Love You My Apprentic

     หลังจากที่กินข้าวอิ่มเรียบร้อยพี่ซีนก็มาส่งผมถึงที่ทำงานก็ออกรีบออกไปธุระทันที

     ผมแวะบ้านไอยีราฟก่อนแวะดูมันซักหน่อยไม่รู้ว่าป่านนี้แอบเอาใครมากกรึป่าว ผมไขกุญแจเข้าไปภายในบ้าน เงียบแหะสงสัยจะยังไม่ตื่น

     เดินขึ้นมาจนถึงห้องของมันก็ส่งเสียงอันสดใสทันที

     "ยีราฟ กูกลับมาแล้วนะเปิดประตูให้หน่อย" 

     เงียบแหะไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก แต่อยู่ๆประตูก็ถูกเปิดออกโดยหนุ่มน้อยหน้าใส บ็อกเซอร์ตัวเดียวกับรอยแดงที่คอ หึไม่ต้องอธิบายก็รู้ว่ามันทำอะไรกัน

     "พี่เป็นใคร มาทำอะไรบ้านพี่คิม" กูสิต้องถามมึงว่ามึงเป็นใคร

     "มีอะไร มอนเตอร์ใครมา"

     "ไม่รู้ดิ พี่คิมออกมาดูเองเถอะมอนง่วง" แล้วมันก็เดินเข้าไปในห้อง 

     "อ้าวเตี้ย กลับมาละหรอ"

     "เอ่อ กูกลับมาละ นี่ขอฝากมึง" ผมวางเครื่องปั้นดินเผาที่หอบมาจากเชียงใหม่ไว้บนพื้นแล้วหมุนตัวกลับลงมาข้างล่างอย่างรวดเร็ว

     ความรู้สึกของผมตอนนี้มันรู้สึกหน่วงๆยังไงก้ไม่รู้ ไม่รู้ว่าไอเด็กนั่นมันมาจากไหน ไม่เข้าใจว่าทำไมไอยีราฟไม่อธิบายอะไรเลย ไม่เข้าใจว่าทำไมมันไม่ตามผมมา

วันจันทร์

     "ป็อกเด้ง มีเรื่องอะไรรึป่าว พี่ได้ยินมาว่าเรากลับบ้านมา" พี่คเชนถามทันทีที่ก้าวเข้ามาในออฟฟิต

     "ก็ไม่มีอะไรมากหรอกครับ พอดีว่าน้องสาวป่วยเข้าโรงพยาบาลกระทันหันผมเลยขึ้นไปดูแล" 

     "อ่อ งั้นก็ตั้งใจทำงานกันหน่อยนะ เดี๋ยวข้าวโพดกับมัสก็ใกล้จะจบฝึกงานแล้วพี่อยากให้ปิด Job นี้ให้เรียบร้อย"

     "ครับ" ทั้งสามเสียงประสานกันรับคำสั่ง

     ใช่สิ เดี๋ยวข้าวโพดกับมัสก็จะกลับไปเรียน ส่วนผมก็อยู่ต่ออีกหนึ่งเดือนวันนี้ทั้งวันสมาธิผมไม่ได้อยู่กับงานที่ทำเลย นึกถึงแต่เรื่องไอยีราฟ จนถึงตอนเลิกงานงานผมก็ยังไม่เสร็จเหมือนเดิม

     "ป็อกเด้ง มึงทะเลาะกะไอคิมหันต์ใช่ป่ะ ถึงสภาพเป็นแบบนี้อ่ะ" ที่ข้าวโพดพูดผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าผมกระไอยีราฟทะเลาะอะไรกัน ผมแค่ไม่เข้าใจว่าทำไมมันยังคงเงียบไม่มาอธิบายอะไรเรื่องเด็กนั่น ถ้าอยากเลิกกับผมทำไมมันถึงไม่พูดออกมา

     "ป่าวหรอก ก็ไม่ได้มีเรื่องอะไรกัน"

     "โกหกไม่เก่งวะ เมื่อวานกูเจอไอคิมหันต์กะเด็กหนุ่มหน้าใสวัยมัธยมยืนกอดกันกลมหน้าบ้าน" มัสเริ่มพูดขึ้นมาบ้าง

     "เห้ย มันทำแบบนี้กับมึงได้ไงวะป็อกเด้งอยากนี้ยอมไม่ได้วะ ไปคุยกะมันให้รู้เรื่องดิ"

     ว่าแล้วข้าวโพดกะมัสก็ลากผม(ขอย้ำว่าลาก)

     "ไอคิมมึงทำแบบนี้กับป็อกเด้งได้ไงวะ" มาถึงมัสก็เป็นคนเปิดศึกก่อนเลย

     "พี่คิมทำอะไร แล้วพี่ป็อกเด้งอะไรนี่เป็นอะไรกะพี่คิม" ไอเด็กมอนเตอร์อะไรนั่นโว้ยวายเสียงดัง

     "มึงเงียบไปไอหน้าอ่อนกูพูดกะไอคิม มึงจะทิ้งมันแบบนี้หรอวะห๊ะ มึงตอบกูมา" ข้าวโพดเข้าไปกระชากคอเสื้อของไอยีราฟ

     "พวกมึงกลับไปเถอะ กูขอโทษวะเตี้ย"

     ไอเหี้ย ขอโทษแค่นี้อะนะ แล้วความรู้สึกที่กูเสียไปละ มันเอากลับคืนมาได้มั้ยละ

     "กลับเถอะ กูโอเค งานกูยังเหลืออีกเยอะอย่าเสียเวลาเลย" ผมพยายามทำตัวปกติที่สุดทั้งทีน้ำตาจะไหลอยู่แล้ว ถ้าพวกมึงสองคนไม่กลับกูร้องไห้จริงๆนะโว๊ย

กลับมาถึงออฟฟิต ผมต้องพยายามทำหน้าปกติ ก้มหน้าก้มตาทำงานทั้งที่จริงๆแล้วอยากจะร้องไห้มาก แต่ให้ทำไงได้ ในเมื่อมันไม่ได้เลือกผม ผมก็ต้องดูแลตัวเอง โดยมีข้าวโพดกับมัสนั่งอยู่ข้างๆ

     "ร้องไห้ได้นะโว๊ย ป็อกเด้ง" มัสจับมือข้างที่ผมกำลังจับเมาส์แล้วเอาไปกุมไว้

     "ใช่ๆ ถึงไม่มีมันมึงก็ยังมีกูสองคนนะโว๊ย รู้งี้กูต่อยมันซักหมัดก็คงดี"

เห้ๆๆ กลับมาแล้ว ตอนนี้อาจดูป่วงๆ งงๆ เพราะช่วงนี้คนแต่ง งง เม้นให้กำลังใจกันบ้างนะ