Maple with loneliness บทเพลงรักในฤดูใบไม้ผลิ

บทนำ

 "พี่ซีเปีย" เสียงแหลมเล็กของเด็กที่ได้ชื่อว่าเป็นน้องสาวของฉันดังขึ้น ก่อนที่ฉันจะหันไปมองยังเด็กผู้หญิงสองคนซึ่งคนแรกมีผมสีคาราเมลส่วนอีกคนผมสีน้ำตาลอ่อนเดินมาใกล้ๆ

 "มีอะไรหรอซูว์" ฉันเอียงคอมองน้องสาวที่เดินเข้ามาใกล้ๆพร้อมกับเด็กสาวอีกคนซึ่นนั่นก็เดาได้ไม่ยากเลยว่าใครเพราะเด็กอีกคนที่ตามมานั้นคือ เทรน นั่นเอง

 "พี่ซีเปียช่วยไปส่งเทรนหน่อยได้ไหมค่ะ" เสียงอ้อนวอนของซูว์ทำให้ฉันต้องเบิกตาออกนิดๆ นี่สรุปว่าน้องสาวสุดที่รักของฉันไปลักพาตัวเพื่อนมาจากบ้านหรือเปล่าเนี่ย ทำไมถึงไม่มีใครมารับไปเลยแต่ช่างเถอะยังไงบ้านเราก็อยู่ไม่ห่างกันเท่าไหร่นี่นา

 "แล้วไม่มีคนมารับหรอจ๊ะ" ฉันลุกขึ้นแล้วส่งยิ้มที่อ่อนโยนให้กับเพื่อนน้องสาวหรือน้องเทรน เด็กผู้หญิงที่ย้ายมาอยู่ในหมู่บ้านเดียวกันกับเราได้ประมาณ 2 ปี แล้วล่ะมั้งเธอมักมาเล่นที่นี่ทุกวันจนพวกเราทั้งสามสนิทกับเหมือนพี่น้องไปแล้ว

 "ไม่มีค่ะ" น้องเทรนสะบัดหัวของตัวเองอย่างน่ารัก ฉันมองใบหน้าขาวเนียนที่สะบัดไปมาอย่างนึกเอ็นดู แล้วหันไปส่งสายตาดุๆใส่ซูว์ที่ยังทำให้ไม่รู้ไม่ชี้อยู่ข้างๆของน้องเทรนทีอย่างนี้พากลับไม่ได้เลยมันต้องตีให้ก้นลาย

 "จ๊ะเดี๋ยวพี่ไปส่ง" ฉันเงยหน้าขึ้นแล้วมองแสงอาทิตย์ที่ค่อยๆเลือนหายไปทุกทีก่อนจะเดินเข้าไปจูงมือเด็กๆทั้งสองที่ฉันรักเหมือนน้องสาว

 "พี่ซีเปียไม่ไปทำงานหรอค่ะ" น้องเทรนเงยหน้าขึ้นมาถามฉัน ดวงตาที่อเมทิสต์ที่มองมายังฉันนั้นฉายแววตาเกรงใจกี่ครั้งแล้วนะที่เด็กคนนี้ใช้สายตาแบบนี้กับฉัน ฉันจึงก้มลงสบตาแล้วยิ้มอย่างอ่อนโยนให้อีกครั้งก่อนจะตอบคำถาม

 "วันนี้พี่หยุดจ๊ะ" เมื่อฉันพูดจบซูว์ก็ฉีกยิ้มกว้างออกมาก่อนจะโอบกอดฉันทำไมน้องสาวของฉันน่ารักจังนะ

 "งั้นคืนนี้ซูว์ก็ไม่ต้องนอนคนเดียวอีกแล้วสิค่ะ" ซูว์พูดออกมาอย่างดีใจแต่คำพูดของซูว์กลับทำให้ฉันสะอึกไปเลยทีเดียว เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันทำงานมาโดยตลอดตั้งแต่พ่อแม่ของเราทั้งสองจากไปฉันก็ตั้งหน้าตั้งตาทำงานหนักโดยไม่ค่อยมีเวลามาสนใจน้องสาวสักเท่าไหร่ ทุกคืนที่ฉันกลับมาฉันจะมักจะเห็นคราบน้ำตาที่เหือดแห้งติดอยู่ที่แก้มของน้องสาวทุกคืน และทุกครั้งฉันจึงอดที่จะรู้สึกผิดในใจลึกๆไม่ได้

 "พี่ขอโทษ" ฉันเอ่ยออกมาเสียงแผ่ว ก่อนที่จะรู้สึกถึงหมดน้ำที่ไหลออกมาจากดวงตาของฉัน

 "พี่ซีเปียอย่าร้องไห้นะค่ะ" เสียงใสๆของน้องเทรนทำเอาฉันต้องเงยหน้าขึ้นมามองแววตาที่แสดงถึงกำลังใจที่ส่งผ่านมาก่อนที่ฉันจะยกมือเช็ดน้ำตาแล้วยื่นมือไปให้น้องเครวจับ

 "ขอบคุณนะจ๊ะน้องสาวทั้งสองคนของพี่" ฉันยิ้มออกมา ด้วยความรู้สึกที่ตื้นตันหัวใจอย่างบอกไม่ถูกไม่ว่าเมื่อไหร่ไม่ว่าเวลาไหนเด็กสองคนตรงนี้ก็ยังอยู่ข้างๆฉันเสมอพวกเขาทั้งสองไม่มีวันที่จะจากฉันไปไหนจริงๆ

 "ค่ำแล้วนะค่ะพี่ซีเปีย" เสียงใสๆของซูว์ทำเอาฉันต้องก้าวเร็วขึ้นเพื่อไปส่งน้องเทรนให้เร็วที่สุด และเราทั้งสามก็ใช้เวลาไม่นานนักก่อนจะมาหยุดลงตรงหน้าบ้านหลังโตที่โดดเด่นอยู่ท่ามกลางต้นไม้นานาพันธุ์ ฉันมองบ้านหลังใหญ่ด้วยความสงสัยทำไมมันถึงเงียบกริบราวกับว่าไม่มีใครอยู่อย่างนี้ จะให้เด็กตัวเล็กๆอยู่คนเดียวงั้นหรอ

 "ใครอยู่บ้านบ้างจ๊ะ" ฉันหันไปถามน้องเทรนที่กำลังงงกับพวงกุญแจที่จะใช้เปิดประตูบ้าน ฉันจึงเข้าไปเอาพวงกุญแจนั่นมาไขให้เองและพวกเราทั้งสามก็ช่วยกันออกแรงผลักประตูเลื่อนบานใหญ่ที่เดาว่าคงไม่ได้ใช้มานานเลยทีเดียว

 "ไม่มีคนอยู่หรอกค่ะพ่อกับแม่ของเทรนไปต่างประเทศเมื่อวันก่อนส่วนพี่ไทม์ไปทำงานยังไม่กลับมาเลยค่ะ"

 "งั้นเดี๋ยวพี่กับซูว์จะอยู่เป็นเพื่อนเทรนก่อนนะจ๊ะ" ฉันยิ้มเบาๆให้กับน้องเทรนก่อนจูงมือซูว์ตามหลังน้องเทรนเข้าไป ในบ้านหลังใหญ่มีต้นไม้มากมายทำให้ดูสดชื่น วางเรียงรายอยู่ตามทางเดินมีดอกไม้ที่ส่งกลิ่นหอมทำให้ผ่อนคลายฉันหลับตาลงแล้วสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ

 "ซูว์หิวข้าวอ่ะค่ะพี่ซีเปีย" ซูว์สะกิดฉันเบาๆแล้วกระพริบตาปริบๆ ฉันมองดวงสีคาราเมลของน้องสาวสุดที่รักของตัวเองอย่างเอ็นดู ถึงเวลาแล้วสินะที่ฉันจะต้องแสดงฝีมือในการทำอาหารให้กับน้องสาวทั้งสองได้รับประทาน

 "งั้นเราเข้าครัวกันดีไหม" ฉันส่งยิ้มให้กับน้องสาวทั้งสอง

 "ดีค่ะพี่ซีเปียเทรนกับซูว์อยากจะฝึกทำอาหารด้วยค่ะ" ซูว์กระโดดโลดเต้นอย่างดีใจที่จะได้ฝึกทำอาหาร ฉันมองน้องสาวทั้งสองด้วยความรัก ฉันไม่ได้มีเวลาทำอาหารกับซูว์นานแค่ไหนแล้วนะตั้งแต่ฉันอายุ 15 ปีได้แล้วล่ะมั้ง เมื่อก่อนครอบครัวของเราเป็นครอบครัวที่อบอุ่นมีกันครบทั้งพ่อแม่ลูก พวกเราทั้ง 4 ทำอาหารรวมกันแต่แล้ววันหนึ่งขณะที่พ่อกับแม่กลับจากทำงานก็มีรถบรรทุกมาชนจนรถของพ่อกับแม่ตกลงไปในเหวลึก

 "พี่ซีเปียค่ะ พี่ซีเปียค่ะ" เสียงตะโกนดังลั่นพร้อมกับแรงเขย่าที่แขนทำให้ฉันตื่นจากภวังค์ความคิด

 "จ๊ะ" ฉันหันไปมองทั้งสองอย่างตกใจนี่ฉันมัวคิดอะไรอยู่เนี่ย เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงยื่นมือไปจับมือของน้องสาวทั้งสองแล้วจูงมือเข้าไปในบ้านของน้องเทรน ภายในบ้านนั้นตกแต่งสวยงามน่าอยู่ ทุกสิ่งทุกอย่างจัดวางเป็นระเบียบฉันมองทุกอย่างในบ้านอย่างชื่นชมบ้านหลังนี้คงอบอุ่นมากสินะ

 "ไปห้องครัวกันเถอะค่ะ" น้องเทรนสะกิดฉันเบาๆก่อนที่จะเดินนำหน้าเราทั้งไป

 กริ๊ง!!!~~~

 เสียงกริ่งดังเข้ามาภายในบ้านทำให้เอาฉันและเด็กๆทั้งสองชะงัก ก่อนจะหันไปมองยังจอขนาดย่อมที่ถูกวางไว้ใกล้ๆกับทางเดินและฉันก็พบว่ามีชายคนหนึ่งยืนรออยู่หน้าประตู

 "พี่ไทม์" น้องเครวพูดออกมาอย่างดีใจแล้วรีบวิ่งออกไปเปิดประตูให้กับชายคนดังกล่าวเข้ามา

 "อ้าวสวัสดีน้องซูว์" ผู้ชายคนนั้นหันมาทักทายน้องสาวสุดที่รักของฉันอย่างเป็นกันเองก็จะเงยหน้าขึ้นมามองฉัน

 "สะ สวัสดีค่ะ" ฉันเอ่ยสวัสดีอย่างติดๆขัดๆ ก่อนจะลอบมองใบหน้าของชายคนนั้น เขาเป็นผู้ชายที่หล่อ หล่อมากๆ ดวงตาสีอความารีนที่ดูเรียบเฉยนั้นจ้องมองมายังตัวฉันก่อนจะส่งยิ้มเบาๆที่ฉันคิดมันคงทำให้ใครหลายๆคนใจละลายแน่ๆ

 "สวัสดี" ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร แล้วเดินเข้ามายื่นมือให้กับฉัน ฉันมองมือที่ยื่นมาตรงหน้าอย่างงงๆ

 "จับมือหรอค่ะ" ฉันเอียงคอมองอย่างสงสัย ฉันไม่ใช่พวกฝรั่งหรืออะไรสักหน่อยนะที่จะต้องทำความรู้จักด้วยการจับมือ แปลกชะมัดหรือว่าเขาเป็นลูกครึ่งฝรั่งหรืออะไรกันแน่ เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็หันไปยังน้องเทรนเพื่อขอความเห็น

 "พี่ไทม์ค่ะ พี่ซีเปียเป็นคนไทยแท้ๆค่ะ" น้องเทรนมองหน้าผู้ชายคนนั้น เออ ไทม์ยิ้มๆ

 "หา จริงหรอผมนึกว่าคนญี่ปุ่นซะอีก" ไทม์เกาหัวตัวเองแก้เก้อก่อนจะดึงตัวซูว์และน้องเครวเข้าไปกอด นี่สนิทกันถึงขั้นนี้แล้วหรอ

 "ค่ะ แล้วเราทั้งสองไม่หิวข้าวกันหรอ"

 "จริงสิค่ะพี่ซีเปียจะทำอาหารพี่ไทม์ช่วยด้วยนะค่ะ" เด็กทั้งสองผสานเสียงกันแล้วจ้องไทม์กันตาปริบๆฉันจึงแอบหัวเราะเบาๆ ไม่ว่าใครคนไหนที่ได้เห็นลูกอ้อนของเด็กสองคนนี้ก็ต้องใจอ่อนกันทั้งนั้น และฉันก็เดาไม่ผิดเมื่อไทม์สายหน้าอย่างเอือมแล้วเดินมาหาฉัน

 "จะทำอะไรดีล่ะ" เขาถามแล้วส่งยิ้มอย่างอบอุ่นมาให้ฉัน รอยยิ้มที่ฉันได้รับแล้วมันรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างประหลาด แต่ฉันจะมามัวมีความรักกับใครไม่ได้ในเวลานี้ เพราะฉันยังมีน้องอีกคนที่ต้องเลี้ยงดูยังมีอะไรมากมายที่สะสาง

 "อยากกินอะไรล่ะค่ะ" ฉันยิ้มตอบให้เขาเช่นกัน

 "อะไรก็ได้ที่เด็กกินได้ดีไหมครับ" ว่าแล้วไทม์ก็เดินมาจูงมือฉันไป

 "ค่ะ" ฉันตอบรับเสียงแผ่วแล้วเดินตามไทม์เข้าไปในครัวโดยหารู้ไม่ว่าเด็กสองคนกำลังยิ้มอย่างชอบใจกันอยู่

 เมื่อพวกเราช่วยกันทำอาหารมาด้วยกันสักพักเราก็ทำความรู้จักกันแล้วก็ถามเรื่องราวต่างๆจนฉันพอจะสรุปใจความสั้นๆๆได้ว่า เขาชื่อไทม์ เป็นพี่ชายคนล่ะพอกับน้องเทรนแต่ก็รักน้องเทรนเหมือนน้อง เขาอายุ 18 ปี ตอนนี้ทำงานด้วยแล้วก็เรียนฉันพึ่งรู้ว่าเขาเป็นดาราชื่อดังนะเนี่ย

 "สนใจจะไปเป็นดาราไหมซีเปียเธอน่ะสวยนะฉันว่าถ้าลองไปถ่ายแบบหรือไม่ก็ไปร้องเพลงเธอต้องดังระเบิดแน่ๆ" เขาพูดขณะที่ง่วนอยู่กับการหั่นผัก จะว่าไปแล้วเขาก็ดูน่ารักดีนะเหมือนพ่อบ้านเลย

 "เออคือ" ฉันอึกอักไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

 "มันไม่ยากหรอกนะซีเปียเธอจะได้เรียนต่อด้วยแล้วก็ดูและซูว์ด้วยไง" ไทม์ยกผักที่หั่นเสร็จมาวางตรงหน้าฉัน

 "งั้นหรอ เออคือ ฉันตกลงค่ะ" แค่คำว่าเรียน คำเดียวก็สามารถจุดประกายทุกอย่างขึ้นมาได้ ฉันอยากเรียนมานานแล้วแต่ไม่มีโอกาสเลย แต่ในเวลานี้ฉันมีโอกาสแล้วฉันก็ควรที่จะรีบไปไขว่คว้ามันไว้สินะ

 "ครับ พรุ่งนี้ผมจะไปรับที่บ้านนะคร๊าบบบ" ไทม์ยิ้มออกมาเบาๆแล้วใช้มือกอดคอของฉันเอาไว้

 "ค่ะ" ฉันตอบรับยิ้มๆก่อนจะจัดการปรุงอาหารแล้วยกออกไปให้น้องเทรนและซูว์ที่นั่งเล่นตุ๊กตากันอยู่ เมื่อทั้งสองเห็นเราเดินออกมาก็วางตุ๊กตาแล้วรีบวิ่งเข้าไปล้างมือทันที ฉันมองภาพเหล่านั้นด้วยความเอ็นดู นานแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้มองนานแค่ไหนแล้วนะที่ฉันไม่ได้เห็นซูว์ร่าเริงไม่ได้ทานข้าวร่วมกับเด็กๆทั้งสองคนนี้นะ

 "ซีเปีย" ไทม์วางมือบนไหล่ของฉัน ทำให้ฉันรู้สึกตัวแล้วหันไปมองใบหน้าของเขา ใบหน้าของเราห่างกันแค่ไม่กี่คืบนี่เขามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมฉันถึงไม่รู้สึกตัวนะ ทั้งที่ปกติแล้วฉันจะเป็นคนที่รู้สึกตัวแล้วตื่นตัวอยู่ทุกเวลา แต่ทำไมนะวันนี้ฉันถึงได้เหม่อๆเป็นพิเศษ

 "กลิ่นหอมจังเลยค่ะพี่ซีเปีย เทรนกับซูว์อยากกินจังเลย" น้องเทรนกับซูว์วิ่งมานั่งตรงเก้าอี้แล้วมองอาหารที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะเอ่ยปากชมพร้อมกับสูดดมกลิ่นหอมของอาหารเข้าไป ฉันอมยิ้มกับภาพของทั้งสอง เด็กที่ทำให้ฉันยิ้มได้ทุกเวลาถ้าเป็นไปได้ก็อย่าให้เราทั้งสามแยกจากกันอีกเลย ฉันไม่อยากจะเสียใครไปอีกแล้ว

 "