มึงครับ...รักกูหน่อย

          นี่ผมเป็นอะไร ทำไมปวดหัวอย่างนี้ แล้วนี่ผมหลับไปกี่ชั่วโมงแล้วเนี่ย โอ้ย ปวดหัวชะมัด "จ้อกกกก!" แถมหิวอีกต่างหาก 

"ตื่นแล้วหรอ ท่าทางจะหิวนะ มากินข้าวสิ" เสียงใครเนี่ย ผมลืมตาขึ้นมองให้เห็นชัดแต่แสงแดดจ้ามาก แสบตาจัง T^T

"แสบตาหรอ แดดจ้าไปสินะ เดี๋ยวกูปิดม่านให้" ผมคงไม่ต้องดูแล้วละครับว่าใคร น้ำเสียงอย่างนี้ ชัดเจนครับ ไอ้นนท์ นี่ผมเบลอมากจนจำเรื่องราวไม่ได้เลย ขอเวลาจูนสมองแปปครับ อ๋อ...เมื่อวานนี้งูพันขาผมแล้วผมก็วิ่งสุดชีวิต อ่าา ผมร้องไห้ด้วยล่ะ แล้วไอ้นนท์ก็ช่วยผมไว้ ปวดหัวมากเลยตอนนี้ ผมคงไข้ขึ้นแน่ๆเลย "ตื่นมากินข้าวสิ! เดี๋ยวเย็นหมด!" พูดดีๆไม่ได้เลยจริงๆใช่มั้ยมึงอ่ะ 

"กูปวดหัว!"

"ก็ตื่นมากินข้าวสิ จะได้กินยา" 

"เออ!" ผมลืมตาขึ้นมาปรากฎว่าแสงแดดเมื่อกี้หายไปแล้ว ไอ้นนท์ปิดม่านแล้วสินะ

"กินซ่ะ เดี๋ยวเย็นหมด เดี๋ยวกูไปซื้อยามาให้ มึงกินให้หมดล่ะ กูอุตส่าห์ทำให้"

"นี่มึงทำอาหารเป็นหรอวะ" ตะลึงนิดหน่อยครับ

"อร่อยกว่าผู้หญิงหลายๆคนซะอีกกูจะบอกให้ ;)"

"ขี้โม้!"

"มึงชิมดู" มันพูดจบแล้วผมก้ไม่รีรอครับ รีบตักข้าวต้มใส่ปากเลย อื้อหือ~~ อร่อยจริงๆ "อร่อยล่ะสิ"

"ก็งั้นๆแหละ" โกหกครับ มันอร่อยมากจริงๆ แต่ไม่อยากชมมัน เดี๋ยวเสียฟอร์ม

"อย่าโกหกกูเลย กูดูออกน่า ตอนที่มึงกินข้าวต้มนี่ทำหน้าเหมือนได้ขึ้นสวรรค์เลยล่ะ"

"เว่อร์! ไหนล่ะยาไปซื้อมาสิ"

"เออๆ" หลังจากที่มันเดินหายลับไปนอกบ้านแล้วผมก็ฟาดข้าวต้มเรียบภายใน 5 นาที ก็คนมันหิวหนิครับ แถมอร่อยด้วย

30 นาที ไอ้นนท์มันก็กลับมาแล้วครับ พร้อมยาอีกมากมาย อยากบอกว่าผมไม่ชอบทานยาครับ

"มึงรีบทานยา เดี๋ยวไปนั่งเรือเล่นกัน"

"อารมณ์ไหนชวนกูไปนั่งเรือ" ผมทำเป็นพูดลอยๆ -3-

"มาทะเลมึงจะให้กูชวนมึงไปเล่นสกีหิมะหรอวะ"

"กูไม่พูดกะมึงแล้ว เอายามา" ผมจะพยายามกินนี้ยาให้ได้ครับ - - ในที่สุดก็ทำได้ เย้!

"กินเสร็จแล้วใช่มั้ย งั้นตามมา!"

"เออ!" มันเดินพาผมไปทางหลังบ้านครับ เดินมาไม่ไกลนักก็เห็นเรือลำนึงครับ มันไม่ใหญ่มากแต่ก็ไม่เล็กมากครับ ขนาดพอดี

"ขึ้นมา" มันขึ้นไปบนเรือแล้วส่งมือมาให้ผม

"กูขึ้นเองได้" พูดเสร็จผมก็ก้าวขาจะย่างขึ้นเรือ แต่ โครมม ล้มจนได้ ลืมไปข้อเท้าผมยังไม่หายดีเลย

"ปากดี!!" มันพูดแล้วเดินมาทางผม แล้วพยุงผมขึ้น 

"ยังไม่หายดีก็อวดเก่งซะเเล้ว หึ" ผมไม่พูดอะไรต่อครับ ก็จริงอย่างที่มันพูด .__.

ไม่นานนักเรือก็พาพวกเราออกมาจากฝั่ง แต่ดูท่าทางไม่ค่อยดีเท่าไหร่เลยครับ เพราะลมพัดแรงและฟ้าครึ้มๆด้วย กลัวฝนตกจัง นั่งเรือมาประมาณ 30 นาทีแล้ว ผมยังไม่เห็นอะไรที่น่าสนใจเลย นอกจากเกาะเล็กๆไม่กี่เกาะ ตอนนี้ฝนเริ่มโปรยลงมาแล้วล่ะครับ โปรยลงมาไม่นานก็ตกมาอย่างหนักเลยล่ะ

"มึงเข้ามาข้างใน!" ไอ้นนท์เรียกผมเข้าไปนั่งในเรือเพราะตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่ด้านนอก

"เออๆ" 

"อย่าออกไปอีกจนกว่าฝนจะหยุด"

"กูรู้หน่า"

ตึกๆๆ เสียงมีคนวิ่งมาทางนี้

"คุณหนูครับแย่แล้ว"

"เป็นอะไรครับลุง!?"

"เรือมีปัญหาครับ มีน้ำรั่วเข้ามาในตัวเครื่อง อีกไม่นานจะจมนะครับ" ฉิบหาย...ครับ

"เห้ย ไม่มีเวลาแล้ว" ไอ้้นนท์พูดเสียงร้อนรน "โดดน้ำไป!"

"มึงกูว่ายน้ำไม่เป็น" มันไม่ฟังผมเลยครับ พูดเสร็จก็ลากมือผมมาข้างนอก แล้วตู้ม! มันพาผมกระโดดลงมาและ...ผ...ผมกำลังจะจมน้ำครับ เฮือก อดทนไว้ซัน แกต้องอดทน....

          นนท์เห็นร่างบางไม่ขยับเขยื้อนและกำลังดำดิ่งลงใต้น้ำเรื่อยๆ นนท์ก็ไม่รอช้ารีบดำน้ำตามลงมาช่วยร่างบางอย่างเร็ว...

"เฮือก!! นี่ผมอยู่ที่ไหน แล้วนี่เกิดอะไรขึ้น ทุกคนทิ้งผมไปไหนหมดแล้วผมมานอนอยู่ท่ามกลางหาดทรายซึ่งไร้ผู้คนนี้ได้ยังไง" ผมตื่นขึ้นมาพร้อมความเบลอนิดหน่อย ผมจำอะไรไม่ได้เลย ก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น แล้วทำไมผมถึงมาอยู่ท่ามกลางหาดที่เกาะซึ่งไม่มีแม้แต่ผู้คนนี้ได้ยังไง แล้วไอ้นนท์ไปไหน อย่าบอกนะว่ามันทิ้งผมไว้ที่เกาะนี่ มันจะฆ่าผมด้วยวิธีนี้งั้นหรอ ฮือๆๆ TOT