B O Y รั้วนี้ มีแต่ผู้ชาย

บทนำ

                    “เกรดตกอีกแล้ว!”

                    “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ทุกทีเลย!!”

                    ผัวะ!

                    เป็นแบบนี้... อีกแล้ว... ซ้ำแล้วซ้ำเล่า กะอีแค่เกรดตกแค่เนี้ย...จริงๆเลย

                    “...” ฉันจ้องหน้าบุคคลทั้ง2ตรงหน้าด้วยหางตาคมกริบ แก้มสีขาวเนียนๆมีรอยฝ่ามือสีแดงประดับอยู่

                    มีปัญญาตบหน้าฉันแค่นี้อย่าตบซะจะดีกว่า เพราะถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ได้ทำให้ต่อมน้ำตาที่ด้านของฉันทำงานหรอก

                    “ฉันไม่ไหวกับแกแล้วนะ” เสียงเข้มของชายหนุ่มที่เป็นทั้งผู้เป็นพ่อ และผู้ที่ตบแก้มใสเนียนของฉันเอ่ยขึ้น

                    “พูดแบบนี้ทั้งปี” ฉันเอ่ยเสียงนิ่งและเบามาก ชายที่อยู่ตรงหน้าแทบจะไม่ได้ยิน

                    “ฉันจะส่งแกไปอยู่โรงเรียนประจำนะยัยโมล” หญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นตามมาทีหลัง จ้ะ พูดแบบนี้ทั้งปี ขู่แค่นี้อย่าขู่เลยดีกว่า

                    “เอาสิ ไปวันไหน ฉันจะได้เก็บของ” ฉันลุกขึ้นยืน แล้วแสยะยิ้มใส่ผู้หญิงตรงหน้า ด้วยความที่ฉันสูงถึง167.5 สูงกว่าแม่ตั้ง10เซน ทำให้ต้องก้มหน้าลงไปคุย

                    อ้อ สำหรับฉัน พ่อแม่ ถือว่าเป็นคนระดับปกติเท่ากับฉัน ฉันไม่เคารพพวกนั้นหรอก=_= แหม่ คนเหมือนกันนะ ไม่ใช่ศาสดากับคน จะเคารพทำไม

                    “นี่! ยัยลูกบ้านี่ เอาจริงใช่มั้ย ได้งั้นไปพรุ่งนี้เลย เก็บของเลยนะยะ!” นางเอ่ยพลางชี้หน้าด่าฉัน ฉันก็ล้อเลียนนางไปเรื่อยๆหลังนางเดินสะบัดก้นจากไป ส่วนชายร่างสูงก็จ้องมองฉันอย่างหาเรื่อง แล้วเดินตามนางไป

                    ฉันเดินเข้าห้องมาเก็บของ เก็บอุปกรณ์สำคัญต่างๆนานาใส่กระเป๋าให้หมด แหม แต่ว่าของในห้องฉันก็เยอะเกิน ขนไป2ใบก็ไม่พอ กระเป๋าก็ปริจนจะขาดอยู่แล้ว

                    อ้อ ฉันว่าแล้วว่าฉันลืมอะไร

                    ตู้ด..ตู้ด

                    [ฮัลโหล!]

                    “ฮัลโหล เทียร์” ฉันทักเพื่อนสนิท คนเดียวของฉัน ‘เทียร์’

                    [มีอะไร!! เสียงเศร้าจังโมล]

                    “พรุ่งนี้ฉันจะย้ายไปอยู่โรงเรียนประจำนะ” ฉันตัดบทเข้าเรื่องไม่สนใจสิ่งที่เทียร์ถามเลยแม้แต่น้อย

                    “จริงดิ!!”

                    “อืม”

                    ฉันตอบแค่คำเดียว ทุกอย่างถึงกับเงียบ ไม่นานเทียร์ก็วางสายไป...

                    ขอโทษ ฉันขอโทษนะเทียร์ เรื่องมันกะทันหันไปหน่อย แต่ ขอโทษจริงๆ

                    เทียร์ เพื่อนสนิท และคนเดียวในโลกที่ฉันมี เป็นเพื่อนตั้งแต่สมัยเด็ก เธอเป็นที่พึ่งทุกอย่างของฉัน...

                    แต่ฉันกลับทำแบบนี้

                    “...” น้ำตาเริ่มร่วงผล็อยออกมา เจ็บ เจ็บไปหมด ฉันไม่น่าพูดตรงๆไปแบบนั้น... ถึงอย่างนั้น ฉันก็ตัดสินใจแล้ว...

                    จากนี้ ฉันจะตัดขาดจากทุกสิ่ง...