Love You My Apprentic

     ผมมีชื่อว่า "ป๊อกเด้ง" หึชื่อแปลกล่ะสิก็แม่ผมเคยเป็นเจ้ามือวงไพ่ ผมเลยต้องรับกรรมเกิดมาหล่อหน้าตาดี แต่ดันชื่อแปลกวันนี้ผมเดินทางมาจากเมืองเหนือลงมากลางเมืองหลวงกรุงเทพมหานครเพื่อมาฝึกงานครับ ปีสามเทอมสองตอนแรกผมก็กะว่าะฝึกงานแถวๆบ้านผมนั่นล่ะครับ แต่อาจารย์ดันบอกว่าอยากเป็นกบในกะลาก็ไม่ว่ากัน เนื่องจากผมไม่อยากเป็นกบในกรลา ผมจึงกระโดดมาไกลถึงกรุงเทพ หวังว่าพี่ที่ฝึกงานผมเคาจะใจดีกลับเด็กน้อยต่างแดนที่แสนโง่คนนี้นะครับ

     ผมลงจากแท็กซี่และเดินเข้ามาในซอยอันไกลแสนไกลและโคตรจะร้อนเนื่องจากแท็กซี่มันบอกผมว่าแก๊สจะหมดและมันต้องไปส่งรถ เลยส่งผมได้แค่ปากซอยปล่อยให้ผมเดินเข้ามาคนเดียว ผมเคยมาที่บริษัทที่ผมจะฝึกงานแล้วครั้งหนึ่งเมื่อหลายเดือนก่อน มาสัมภาษณ์นะครับบริษัทที่ผมฝึกงานเป็นทาวเฮ้าร์ สูงห้าชั้น ชั้นหนึ่งชั้นสองเป็นออฟฟิต สามสี่เป็นที่พัก ส่วนชั้นที่ห้าเป็นดาดฟ้า

     กว่าจะมาถึงโคตรเหนื่อยผมโทมาบอกพี่ที่จะฝึกงานล่วงหน้าแล้วล่ะครับว่าผมจะมาวันนี้ พี่แกบอกแค่ว่ากุญแจอยู่ในกล่องชั้นรองเท้าหน้าบ้านไขเข้ามาได้เลย พร้อมบอกว่าห้องผมอยู่ชั้นสามข้างๆบรรไดขึ้นชั้นสี่ ผมก็ไม่เข้าใจทำไมไม่มาเปิดประตูให้ผม ไม่กลัวผมขโมยของรึยังไง

     ขณะที่ผมลากประเป๋าและกำลังจะไขประตูเข้าบ้านอยู่นั่น

     "เฮ้ย!! ทำอะไรอ่ะ ขโมยของหรอ" ใครว่ะ นี่ไม่ใช่บ้านมึงป่ะ เสือกไรเนี่ย ไม่ว่าป่าวครับมันปีนกำแพงและกระโดดมาล็อกคอผมไว้

     "โอ๊ยยย ปล่อยนะโว๊ย กูไม่ใช่ขโมย กูมาฝึกงานปล่อยเดี๋ยวนี้หายใจไม่ออก" ผมรีบสบัดตัวออกจากการเกาะกุมของไอยีราฟนี่ทันที ไม่ต้องสงสัยหรอกครับทำไมผมต้องเรียกมันว่าไอยีราฟ ก็ตัวมันสูงนะสิ ผมตัวแค่ไหล่มันเอง

     "ไม่ปล่อย กูไม่เชื่อหรอกว่ามึงมาฝึกงาน ไม่เห็นไอพวกเด็กฝึกงานมันเล่าให้ฟังเลยว่าจะมีเด็กใหม่มา มึงโกหกใช่มั้ย เดี๋ยวกูจะโทรแจ้งตำรวจเดี๋ยวนี้แหละ" เอ้า เอาเข้าไปแจ้งเลย มึงรีบแจ้งเลยก่อนที่กูจะเป็นลมตาย เดินมาโคตรไกลก็เหนื่อยมากพอล่ะ ดันมาล็อกคอกันอีก เอาให้ตาย

แหะๆเม้นกันบ้างนะ ให้กำลังใจกันหน่อย