my little pony : Fluttershy x Big Macintosh

ทางด้านเรนโบว์แดชหลังจากที่เธอออกมาจากงานเลี้ยงเธอก็เอาแต่บินไปมาอยู่บนฟ้ามาตั้งหลายชั่งโมงแล้วไม่ยอมกลับบ้านสักทีเหมือนเธอกำลังรออะไรบางอย่างอยู่?

‘ทำไมยังไม่มาอีกนา นี้มันก็เลยเวลานัดมาตั้งเยอะแล้วนะ =_=’ เรนโบว์แดชสีหน้าเริ่มบึ่งตึงด้วยความไม่สบอารมณ์ กับการมาช้าของใครบ้างคน แต่แล้วหน้าเธอก็ผ่อนคลายลงหลังจากที่เธอเห็นเพกาซัสโพนี่หญิงผิวสีฟ้าเช่นเดียวกับเธออายุน้อยกว่าเธอนิดหน่อยมีหน้าเหมือนเรนโบว์แดชแต่ดูสวยกว่า ผมและหางสีแดงเหมือนทับทิม มีคิวตี้มาร์ครูปดอกไม้สีชมพู่กลายหมู่เมฆ กำลังบินมาหาเธอพร้อมกับกระเป๋าอีกสองถึงห้าใบ เรนโบว์แดชรีบเข้าไปช่วยถือกระเป๋าของโพนี่สาว

“ทำไมมาช้านั้นละ? “เรนฟลาวเวอร์” พี่รอเธอตั้งหลายชั่วโมงแล้วนะ”

“ขอโทษค่ะ  เรนโอะเน่จัง พอดีหนูเจอพายุระหว่างทางนะค่ะ”  เรนฟลาวเวอร์ทำหน้าแบบรู้สึกผิดที่ต้องให้เรนโบว์แดชต้องมารอเธอเป็นชั่วโมงกว่า  

โพนี่สาวตัวนี้คือเรนฟลาวเวอร์เป็นน้องสาวบุญธรรมของเรนโบว์แดชและเป็นโพนี่ชาวญี่ปุ่น  เหตุผลที่เธอมาเป็นน้องสาวของเรนโบว์แดชเพราะตอนที่เธอเดินทางมาที่นี้ครั้งแรกพร้อมกับครอบครัวของเธอแล้วเกิดหลงกัน เธอพยายามหาครอบครัวเธอแล้วแต่ก็หาไม่เจอจนเธอมาพบกับเรนโบว์แดชที่กำลังฝึกท่าบินใหม่แล้วหลังจากนั้นทั้งสองคนก็กลายเป็นพี่น้องกัน

“ไม่เป็นไรๆ พี่แค่เป็นห่วงเธอนะกลัวว่าเธอจะเจอโพนี่นิสัยเสียเข้าเพราะเธอเป็นน้องสาวของพี่ด้วย ^^” เรนโบว์แดชยิ้มอย่างอ่อนโยนราวกับนางฟ้าเธอยื่นมือว่างไว้บนหัวเรนฟลาวเวอร์แล้วลูบหัวอย่างอ่อนโยน ผิดกับปกติที่เธอมักจะใจร้อน,หลงตัวเองและชอบท่าแข่งเขาไปทั่ว แต่พอเธอมีน้องสาวแล้วเธอก็เริ่มใจดีและอ่อนโยนขึ้น เรนฟลาวเวอร์พยักหน้าเข้าใจกับสิที่พี่สาวเธอกล่าวมา

“แล้วพ่อแม่สบายดีไหม?”

“ค่ะ แล้วโอะเน่จังล่ะค่ะ?” เรนฟลาวเวอร์เอียงคอถามด้วยความไร้เดียงสา เรนโบว์แดชเห็นน้องสาวของเธอทำอย่างนั้นแล้วเธอรู้สึกอยากกอดตัวน้องสาวขึ้นเฉยๆ เรนโบว์ส่ายหน้าไล่ความคิดนั้นไปจากสมอง

“ก็เรื่อยๆนะ  นี้ๆ พี่มีเรื่องจะเล่าให้ฟัง คือว่านะ....” จากนั้นสองพี่น้องก็เล่าเรื่องของตัวเองเล่ากับไปเล่ากับมาจนทั้งสองบินมาถึงคลาวด์สเดล

“ที่นี้ยังเหมือนเดิมเลยนะค่ะ ^-^”  เรนฟลาวเวอร์ยิ้มแล้วหันไปมองรอบๆด้วยสายตาคิดถึง เรนโบว์แดชมองรอยยิ้มที่ไร้เดียงสาของเรนฟลาวเวอร์จากข้างกหลังด้วยสายตาอบอุ่น

“เอาละ เรากลับบ้านกันเถอะ” ‘ฮานะ’ เรนโบว์แดชเก็บคำพูดสุดท้ายไว้ในใจแล้วบินนำเรนฟลาวเวอร์ไปทางบ้านของเธอ

“โอะเน่จัง? ระ...รอด้วยค่ะ” เรนฟลาวเวอร์รีบบินตามหลังเรนโบว์แดช เธอมองหลังเรนโบว์แดชด้วยความสงใสว่าไอ้คำสุดท้ายที่เรนโบว์แดชจะพูดแต่ก็ไม่พูดเมื่อกี้คืออะไรแต่เธอก็ไม่ถามเพราะเธอไม่อย่างจะสร้างความรำคาญให้กับพี่สาวเธอ

“หือ?” เรนโบว์แดชหยุดบินแล้วหันไปมองก้อนเมฆหนึ่งที่ลอยอยู่ไม่ไกลจากพวกเธอมากนักด้วยสายตาไม่ว่างใจ เรนฟลาวเวอร์มองท่าทางของเรนโบว์แดชด้วยความสงใส เธอหันไปมองเมฆก้อนเดียวกับเรนโบว์แดช

“เมฆก้อนนั้นมีอะไรงั้นเหรอค่ะ? โอะเน่จัง?" 

“น้องจำทางไปทางบ้านพี่ได้ใช้ไหม?” เรนโบว์แดชหันมามองเรนฟลาวเวอร์ด้วยสีหน้าจริงจัง เธอพยักหน้าจากนั้นเรนโบว์แดชก็ส่งกระเป๋ามาให้เธอ

“ดี งั้นน้องรีบบินกลับไปที่บ้านไม่ต้องรอพี่  อ้อ! อีกอย่างช่วยทำมื้อเย็นให้ด้วยนะ ไปก่อนนะ!!” ฟิ้ว~ เรนโบว์แดชออกตัวบินไปด้วยความเร็วสูงโดยไม่รอให้เรนฟลาวเวอร์ได้ถามอะไรซักคำเลย

“ยังไม่ทันได้ตอบเลย? โอะเน่จังจะรีบไปไหนของเขาละเนี่ย?  =_=?” เรนฟลาวเวอร์มองตามเส้นแสงสีรุ้งที่กำลังพุ่งไปด้วยสีหน้าสายตาความสงใส แต่เธอก็เลิกสนใจแล้วขนกระเป๋าบินไปที่บ้านของเรนโบว์แดชอย่างทุลักทุเล

ทางด้านเรนโบว์แดชที่กำลังบินด้วยความเร็วเริ่มออกห่างจากคลาวด์สเดลแล้วเธอเห็นว่าบินออกมาไกลพอสมควรเธอก็หยุดบินแล้วหันไปมองรอบๆ ปรากฏว่าตอนนี้เธอมาลอยอยู่ไม่ไกลจากไร่สวีทแอปเปิ้ลเอเคอร์มากนักแล้วเธอก็เห็นสายตาก็เหล่ไปเห็นแอปเปิ้ลแจ็คกำลังใช้เท้าเตะก้างคอโพนี่ส่วมผ้าคลุมตัวหนึ่งอยู่

“แอปเปิ้ลแจ็คเริ่มสู้แล้วเหรอ? ถ้างั้น.....ฉันขอเริ่มบางละ!!!” เรนโบว์แดชพุ่งไปที่ก้องเมฆข้างหลังเธอตั้งท่าถีบ อั๊ก!! มีเพกาซัสโพนี่กระเด็นออกมาจากเมฆแล้วร่วงลงไปข้างล่าง  เรนโบว์แดชหดขาแล้วหันหลังไปมองก้อนเมฆที่อยู่ข้างเธอ

“ออกมาได้แล้ว!! ฉันรู้หมดแล้วว่าพวกแกมากันกี่ตัว” เรนโบว์แดชตะโกนเสียงดังจากนั้นก็มีดเพกาซัสโพนี่สี่ตัวบินออกมาจากเมฆ ทุกตัวล้วนส่วมผ้าคลุม

“รู้ได้ยังไงว่าพวกเราซ่อนอยู่ข้างในเมฆ?” โพนี่นักฆ่าตัวหนึ่งถามขึ้นมา

“คิดว่าฉันดูแลสภาพอากาศแถวนี้มานานเท่าไรแล้วละ? แค่มีอะไรบางอย่างอยู่ในเมฆทำไมฉันจะไม่รู้ละ” เรนโบว์แดชกอดอกมองพวกนักฆ่า พวกนักฆ่าเห็นว่าแผนลอบฆ่าไม่สำเร็จจึงต่างหยิบอาวุตออกมาเตรียมไว้ในมือ เรนโบว์แดชเห็นอาวุตในมือของพวกนั้นแล้วก็ยิ้มออกมาอย่างนึกสนุกสนานเธอยื่นมือออกมาแล้วกระดิกมือสองเป็นการท้าทาย

“เข้ามาเลย!! แม่จะถีบให้ร่วงให้หมดเลย!!” จากนั้นทั้งเรนโบว์แดชก็พุ่งเข้าหาพวกนักฆ่าด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยรอยยิ้มของความสนุก

ทางด้านเรนฟลาวเวอร์หลังจากที่แยกกับเรนโบว์แดชเธอก็บินตรงมาที่บ้านแล้วจัดว่างข้าวของตัวเองอยู่บนชั้นสองของตัวบ้าน

“เอาละ ชิ้นสุดท้ายแล้ว” เรนฟลาวเวอร์ว่างแจกันดอกไม้ไว้ตรงหัวเตียงเธอหันไปมองรอบๆอย่างพอใจ เธอจัดห้องของเธอด้วยเฟอร์นิเจอร์ธรรมดาอย่างเช่นตู้เสื้อผ้าที่ทำจากไม้,โต๊ะทำงานที่ทำจากคริสตัล,เตียงนอนที่ทำคริสตัลและโซฟาธรรมดา เป็นต้น นอกจากนั้นก็มีตุ๊กตาน่ารักน่ากอดหลายตัวว่างเรียงกับแบบมีระเบียบอยู่ข้างๆเตียง พอเธอมองรอบๆจนพอใจแล้วเธอก็เดินลงไปข้างล่างแล้วตรงไปที่ห้องครัว

“โอะเน่จัง กินอาหารญี่ปุ่นเป็นหรือเปล่าน้า~?” เรนฟลาวเวอร์พึงพำกับตัวเองแล้วเธอเริ่มทำอาหารโดยไม่รู้เลยว่ามีเงาใครบ้างคนกำลังเดินหาเธอจากข้างหลังพร้อมกับถือมีดสั้นมาด้วยท่าทางปองร้าย มันยกมีดขึ้นเหนือหัวแล้วแท่งลงมาโดยเล็งที่ต้นคอของเรนฟลาวเวอร์ เก๊ง! แต่มันก็ต้องตกใจเมื่อเรนฟลาวเวอร์หันมาพร้อมใช้มีดทำครัวมารับมีดสั้นของมันอย่างง่ายดาย

“あなたは誰 と何が必要*!อุ๊บ!(คุณเป็นใครและต้องการอะไร)” เรนฟลาวเวอร์เอามือข้างที่ว่างกุมปากหลังจากที่เธอเผลอพูดภาษาประจำชาติของตัวเองออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ โพนี่ปริศาเอียงคอมองเธอด้วยท่าทางสงใสดูเหมือนว่ามันจะไม่เข้าใจที่เธอเผลอพูดไปเมื่อกี้นี้แต่มันก็เลิกสนใจแล้วเพิ่มแรงกดลงไปที่มีดสั้น เรนฟลาวเวอร์พยายามต้านแรงกดของอีกฝ่ายอย่างถึงที่สุด เธอพยายามเหล่ไปมองรอบๆหาอะไรที่พอจะช่วยเธอได้แล้วสายตาก็ไปสะดุ้ดกับมองต้มซุปที่กำลังเดือดได้ทีพอดี เธอยื่นมือไปจับหูหม้อแล้วสาดใส่มัน ซ่า~
[ผมไม่แน่ใจว่าเขียนถูกหรือเปล่าถ้าผมเขียนไม่ถูกละก็....ผมจะไปหามาแก้ไขให้ครับ by ไรเตอร์]

“อ้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก!!! หน้าฉ๊านนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน !!” โพนี่ปริศารีบทิ้งมีดลงพื้นแล้วยกมือขึ้นกุมหน้าส่ายไปส่ายมาด้วยท่าทางเจ็บปวด เรนฟลาวเวอร์ใช้โอกาสที่อีกฝ่ายยังแสบหน้าอยู่ถีบเข้าที่กลางอกของมโพนี่ปริศา  พลั๊ก!มันกระเด็นไปชนตู้เก็บจานจนจานทั้งเล็กและใหญ่ต่างตกใส่หัวของมัน เพ้งๆๆๆ พอโดนเข้ามากๆก็หมดสติไป เรนฟลาวเวอร์มองโพนี่ปริศาที่หมดสติไปด้วยสายตาไม่ไว้ว่าใจเธอหยิบมีดมาไว้ในมือแล้วค่อยๆเดินเข้าไปหาช้าๆ

“คงไม่ตายหรอมั้ง?”  เรนฟลาวเวอร์ลองเอามือแตะหน้าของโพนี่ปริศาที่อยู่ใต้ผ้าคลุมดูแต่มันไม่ขยับตัวหรืออะไรเลย เธอเลื่อนมือลงมาแตะที่จมูกดูแล้วพบว่าอีกฝ่ายยังหายใจอยู่ เรนฟลาวเวอร์ถอนหายใจอย่างโล่งอกที่มันยังไม่ตาย เธอเกือบคิดว่าตัวเองจะกลายเป็นผู้ร้ายตั้งแต่กลับมาอยู่กับพี่สาวแล้วสิ เรนฟลาวเวอร์หันหลังเดินกลับไปที่ห้องครัวสักพักเธอก็เดินกลับมาพร้อมเชือกเส้นหนึ่ง

“เพื่อความปลอดภัยของชีวิต เราต้องกันไว้ก่อน =_=*” เรนฟลาวเวอร์จับผ้าคลุมบริเวณตรงคอของโพนี่ปริศาลากออกไปที่เสาหน้าบ้านแล้วแต่กว่าจะลากมาถึงก็เสียเวลาไปเยอะ จากนั้นเธอก็เริ่มมัดอีกฝ่ายแต่สายตาเธอก็ไม่สะดุ้ดกับบางอย่างที่อยู่ใต้ผ้าคลุมของอีกฝ่าย

“อะไรละเนี่ย?” เรนฟลาวเวอร์มองสิ่งที่หยิบออกจากผ้าคลุมของอีกฝ่ายมาดูด้วยความสงใส  มันเป็นเกราะสำหรับส่วมกับข้างหลังของโพนี่มันมีเหล็กยืดออกมาเป็นรูปร่างเหมือนปีกขนาดพอเหมาะกับปีกของเพกาซัสตัวหนึ่งและมีผลึกสีแดงเข้มรูปร่างเหมือนสายฟ้าติดอยู่ที่ตรงกลางของเกราะเหล็ก  เรนฟลาวเวอร์มองผลึกสีแดงด้วยสายตาเคลิบเคลิ้มกับความสวยและความเป็นประกายของมัน

“きれい~ (สวยจัง) ไม่เคยเห็นผลึกคริสตัลที่ไหนสวยได้ขนาดนี้มาก่อนเลย~” เรนฟลาวเวอร์ลูบผลึกไปมาด้วยความเคลิบเคลิ้มแล้ว แต่แล้วสายตาของเธอจากความเคลิบเคลิ้มก็กลายเป็นความโลภเธอทำท่าจะแงะผลึกครัสตัลออกมา แวบ~ แต่แล้วผลึกก็ส่องแสงจนน่าแสบตาออกมาเรนฟลาวเวอร์ยกมือขึ้นมาบังแสงเธอพยายามมองผ่านมือสิ่งที่เธอเห็นคือแสงคลุมค่อยๆเกราะเหล็กจนทั้งแล้วมันก็ลอยขึ้น ฟิ้ว~ แล้วมันก็พุ่งไปบนฟ้าแล้วก็หายไป เธอหน้ามองตามมันด้วยสายตาพอใจเธอกางปีกแล้วทำท่าจะบินตาม กึก แต่จู่ๆเธอก็ชะงักตัวไแล้วยืนเฉยๆไปเลย

‘นี้ฉัน....กำลังทำอะไรอยู่?’ สักพักหนึ่งเธอก็เงยหน้าขึ้นด้วยความงงเธอหันไปมองรอบๆด้วยความงง แล้วเธอเห็นก็หันไปมองโพนี่นักฆ่าที่ยังไม่ได้สติยังถูกมัดไว้กับเสาเหมือนเดิมจากนั้นเธอก็มองปีกของตัวเองที่กำลังกางอยู่ด้วยความงงเข้าไปอีก

‘แล้วนี้ฉัน.....กำลังจะไปไหน?’ เรนฟลาวเวอร์หุบปีกแล้วเดินเข้าบ้านไปด้วยความงง เธอจำได้แค่มัดเจ้านั้นไว้กับเสาแล้วหลังจากนั้นเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย

 กลับมาทางเรนโบว์แดชตอนนี้เธอกำลังฟัดกับพวกโพนี่นักฆ่าอย่างเมามัน เธอพุ่งเข้าหาโพนี่นักฆ่าตัวหนึ่งแล้วถีบใส่ท้องของมัน พลั๊ก! มันลอยกระเด็นถอยหลังไปไกลแต่ยังไม่ล่วงโพนี่นักฆ่าตัวใกล้ๆมันพุ่งเข้าหาเธอแล้วฟันลงมา วืบ เรนโบว์แดชเอียงตัวหลบไปทางซ้ายจากนั้นเธอใช้ขาหลังถีบใส่เจ้าตัวที่จะฟันเธอเมื่อกี้แต่ยังไม่ทันจะถีบก็โพนี่นักฆ่าอีกตัวโผล่มาข้างหลังมันง้างขว้างขึ้นเหนือหัวแล้วฟาดลงมาเต็มแรง วืบ เรนโบว์แดชหุบปีกแล้วทิ้งตัวลงข้างล่างจากนั้นเธอก็กางปีกแล้วบินมาใต้ท้องของอีกฝ่ายแล้วใช้หัวกระแทกใส่ท้องของมัน อุ๊บ! มันจุกจนไม่สามารถประคองการบินได้สุดท้ายก็ร่วงลงไปอีกตัว

เรนโบว์แดชมองเพาซัสโพนี่ตัวนั้นที่ร่วงลงไปด้วยสายตาพอใจ เธอเงยหน้าขึ้นพอดีกับที่โพนี่นักฆ่าตัวก่อนหน้านี้กำลังจะฟันเธอจากข้างหน้า  แปะ!เรนโบว์แดชไม่หลบแต่ใช้มือสองข้างจับดาบของอีกฝ่ายไว้แน่นเธอยิ้มทะเล้นจากนั้นก็ออกแรงดึงดาบมาด้านข้างทำให้อีกฝ่ายเสียหลักในการทรงตัวจากนั้นเธอใช้เข่ากระแทกไปที่สีข้าง โพนี่นักฆ่าปล่อยมือจากดาบแล้วกุมสีข้างของตัวเองด้วยสีหน้าบิดเบี้ยว เรนโบว์แดชไม่ปล่อยให้อีกฝ่ายหายเจ็บ พลั๊ก! เธอหมุนตัวเตะสีข้างอีกด้านหนึ่งของอีกฝ่ายแบบเต็มแรง โพนี่นักฆ่าเจ็บจนไม่มีสมาธิการบินแล้วก็ร่วงไปอีกตัว

“ร่วงไปสองเหลืออีกสอง” เรนโบว์แดชหันไปมองพวกอีกสองตัวที่บินมารวมกลุ่มกัน พวกมันต่างมองเธออย่างโกรธแค้นแต่ดูเหมือนเธอจะไม่แคร์กับสายตาของพวกนั้นเลยสักนิด เธอเงยมองข้างบนฟ้าด้วยใบหน้าเปี่ยมมรอยยิ้ม

“กว่าจะมาได้นะ ให้รอตั้งนาน”  พอเรนโบว์แดชพึมพำจบก็มีแสงสีแดงสว่างวาบอยู่เหนือหัวเธอ จากนั้นก็มีดาวหางสีแดงพุ่งลงมาหาเธอมันเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิตจากนั้นมันก็พุ่งตรงเข้าหลังเรนโบว์แดช แต่เธอแทบจะไม่มีอาการเจ็บหรืออะไรเลย เฉ๊ง เฉ๊ง จากนั้นก็มีสียงเหล็กกระทบกับดังมาจากข้างหลังของเรนโบว์แดชจากนั้นปีกเธอก็มีเหล็กชิ้นเล็กๆค่อยๆไต่ขึ้นมาต่อติดปีกเธอจนกลายเป็นปีกเหล็กดูคลายกับว่าปีกของเธอกลายเป็นเนื้อเดียวกับเหล็กไปแล้ว

“ปะ..ปะ..ปีกของยัยนั้น!! กะ...ก...กลายเป็นเหล็กไปแล้ว!! X 3 0o0!!! X3” พวกโพนี่นักฆ่าต่างตาโตเท่าไข่มังกรด้วยความตกใจปนทึ่งที่ปีกของเรนโบว์แดชกลายเป็นเหล็ก เรนโบว์แดชหันไปมองปีกของตัวเองแล้วเธอกระพือปีกเหล็กสองสามครั้งเพื่อขยับให้เหล็กที่ยังขัดๆกันอยู่เข้าที พอแน่ใจว่าเหล็กเข้าที่แล้วเธอก็หันกลับมามองพวกโพนี่นักฆ่าด้วยสีหน้าและท่าทางมั่นใจ

“โทษทีนะ พอดีฉันมีนัดกับน้องสาวผู้น่ารักอยู่นะคงจะเล่นกับพวกแกได้แค่นี้แหละนะ ^-^” แว๊บ~ พอเรนโบว์แดชพูดจบผลึกที่อยู่กลางหลังของเกระก็ส่องแสงสีแดงออกมา พวกโพนี่นักฆ่าสะดุ้ดเมื่อเห็นแสงสีแดงที่ส่องสว่างมาจากข้างหลังของเธอ เรนโบว์แดชหันไปข้างหลังแล้วตั้งท่าเหมือนเตรียมกำลังพุ่งไปไหนซะที ส่วนพวกโพนี่นักฆ่าต่างยกมือขึ้นมาบังแสงจากปีกเธอแต่มีตัวหนึ่งจู่ๆก็ทำหน้าเหมือนเห็นผี

“ผะ..ผะ...ผลึกแห่งความภักดี!!!( Crystals of loyalty)” โพนี่นักฆ่าตะโกนออกมาด้วยท่าทางตกใจอีกสองตัวพอได้ยินสิ่งที่เพื่อนพูดก็สะดุ้ด ฟิ้ว!! เป็นในขณะเดียวกันที่เรนโบว์แดชพุ่งทะยานขึ้นไปฟ้าพอดีจากนั้นก็มีลมทีแรงพัดมาพวกโพนี่นักฆ่าต่างพยายามต้านแรงลมไว้ แต่มีตัวหนึ่งทนบินต้านแรงลมไม่ไหวก็ปลิวตามกระแสลมไปส่วนอีกสองตัวพยายามบินต้านแรงลมและพยายามเงยหน้ามองหาเรนโบว์แดชที่พุ่งขึ้นไปเมื่อกี้อย่างยากลำบาก

กึก ส่วนเรนโบว์แดชพอบินขึ้นมาได้ระดับหนึ่งเธอก็หยุดแล้วหันกลับไปมองทางที่เธอพึ่งพาขึ้นมา เรนโบว์แดชหลับตาสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วค่อยๆปล่อยออกมาช้าจากนั้นเธอก็ลืมตาแล้วพุ่งลงไปทางเดิมด้วยความเร็วที่มากว่าตอนขึ้นมาหลายเท่าตัวจากนั้นรอบตัวเธอก็มีที่ลักษณ์เหมือนกรวยสีขาวมาคลุมตัวเธอไว้ยิ่งเธอพุ่งไปข้างหน้ามันก็ค่อยๆแคบลง แคบลง ตูม!! จนมันขาดออกจากนั้นก็เกิดเป็นระเบิดสายรุ้งขึ้นแล้วมีสายรุ้งเส้นหนึ่งพุ่งออกมาซึ่งนั้นก็คือเรนโบว์แดชที่พุ่งลงด้วยความเร็วที่กว่าเมื่อกี้ ท่าที่เธอใช้ไปนั้นมันคือท่าที่เป็นท่าในตำนานของเหล่าเพกาซัสโพนี่และในเอเควสเทียมีเพียงเธอเท่านั้นที่ใช้ได้ท่านี้ได้ ชื่อของท่านี้คือ “SonicRainBoom!!(โซนิคเรนบูม)”

“ท่าไม้ตายสุดเจ๋งของฉัน!! RainBoom!!! Tornado!!!(เรนบูมทอร์นาโด) ” แว๊บ~ผลึกแห่งความภักดีของเรนโบว์แดชส่องแสงออกมาคลุมตัวเธอไว้เหมือนเป็นเกราะป้องกันจากนั้นเธอก็เริ่มหมุนตัวด้วยความเร็วสูงเหมือนพายุจากนั้นสายรุ้งที่ตามหลังเธอมาก็หมุนตามเธอแล้วก็คลุมตัวเธอไว้จนหมด พวกโพนี่นักฆ่าต่างตะลึกกับความสวยและความใหญ่ของสายรุ้งที่กำลังพุ่งมาทางพวกนั้นโดยไม่มีท่าทางจะหลบหรืออย่างใดเหมือนถูกมนต์สะกดให้อยู่นิ่งไว้ ไว้ จากนั้นพวกโพนี่นักฆ่าก็ถูกกลืนกินหายเข้าไปในสายรุ้ง

เรนโบว์แดชหยุดหมุนตัวพอเธอหยุเหมุนพายุสายรุ้งก็หายไปอย่างไรร่องรอยแล้วเธอก็หันไปมองข้างหลังพวกนักฆ่าถูกสายรุ้งของเรนโบว์แดชที่มีพลังของธาตุแห่งความภักดีอยู่บวกกับดูดเอาความเย็นบนอากาศเข้าไปจนทำให้พวกนั้นกลายเป็นน้ำแข็งสี่เหลี่ยมก้อนใหญ่ลอยอยู่บนกลางอากาศราวกับมันไร้น้ำหนัก เรนโบว์แดชบินเข้าใกล้ๆเธอดันมันไปว่างบนก้อนเมฆก้อนหนึ่ง

“เสร็จแล้ว กลับบ้านดีกว่าเรา อุ๊บ!!” เรนโบว์แดชกำลังจะบินกลับบ้านแต่เธอก็หยุดชะงักแล้วยกมือขึ้นมากุมหน้าอกตรงบริเวณหัวใจด้วยท่าทางเจ็บป่วดทรมาน 

“บะ...บ้าเอ้ย!!” เรนโบว์แดชหยิบบางอย่างออกมาจากหาง มันคือขวดยาสีขาวที่ข้างขวดเขียนชื่อยาไว้ว่า “ยาบรรเทาอาการปวดแบบรุงแรง” เธอเปิดฝาขวดแล้วยกกระดกทั้งขวดจากนั้นอาการของเธอก็บรรเทาลงไปนิดหนึ่งแต่ก็ยังมีอาการปวดอยู่ 

เธอมักจะมีอาการอย่างนี้ทุกครั้งหลังใช้เรนบูมทอร์นาโดตอนแรกๆก็ไม่มีอาการอะไรหรอแต่พอยิ่งใช้มากๆมันยิ่งหนักขึ้นๆจนมันทนเจ็บแทบไม่ไหวไป เธอเลยลองไปโรงพยาบาลดู หมอที่เป็นเพื่อนของเธอช่วยตรวดเช็ดร่างกายเธอให้แล้วได้บอกกับเธอว่าหัวใจของเธอสูบชีดมาเกินไปและเต้นเร็วเกินไปจนหมอต่อเตือนเธอว่าขืนเธอยังฝืนใช้ท่านี้ต่อไปอีกเธอมีสิจะตายได้ด้วยอาการหัวใจหยุดเต้นฉับพลันหรือกล้ามเนื้อหัวใจฉีกขาด 

พอเธอรู้ก็ตกใจมากเธอลองถามหมอดูว่ามีวิธีไหนที่จะสามารถช่วยเธอ หมอได้บอกเธอว่าเขาพอมีเพื่อนโพนี่หญิงตัวหนึ่งที่สามารถสร้างยารักษาและบำรุงหัวใจได้เขาจะลองขอให้เพื่อนตัวช่วยอีกแรงหนึ่ง ตอนแรกหมอก็ได้ให้ยาสำหรับบรรเทาอาการเจ็บปวดแบบเบาๆให้เธอเขาบอกให้กินทุกครั้งที่มีอาการเจ็บ พอกินยาเข้าอาการของเธอก็ดีขึ้นแตใช้โอกาศที่ยังไม่มีอาการเจ็บฝึกใช้เรนบูมทอร์นาโดหลายๆครั้งเธอคิดว่าถ้าเธอยิ่งใช้มากร่างกายเธอก็จะสามารถทนต้องการเจ็บปวดได้แต่หลังๆอาการของเธอก็ไม่ดีขึ้นแถมยังแรงขึ้นจนเธอต้องเปลี่ยนยาบรรเทาแทบจะทุกครั้งแต่เธอก็ยังฝึกทนต่อไป

“ทะ.ทะ..ท่าทางเรายังต้องฝึกอีกเยอะเลยแฮะ  อึก! กะ..กว่าจะคุ้นชินกับท่านี้นะ ^-^;; อึก!!” เรนโบว์แดชฝืนยิ้มและทนเจ็บพยายามประคองตัวให้บินตรงที่สุดแล้วตรงไปทิศทางที่บ้านของตัวเองด้วยท่าทางทุลักทุเล  

‘หวังอาการเจ็บจะหายก่อนที่จะมีใครบินพามาเห็นฉันไม่อยากให้ใครเห็นโดยฉะเพราะเพื่อรักสองตัวของฉันฟลัตเตอร์ชายและทไวไลท์และรวมไปถึง.....เรนฟลาวเวอร์ My little sister ของฉัน ^-^’

‘และฉันหวังว่า.....ฉันจะยังพอเหลือเวลาอยู่กับน้องสาวกับพวกเพื่อนๆได้นานนะ?’