บทพิสูจน์แห่งรัก

        ณ มหาวิทยาลัยชื่อดัง



            "ป่านน เลิกเรียนยังค้ะ "  กิตติกร เอ่ยถามแฟนสาว เมื่อเธอเดินออกมาจากคณะ

          " เลิกแล้วค้ะ กำลังจะไปทานข้าวกันพอดี "       ปานอักษร ตอบแฟนหนุ่มเสียงหวาน

          " แอ๊ สงสัยวันนี้จะมีคนเลี้ยงข้าวเราแล้วล่ะวันนี้ ใช่มั้ยค้ะ พี่กร"

          "หน๊อยยย เห็นแก่กิน"   อนุทัตกัดทันที ที่มีช่องว่าง เขาชอบเวลยัยเจนจิราโมโห มันน่ารักดี เอ๊ะ ??? 

          "ก็แล้วจะทำไมล่ะ นายประทัต"  
 
          "นี่ ชั้นชื่อ อนุทัต ไม่ใช่ประทัต !!!"

          "ทำไมก็ชั้นจะเรียกอย่างเงี้ยยยยยยย จะทำมายยยย ??" เจนจิราได้ที ทำหน้ายียวนเข้าใส่

          "คอยดูเหอะ อย่าให้ถึงทีชั้นบ้างแล้วกัน"  อนุทัตได้แต่เเข่นเขี้ยวไว้ในใจ 

          "เอ่อ พี่ว่าเราไปทานข้าวดีกว่าน้ะ ทัตไปเหอะ"

          "เออๆ ไปรถชั้นน้ะ ไปเอารถก่อน"

          "อืมๆ"

          "วันนี้ป่านอยากกินอะไร" กิตติกรถามแฟนสาว

          "อะไรก็ได้ค้ะ  เจนล่ะ อยากกินอะไร ?"  ปานอักษรหันมาถามเจนจิรา เพราะเจนจิราคือนักกินตัวยงเลยล่ะ

          "อะไรก็ได้ ตอนนี้เค้าหิวจะแย่ล่ะ"  ว่าแล้วก็ทำหน้าแหยๆ 

          "จ้าๆๆ ตลอดเลยน้ะ"



และแล้วทุกคนก็มาถึงร้านอาหารดังแห่งหนึ่ง ย่านกรุงเทพ

          "วันนี้มีแปลนงานต้องทำอีกมั้ยค้ะ ?"  เมื่อรอบริกรเอาอาหารมาเสิร์ฟ กิตติกรก็เป็นคนพูดขึ้น  เขาอยากรู้ว่าในทุกๆ วัน ปานอักษรทำอะไรบ้าง เรียนหนักมั้ย? งานยากรึเปล่า ?  เขาไม่เคยเบื่อที่จะถาม แต่เข้าไม่รุ้ว่าเธอเบี่อเขารึเปล่า ?  พยายามให้ลดน้อยลงก็ไม่ได้ ก็คนมันรักนี่เนาะ 

          "ไม่มีค้ะ อาจารย์เพิ่งสั่งงานเมื่อวานเอง"

          "งานย๊ากยากเลยล่ะค้ะพี่กร ต้องตัดโมเดลด้วย ดีน้ะที่เป็นงานคู่ ไม่งั้นเจนตายแน่ๆ ถ้าไม่มีป่านง่ะ"    เจนจิราบอก เพราะงานที่อาจารย์สั่งเมื่อวานมันยากจนเธอไม่เข้าใจ ดีหน่อยที่อาจารย์ให้ทำเป็นคู่ เธอเลยโล่งใจ เพราะปานอักษร เก่งไปซะทุกอย่าง

          "ก็โง่ไง เลยเป็นแบบนี้อ่ะ"   น่านนนนไง ว่าแหละ นายนี่ปากเสียตลอดเลย ต้องกัดตอบ ยอมไม่ได้ เด็ดขาด !!

          "นายว่าใคร ประทัต"

          "ก็จะว่าใคร ถ้าไม่ว่าเธอ"

          "นี่นาย !!!"

          "พอเถอะๆ กินก่อนๆ "

          "ฮึ่ยยยย !!"

          "หึ้มมมมมม !!!"

ทั้งสองต่างก็นั่งมองหน้า ไม่มีใครยอมใคร ปานอักษรได้แต่ส่ายหน้า เธอชินเสียแล้วตั้งแต่คบกับกิตติกรมา อนุทัตมักจะตามกิตติกรมาเป็นไม้เบื่อไม้เมากับเจนจิราเสมอ และเจนจิราก็ไม่ค่อยยอมใครจริงๆ สถานการณ์เลยออกมารูปแบบนี้ทุกที

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>

          "อันนี้อร่อย ทานเยอะๆ น้ะ ป่านผอมมากรุ้มั้ย ??"  กิตติกรตักอาหารให้หญิงสาว เพราะสังเกตุมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่อยู่คอนโด ก็ไม่ค่อยทานอะไร อยู่แล้ว จนตอนนี้ ร่างบางที่นั่งข้างๆ เขา บางยิ่งกว่าเดิมเสียอีก

          "ผอมแล้วไม่ดีหรอค้ะ ไม่อ้วนให้อายเค้าอ่ะ"

          "อ้วนๆ สิ น่ากอด  :)"  ยิ้มอย่างมีเลศนัย


          "บ้า !!  ต่อหน้าเพื่อนน้ะ"  ปานอักษรเมื่อเหฝ้นสายตากรุ่มกริ่มของแฟนหนุ่มแล้ว ถึงกับหน้าแดง เมื่อนึกถึงอะไรบางอย่าง  (เอ๊???  เรื่องอะไรน๊าาา  55)


          "คืนนี้ พี่มีเซอร์ไพรส์ด้วย กลับไปเดี๋ยวบอก" กิตติกรกระซิบที่ข้างหู

          "บอกที่นี่ไม่ได้หรอค้ะ??"  หญิงสาวเอ่ยถาม 

          "อยากบอกสองต่อสอง มีไรป่าว ?"
          "พี่กรอ่ะ !!"

          "นี่ !!   ไม่คิดจะเห็นหัวคนอื่นกันเลยใช่มั้ยครับคุณกร คนอื่นมันอิจฉาน่ะครับ ไม่มีแฟนบ้างให้มันรุ้ไป"  อนุทัตเอ่ยขัดขึ้นมา เขาอิจฉาไม่รุ้เลยหรือไง คนไม่มีแฟนมันอิจฉาน้ะ

          "ฮ่าๆๆๆ  นายยังอยุ่บนคานหรอ ??"

          "แล้วทำไม ?  พูดอย่างกะตัวเองมีแฟนอ่ะแหละ"

          "ก็มีไง ! "              แปลก ทำไมเขารู้สึกไม่พอใจน้ะ ถ้ายัยเจนจิรานี่มีแฟน

          "ใครมาเอาคนอย่างเธอเนี้ย ????"

          "ไอบ้า !!  แล้วคนอย่างชั้นไม่ดีตรงไหน ??"

          "ทุกตรง !!!"

          "นายยยยย ตายแน่ !!!!"    แล้วทั้งสองก็วิ่งออกจากร้านไป ทิ้งให้คู่รักได้หวานกันอย่างสมใจ


          "อยากกอดแล้วอ่ะ กลับคอนโดเลยน้ะ"

          "พี่กรไม่มีเรียนแล้วหรอ?"

          "ไม่มีแล้วล่ะ  กลับเหอะ พี่โทรตามทัตแปบน้ะ "   กิตติกรกดโทรศัพท์หาอนุทัต

          "ค้ะ"

....................................................................................................................