย่างรวดเร็วและจัดการอาบน้ำเปลี่ยนชุดเป็นชุดที่ใส่สบายๆสีน้ำเงินลายดอกเหมยรวบผมที่ปล่อยสยายเป็นหางม้าแล้วสะพายห่อผ้าสองห่อแล้วเดินออกมา

  "คุณหนูจัดของเสร็จแล้วหรือเจ้าคะ" จิ้นอวี๋ที่พึ่งจัดของเสร็จแล้วกำลังจะมาช่วยเหมยหลงต่อแต่พอเห็นร่างบางที่งดงามดั่งเทพธิดาเดินออกมาก็ถาม

  "เสร็จแล้วล่ะเดี๋ยวเจ้าไปเปลี่ยนชุดเหมือนข้านะข้าจะไปรอที่ห้องรับรอง"

  "เจ้าคะ" จิ้นอวี๋รีบเดินจากไปอย่างรวดเร็วเหมยหลงเดินมาที่ห้องรับรองที่มีชายชราผู้เป็นตายืนอยู่

  "เจ้าจะออกเดินทางวันนี้รึ"ชายชราถามเมื่อเห็นหลานสาวอยู่ในชุดเหมือนชาวบ้านธรรมดาแต่ความงามนั้นทำให้นางดูพิเศษกว่าชาวบ้านคนอื่น

  "ยังหรอกต้องรอจิ้นอวี๋อีกน่ะ" เหมยหลงพูดแล้วรับขนมหวานจากคนรับใช้

  "เหมยหลงเจ้าจะประหมาดไม่ได้นะงานนี้" ชายชราเอ่ยตักเตือนหลานสาวที่กำลังสวามปามขนมหวานจนหมดคราบเทพธิดาจำแลง

  "อืมนี่เจ้าห่อขนมแบบนี้ให้ข้าสี่ชุดนะน้ำชาสี่กระบอกด้วย" เหมยหลงหันไปสั่งสาวรับใช้ที่นำขนมมาให้

  "เจ้าคะคุณหนูเหมยหลง"

  "อ่าวแล้วนี่จิ้นอวี๋ยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกรึ" ชายชราถามเมื่อไม่เห็นร่างงามของสาวรับใช้

  "ถ้าเสร็จแล้วก็เห็นแล้วสิ" เหมยหลงพูดเบาๆ

โป๊ก!

  "โอ๊ย!ของเก่ายังไม่หายแจกของใหม่ให้อีกแล้วหรอ"เหมยหลงกระโดดหลบไปอีกทางแล้วบ่น

  "ดีจะได้จำซะบ้างว่าตนเองเป็นสาวเป็นนาง" ชายชราส่ายหน้าไปมาอย่างระอา

  "เสร็จแล้วเจ้าคะ" จิ้นอวี๋เดินถือห่อผ้ามาสองห่อและสวมใส่ชุดสบายๆเหมือนคนฐานะปลานกลางพอมีพอกินเหมือนเหมยหลงแต่ความงานนั้นเหมยหลงชนะขาดจิ้นอวี๋อยู่ในชุดสีชมพูอ่อนลายเหมยเหมือนเหมยหลง

  "งดงามมากเลยจิ้นอวี๋"

ชายชราเอ่ยชมสาวรับใช่ที่เหมือนหลานของตน

  "โถ่ทีข้าไม่ชม" เหมยหลงพูดอย่างงอนๆแล้วยัดขนมหวานเข้าปากเล็กๆสีแดงสด

  "ก็ดูเจ้าทำตัวเข้าสิหัดทำตัวเรียบร้อยเหมือนจิ้นอวี๋ซะบ้างบลาๆๆๆๆ" เหมยหลงไม่ฟังแถมยังทำท่าเเคะหูแล้วยัดขนมเข้าปากอย่างต่อเนื่องซะอีกทำให้ชายชราเริ่มเดือด

  "เอ่อข้าว่าออกเดินทางกันดีกว่านะเจ้าคะคุณหนูนายท่านข้าน้อยจิ้นอวี๋จะดูแลและปฏิบัติตนกับคุณหนูอย่างดีเจ้าคะไม่ต้องห่วงข้าน้อยลาก่อนนะเจ้าคะ" พูดจบจิ้นอวี๋ก็ลากคุณหนูสุดแสนจะเรียบร้อยที่กำลังรับชุดขนมกับน้ำชาจากสาวใช้ออกไปทันที

  "เฮ้อออสวรรค์โปรดคุ้มครองนางด้วยนางคือความหวังสุดท้ายของพวกเรา...นางคือทายาทนักปราบปิศาจคนสุดท้ายของตะกูลหลัก เหมยเหมยหลง "