Frist Love

 Cha Em say.

."ยัยเฟิร์น!!"

ฉันตะโกนเรียกยัยเฟิร์นหลังจากที่ขึ้นมาถึงห้องเรียน กะว่าจะด่ามันซักหน่อย กล้าทิ้งฉันไว้ได้ไง ถ้ามียัยเฟิร์นอยู่ด้วยนะ นายนั้นคงไม่กล้า......หรอกนะ

ยัยเฟิร์นคงรู้ตัวว่าตัวเองทำไรผิด ถึงได้ทำหน้าเหมือนจะถูกฆ่าแบบนี้  แต่มันก็สมควรถูกฆ่าจริงๆแหละ ไม่รู้จะวิ่งออกมาทำไม ตอนแรกเห็นยังกรี๊ดกร๊าดอยู่เลย

"จ๋า ชะเอม แฮ่ๆ"

"ยังมีหน้ามาเรียกเสียงหวานอีกนะ"

"เค้าขอโทษนะเอม ที่วิ่งออกมาก่อน" 

แหน่ะๆ มาทำหน้าแอ๊บแบ๊วใส่อีก ทำหน้าเหมือนลูกแมวกำลังจะถูกเอาไปฆ่า ถ้าเป็นคนอื่นก็คงสงสาร ยอมยกโทษให้มันแล้วหล่ะ แต่ไม่ใช่ฉัน ฉันเป็นเพื่อนมันมาตั้งนาน แค่นี้ไม่ผลเลยซักนิด โกรธ คือ โกรธ!!

."แล้วแกจะวิ่งออกมาทำไมห่ะ ทำไมไม่อยู่ช่วยฉันด่าไอบ้านั่นก่อนหล่ะ !!"

"ก็ ฉันยังไม่อยากถูกไล่ออกจาก มหาวิทยาลัยอ่ะ"

"ถูกไล่ออก !! ทำไมล่ะ นายนั่นมันใหญ่มาจากไหน"

"ก้อเขาเปนทายาท.."

"ทายาทไร ทายาทนักธุรกิจหรอ แแล้วไงล่ะ ในนี้ก็มีเยอะแยะ แค่ทายาทนักธุรกิจ ถ้าเป็นทายาท ตระกูลหยัน ก็ว่าไปอย่าง"

"ก็เออสิ เขาเป็นทายาทตระกูลหยัน  คุณ คาร์เลอร์ หยัน ไง"

คุณคาร์เลอร์งั้นหรอ เอ๊ะ....น้องผู้หญิงคนนั้นเรียกว่า...'พี่คาร์เลอร์ค่ะ นี้ของขวัญหนูทำเองกับมือ รับไว้หน่อยนะค่ะ'

ใช่...คุณคาร์เลร์ จริงๆด้วย ซวยแล้วมั๊ยล่ะ .

"แล้วไงล่ะ ทายาทแล้วไง จะไล่ออกก็ไล่เลยสิ กลัวที่ไหน"

ใจจริงก็กลัวอยู่นะ แต่ปากมันบอกอีกอย่าง แล้วใครจะกล้าบอกล่ะว่ากลัว ไปซ่าไว้ซะขนาดนั้น อ้อ..ใช่  ตระกูล หยัน เป็นตระกูลที่สร้าง มหาลัยขึ้น หรือพูดง่ายๆคือ มหาลัยนี้เป็นของ ตระกูลหยันนั้นแหละ

แต่ ใครจะรู้ล่ะ ว่าทายาทตระกูลหยันจะนิสัยแบบนี้ ห่วยแตก หยาบคาย หึ่ยย ไม่รู้จะ อธิบายยังไง 

"นี่แกไม่กลัวเลยรึไง "

."ไม่ๆ ไม่กลัวเลย ช่างมันเถอะ แกมีความผิดอยู่ เพราะฉะนั้น เลี่ยงข้าวฉัน มื้อนึง เครนะ"

"เครเลย"