ลิขิตแห่งจันทร์ by พลอยลภัสร์ (โรแมนติด-แฟนตาซี)

 

 

 

 

บทที่ 12

 

 

“นกน้อยว่าอะไรนะ...”

 

พยาบาลสาวน้อยส่ายหน้า และเมื่อหวนคิดไปถึงเหตุการณ์ในครัวเมื่อวาน ตอนที่เธอกำลังทำอาหารให้คนป่วย จิตใจก็พลันห่อเหี่ยวขึ้นมาอีกครั้ง เขามักย้ำเสมอว่าเธอคือน้องสาวของเขา...

 

‘นกน้อย’

 

‘คุณภู’ เธอมักเรียกเขาด้วย…คุณ…นำหน้าทุกครั้ง ถึงแม้ว่าเขาจะแทนตัวเองว่า…พี่…ก็ตาม เพื่อเป็นการย้ำเตือนถึงฐานะของตนเอง

 

‘เป็นอะไร...ทำไมพักนี้ไม่ค่อยพูด แถมยังชอบหลบหน้าหลบตาพี่อีก’

 

‘เปล่าค่ะ’

 

‘ไม่เปล่ามั้ง’

 

‘ไม่มีอะไรจริงๆ ค่ะ คุณภูมีอะไรจะใช้นกน้อยหรือเปล่าคะ’

 

‘ไม่...เอ่อ...’ ภูผาขยับจะปฏิเสธ แต่แล้วก็เปลี่ยนใจ ‘ช่วยดูข้อเท้าพี่หน่อยซิ’

 

‘ตายจริง...คุณภูเป็นอะไรคะ ไปโดนอะไรมา ทำไมถึงปล่อยทิ้งไว้ให้บวมแดงอย่างนี้...ไม่รู้จักหาหยูกหายามาใส่’ นกน้อยรีบเดินเข้าไปประคองชายหนุ่มที่ยืนพิงขอบประตูให้เดินไปนั่งยังเก้าอี้ตัวที่ใกล้ที่สุด พร้อมกับบ่นไปด้วย เมื่อสังเกตเห็นข้อเท้าที่บวมแดงของเขา

 

ชายหนุ่มยิ้มออกมาได้ เมื่อเห็นอาการเป็นห่วงเป็นใยของสาวน้อยตรงหน้า พร้อมกับโยกหัวเธออย่างเอ็นดูเหมือนที่เขามักจะทำเป็นประจำ ‘ก็...ตามหาน้องสาวคนนี้ไม่เจอนี่นา’

 

น้องสาว...แค่นี้จริงๆ ที่เขาคิดกับเธอ

 

ศศิธรไม่ทันได้สังเกตสีหน้าเศร้าสลดของนกน้อย จึงพูดย้ำฝากฝังอีกครั้ง “เอาเป็นว่า ถ้าศศิไม่ได้กลับมา ศศิฝากนกน้อยดูแลครอบครัวของศศิด้วยแล้วกันนะ...ทั้งแม่ ทั้งพี่ภู ศศิยกให้นกน้อยทั้งสองคนเลยนะ”

 

///////////////////////////////////////////

 

ภูผาเดินเข้าไปโอบบ่าน้องสาวซึ่งกำลังยืนมองพระจันทร์ดวงโตที่กำลังฉายแสงสุกสว่างอยู่บนท้องฟ้าบริเวณบ่อน้ำหลังบ้าน “คิดดีแล้วใช่ไหม”

 

ศศิธรพยักหน้ารับ โดยที่ดวงตาไม่ได้ละไปจากพระจันทร์ดวงโตเลยสักนิด

 

“ไม่ต้องห่วงแม่นะ พี่กับนกน้อยจะช่วยดูแลแม่ให้เอง”

 

“พี่ภู” ศศิธรผวาเข้าไปกอดพี่ชายเอาไว้ทั้งตัว เพราะต้องการกำลังใจที่ถ่ายทอดออกมาจากร่างหนา อีกไม่กี่นาทีข้างหน้า เธอก็อาจจะไม่ได้อยู่ที่นี่ ไม่ได้กอดพี่ชายแบบนี้อีกแล้ว...ยิ่งคิดร่างบางก็ยิ่งกอดร่างหนาแน่นขึ้น

 

อินทุเห็นหญิงสาวโผเข้าไปกอดพี่ชาย ก็ขยับตัวไปยืนแทบจะประชิดคนทั้งคู่ด้วยความลืมตัวทันที เพราะความไม่เคยชิน คล้ายว่าลึกๆ แล้ว เขาไม่ได้คิดว่าชายหนุ่มเจ้าของบ้านเป็น...ภูผา พี่ชายของศศิธร

 

“ตัดสินใจดีแล้ว ก็อย่าร้องไห้ อีกไม่กี่วัน เราก็จะได้เจอกันแล้ว แค่รอวันพระจันทร์เต็มดวงอีกครั้งเองนี่นา” ภูผาเอ่ย ก่อนจะดันน้องสาวออกห่างตัว พร้อมกับยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาให้น้องสาวที่ยังไม่ยอมคลายกอดเขาอย่างเบามือ นานๆ จะได้เห็นน้ำตาของน้องสาวคนเก่งคนนี้สักที ทำให้หัวใจเขากระตุกและสั่นไหวได้เหมือนกัน “ร้องไห้มากๆ เดี๋ยวพี่ก็ห้ามไม่ให้ศศิไปหรอก”

 

“พี่ภู...” ศศิธรครางเรียกชื่อพี่ชายเสียงแผ่ว

 

“พี่รักศศินะ” ภูผารีบเอ่ยตัดบททันที เพราะไม่อยากให้น้องสาวรวมทั้งตัวเองลังเลมากไปกว่านี้

 

“ศศิก็รักพี่ภูค่ะ” หญิงสาวเขย่งขึ้นหอมแก้มพี่ชายอีกครั้ง ก่อนจะผละเดินเข้าไปกอดพยาบาลสาวที่ยืนอยู่ไม่ห่าง

 

นกน้อยร้องไห้ออกมาอย่างอดใจไว้ไม่อยู่ เพราะหญิงสาวเจ้าของบ้านคนนี้ ปฏิบัติกับเธอเสมือนเธอเป็นน้องสาวคนหนึ่งมาโดยตลอด “คุณศศิ”

 

“ฝากพี่ภูด้วยนะ” หญิงสาวที่กำลังจะลาไปไกล กระซิบบอกพยาบาลสาวในอ้อมกอดเบาๆ ให้พอได้ยินกันแค่สองคน

 

“ไม่รับฝากหรอกค่ะ” ถึงจะเศร้าเสียใจแค่ไหน แต่นกน้อยก็ยังมีสติพอจะเอ่ยปฏิเสธภาระหน้าที่ๆ ไม่น่าจะเกี่ยวกับเธอเสียงเบา

 

ภูผาหันไปเอ่ยฝากฝังน้องสาวของตนกับชายหนุ่มอีกคน ที่ยืนจ้องน้องสาวของเขาด้วยสายตามีความหมายแทบจะตลอดเวลา “ฝากดูแลน้องสาวของผมด้วยนะครับ แล้วก็อย่าลืมคำสัญญา...”

 

คนที่ยอมรับฝากอย่างเต็มใจทำเพียงแค่พยักหน้ารับเฉยๆ โดยไม่พูดอะไร แต่แววตาที่มองสบตาคนเป็นพี่ชาย สื่อออกมาได้เป็นอย่างชัดเจนว่าเขาพร้อมจะดูแลน้องสาวของภูผามากแค่ไหน และจะยึดมั่นในคำสัญญาระหว่างเขากับภูผาไว้อย่างมั่นคง

 

“แล้วเรา...ไปอยู่ที่โน่น ก็อย่าดื้อให้มากนัก เพราะไม่ใช่บ้านของเรา”

 

“ศศิไม่ดื้อสักหน่อย” คนเป็นน้องเถียงออกมาเบาๆ กับคำสั่งของคนเป็นพี่

 

“ไม่ดื้อหน่อยเดียวนะซิ...เชื่อฟังเจ้าของบ้านเขาด้วยนะ เสร็จงานแล้ว ก็รีบกลับบ้านเรา...พี่รออยู่” ภูผาเดินเข้าไปโยกหัวน้องสาวอย่างเอ็นดู

 

“คร้าบบบ” ศศิธรยกมือขึ้นป้ายน้ำตา ก่อนจะยกมือขวาขึ้นตะเบ๊ะรับคำพี่ชายเหมือนที่ชอบทำเป็นประจำเวลาได้รับคำสั่ง

 

ภูผายิ้มขำท่าทางของน้องสาว ก่อนจะเอ่ยปากไล่กลายๆ “ไปกันได้แล้วไป”

 

อินทุหันมายื่นมือให้หญิงสาวจับ พร้อมกับถามว่า...“พร้อมไหม”

 

“พร้อม!” ถึงปากจะบอกว่าพร้อม แต่ศศิธรก็ยืนชั่งใจอยู่ชั่วอึดใจ ก่อนจะยื่นมือไปสอดประสานกับมือหนา ซึ่งต่างฝ่ายต่างกระชับกันแน่นขึ้นเพื่อถ่ายทอดกำลังใจให้กันและกัน ก่อนจะจับจูงกันเดินลงไปในบ่อน้ำ จนน้ำอยู่สูงระดับหน้าอกของหญิงสาว

 

“กลัวหรือ สั่นเชียว” อินทุเอ่ยถามหญิงสาวที่ยืนหันหน้าเข้าหากัน ซึ่งใบหน้าของเขาและเธออยู่ห่างกันไม่ถึงฝ่ามือ เพราะเขากลัวว่าหลังจากข้ามเวลาไปได้แล้วสร้อยจะหลุดจากคออีก ก็เลยจัดการมัดสายให้มันสั้นมากพอที่จะไม่หลุดจากศรีษะเวลาเจอคลื่นใหญ่โถมเข้าใส่

 

ซึ่งการจะนำสร้อยจันทร์เสี้ยวของเขากับเธอมาประกบต่อกันได้นั้น เขากับเธอก็ต้องใกล้ชิดกันมากเป็นพิเศษ และเพราะความใกล้ชิด เขาก็สัมผัสได้ถึงอาการสั่นน้อยๆ ของหญิงสาว จนเขาต้องเอ่ยปลอบอีกครั้ง “มีข้าอยู่ด้วย...เจ้าไม่ต้องกลัวอะไรทั้งนั้น”

 

เมื่อเขาและเธอเห็นว่าสร้อยทั้งสองเส้นต่อกันได้สนิทดีแล้ว เพราะสร้อยจันทร์เสี้ยวเรืองแสงขึ้นมาในทันที หลังจากที่สร้อยทั้งสองเส้นประกบกันได้พอดี ทั้งคู่ก็เอ่ยท่องคาถาออกมาพร้อมกัน...

 

“ด้วยมนต์แห่งจันทรา และอำนาจของ...”

 

ก่อนที่จะมีเสียงร้องห้ามจากหญิงสาว “เดี๋ยว! เดี๋ยวก่อน” พร้อมกับค่อยๆ ลดแขนที่จับสร้อยจันทร์เสี้ยวทั้งสองเส้นให้ติดกันลง

 

ศศิธรร้องห้ามชายหนุ่มที่กำลังจะเอ่ยท่องคาถาเพราะความกลัว เธอกลัวว่าเขากับเธอจะแยกจากกัน เพราะเขาทำเพียงแค่แตะฝ่ามือที่เอวบางของเธอที่อยู่ใต้น้ำเพียงเบาๆ เท่านั้น

 

“ท่านเป็นคนจับสร้อยมาประกบต่อกันดีกว่า”

 

“หือ...” ชายหนุ่มจ้องตาหญิงสาวนิ่งๆ ด้วยความสงสัย และนิ่งรอฟังเหตุผลจากประโยคกึ่งๆ คำสั่งของเธอ

 

“ข้า...ข้ากลัว...ข้ากลัวจะแยกจากท่าน...แต่ถ้าท่านเป็นคนจับสร้อยจันทร์เสี้ยวไว้ ข้าก็จะได้กอดเอวท่านได้แน่นขึ้น” ศศิธรเอ่ยออกมาอย่างตะกุกตะกัก...กลัวก็กลัว อายก็อาย...อายที่จะบอกกับเขาว่า เธอจะเป็นฝ่ายกอดเขาไม่ปล่อยนั่นเอง

 

ชายหนุ่มยิ้มกับเหตุผลของหญิงสาว ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ศศิธรงงเป็นไก่ตาแตก “งั้นข้าว่าเจ้านั่นแหละ...ที่ต้องเป็นคนนำสร้อยมาต่อกัน...ไม่ใช่ข้า”

 

“ทำไม”

 

ชายหนุ่มรวบเอวบางของหญิงสาวเข้ามาประชิดตัวมากขึ้น พร้อมกับโน้มตัวลงไปกอดหญิงสาวไว้แนบอกจนแน่น ก่อนจะกระซิบอธิบายเหตุผลของเขาให้เธอฟังบ้าง “เพราะถ้าเจ้าเป็นฝ่ายกอดข้า เจ้าอาจจะปล่อยมือจากข้า เราอาจจะแยกหลุดจากกันไปตอนไหนก็ไม่รู้...แต่ถ้าข้าเป็นฝ่ายกอดเจ้าเอาไว้แบบนี้...ข้ามั่นใจว่า ข้าจะไม่มีวันปล่อยมือจากเจ้าเด็ดขาด”

 

ศศิธรเงยหน้าขึ้นสบตาดวงตาคมด้วยความรู้สึกอิ่มเอมใจกับคำมั่นสัญญาง่ายๆ ของชายหนุ่ม ถึงมันจะเป็นคำมั่นสัญญาง่ายๆ แต่ก็เป็นคำสัญญาที่ขจัดความกลัวทั้งหมดทั้งมวลไปจากใจเธอ แล้วยังทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นในหัวใจขึ้นมาอย่างประหลาด เมื่อรับรู้ได้ถึงความจริงใจในน้ำเสียง แววตา และอ้อมแขนแกร่งของชายหนุ่มที่โอบรัดเธอเอาไว้ใต้น้ำ

 

แค่เพียงความเชื่อมั่นในตัวชายหนุ่ม เชื่อมั่นว่าเขาจะไม่ทิ้งเธอ...เพียงแค่นี้ ก็เพียงพอแล้ว ที่เธอจะกล้าไปในทุกๆ ที่ๆ มีเขาไปด้วย

 

จากนั้นทั้งคู่จึงเริ่มท่องคาถาใหม่อีกครั้ง ตั้งแต่ต้นจน...

 

“ด้วยมนต์แห่งจันทรา และอำนาจของข้า...จงดลให้...เราทั้งสองคนกลับไปยังกลาพิมพ์ด้วยเถิด”

 

นกน้อยแอบขยับเข้าไปแกะแขนของชายหนุ่มเจ้าของบ้านโดยไม่รู้ตัว ถึงแม้จะพยายามเลี่ยงไม่เข้าใกล้ภูผามาตลอด เมื่อเห็นแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นมาท่ามกลางคนทั้งสอง แล้วน้ำในบ่อที่นิ่งสงบเมื่อสักครู่ ก็เกิดเป็นคลื่นลูกใหญ่ขึ้นมาทันที

 

คลื่น...ที่เหมือนกับมีใครสักคนเอาก้อนเห็นก้อนใหญ่ โยนโครมลงไปในน้ำ จนน้ำแตกกระจายเป็นวงกว้าง แต่เมื่อน้ำในบ่อนิ่งสงบลงเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีเหตุการณ์ข้ามเวลาอะไรเกิดขึ้น เธอก็ไม่เห็นชายหนุ่มกับหญิงสาวที่ตระกองกอดกันอยู่ในบ่อน้ำเมื่อสักครู่อีกเลย

 

///////////////////////////////////////////

 

อินทุรีบว่ายน้ำประคองหญิงสาวที่กอดอยู่แนบอกไปยังโขดหินที่ใกล้ที่สุดทันที เมื่อเขาและเธอโผล่พรวดขึ้นมาจากน้ำแล้วหญิงสาวในอ้อมกอดแน่นิ่งไปเฉยๆ  จนเขาใจคอไม่ดี เขาพยายามตบหน้าเรียกชื่อเธอเท่าไร เธอก็ไม่ยอมฟื้นขึ้นมาเสียที และเมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมองบรรยากาศโดยรอบ เขาก็ได้เห็นแนวป่าไผ่ทอดยาวอยู่ริมฝั่ง พร้อมกับน้ำสีเขียวใสในลำธารที่คุ้นเคย เขาก็รับรู้ได้ทันทีว่าที่นี่คือ...กลาพิมพ์

 

“ศศิธร” อินทุพยายามตบหน้าเรียกสติของหญิงสาวที่นอนสลบไสลอยู่บนโขดหินอีกครั้ง “อย่าเป็นอะไรนะ เจ้าฟื้นซิ”

 

เมื่อเขาเห็นว่าเธอยังคงนอนนิ่งก็เริ่มกลัว จึงอุ้มเธอขึ้นพาดบ่า พร้อมทั้งเขย่าตัวเธอไปด้วยเพื่อเป็นการช่วยชีวิตเธอตามวิถีทางของนักรบ

 

“แค็กๆๆ” และเสียงไอ สำลักเอาน้ำออกมาจากปากของศศิธร ก็ทำให้อินทุยิ้มออกมาได้ เขารีบอุ้มกระชับเธอเดินไปยังฝั่งแทบจะทันที

 

“ศศิธร”

 

หญิงสาวลืมตาขึ้นมาเพียงนิด เมื่อได้ยินเสียงเรียกชื่อเธอด้วยน้ำเสียงคุ้นเคย และเมื่อรับรู้ว่าชายคนที่กำลังอุ้มเธอแนบอกอยู่นี้เป็นใคร ก็เอ่ยปากบอกเขาเบาๆ ก่อนจะห่อตัวและหลับตาลงอีกครั้ง “ข้าหนาว”

 

“ขอบคุณ...ขอบคุณสวรรค์” อินทุก้มหน้าลงจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียนด้วยความรักทั้งหมดที่มี เขาไม่อยากจะสูญเสียเธอไปอีก ความรู้สึกแรกที่เห็นศศิธรแน่นิ่งไม่ได้สติ เขารู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้น แต่พอได้ยินเสียงของเธอเท่านั้นแหละ หัวใจก็กลับมาเต้นแรงอีกครั้งจนแทบจะควบคุมไม่อยู่ เพราะความยินดีปรีดาที่ถาโถมเข้ามาด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย

 

อินทุกระชับกอดแน่นขึ้นเพื่อถ่ายทอดไออุ่นให้กับหญิงสาวในอ้อมแขน เขาไม่แปลกใจเลยที่ศศิธรจะรู้สึกหนาวจนสั่นขนาดนี้ เพราะน้ำในลำธารที่กลาพิมพ์ตอนนี้เย็นดุจน้ำแข็ง เนื่องจากช่วงนี้เป็นช่วงฤดูหนาวของกลาพิมพ์ อากาศจึงค่อนข้างเย็นจัด

 

“เจ้ารอข้าอยู่ตรงนี้เดี๋ยวนะ” อินทุกระซิบบอกหญิงสาวในอ้อมแขนเบาๆ ก่อนจะจัดแจงวางเธอลงกับพื้นราบ จากนั้นเขาก็เดินออกไปด้านนอกแนวป่าไผ่

 

เพราะถ้าเขาเดาไม่ผิด เจ้าสีนิล ม้าตัวโปรดของเขามันจะต้องยังรอเขาอยู่ที่นี่ตามคำสั่งล่าสุดเมื่อหลายเดือนก่อนของเขาเป็นแน่ ต่อให้มีใครมาฉุดมามาลากมัน มันก็จะไม่ยอมขยับไปไหนเด็ดขาด หรือถ้าไปเพราะแรงคน มันก็จะต้องหาทางกลับมารอเขาที่นี่อีก จนกว่าจะได้รับคำสั่งใหม่จากเขา

 

และก็เป็นไปตามคาด “สีนิล...เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง ข้าดีใจที่ได้เจอเจ้าอีกครั้ง”

 

ชายหนุ่มเดินเข้าไปกอดคอเจ้าม้าสีดำอย่างคิดถึง และทึ่งกับความซื่อสัตย์ในคำสั่งของมัน “ตอนนี้ ข้าต้องการให้เจ้าช่วยข้า...ไปตามสุมะ ให้มาหาข้าที่นี่”

 

หลังจากออกคำสั่ง เจ้าสีนิลก็วิ่งทะยานออกไปด้วยความรวดเร็ว อินทุจึงเดินกลับมาหาหญิงสาวพร้อมกับเสื้อคลุมสีดำตัวหนาที่เขาซุกซ่อนไว้ก่อนจะว่ายน้ำในคืนที่เขาข้ามเวลาไปหาเธอ

 

ทว่าเพียงไม่นาน เขาก็ได้ยินเสียงนายทหารคนสนิทบ่นเจ้าม้าสีดำที่เชื่อฟังคำสั่งเขาเป็นอย่างดีดังแว่วมาแต่ไกล

 

“สีนิล...เจ้าเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทีตอนข้าบังคับให้เจ้ากลับ เจ้าก็ไม่ยอมกลับ ทีตอนนี้เจ้ากลับลากข้ามาที่นี่...เจ้าต้องการอะไรจากข้ากันแน่” สุมะบ่น แต่ก็ยอมกระโดดลงมาจากหลังม้าของตน หลังจากที่เจ้าสีนิลไปยืนเตะประตูหน้าบ้านเขาตั้งนาน เขาไล่เท่าไร มันก็ไม่ยอมไปไหน จนเขาต้องขึ้นม้าอีกตัวควบตามมันมาถึงที่นี่ แล้วพอมาถึงก็เอาแต่กัดดึงกางเกงลากเขาให้ลงมาจากหลังม้า “หรือเจ้าเจอ...อุทุราชา”

 

เมื่อคิดได้ดังนี้ สุมะก็ตะโกนเรียกอุทุราชาของเขาทันที “ท่านอินทุ...ท่านอินทุ...ท่านอยู่ที่ไหน ท่านอยู่แถวนี้หรือเปล่า”

 

“สุมะ เราอยู่นี่...แต่อย่าเพิ่งเข้ามา” อินทุตะโกนตอบนายทหารคนสนิท ก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไปนอกแนวป่าไผ่เพื่อไปหานายทหารคนสนิทคู่ใจ

 

“ท่านอินทุ ท่านจริงๆ ด้วย ท่านหายไปไหนมา พวกเราออกตามหาท่านจนทั่ว” นายทหารคนสนิทย่อตัวลงคุกเข่าต่อหน้าชายหนุ่มด้วยความจงรักภักดีแทบจะทันทีที่ได้เห็นเขาอย่างชัดเจน

 

“เราหลงป่า”

 

“หลงป่า!”

 

ชายหนุ่มยกมือขึ้นห้ามนายทหารคนสนิทถามสิ่งใดกับเขาอีก เพราะตอนนี้เขามีเรื่องสำคัญยิ่งกว่าจะมาตอบคำถามของใคร “ตอนนี้เราต้องการผ้าห่มหนาๆ แล้วก็ให้ที่ปราสาทก่อเตาผิงเตรียมไว้ด้วย”

 

นายหทารเงยหน้าขึ้นพยักหน้ารับคำสั่งของชายหนุ่มเบื้องหน้า และก่อนที่เขาจะขยับลุกขึ้น ก็มีคำสั่งยาวเป็นหางว่าวตามมาอีกประโยค

 

“ตามบุหรงมาหาเราที่ห้อง แล้วก็เรียกตาเฒ่าเจ้าปัญหามาที่ปราสาทด้วย...เรามีคนจมน้ำ”

 

“คนจมน้ำ? ใคร?”

 

“จันทรพิมพ์”

 

“แม่นางจันทรพิมพ์!” นายทหารคนสนิท ผงะถอยหลังไปนิดหลังจากได้ยินว่าคนจมน้ำที่ต้องการความช่วยเหลือโดยด่วนเป็นใคร และขยับปากจะถามถึงที่ไปที่มา

 

แต่ก็ถูกชายหนุ่มเอ่ยขัดขึ้นเสียก่อน “อย่าเพิ่งถามอะไรมาก...ไปทำตามที่เราสั่ง...เดี๋ยวนี้”

 

///////////////////////////////////////////

 

กองไฟสีส้มแดงจากเตาผิงที่ถูกจุดไว้เพื่อเพิ่มความร้อนภายในห้องนอนใหญ่ ทำให้ห้องที่ถูกทิ้งร้างจนหนาวเย็นมานานอุ่นขึ้นในทันที ทว่าความร้อนของไฟคงจะร้อนไม่เท่าใจของชายที่มีอำนาจมากที่สุดของดินแดนแห่งนี้ สังเกตได้จากสีหน้ากระวนกระวายและการเดินไปเดินมาด้วยความร้อนรน เพราะความเป็นห่วงหญิงอันเป็นที่รักที่นอนสลบไม่ได้สติอยู่บนเตียงกว้าง

 

อินทุพยายามสงบสติอารมณ์อย่างเต็มที่ ขณะเฝ้ามองชายชราผู้ที่เขาสั่งให้สุมะไปตาม ตรวจดูอาการของหญิงสาวบนเตียง แต่ความเป็นห่วงก็มากเกินจนยากจะควบคุมจนเขาเผลอตวาดถามตาเฒ่าเจ้าปัญหาออกไปด้วยน้ำเสียงร้อนใจ “นางจมน้ำ...นางจะเป็นอะไรไหม”

 

“แล้วท่านอยากให้แม่นางเป็นอะไรล่ะ”

 

“เราถามเจ้า ไม่ใช่ให้เจ้ามาถามเรา” อินทุเอ่ยออกมาอย่างหงุดหงิด ทุกครั้งที่เขาพูดคุยกับชายชราผู้มีใบหน้าเหมือนกับลุงเจ้าของร้านซ่อมรองเท้าราวกับคนๆ เดียวกัน เขาไม่เคยได้รับคำตอบที่เป็นที่น่าพึงพอใจในคำตอบแรกสักครั้ง...สมกับที่ทุกคนในกลาพิมพ์เรียกชายชราคนนี้ว่า...ตาเฒ่าเจ้าปัญหา

 

แต่ชาวกลาพิมพ์ทุกคนก็ไม่เคยนึกโทษหรือโกรธเคืองชายชราผู้นี้ แม้แต่ตัวเขาเอง ซึ่งมีตำแหน่งใหญ่สุดที่ทุกคนในดินแดนแห่งนี้ต้องยำเกรง ก็ยังไม่คิดจะถือโทษกับคำพูดของชายชรา ผู้ซึ่งได้รับความเคารพนับถืออย่างมาก เพราะถือเป็นผู้เฒ่าผู้แก่ที่มีความรู้ความสามารถ โดยเฉพาะเรื่องการรักษาโรค จนได้รับการขนานนามว่า...เฒ่าเทวดา

 

“ก็เห็นกันอยู่ ว่าท่านทำให้นางหายใจได้แล้ว คนจมน้ำ เมื่อหายใจได้แล้ว ก็ไม่เป็นอะไรแล้ว”

 

“แล้วทำไมนางยังไม่ฟื้น”

 

“แม่นางแค่ร่างกายอ่อนเพลีย และต้องการการพักผ่อนเท่านั้น” ชายชราเอ่ยออกมาอีกประโยคเมื่อตรวจดูชีพจรของหญิงสาวที่กำลังนอนหลับอยู่บนเตียงนอนหลังใหญ่แล้วพบว่าหญิงสาวไม่ได้เป็นอะไรแล้ว แต่ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้องหลังจากตรวจเสร็จ ชายชราก็หันกลับมาสั่งอินทุ เมื่อเห็นสีหน้าร้อนอกร้อนใจมากเป็นพิเศษ และอาการหนาวสั่นของหญิงสาวบนเตียงที่ดูน่าเป็นห่วงมากกว่าอาการหมดสติ

 

“คืนนี้...ให้บุหรงเฝ้าดูแม่นางไว้ ระวังอย่าให้มีไข้”

 

“ไม่ต้อง! เราจะเฝ้านางเอง” อินทุเอ่ยปฎิเสธความหวังดีของชายชราแทบจะทันที จนทุกคนในห้องหันมาจ้องหน้าเขาเป็นตาเดียว ก่อนที่สายตาทุกคู่จะไปหยุดอยู่ที่หญิงสาวปริศนาบนเตียง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

+++++++++++++++

 

ขอบคุณที่ติดตามอ่าน

 

หาซื้อลิขิตแห่งจันทร์ ได้แล้วตามร้านหนังสือชั้นนำนะคะ

หรือสั่งซื้อออนไลน์ได้ที่ เวปสถาพรบุ๊คส์

แบบ e-Books ก็มีนะคะ สั่งได้ที่ Meb

 

ฝากติดตามเพจ พลอยลภัสร์